Τετάρτη 28 Ιουνίου 2017

Τεχνολογία;





Λογισμός ~ Παραλογισμός


Λόγος μπορεί να σημαίνει ομιλία, ή αιτία, ή θεώρηση.

Πως χρησιμοποιείται; Με πολλούς νοηματικούς τρόπους, ένα από τα γνωστότερα παραδείγματα των οποίων είναι το Θεολογικό Ευαγγέλιο του Ιωάννη στο οποίο ο συγγραφέας (ή, οι συγγραφείς) ξεκινάν προσδιορίζοντας ότι στην αρχή υπήρχε ο Λόγος, και μετά εξομοιώνει τον Λόγο με τον Θεό, δεν παύει όμως να αναφέρει τον Λόγο ΠΡΙΝ από τον Θεό, και να το βρίσκει απαραίτητο να δημιουργήσει μια «ομοούσια» σχέση μεταξύ Λόγου και Θεού. Αυτό είναι κάτι που ενοχλεί την εκκλησία σε τόσο θεμελιώδη βαθμό που για να αφοπλίσουν την «βόμβα» που κρύβεται εκεί αποφάνθηκαν ότι το Δόγμα επιτάσσει πως ο Λόγος είναι ο Υιός του Θεού (ο Ιησούς Χριστός) –χωρίς όμως να προβαίνουν στο επόμενο βήμα όπου η τρισυπόστατη φύση του Θεού μπορεί και να σημαίνει Πατήρ-Σύμπαν, Υιός-Ζωή και Άγιο Πνεύμα-Νόμοι της Φυσικής και Εξέλιξης, έννοια στην οποία πιθανώς να δείχνει η αξιοπρόσεκτη τακτική του «Ιωάννη» του να προσπαθεί με τόσο σθένος να εννοήσει την ταυτοποίηση μεταξύ του Θεού και του Λογου, αναφέροντας πρώτα τον Λόγο.

Λογική είναι η θεώρηση συμπεράσματος εκφρασμένη με σειρά αιτιολογικών επιχειρημάτων.

Εφ’ όσον τα επιχειρήματα και η θεώρηση της σημασίας τους είναι υποκειμενική, τότε, η λογική είναι υποκειμενική.
Όμως η λογική μιας κοινωνικής ενότητας καθιστά την θέση της εκάστοτε κοινωνίας που την ασπάζεται υποκειμενική σε σύγκριση με άλλες κοινωνίες οι οποίες πιθανόν φτάνουν σε διαφορετικά λογικά συμπεράσματα.
Διαφορετικές γλώσσες αποδίδουν διαφορετικά νοήματα στις λέξεις που χρησιμοποιούν, όπου ορισμένα νοήματα αποδίδονται σε μία γλώσσα διαφορετικά από όπως αποδίδονται σε άλλη. Και οι γλώσσες παίρνουν λέξεις η μία από την άλλη, όμως αλλάζουν το νόημα με την εξέλιξη της καθομιλουμένης.

Λογική = Logic
Δεν υπάρχει η λέξη «παραλογική» στα Ελληνικά, αλλά υπάρχει η λέξη «παράλογο».
Ενώ το αντίθετο της λέξης «παράλογο» αποδίδεται από την λέξη «λογικό», δεν υπάρχει απ’ ευθείας αντίθετο την λέξης «λογική». Ίσως επειδή η «λογική» δεν εννοεί κάτι το «σωστό» αλλά κάτι το αποδεκτό βάση της συνέχειας επιχειρημάτων που το αποδεικνύουν. Και εφ’ όσον υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί συνειρμοί επιλογής επιχειρημάτων η «λογική» μπορεί να οδηγεί διαφορετικούς ανθρώπους σε διαφορετικά συμπεράσματα, άρα δεν χρειάζεται αντίθετη λέξη της λέξης «λογική». Χρειάζεται όμως λέξη που να εννοεί ένα συμπέρασμα το οποίο δεν βασίζεται σε συνειρμό επιχειρημάτων, και η λέξη αυτή είναι το «παράλογο».
Λογισμός και παραλογισμός: Λογισμός είναι το συμπέρασμα υπολογισμών και παραλογισμός το αποτέλεσμα έλλειψης υπολογισμού, όπου «υπολογισμός» είναι ο συνειρμός σκέψεων που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε ένα μόνο πιθανό συμπέρασμα. 
Αυτά, στα Ελληνικά.
Σε άλλες γλώσσες, άλλες λέξεις επιτρέπουν διαφορετικά νοήματα.
Ενώ στα Αγγλικά παραδείγματος χάριν logic σημαίνει, ακριβώς, λογική, το παράλογο είναι το illogical, ή το irrational. Το illogical είναι το αντίθετο του logical, και το irrational είναι το αντίθετο του rational όπου rational σημαίνει ορθολογιστικό.
Στα Αγγλικά υπάρχει διαφορά μεταξύ του λογικού και του ορθολογιστικού, στα Ελληνικά όμως και το «illogical» και το «irrational» μεταφράζονται πρόχειρα ως «παράλογο».
Στα Αγγλικά υπάρχει (από τα Λατινικά) η λέξη «absurd» την οποία λανθασμένα αποδίδουμε σαν «παράλογο» ενώ η έννοιά της είναι κοντύτερα στην έννοια του «αφηρημένου» και του συνδυασμού των νοημάτων άτοπο/ασυνάρτητο/μη-πιθανόν.

Η ανθρώπινη σκέψη είναι κλειδωμένη στην φυλακή των λέξεων και η ανικανότητα να βρει ο κάθε άνθρωπος την δική του δύναμη σκέψης καλεί στο να κρύβεται κανείς πίσω από ρητά άλλων, των οποίων η αντιληπτή θέση («καθηγητές», «φιλόσοφοι», θρησκειοποιοί, κλπ.) προτείνει το ότι πρέπει να τους θεωρούμε ιθύνοντες.

Μπορεί κανείς να ακολουθεί την λογική του λογικού ή του λογισμού, ή μπορεί να ακολουθεί την λογική του αφηρημένου ή του παραλογισμού, ή του παράλογου. Εφ’ όσον όμως ο οποιοσδήποτε φτάνει να προτείνει το οτιδήποτε, έστω και την παράδοση των όπλων επαφιέμενος στα ρήσεις άλλων, λογική ακολουθεί. Την δική του λογική.

Όμως, η εξέταση πιθανής εγκυρότητας οποιασδήποτε λογικής, έστω και παράλογης λογικής, εστιάζει στο κατά πόσον ο σκεπτόμενος συνεχίζει να προτείνει δικές του σκέψεις και επιχειρήματα, αντί να παραδίδει τα όπλα ζητώντας ασφάλεια και επικύρωση πίσω από τις ρήσεις άλλων χωρίς να δύναται να τις εξηγήσει είτε χρησιμοποιώντας λογισμό είτε παραλογισμό. Εκεί που σταματά η σκέψη κάθε μυαλού, ξεκινά η θρησκεία… όπως και να συγκαλύπτεται. 

Μία συνέχεια συνειρμών σκέψης δεν μπορεί να φτάσει ποτέ σε τελική μορφή όσο ορθολογιστική και να είναι. Παράδειγμα η Ευκλείδειος Γεωμετρία η οποία μετά την γένεσή της τον τέταρτο αιώνα Προ Κοινής Εποχής, συμπληρώθηκε περεταίρω από τον Ομάρ Καγιάμ τον ενδέκατο αιώνα της Κοινής εποχής στο Ισφαχάν. Αργότερα, τον εικοστό αιώνα, η πρόταση πρόσθεσης υπερβολικών και ελλειπτικών υπολογισμών ανέπτυξαν τα μέρη της γεωμετρίας που ξεπερνά με αφηρημένες έννοιες την Ευκλείδειο γεωμετρία αναπτύσσοντας τις υποθέσεις και υπολογισμούς που από την φύση τους την καθιστούν μη-Ευκλείδειο. 

~

Υποθέτουμε ότι η τεχνολογία είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της νοημοσύνης. Τεχνολογία είναι ακόμα και το να ανάψεις φωτιά, ή να εφεύρεις τον τροχό. Ή, να σπάσεις μια πέτρα ώστε να έχει μια πλευρά αιχμηρή με την οποία να μπορέσεις να σπάσεις τον σκληρό φλοιό ενός φρούτου για να το φας, ή να σκοτώσεις ένα ζώο, για να το φας. Τεχνολογία είναι επίσης εκείνη που σου επιτρέπει να χτίζεις σπίτια, να τα ηλεκτροδοτείς, να ταξιδεύεις στο σύμπαν με σκάφη, και να κατασκευάζεις πυρηνικές βόμβες.

Όμως, γιατί πρέπει η τεχνολογία να είναι η αναπόφευκτη οδός της εξέλιξης της νοημοσύνης. Η τεχνολογία ξεκινά από την ανάγκη να φάμε. Αν δεν χρειάζεται τεχνολογία για να βρίσκουμε άπλετη τροφή του κορμιού, δεν θα χρειαστεί να την εφεύρουμε, αλλά θα μπορούμε να οξύνουμε και να αναπτύσσουμε την νοημοσύνη μας ανεξάρτητα από την τεχνολογία για άλλους σκοπούς. Τα δελφίνια φερ’ ειπείν, δεν χρειάζονται τεχνολογία, αλλά εφ’ όσον δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε σε ποιο βαθμό αυτοσυνείδησης έχουν φτάσει και σε ποιον βαθμό κατανόησης του περιβάλλοντός τους.

Από την άλλη πλευρά, η δική μας ανθρώπινη τεχνολογία αναπτύχθηκε μόνο για να τρώμε, για να κάνουμε την ζωή μας πιο εύκολη, και για να εφεύρουμε όπλα με τα οποία να σκοτώνουμε άλλους ανθρώπους όταν τους θεωρούμε εχθρούς μας, όταν αντιλαμβανόμαστε ότι θέτουν σε κίνδυνο την διαθεσιμότητα τροφής, την επιβίωσή μας και την ακεραιότητα του χώρου μας.

Όταν ένα είδος ζωής σαν το δελφίνι, ή τα γουρούνια, μπορούν να υπάρχουν για εκατομμύρια χρόνια χωρίς την ανάγκη τεχνολογίας, αυτό σημαίνει ότι σαν είδη ζωής είναι πολύ περισσότερο προσαρμόσιμα στην φύση από όσο είναι ένα είδος που χρειάζεται τεχνολογία, όπως ο άνθρωπος για να επιζήσει. Θα μπορούσε δηλαδή να πει κανείς ότι ο άνθρωπος είναι λιγότερο επιτυχημένος οργανισμός από έναν άλλον που δεν χρειάζεται να εφεύρει τεχνολογία αλλά αναπτύσσει νοημοσύνη.

Το κλειδί είναι να σκεφτούμε το αν η τεχνολογία είναι απαραίτητη για κάθε είδος ζωής ή μόνο για συγκεκριμένα είδη ζωής όπως εμείς.

Η νοημοσύνη υπάρχει στον εγκέφαλο ενός οργανισμού.
Ο εγκέφαλος χρειάζεται το κορμί για να υπάρχει.

Το πρώτο βήμα νοημοσύνης είναι η αυτοσυνείδηση, ότι «είμαι» μια ενότητα, και ότι ως εκ τούτου «Υπάρχω».
Η γένεση της νοημοσύνης δημιουργείται και δημιουργεί, σαν κότα και αυγό, την ενότητα σκέψης: «Τι είμαι,-Που είμαι-Γιατί είμαι».

Τα επόμενα βήματα εξαρτώνται από τις αντιληπτές ανάγκες. Αν η πρώτη αντιληπτή ανάγκη είναι η επιβίωση του κορμιού, πιθανότατα η νόηση θα οδηγήσει σε τεχνολογία. Αν η επιβίωση είναι εύκολη και φυσική, όπως για τα δελφίνια και τις φάλαινες, τότε η νόηση θα οδηγήσει σε περισσότερο και περισσότερο πολύπλοκη σκέψη χωρίς την ανάγκη τεχνολογίας.

Η τεχνολογία δεν χρησιμεύει μόνο για επιβίωση και την συναρτώμενη καλυτέρευση των όρων ζωής και επιβίωσης. Μπορεί επίσης να χρησιμεύσει και για να αποδειχθούν θεωρητικές σκέψεις. Παραδείγματος χάριν, η θεωρία ότι το μικρότερο κομμάτι ύλης είναι το Άτομο (η απαρχή της πυρηνικής φυσικής) ξεκίνησε από ανθρώπινη σκέψη γύρω στο 470 Πριν την Κοινή Εποχή, αλλά αποδείχθηκε 100 γενεές αργότερα με την τεχνολογία του Εικοστού Αιώνα. Θα μπορούσαμε να φανταστούμε ένα είδος ζωής του οποίου ο εγκέφαλος-συνείδηση-σκέψη να μπορούσε να αποδείξει την θεωρία χωρίς ανάγκη τεχνολογίας. Η φαντασιακή υπόθεση ενός τέτοιου είδους ζωής θα ήταν για μας αναπόδεικτη επιστημονική, ή λογοτεχνική, ή ρομαντική φαντασία –όμως, δεν κατανοούμε ούτε στο ελάχιστο τι είδους σκέψεις, αν είναι σκέψεις, δημιουργούνται στην αυτοσυνείδηση μιας φάλαινας με τα τραγούδια των φαλαινών που μπορούν να γίνουν αντιληπτά μεταξύ οργανισμών χιλιάδες χιλιόμετρα η μία φάλαινα από την άλλη.


Φανταστείτε, ας πούμε, όντα κάπου, οπουδήποτε στο απέραντο σύμπαν, τα οποία να έχουν πνευματικές δυνατότητες πολύ περισσότερο ανεπτυγμένες από τις ανθρώπινες (ο άνθρωπος χρησιμοποιεί μόνο γύρω στο 2% του εγκεφάλου του), επίσης ηλεκτρομαγνητικές ικανότητες επικοινωνίας και ανάλυσης του περιβάλλοντος, που να μη χρειάζονται τεχνολογία περισσότερο από όσο την χρειάζονται τα δελφίνια. Και ευαισθησία με ερεθισμό σε κβαντικό επίπεδο... Όπως υπάρχουν στην Γη όντα που ακούν υπερήχους ή βλέπουν στο υπεριώδες ή το υπέρυθρο, φανταστείτε όντα με τέτοιες ικανότητες και ηλεκτρομαγνητική επικοινωνία που να μην δεσμεύονται από πλανητικά όρια, όπως οι φάλαινες δεν δεσμεύονται από αποστάσεις στον ωκεανό… Όλα αυτά εντελώς πιθανά, και ίσως διαδεδομένα στο σύμπαν ανάμεσα σε όντα θετικά προσαρμοσμένα στην φύση του σύμπαντος αντί, σαν εμάς, κοινωνικά αποτυχημένοι καταστροφείς.

Στην περίπτωση του ανθρώπου, η νοημοσύνη οδήγησε στην εφεύρεση όπλων και στην εφεύρεση της έννοιας του χρήματος.
Τα όπλα εφευρέθηκαν πριν εκατομμύρια χρόνια. Ήταν τα πρώτα εργαλεία.
Το χρήμα εφευρέθηκε με την απαρχή του πολιτισμού πριν 6.000 χρόνια περίπου.

Αυτό που εννοούμε «πολιτισμός», τελικά, είναι η ικανότητα του να έχει ένας άνθρωπος κυριότητα πάνω από άλλο άνθρωπο, και να μπορεί να σκοτώσει άλλον άνθρωπο, καθώς κάνει την δική του ζωή όσο πιο εύκολη όσο επιτρέπει η τεχνολογία, αδιαφορώντας για το περιβάλλον του. Η δε ένοια της ιδιοκτησίας, σκεφτείτε το, είναι απλά το δικαίωμα καταστροφής.

Ο πολιτισμός μας βασίζεται στο να εργαζόμαστε για έναν άλλον άνθρωπο που έχει κυριαρχία πάνω στην εργασία μας, ώστε να μας αποδώσει έναν αριθμό μονάδων, τις οποίες μονάδες θα χρησιμοποιήσουμε για να μας παρέχουν άλλοι άνθρωποι τροφή και τεχνολογία, την οποία τροφή και την οποία τεχνολογία την παρήγαγαν άλλοι άνθρωποι σαν κι εμάς για να αποδοθούν και σε εκείνους μονάδες που να αντιπροσωπεύουν την αυθαίρετη αξία της εργασίας τους, βασισμένη στο πόσες μονάδες πόσοι από εμάς μπορούμε να δώσουμε για να αποκτήσουμε. Και όσο περισσότερο υποανάπτικτη είναι μια κοινωνία σε σχέση με άλλες, τόσο περισσότερο είναι πεπεισμένοι ότι τα ξέρουν όλα καλύτερα απ' όλους τους άλλους. Η δε επιβίωση του πολιτισμού μας, εξαρτάται από το να πολεμάμε και να σκοτώνουμε όσους θα διατάρασσαν το κατεστημένο μας.

Οι σκέψεις μας κατευθύνονται από τις πληροφορίες και παιδεία που λαμβάνουμε από άλλους οι οποίοι αποφασίζουν τι πληροφορίες και παιδεία θα μας δώσουν, τις οποίες για να λάβουμε χρειάζεται να έχουμε μονάδες που αντιπροσωπεύουν την εργασία που κάναμε για κάποιον άλλον –και οι αξίες των πληροφοριών και συναρτόμενων σκέψεων αξιολογούνται από άλλους σκεπτόμενους τους οποίους ονομάζουμε «φιλόσοφους».



Ο φιλόσοφος, δε, ο οποίος θεωρείται ανώτερος όλων των φιλοσόφων στην Ιστορία, για να τηρήσει σταθερές τις αρχές των πιστεύω του, αποφάσισε ότι πρέπει να αυτοκτονήσει –και αυτοκτόνησε.









Αναρωτιέται κανείς, αν τροφή, αγαθά και σκέψεις, στην κτήση του καθενός, προέρχονται από τον κάθε ένα τον ίδιο.






Οι εξι αναρτήσεις αυτής της ενότητας:





Τετάρτη 21 Ιουνίου 2017

Παν










Οι δύο πιο σημαντικοί αριθμοί που μόνοι τους, και μόνο αυτοί, δίνουν ζωή στα μαθηματικά είναι ο αριθμός Μηδέν και το Άπειρο.

0

Όλοι οι άλλοι αριθμοί είναι άνευ σημασίας χωρίς το Μηδέν. Και είναι άνευ σκοπού χωρίς το Άπειρο.
Όταν σκεφτείτε «όλοι οι άλλοι αριθμοί», μην σκεφτείτε  εκατομμύρια, δισεκατομμύρια ή τρισεκατομμύρια.
Υπάρχουν μόνο εννέα άλλοι αριθμοί: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 και 9. Και από μόνοι τους δεν μπορούν να χτίσουν τίποτα και δεν μπορούν να οδηγήσουν πουθενά.

Το Μηδέν (0) σημαίνει στην κυριολεξία «τίποτα» (ανυπαρξία).

Το Άπειρο () σημαίνει «ατελείωτο» (χωρίς όρια).

Όμως δεν είχαν πάντα αυτές τις έννοιες. 

Το Μηδέν ξεκίνησε την ζωή του σαν ένας τρόπος να γραφτεί ένας αριθμός με πέρα από δύο θέσεις ψηφίων όταν κάποιο ή κάποια ψηφία δεν ήταν κανένας από τους εννέα αριθμούς. Παραδείγματος χάριν, δεν θα μπορούσαμε να γράψουμε το έτος 2017, αν δεν είχαμε το μηδέν για την δεύτερη θέση. Μόνο πρόσφατα το Μηδέν απέκτησε την πολύ πραγματική αξία του «τίποτα», μια αξία η οποία έδωσε καινούργια έννοια σε όλες τις ποσότητες και αριθμούς πέρα από το τίποτα (όπου το τίποτα έχει την οντότητα Μηδέν).

Το Μηδέν εφευρέθηκε από τους Βαβυλώνιους, τους Μάϊα και τους Ινδούς, αν και λέγεται ότι οι Ινδοί μετέφεραν την αρχική εφεύρεση των Βαβυλώνιων. Οι Βαβυλώνιοι πήραν το δικό τους αριθμητικό σύστημα από τους Σουμέριους. Το αρχικό σύστημα των Σουμερίων βασιζόταν σε αριθμητικές θέσεις. Το Μηδέν απέκτησε την ποσότητα του «τίποτα» από τους Ινδούς όπου το 628 της Κοινής Εποχής ένας Ινδός αστρονόμος και μαθηματικός χρησιμοποίησε ένα στίγμα (τελεία) για να αντιπροσωπεύσει το «τίποτα». Κατά το 773 ΚΕ, το Μηδέν έφτασε στην Βαγδάτη όπου έγινε μέρος του Αραβικού συστήματος αριθμών. Το Μηδέν έφτασε στην Ευρώπη μέσω των Αράβων της Ισπανικής χερσονήσου.

Οι Αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι είχαν χάσει την ευκαιρία να ανακαλύψουν το μηδέν, οι Αρχαίοι Έλληνες ίσως επειδή εστίαζαν υπέρ του δέοντος στην φιλοσοφία και οι Ρωμαίοι υπέρ του δέοντος στον ορθολογισμό. Ούτε η φιλοσοφία ούτε ο ορθολογισμός ενδιαφέρονται για το «τίποτα». Το σύστημα αριθμών των Αρχαίων Ελλήνων και εκείνο των Ρωμαίων, επαφιόμενα σε γράμματα της αλφαβήτου τους είχαν μικρά και στενά όρια που δεν επέτρεπαν την πρόσβαση στην επιστήμη μέσω μαθηματικών, στην οποία η τεχνολογία μας βασίζεται σήμερα. Έτσι, τα μαθηματικά και η άλγεβρα στον Δυτικό Κόσμο «απογειώθηκαν» μόνο αφού οι Άραβες μετέφεραν τον συγκεκριμένο τρόπο σκέψης στον Δυτικό Πολιτισμό.


Το άπειρο γεννήθηκε σαν φιλοσοφική έννοια. Μόνο πρόσφατα έγινε κατανοητό σαν μαθηματική έννοια. 

Το άπειρο αναφέρθηκε για πρώτη φορά σαν έννοια από τον Αναξίμανδρο, τον προ-Σωκρατικό φιλόσοφο που έζησε στην Μήλιτο. Για τους Αρχαίους Έλληνες μάλιστα υπήρχε διαφορά ανάμεσα στην δυνατότητα για Άπειρο και στο υπαρκτό Άπειρο.

Ο νους μπορεί να φανταστεί το «τίποτα» αλλά δεν μπορεί να το νοήσει.
Ο νους δεν μπορεί να νοήσει το Άπειρο, επειδή σαν υπολογιστής, ο νους χρειάζεται πλαίσια μέσα στα οποία να κατανοήσει σκοπό και αποτέλεσμα. Για να κατανοήσει ένα μέγεθος χωρίς όρια πρέπει να συνεχίσει να εργάζεται χωρίς τέλος του υπολογισμού, γεγονός που επιτάσσει στον νου, για να συνεχίσει να λειτουργεί, την ανάγκη να δώσει μια έννοια τελικά αφηρημένη και όχι ρεαλιστική.

Ένα παράδειγμα για να κατανοηθεί το Άπειρο είναι το αποτέλεσμα, στα μαθηματικά, του να αφαιρέσουμε οτιδήποτε από αυτό:
 - 1 = 
 - 1.000.000.000 = 
Ότι και να αφαιρέσουμε από το Άπειρο, το αποτέλεσμα παραμένει Άπειρο.
Αυτό είναι λογικό.
Τί συμβαίνει όμως όταν αφαιρέσουμε το Άπειρο από το Άπειρο;
 -  = x
Η εξίσωση αυτή καλεί μία περίεργη έννοια:
Λογικά, το αποτέλεσμα πρέπει να είναι Μηδέν, γιατί αφαιρούμε μία ποσότητα ίση με την ποσότητα από την οποία την αφαιρούμε.
Όμως, οι μαθηματικοί μας λένε ότι ο υπολογισμός αυτός δεν μπορεί να ισχύσει, δεν είναι σωστά γραμμένος γιατί και τα δύο μέρη του υπολογισμού είναι αφηρημένα, άγνωστα, άρα δεν υπάρχει σταθερό ή γνωστό μέρος, άρα δεν ισχύει και οποιοδήποτε αποτέλεσμα δεν στέκεται ως απόδειξη.
Ένας μαθηματικός θα δει το  -  = x σαν x-x=x.
Εν τω μεταξύ, θα μπορούσε κάλλιστα να ισχυριστεί κανείς ότι εφ’ όσον αφαιρώντας οποιονδήποτε αριθμό από το Άπειρο (και το Άπειρο είναι ένας οποιοσδήποτε αριθμός), το αποτέλεσμα παραμένει Άπειρο, τότε επίσης:
 -  θα έπρεπε να ισούται με .
Ένα κυκλικό σκεπτικό παράδοξο (άτοπο;) που αποδεικνύει την ατέλεια της ανθρώπινης τρισδιάστατης, γραμμικής λογικής.

Σκεφτείτε το αυτό:  -  = 

Κα παλι, ένας μαθηματικός θα φρίκιαζε βλέποντας τέτοιο ασυνάρτητο (αγράμματο) υπολογισμό.

Η συζήτηση του υπολογισμού ( - ) είναι η καλύτερη οδός για να αποδείξει κανείς τα στενά όρια του ανθρώπινου νου, αλλά και των «ανθρώπινων» μαθηματικών.

Τα μαθηματικά είναι ο ένας κλάδος τον οποίον ο άνθρωπος παρουσιάζει σαν την απόλυτη «γλώσσα» του σύμπαντος, σαν κάτι το οποίο αποτελεί και εξηγεί την υφή του σύμπαντος. Ότι το σύμπαν είναι «χτισμένο» βάση των μαθηματικών τα οποία, μαθηματικά, εμείς έχουμε ανακαλύψει μέσα στα όρια της δικής μας νόησης, η οποία νόηση υφίσταται με λογική τριών διαστάσεων και γραμμικού χρόνου. Λέμε ότι τα μαθηματικά είναι η μόνη γλώσσα με την οποία θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν όλα τα είδη νοήμονος ζωής στο σύμπαν. Είναι όμως έτσι, ή μήπως τα μαθηματικά είναι το καλύτερο και ακριβέστερο παράδειγμα και ένδειξη για το γεγονός κατά το οποίο ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να κατανοήσει το σύμπαν και επιβάλει, στο σύμπαν, την αυθαίρετη λογική του;

Ας κοιτάξουμε το π
Το π είναι ο παράγοντας 3,14159 τον οποίον χρησιμοποιούμε για να υπολογίσουμε οποιαδήποτε τιμή έχει σχέση με κύκλο ή σφαίρα. Περιφέρεια ή όγκο, κλπ. Όμως γνωρίζουμε ότι το π όχι μόνο έχει μια υποδιαστολή με αριθμούς πέρα από την υποδιαστολή, αλλά ότι υπάρχουν Άπειροι αριθμοί μετά την υποδιαστολή.

Μέχρι σήμερα ο άνθρωπος, με την βοήθεια ηλεκτρονικών υπολογιστών, έχει υπολογίει (ανακαλύψει) 22.456.157.718.361 νούμερα μετά την υποδιαστολή του  π. Και υπάρχουν άπειρα νούμερα ακόμα, μετά από τα πρώτα 22.456.157.718.361 νούμερα μετά την υποδιαστολή (πάνω από 22 τρισεκατομμύρια νούμερα).

Δηλαδή, ο παράγοντας στον οποίον βασίζεται το σύμπαν κατά την ανθρώπινη νόηση είναι όχι μόνο αφηρημένος, αλλά, Άπειρα αφηρημένος. Πως λοιπόν θα ήταν δυνατόν να χτιστεί κάτι σταθερό, το σύμπαν ας πούμε, βασισμένο σε έναν ελλιπή παράγοντα του οποίου η λεπτομέρεια δεν έχει όρια ή τέλος; Πάντα κάτι θα είναι ατελές, κάτι θα λείπει, από ότι χτιστεί με ατελή παράγοντα υπολογισμού. Απλά, μετά τα πρωτά πέντε-έξι νούμερα μετά την υποδιαστολή το αποτέλεσμα είναι αρκετά ικανοποιητικό για εμάς. Δεν είναι όμως απόλυτα τέλειο. Υπάρχει διαφορά μεταξύ του απόλυτα τέλειου και του ικανοποιητικού.

Επιστρέφοντας στην έννοια του Άπειρου, ο καλύτερος τρόπος να το κατανοήσουμε είναι να συλλογιστούμε το μέγεθος και την υφή του σύμπαντος.

Το σύμπαν χωρίζεται στο «Γνωστό Σύμπαν» δηλαδή το σύμπαν το οποίο έχουμε την δυνατότητα να παρατηρήσουμε, και το άγνωστο σύμπαν, πέρα από το γνωστό. Το γνωστό σύμπαν είναι μια σφαίρα με ακτίνα 13,5 δισεκατομμύρια έτη φωτός, όπου το κέντρο της σφαίρας βρίσκεται οπουδήποτε βρίσκεται ο παρατηρητής.

Δηλαδή:

Σε οποιαδήποτε κατεύθυνση και να κοιτάξουμε μπορούμε να δούμε μέχρι 13,5 δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά (επειδή από την δημιουργία του σύμπαντος όπως το κατανοούμε έχουν περάσει 13,5 δισεκατομμύρια χρόνια και τόσο μόνο χρόνο είχε το φως για να ταξιδέψει κουβαλώντας την πληροφορία της ύπαρξης). Αλλά, κάποιος άλλος, που στέκεται 13,5 δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά από εμάς, μπορεί να δει άλλα 13,5 δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά από εκείνον, προς την «πέρα από εμάς» κατεύθυνση, το μέρος του σύμπαντος που εμείς δεν μπορούμε να δούμε. Και ου το καθεξής, και ου το καθεξής. Επ’ …Άπειρον. Είναι άραγε το σύμπαν Άπειρου μεγέθους, χωρίς τέλος; Είμαστε αναγκασμένοι να το υποθέσουμε έτσι, ότι το σύμπαν είναι Άπειρο, επειδή, αλλιώς, αν λέγαμε ότι το σύμπαν έχει τέλος κάπου, αυτόματα θα ρωτούσαμε, τότε, «που» βρίσκεται το σύμπαν και τι υπάρχει πέρα από το σύμπαν, πράγμα το οποίο θα βραχυκύκλωνε τον περιορισμένο ανθρώπινο εγκέφαλό μας.

Το όριο λοιπόν του σύμπαντος μπορούμε να το ξεφύγουμε και να σταματήσουμε να το σκεφτόμαστε, αποδίδοντάς του την αριθμητική τιμή ότι είναι Άπειρο.

Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τον Χρόνο. Γνωρίζουμε, αποδεδειγμένα, ότι το σύμπαν έχει ηλικία 13,5 δισεκατομμύρια χρόνια, από το «μεγάλο μπαμ». Οπότε είμαστε αναγκασμένοι να ρωτήσουμε τι υπήρχε πριν, και τι προκάλεσε το «μεγάλο μπαμ». Η απάντηση που δίνουν πολλοί επιστρέφει στην έννοια του Άπειρου με την υφή του Άπειρου πλαισίου στο οποίο, πολλοί, αποδίδουν την έννοια «Θεός». Όταν ο ανθρώπινος εγκέφαλος φτάνει ένα βήμα πριν βραχυκυκλώσει, διορθώνεται υποθέτοντας «Άπειρο», ή/και «Θεό» (ώστε να αποβάλει από εαυτόν την ευθύνη του να σκεφτεί παραπέρα, και να σταματήσει την αξιολόγηση αιτίας αποδίδοντάς την σε ανεξιχνίαστη 'θεία βούληση').

Απλά, ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να κατανοήσει χώρο, χρόνο, και αιτία, πέρα από τα στενά δεδομένα της χειροπιαστής ύπαρξής μας. Και, ο ανθρώπινος νους έχει απόλυτη ανάγκη να νοήσει αίτια, για να ορίσει την ύπαρξη. Και τρισδιάστατο χώρο μέσα στον οποίον να υφίσταται μια «αιτιολογημένη» ύπαρξη.

Τι συμβαίνει όμως με το Μηδέν;

Ας σκεφτούμε τι «είναι» η ύπαρξη. Για να ισχύσει η συνειδητοποίηση «ύπαρξης» χρειάζεται γραμμικός χρόνος. Σκέφτομαι, άρα υπάρχω. Η σκέψη όμως χρειάζεται γραμμικό χρόνο, πριν και μετά, για να υφίσταται. Η ύπαρξη υπάρχει μόνο όταν ο χρόνος είναι γραμμικός. Αν ο χρόνος θεωρηθεί σαν μια τέταρτη διάσταση, και «χάσει» την γραμμικότητά του, δεν μπορεί να συνειδητοποιηθεί σκέψη, άρα παύει να υφίσταται η «ύπαρξη».

Η ύπαρξη έχει ανάγκη το Άπειρο όταν ο χρόνος είναι γραμμικός με πριν και μετά. Μηδενίζεται όμως όταν ο χρόνος είναι διάσταση χωρίς πριν και μετά.

Το κλειδί είναι το πως ο άνθρωπος κατανοεί τον Χρόνο και πως, βιολογικά, υφίσταται μέσα σε αυτόν.

Η υπόθεση ότι το σύμπαν έχει περισσότερες από τρεις διαστάσεις, όπου μια από αυτές είναι εκείνη την οποία εμείς κατανοούμε ως «χρόνο» δεν μπορεί να υπολογιστεί από την λογική με την οποία λειτουργεί ο βιολογικός μας εγκέφαλος.

Σκεφτόμαστε, άρα υπάρχουμε, άρα το σύμπαν είναι Άπειρο.
Το Άπειρο όμως, όταν ο χρόνος γίνει άνευ-συνειδητοποίησης-διάσταση μεταφέρεται στο Μηδέν.
Ένα Άπειρο Μηδέν. Το Παν.


Χωρίς γραμμικό χρόνο, δεν «υπάρχουμε».
Το σύμπαν, όμως, υπάρχει σε χρόνο-ως-διάσταση (όχι γραμμικό).
Εμείς μόνο, και άλλα είδη ζωής, παντού, έχουμε την εμπειρία της διάστασης αυτής ως γραμμική (αλλιώς δεν θα μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε την ύπαρξη).
Και ψάχνουμε αιτία (ύπαρξης).






Πως είναι δυνατόν να μην υπάρχει ύπαρξη, ή να σκεφτούμε το Μηδέν ως Άπειρο --ή το Άπειρο ως Μηδέν; 
Κάντε την εξής άσκηση:
Σκεφτείτε οποιοδήποτε κείμενο. Ένα ποίημα, ή ένα μακροσκελές λογοτεχνικό έργο.
Τα έργα αυτά υπάρχουν αφηρημένα, με συγκεκριμένες όμως λέξεις, στην σκέψη μας.
Μπορούμε και να τα γράψουμε, αποτυπώνοντας γράμματα σε φύλλα χαρτιού.
Το κείμενο γραμμένο σε χαρτί είναι για το λογοτεχνικό έργο ότι είναι ο γραμμικός χρόνος για την πραγματική διάσταση του χρόνου, όπου η πραγματικότητα του λογοτεχνικού έργου, σε αυτό το χειροπιαστό παράδειγμα, δεν είναι το χαρτί με τα γράμματα, αλλά η έννοια στην σκέψη.
Είμαστε τα γράμματα στο χαρτί, στην Ιστορία τους Σύμπαντος. Όπου ο κάθε ένας από εμάς, σαν γράμμα στο χαρτί, προσπαθεί να κατανοήσει την λέξη της οποίας είναι μέρος, η οποία λέξη είναι μέρος πρότασης, παραγράφου, κεφαλαίου, βιβλίου, όπου το βιβλίο αυτό καθ’ αυτό δεν είναι καν τα δεμένα μεταξύ τους φύλλα χαρτιού με αποτυπωμένα γράμματα, αλλά μια σκέψη. Και, φυσικά, ένα ολόκληρο βιβλίο είναι μόνο ένα από τόσα που έχουν "γραφτεί".

Χρειάζεστε πολλές ώρες για να διαβάσετε ένα βιβλίο, αλλά μόνο κλάσμα του δευτερολέπτου για να θυμηθείτε (και να σκεφτείτε) όλη την διήγηση του βιβλίου... Η διαφορά μεταξύ ενός νοήματος και των δομικών στοιχείων που το αποτελούν. Μεταξύ του σύμπαντος και της κατανόησης του τι είναι σύμπαν.

Στην ταχύτητα του φωτός τα ρολόγια σταματάν, λέει η Θεωρεία της Γενικής Σχετικότητας, και καθώς πλησιάζεις την ταχύτητα του φωτός αυξάνεται η μάζα σου μέχρι που στην ταχύτητα του φωτός αποκτάς Άπειρη μάζα –γι’ αυτό και δεν μπορείς ποτέ να φτάσεις στην ταχύτητα του φωτός παρά μόνο 99,99999…% σε αυτήν. Εδώ βρίσκεται και το παράδοξο, ότι το φωτόνιο είναι και ενέργεια, και σωματίδιο, ταυτόχρονα. Βέβαια η ταχύτητα του φωτός δεν είναι ταχύτητα, και το φως δεν είναι φως. Είναι ενέργεια η οποία μεταδίδεται με σταθερή τιμή μετάδοσης παντού, σχετικά με τον τόπο, σε πάμπολλα μήκη κύματος, ένα μικρό τμήμα των οποίων ερεθίζει τον αμφιβληστροειδή χιτώνα του ανθρώπινου ματιού και δίνει στον εγκέφαλο την εντύπωση/φαντασίωση «φωτεινότητας», γι’ αυτό και το λέμε «φως».

Αλλά το γεγονός παραμένει ότι τα ρολόγια (ο γραμμικός χρόνος) λειτουργούν όταν υπάρχει μάζα (ύλη) κάτω από την ταχύτητα του φωτός, και το ρολόι (ο γραμμικός χρόνος) σταματά στην τιμή μετάδοσης κυμάτων ενεργείας. Ο γραμμικός χρόνος είναι Άπειρος όσον αφορά την ύλη και Μηδέν όσον αφορά την ενέργεια. Ο διαχωρισμός (ή, η σύζευξη) ενέργειας και ύλης είναι η στιγμή στην οποία δημιουργείται (υπάρχει) το τρισδιάστατο σύμπαν με γραμμικό χρόνο το οποίο συνειδητοποιούμε και στο οποίο «υπάρχουμε» εμείς.
Η διαφορά μεταξύ ενέργειας και ύλης, και, στην τελική, η σύζευξή τους η οποία υποψιαζόμαστε ότι έχει να κάνει με το μποζόνιο Higgs. Οπου, Το μποζόνιο Higgs είναι ένα στοιχειώδες σωματίδιο στο πρότυπο μοντέλο της σωματιδιακής φυσικής (Quantum Physics). Είναι η κβαντική διέγερση του πεδίου Higgs, ένα θεμελιώδες πεδίο κρίσιμης σημασίας για τη θεωρία της φυσικής των σωματιδίων όπου η ενέργεια η οποία υφίσταται χωρίς γραμμικό χρόνο μετατρέπεται σε ύλη (σωματίδια που έχουν μάζα) παρατηρούμενη σε γραμμικό χρόνο.



0=∞=0














Οι εξι αναρτήσεις αυτής της ενότητας:
Παν <




Τετάρτη 14 Ιουνίου 2017

Ζωή



Είναι κρίμα που αυτών των θεμάτων οι αναρτήσεις δεν πολυδιαβάζονται ούτε πολυσχολιάζονται, αλλά είναι ένα θέμα πολύ κοντά στην καρδιά μου. Που και που γράφω γι' αυτό ούτως ή άλλως, έτσι για να το γράψω.


Οι πάγοι της Άνοιξης στην θάλασσα του Λαμπραντόρ, νότια της Γροιλανδίας στον βόρειο Ατλαντικό
σχηματίζουν σχέδια καθώς τους σπρώχνουν οι άνεμοι του ωκεανού.
Την φωτογραφία την πήρε ο Κώστας στις 7 Ιουνίου 2017 από τα 12.000 μέτρα πιλοτάροντας ένα Boeing 757
από το Εδιμβούργο στην Νέα Υόρκη.



Η ερώτηση που ενδιαφέρει τους λιγότερους ανθρώπους και η οποία θεωρείται στην καθημερινότητα σαν το θέμα με την μικρότερη σημασία για την ύπαρξή μας είναι η σημαντικότερη ερώτηση που μπορούμε να κάνουμε. Και η απάντηση είναι τόσο πολύπλοκη στα διαφορετικά της επίπεδα και τόσο αλληλένδετη με το παρόν και το μέλλον μας που θα μπορούσε να αλλάξει την ζωή του καθενός μας και την εξέλιξη του πολιτισμού μας, αν μας ενδιέφερε στο μεδούλι μας να την εξερευνήσουμε.


Είμαστε μόνοι στο σύμπαν;

Η ερώτηση σε αυτή της την μορφή είναι ήδη παραπλανητική γιατί παραβλέπει ένα αναμφισβήτητο γεγονός: Πέρα από εμάς, ήδη γνωρίζουμε περίπου οκτώ εκατομμύρια εφτακόσιες χιλιάδες είδη ζωής διαφορετικά από το δικό μας. Άρα, δεν είμαστε μόνοι, γιατί είμαστε, εμείς, ένα από τα οκτώ εκατομμύρια εφτακόσιες χιλιάδες ήδη ζωής που μοιράζονται την επιφάνεια του μικρού μας πλανήτη.

Τόσα εκατομμύρια είδη ζωής μοιράζονται την ύπαρξη στην επιφάνεια αυτής της μικρής γαλάζιας κουκκίδας στον ωκεανό του σύμπαντος.


Η Pale Blue Dot (Αχνή Γαλάζια Κουκκίδα) είναι μια φωτογραφία του πλανήτη Γη που τραβήχτηκε στις 14 Φεβρουαρίου 1990 από τον Γήινο διαστημικό ταξιδιώτη Voyager 1 από απόσταση περίπου 6 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων. Στη φωτογραφία, το εμφανές μέγεθος της Γης είναι μικρότερο από ένα pixel. Ο πλανήτης εμφανίζεται ως μια μικρή κουκίδα ενάντια στην απεραντοσύνη του χώρου, ανάμεσα σε δέσμες ηλιακού φωτός που είναι διάσπαρτες από την οπτική της κάμερας. Ο Voyager 1, ο οποίος είχε ολοκληρώσει την κύρια αποστολή του και εγκατέλειψε το Ηλιακό Σύστημα, κατευθήνθηκε από τη NASA να γυρίσει τη φωτογραφική μηχανή του και να τραβήξει μια τελευταία φωτογραφία της Γης σε μια μεγάλη έκταση του χώρου, κατόπιν αιτήματος του αστρονόμου και συγγραφέα Carl Sagan. Η Γη μας είναι η μικρή γαλάζια κουκκίδα που φαίνεται στην μέση της κόκκινης λουρίδας διάθλασης του ηλιακού φωτός προς τα δεξιά του κέντρου της φωτογραφίας.


Διαμορφώνουμε την ερώτηση ως εξής: Υπάρχει ζωή στο σύμπαν έξω από την Γη;

Πριν βιαστούμε να απαντήσουμε πρέπει να προσδιορίσουμε τους όρους μας. 
Πρέπει να προσδιορίσουμε τι εννοούν οι λέξεις «σύμπαν» και «ζωή».


1. «Σύμπαν»: Το σύμπαν που γνωρίζουμε εμείς, σε χοροχρόνο τριών διαστάσεων, είναι σφαιρικό και έχει μέγεθος ακτίνας 13,5 δισεκατομμυρίων ετών φωτός, με κέντρο την Γη, επειδή το σύμπαν δημιουργήθηκε πριν 13,5 δισεκατομμύρια χρόνια και τόση απόσταση έχουν διανύσει η πληροφορίες, που ταξιδεύπουν με την ταχύτητα του φωτός, από το πιο απομακρυσμένο μέρος που μπορούμε να δούμε: 13,5 δισεκατομμύρια έτη φωτός, ή 127.720.800.000.000.000.000.000 χιλιόμετρα. 

Αυτό δεν είναι το μέγεθος ή το «σχήμα» του σύμπαντος, αλλά του «γνωστού (σε εμάς) σύμπαντος» το οποίο μπορούμε να δούμε και να παρατηρήσουμε.

Το κέντρο του γνωστού σύμπαντος δεν είναι η Γη. Το οποιοδήποτε σημείο οπουδήποτε στο σύμπαν βρεθεί κανείς είναι το κέντρο του σύμπαντος του παρατηρητή γιατί από οπουδήποτε στο σύμπαν μπορείς να δεις σε απόσταση 127.720.800.000.000.000.000.000 χιλιόμετρα προς κάθε κατεύθυνση. Όταν μάλιστα κοιτάς κάτι που βρίσκεται σε εκείνη την απόσταση, κοιτάς την στιγμή της δημιουργίας του σύμπαντος, πριν 13,5 δισεκατομμύρια χρόνια.

Το γνωστό σύμπαν που βλέπουμε δεν είναι όλο το σύμπαν που υπάρχει. Είναι το σύμπαν που μπορούμε να δούμε. Υπάρχει όμως πολύ περισσότερο σύμπαν, πολύ, πολύ περισσότερο, ίσως άπειρο, το οποίο δεν το βλέπουμε, δεν το «γνωρίζουμε» γιατί το φως του δεν έχει φτάσει ακόμα σε εμάς, έχοντας ξεκινήσει από απόσταση μεγαλύτερη των 13,5 δισεκατομμύρίων ετών φωτός.

Το γνωστό σύμπαν λοιπόν, σε χοροχρόνο τριών διαστάσεων, με γραμμικό χρόνο, είναι η σφαίρα του τι μπορούμε να δούμε και η σφαίρα αυτή έχει ακτίνα 13,5 δισεκατομμύρια έτη φωτός, δηλαδή μια σφαίρα με:
ακτίνα: 127.720.800.000.000.000.000.000 χιλιόμετρα,
διάμετρο: 255.441.600.000.000.000.000.000 χιλιόμετρα, 
περιφέρεια: 802.492.776.144.000.000.000.000 χιλιόμετρα.
Ο όγκος του γνωστού σύμπαντος, πάντα υπολογιζόμενος για το σύμπαν που βλέπουμε σε τρεις διαστάσεις, είναι περίπου:
8.727.163.912.733.550.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000 κυβικά χιλιόμετρα.


Σε αντίθεση, η διάμετρος του γαλαξία μας είναι 946.080.000.000.000.000 χιλιόμετρα, δηλαδή η διάμετρος του Γαλαξία μας είναι 135.000 φορές μικρότερη από την διάμετρο του γνωστού σύμπαντος. Αν στεκόμαστε στην Αθήνα στο Σύνταγμα στο «κέντρο του γαλαξία», η άκρη του Γαλαξία είναι 50 εκατοστά από τα παπούτσια μας και η άκρη του γνωστού σύμπαντος είναι στην γέφυρα του Ισθμού της Κορίνθου.

Ο υπολογισμός στον οποίον έχει φτάσει η επιστήμη προτείνει ότι στο γνωστό σύμπαν υπάρχουν περίπου 10 τρισεκατομμύρια γαλαξίες με σύνολο περίπου 1.000.000.000.000.000.000.000.000 άστρα (ένα εκατομμύριο εκατομμύρια τρισεκατομμύρια άστρα). Μερικά άστρα δεν έχουν πλανήτες, άλλα έχουν από λίγους πλανήτες και άλλα έχουν αρκετούς πλανήτες. Σαν μέσο όρο η επιστήμη υπολογίζει τον ίδιο αριθμό πλανητών με τα άστρα, δηλαδή περίπου 1.000.000.000.000.000.000.000.000 πλανήτες στο γνωστό σύμπαν. Από αυτούς, η επιστήμη υπολογίζει ότι περίπου 400.000.000.000.000.000.000.000 σε όλο το γνωστό σύμπαν πιθανόν να είναι κατοικήσιμοι (40 δισεκατομμύρια κατοικήσιμοι πλανήτες στον Γαλαξία μας μόνο).






Οι αριθμοί αυτοί δεν γίνονται κατανοητοί από το ανθρώπινο μυαλό. Αν σας πω να περπατήσετε δύο χιλιόμετρα, η απόσταση αυτή των δύο χιλιομέτρων από το Φιξ στο Σύνταγμα σημαίνει κάτι υπολογίσιμο που αποκτά έννοια μεγέθους, μήκους και χρόνου στον νου σας. Αν όμως σας πω ότι ο Δίας απέχει από την Γη 930.000.000 χιλιόμετρα, ο αριθμός αυτός χάνει το πραγματικό του μέγεθος και το μυαλό δεν τον κατανοεί. Από τα 930.000.000 χιλιόμετρα στο Δία ή τα 127.720.800.000.000.000.000.000 χιλιόμετρα από εδώ ως στην άκρη του γνωστού σύμπαντος οι αριθμητικές έννοιες απόστασης χάνουν την υφή τους. Βοηθάει ίσως να σας πω ότι αν πηγαίνατε στον Δία με ένα αυτοκίνητο κάνοντας 120 χιλιόμετρα την ώρα, θα φτάνατε στον Δία σε 885 χρόνια (και ο Δίας είναι μέσα στο μικρό μας ηλιακό σύστημα).

Μια λεπτομέρεια ακόμα. Τίποτα στο σύμπαν δεν είναι εκεί που το βλέπουμε την στιγμή που κοιτάμε. Τα αστέρια και οι πλανήτες συνέχεια κινούνται και αλλάζουν θέση, και, το φως ταξιδεύει με 300,000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο για να έρθει σε εμάς. Πόσο «γρήγορο» είναι το φως; Φανταστείτε ότι ένα φωτόνιο σε ένα μόνο δευτερόλεπτο μπορεί να διανύσει απόσταση ίση με εφτά και μισή περιστροφές γύρω από την Γη. Όταν κοιτάμε το φεγγάρι το βλέπουμε όπως ήταν και εκεί που ήταν πριν ένα δευτερόλεπτο. Όταν κοιτάμε τον Δία τον βλέπουμε όπως ήταν και εκεί που ήταν πριν 35 λεπτά. Το πλησιέστερο μας άστρο, τον Άλφα Κένταυρο, που απέχει 4 έτη φωτός από εμάς τον βλέπουμε όπως ήταν και εκεί που ήταν πριν 4 χρόνια και 4 μήνες και δύο εβδομάδες.

Όταν κοιτάμε τα άστρα και τον γαλαξία μας, μην ξεχνώντας ότι μερικές κουκκίδες που φαίνονται σαν άστρα είναι στην πραγματικότητα ολόκληροι γαλαξίες που βρίσκονται πολύ, πολύ μακριά, δεν τα βλέπουμε μονο όλα σε διαφορετικό σημείο, στο παρελθόν, από όπου βρίσκονται την στιγμή που κοιτάμε, αλλά το σύνολο του τι βλέπουμε είναι παραμορφωμένο λόγω των τεράστια διαφορετικών αποστάσεων μεταξύ τους. Τα κοντύτερα άστρα φαίνονται σε λίγο διαφορετική θέση από όπου είναι πραγματικά, ενώ τα πολύ μακρινά φαίνονται σε πολύ διαφορετική θέση από την πραγματική.


Όταν λοιπόν ρωτάμε αν υπάρχει ζωή έξω από τον πλανήτη Γη, στην πραγματικότητα ρωτάμε αν είναι δυνατόν το σύμπαν αυτών των τεράστιων διαστάσεων, τις οποίες δεν μπορούμε καν να κατανοήσουμε, να εξέλειξε «ζωή» μόνο σε μία μικρή ασήμαντη γαλάζια κουκκίδα και πουθενά αλλού.
Κάτι που θα ήταν μια τερατώδης σπατάλη χώρου :-)



2. «Ζωή»




Υπάρχει αραγε ζωή έξω από την Γη; Σε μία έκταση μεγαλύτερη από όσο μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους, πολύ μεγαλύτερη από 8.727.163.912.733.550.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000 κυβικά χιλιόμετρα, με τουλάχιστον 400.000.000.000.000.000.000.000 πλανήτες, είναι ποτέ δυνατόν η ζωή να άνθισε μόνο στην Γη; 

Εφ' όσον στην Γη υπάρχουν 8.700.000 ήδη ζωής, και υπάρχουν κάπου 400.000.000.000.000.000.000.000 πλανήτες στο γνωστό σύμπαν, και αν η ζωή ανθίζει σε έναν μόμο για κάθε εκατό πλανήτες, θα πρέπει να υπάρχουν συνολικά κάπου 3.500.000.000.000.000.000.000.000.000.000 είδη ζωής στο γνωστό σύμπαν.

Όλα αυτά τα είδη ζωής δεν συνυπάρχουν. Μην ξεχνάμε ότι έχουν περάσει 13,5 δισεκατομμύρια χρόνια από την γέννηση του σύμπαντος και ότι άστρα και οι πλανήτες τους γεννιούνται, ζουν ζωές σύντομες ή μακρές, πεθαίνουν και καινούργια γεννιούνται συνεχώς. Πρέπει να διανείμουμε τον αριθμό στον χρόνο.

Πως εξελίχθηκε η ζωή στην Γή;
Η Γη έχει ηλικία 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια και δημιουργήθηκε κατά την γένεση του ηλιακού μας συστήματος όταν το σύμπαν ήταν ήδη 9 δισεκατομμυρίων ετών. Δηλαδή, όταν γεννήθηκε η Γη μας, το σύμπαν είχε ήδη υπάρξει για χρόνο που χωρούσε δύο φορές την σημερινή ηλικία της Γης.

Πριν από (χρόνια) Εξέλειξη
4.600.000.000 Πρώτη σταθερή Γη
4.500.000.000 Σελήνη
4.400.000.000 Πρώτο νερό
4.200.000.000 Πρώτη μονοκυταρική ζωή (στο υγρό στοιχείο)
4 έως 3.600.000.000 Μετεωρίτες
3.500.000.000 Πρώτο Οξυγόνο
3.500.000.000 Πρώτος κοινός πρόγονος όλης της ζωής, και,
Διαχωρισμός βακτηρίων και μονοκυταρικών οργανισμών
3.000.000.000 Φωτοσύνθεση
2.500.000.000 Εμφάνηση οξυγόνου στην ατμόσφαιρα
2.250.000.000 Κρίση οξυγόνου
1.500.000.000 Πολυκυταρική ζωή
1.250.000.000 Σεξουαλική αναπαραγωγή
600.000.000 Καμβριακή "έκρηξη" μορφών ζωής στους ωκεανούς
400.000.000 Ζωή στην ξηρά
300.000.000 Δεινόσαυροι
175.000.000 Θηλαστικά
100.000.000 Λουλούδια
65.000.000 Εξαφάνιση Δεινοσαύρων
10.000.000 Πρώτοι πίθηκοι
7.000.000 Πρώτα δίποδα
5.000.000 Ανθρωποειδείς πίθηκοι
2.700.000 Χόμο Χάμπιλις
1.750.000 Χόμο Ερέκτους
1.500.000 Πρώτη χρήση φωτιάς
350.000 Νεαντερταλ
300.000 Χόμο Σάπιενς (τωρινός άνθρωπος)
30.000 Εξαφάνιση Νεαντερταλ
10.000 Υποχώρηση παγετώνων
6.000 Εκκίνηση ανθρώπινου πολιτισμού, Μεσοποταμία
5.000-3.000 Αιγυπτιακός πολιτισμός
4.521 Πυραμίδες
2.817 Δυτική Λογοτεχνία
2.500 Δυτικός πολιτισμός
565 Αναγέννηση
200 Βιομηχανική επανάσταση
112 Θεωρία της Σχετικότητας
80 Αρχή εκπομπής ραδιοκυμάτων προς το σύμπαν
72 Αρχή εποχής πυρηνικής τεχνολογίας
48 Πρώτος άνθρωπος στην Σελήνη
22 Αρχή εκτεταμένης διάδοσης ηλεκτρονικού διαδικτύου στιγμιαίας επικοινωνίας και αρχειοθέτησης/σύζευξης σκέψεων της ανθρωπότητας
5 Το Γήινο διαστημόπλοιο Voyager 1 έγινε τον Αύγουστο του 2012 το πρώτο τεχνολογικό αντικείμενο κατασκευασμένο από τον άνθρωπο που ταξίδεψε πέρα από τα όρια του αστρικού συστήματος στο οποίο ανήκει η Γη (ηλιακό σύστημα).



Το παραπάνω μην το δείτε σαν οδό που οδηγεί στον άνθρωπο, αλλά, κατανοήστε τον χρόνο και μέθοδο της εξέλιξης, όπως διαγράφεται παραπάνω, η οποία, για μια «στιγμή», συμπεριλαμβάνει και τον άνθρωπο. 
Τώρα, φανταστείτε παρόμοιες εξελικτικές πορείες, με αδιέξοδα, παραλληλισμούς, αλλά και μεγαλύτερες πιθανότητες για κάθε ένα από τους πλανήτες στο σύμπαν. 

Η μονοκυταρική ζωή εμφανίστηκε στην Γη μόλις 300 εκατομμύρια χρόνια μετά την σταθεροποίηση του πλανήτη και παρέμεινε έτσι επί ένα δισεκατομμύριο χρόνια μέχρι να διαχωριστεί σε πολυκυταρική με τα πρώτα βακτηρίδια. Άλλα δυόμιση δισεκατομμύρια χρόνια πέρασαν μέχρι την πρώτη σεξουαλική αναπαραγωγή και τα πρώτα όντα εμφανίστηκαν ένα δισεκατομμύριο χρόνια αργότερα.

Η ζωή όπως την γνωρίζουμε σήμερα στην Γη ξεκίνησε πριν μόλις 600 εκατομμύρια χρόνια, σχεδόν τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια αφού ξεκίνησε να εξελίσσεται. Οι δεινόσαυροι βασίλευσαν στην Γη επί περίπου 220 εκατομμύρια χρόνια. Ο άνθρωπος στην σημερινή του μορφή εμφανίστηκε πριν 300.000 χρόνια μετά από εξέλιξη 175 εκατομμυρίων ετών των θηλαστικών.

Αν δούμε την ιστορία του πλανήτη μας σαν «ένα χρόνο» όπου η Γη σταθεροποιήθηκε το πρώτο δευτερόλεπτο της 1ης Ιανουαρίου και τώρα, το 2017 μόλις τελείωσε το τελευταίο δευτερόλεπτο της 31ης Δεκεμβρίου:

Υπάρχουν 31.536.000 δευτερόλεπτα της ώρας σε ένα χρόνο, άρα, για να διαιρεθεί ένας χρόνος με τα 4.600.000.000 χρόνια της ύπαρξης της Γης, κάθε χρόνος της ύπαρξης του πλανήτη αντιστοιχεί σε 0,0067 δευτερόλεπτα της ώρας του ενός έτους του παραδείγματός μας.

Δηλαδή, αν η Γη σταθεροποιήθηκε το πρώτο δευτερόλεπτο της 1ης Ιανουαρίου,
Η Ζωή ξεκίνησε την 1η Φεβρουαρίου,
Τα βακτηρίδια εμφανίστηκαν γύρω στις 17 Απριλίου,
Οι δεινόσαυροι εμφανίστηκαν γύρω στις 2 Δεκεμβρίου,
Και βασίλευσαν στον πλανήτη μέχρι τις 20 Δεκεμβρίου,
Οι μεγάλοι πίθηκοι εμφανίστηκαν στις 31 Δεκεμβρίου στις 15:30’ το απόγευμα,
Ο σημερινός άνθρωπος εμφανίστηκε στις 31 Δεκεμβρίου στις 23:35’ το βράδυ,
Και ο Πολιτισμός ξεκίνησε στις 31 Δεκεμβρίου στις 23:59’ και 20 δευτερόλεπτα το βράδυ, τα τελευταία 40 δευτερόλεπτα του τελευταίου λεπτού του «έτους» του παραδείγματός μας, όπου 40 δευτερόλεπτα αντιστοιχούν σε 6.000 χρόνια.
Η βιομηχανική επανάσταση, κλάσμα του δευτερολέπτου πριν το τέλος του έτους του παραδείγματος.
Αυτά, από την Γένεση της Γης. Αν αρχίσουμε από την Γένεση του σύμπαντος, η Γη σχηματίστηκε τέλος Αυγούστου, και ο πολιτισμός ξεκίνησε τα τελευταία 12 δευτερόλεπτα αντί 40 δευτερόλεπτα. 
Και, με τους δεινόσαυρους να βασιλεύουν 200 εκατομμύρια χρόνια και τον άνθρωπο 0,3 εκατομμύρια χρόνια, η Γη, ιστορικά, είναι φυσικά ο πλανήτης των Δεινοσαύρων. 
Με τεχνολογία μόλις 80 ετών, όσον αφορά την αναμετάδοση του στίγματός μας στο σύμπαν με ραδιοκύματα, η παρουσία μας μπορεί να γίνει γνωστή στο σύμπαν μόνο σε ακτίνα 80 περίπου ετών φωτός, το τελευταίο και μόνο κλάσμα του δευτερολέπτου της ηλικίας του σύμπαντος. 

Τι εννοούμε λοιπόν, όταν ρωτάμε αν υπάρχει ζωή στο σύμπαν έξω από την Γη;

Τι εννοούμε «ζωή»; 
Ένα μόνο κύτταρο είναι ζωή. Ένα βακτηρίδιο είναι ζωή. Σκουλήκια είναι ζωή. Δεινόσαυροι είναι ζωή. Και εφ’ όσον τα πάντα στο σύμπαν κινούνται και εξελίσσονται, η μόνη πορεία και στόχος της εξέλιξης δεν μπορεί παρά να είναι προς την δημιουργία «ζωής». Σίγουρα αν εννοούμε οποιοδήποτε είδος ζωής, έστω και μονοκυταρικό, το σύμπαν πρέπει να σφύζει από ζωή. Άλλωστε, το σύμπαν, τα άστρα και οι πλανήτες υπάρχουν για τρεις φορές περισσότερο χρόνο από όσο η ίδια η Γη, η οποία εξέλιξε τόσα εκατομμύρια είδη ζωής μόνο στην επιφάνειά της.

Δεν μπορούμε να το αποδείξουμε (ακόμα), αλλά θα ήταν άνευ-νόησης να μην το θεωρήσουμε σίγουρο. Και… όσους επιμένουν στον κήπο της Εδέμ, τον Αδάμ και την Εύα, ας τους ρωτήσουμε γιατί ο «κήπος της Εδέμ» να εννοεί μόνο την Γη και όχι όλο το σύμπαν, και γιατί ο «Αδάμ και η Εύα» να μην είναι σύμβολα νοήμονος ζωής, γενικά;

Άρα, η ερώτησή μας πρέπει να ειδικευθεί στο αν εννοούμε νοήμονα ζωή, δηλαδή, ανθρωπομορφική ζωή, και πρέπει επίσης να υπολογίσουμε ότι οποιαδήποτε ζωή και να εννοούμε μπορεί να έχει υπάρχει σε οποιοδήποτε μικρό κομμάτι χρόνου των τελευταίων 13,5 δισεκατομμυρίων ετών και να μην συνυπάρχει απαραίτητα με εμάς.

Όμως, και εδώ, σε αυτή την διατύπωση υπάρχει πρόβλημα γιατί πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν υπάρχει προσδιορισμός του τι είναι νοήμων ζωή, εφ’ όσον υπάρχουν τόσα είδη ζωής μόνο εδώ, δίπλα μας, ανάμεσά μας, στον πλανήτη μας τα οποία δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το πως και κατά πόσο είναι νοήμονα. Ποια ήταν η τελευταία φορά που ανταλλάξατε απόψεις με ένα δελφίνι, παραδείγματος χάριν;

Καταλήγουμε στο ότι η ερώτησή μας, του αν υπάρχει ζωή έξω από την Γη, στην πραγματικότητα εννοεί το αν υπάρχει έξω από την Γη ανθρωπομορφική ζωή με νόηση που να έχει φτάσει στην δημιουργία τεχνολογίας και να μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μας.

Η απάντηση είναι ότι μια τέτοια ερώτηση απλά αποδεικνύει την ανοησία και απλότητα σκέψης που μας δέρνει, σαν είδος ζωής (έλλειψη αντικειμενικής και λογικής οπτικής στην νόηση). Διότι προφανώς βλέπουμε και περιμένουμε τα πάντα από άποψη ανθρωπομορφική, και μόνο κατά την χρονική στιγμή της ύπαρξής μας.






Οι κοντινότεροι συγγενείς μας είναι το είδος των χιμπαντζήδων, και επίσης γνωρίζουμε ότι αρκετά είδη, όπως τα δελφίνια και τα γουρούνια έχουν ανεπτυγμένη νοημοσύνη. Όμως δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε με κανένα από αυτά. Πως θα περιμέναμε να επικοινωνήσουμε με νοήμονα όντα που αναπτύχθηκαν εκτός της Γης όταν δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε καν με άλλα όντα στον πλανήτη μας. 

Φυσικά, όποιο είδος ζωής συναντήσουμε στο σύμπαν, έστω και νοήμον, θα βρίσκεται σε διαφορετικό στάδιο εξέλιξης από εμάς. Κοιτάξτε την κλίμακα του χρόνου στην εξέλιξη παραπάνω. Τρία εκατομμύρια χρόνια διαφορά δεν είναι τίποτα στην κοσμική κλίμακα, και εμείς έχουμε τρία εκατομμύρια χρόνια διαφορά με τους χιμπαντζήδες. Ένα είδος ζωής με τεχνολογική εξέλιξη αρκετή ώστε να ταξιδέψουν στην Γη, θα έχουν τόση εξελικτική διαφορά από εμάς που μπορούν να δουν εμάς όπως εμείς βλέπουμε τους χιμπαντζήδες.










Το να υποθέσουμε ότι η ζωή, από μονοκυταρικό επίπεδο γεννιέται παντού στο σύμπαν, και φυσικά στο γνωστό σύμπαν, πρέπει να είναι βεβαιότητα, αν όχι τουλάχιστον λογική βεβαιότητα. Θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να αποδείξουμε με τη λογική ότι ΔΕΝ υπάρχει ζωή στο σύμπαν εκτός της Γης από το να περιμένουμε να ανακαλύψουμε χειροπιαστές αποδείξεις ότι υπάρχει.

Με το ίδιο σκεπτικό πρέπει να δεχτούμε ότι το σύμπαν φτάνει να εξελίσσει νοήμονα ζωή συνεχώς, και ότι κάποια νοήμονα είδη ζωής εξελίσσουν τεχνολογία. Όπως πρέπει να δεχτούμε ότι η τεχνολογία δεν είναι απαραίτητη για την συνέχεια εξέλιξης νοήμονος ζωής. Μπορεί ζωή να υπάρχει και να κατανοήσει την ύπαρξη, ακόμα και σε πολύ υψηλότερο επίπεδο σκέψης από το ανθρώπινο, χωρίς την ανάγκη τεχνολογίας.

Από τα είδη που εξελίσσουν τεχνολογία, και αυτά τα είδη, στην απεραντοσύνη του χωροχρόνου, είναι απαραιτήτως και στατιστικά, πάμπολλα, πόσα άραγε μπορούν 1) να να βρουν το ένα το άλλο, 2) να συναντηθούν μεταξύ τους,  και 3) να επικοινωνήσουν.

Όσον αφορά την επικοινωνία, είπαμε ήδη ότι θα είναι ίσως περισσότερο δύσκολη από το να επικοινωνήσουμε εμείς με χιμπατζήδες.

Όσον αφορά το να συναντηθούν δύο είδη ζωής από πλανήτες σε διαφορετικά άστρα, ή γαλαξίες, υπάρχει το μεγάλο πρόβλημα του χωροχρόνου, όπου η μετάβαση με αστρόπλοιο από το άλφα στο βήτα μπορεί να κάνει αιώνες ή χιλιετηρίδες ή και πολύ παραπάνω, και πρέπει από την αρχή να ξέρουν σε ποιο σημείο του σύμπαντος να σκοπεύσουν σαν προορισμό, όπου όλα τα άστρα μετακινούνται συνεχώς με μεγάλες ταχύτητες.

Πιο αναλυτικά, για συνάντηση και επικοινωνία:

Ένα νοήμον και τεχνολογικό είδος «υπάρχει» σε απειροελάχιστα τμήματα χρόνου. Εμείς έχουμε τεχνολογία για λιγότερο από 200 χρόνια. Ταξιδεύουμε στο διπλανό μας σύμπαν μόνο για 48 χρόνια. Αν ανακαλύψουμε σήματα πολιτισμού που να προέρχονται από κάποιον πλανήτη σε πολύ μικρή απόσταση από εμάς, ας πούμε 1.000 έτη φωτός, αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι υπήρχαν πριν 1.000 χρόνια, όχι «σήμερα», και η συζήτηση μαζί τους θα χρειαζόταν να περιμένουμε 1.000 χρόνια για κάθε ανταλλαγή μεταξύ μας. Φυσικά, η ύπαρξη «σήμερα» ενός άλλου πολιτισμού που να απέχει, ας πούμε, ένα εκατομμύριο έτη φωτός από εμάς είναι στατιστικά αδύνατη. Μπορεί να γνωρίσουμε ότι υπήρξαν, αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε αν υπάρχουν «σήμερα».
Επίσης, το να ταξιδέψει ένας πολιτισμός στο σύμπαν χρειάζεται ταξίδια χιλιάδων ετών, και πάμπολλων γενεών του είδους.

Η πραγματικότητα είναι ότι δεν γνωρίζει ποτέ κανείς πολιτισμός αν άλλοι υπάρχουν «αυτή τη στιγμή», κι ας ανακαλύψουν ότι υπήρχαν κάποτε, όπου για να ανακαλύψει κάποιος κάποιον άλλο, τα τεχνολογικά σήματα της απόδειξης θα πρέπει να έχουν φτάσει με την ταχύτητα του φωτός, άρα η απόδειξη ύπαρχης κάποιου άλλου σημαίνει ότι υπήρχε κάποτε, ή/και, ώσπου να φτάσουμε εκεί για να συναντηθούμε μπορεί ήδη να έχουν εξαφανιστεί από χιλιετηρίδες. Άρα δεν είναι δυνατόν ποτέ να συναντηθούν καν, λόγω των αποστάσεων στον χώρο τριών διαστάσεων, με γραμμικό χρόνο που υπόκεινται στην θεωρία της σχετικότητας με το όριο της χωροχρονικής ταχύτητας μετάδοσης ενέργειας (ταχύτητα του φωτός).

Ο μόνος τρόπος να υπάρξουν διαστρικοί και διαγαλακτικοί πολιτισμοί με ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ τους, είναι όταν και αν η τεχνολογία τους (και η βιολογία τους) εξελιχθεί τόσο υψηλά ώστε να ταξιδεύουν εκτός χωροχρόνου, δηλαδή πολύ πιο γρήγορα από την ταχύτητα του φωτός. Και ένας πολιτισμός τόσο εξελιγμένος θα είναι τόσο διαφορετικός από εμάς, όσο είμαστε εμείς από τα σκουλήκια.


~

Στην τελική, μπορούμε να πούμε ότι το σύμπαν σφύζει από ζωή, και ίσως, ανάλογα με τον ορισμό, το ίδιο το σύμπαν να είναι «ζωντανό» εφ’ όσον η «ζωή» και αυτοσυνείδηση του σύμπαντος είναι ο μόνος σκοπός της εξέλιξης, και εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε τίποτα άλλο από γαλαξίες ατόμων που συλλογίζονται την εξέλιξη του ατόμου... με σεβαστό ποσοστό της ζωής αυτής που υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρξει παντού στο σύμπαν να έχει εξελίξει νοημοσύνη --αλλά δεν υπάρχει περίπτωση επικοινωνίας ή συνάντησης παρά μόνο για πολιτισμούς που έχουν ξεφύγει, βιολογικά και τεχνολογικά από τα όρια των τριών διαστάσεων και γραμμικού χρόνου. Εκείνοι απέχουν εξελικτικά από εμάς τους ανθρώπους όσο απέχουμε εμείς από τα σκουλήκια ή και τις αμοιβάδες, περίπου.
Πρέπει να σταματήσουμε να βλέπουμε την πραγματικότητα από οπτικό σημείο ανθρωπομορφικό, σαν να είμαστε εμείς «εδώ» και «τώρα» αυτό που έχει σημασία και αυτό στο οποίο πρέπει να ομοιάζουν όλα και με την νόηση και "ηθική" των οποίων να κρίνονται όλα τα άλλα. Όταν δούμε και κατανοήσουμε την ύπαρξή μας σαν ένα ομοούσιο και προαιώνιο μέρος της ύπαρξης του σύμπαντος, όλα τα παραπάνω δεν πρέπει να μας κάνουν να αισθανθούμε μικροί και ασήμαντοι, αλλά να αισθανθούμε ότι είμαστε μέρος ενός συνόλου τρομερά ομορφότερου και πιο θαυμαστού από ότι μπορούμε να φανταστούμε.
Και αυτή η συνειδητοποίηση να μας δώσει την γαλήνη και την ευτυχία που να μας επιτρέπουν να βλέπουμε τα καθημερινά «προβλήματα» της κοινωνίας των ανθρώπων σαν εντελώς ασήμαντα και γελοία μπροστά στην πραγματικότητα του σύμπαντος του οποίου είμαστε η αυτοσυνείδηση ως ομοούσια και προαιώνια μέρη. 

~
.





Το κορμί του καθενός μας, η σάρκα, τα κύτταρα, τα μόρια, αποτελούνται από άτομα που δημιουργήθηκαν πριν 13,5 δισεκατομμύρια χρόνια, υπήρξαν αρχικά σαν άτομα υδρογόνου μέσα σε τεράστια αστέρια, εκτοξεύτηκαν στο σύμπαν σε τιτάνιες εκρήξεις άστρων, ξανά και ξανά, αλλάζοντας την υφή τους καθώς αποκτούσαν περισσότερα ηλεκτρόνια λόγω τυχαίων συγκρούσεων μεταξύ τους, ή λόγω πυρηνικής σύντηξης στο κέντρο καυτών ήλιων, ταξίδεψαν στο σύμπαν δια μέσου αστρικών εκρήξεων και κομητών, έφτασαν τυχαία στην Γη και κατέληξαν για ένα κλάσμα μιας απειροελάχιστης στιγμής να είναι μέρος του γαλαξία ατόμων που είναι ο καθε ένας από εμάς, ο καθένας μας ένας γαλαξίας ατόμων που συλλογίζεται την εξέλιξη των ατόμων.
Λέτε αυτό να συνέβη μόνο στην επιφάνεια της μικρής μας γαλάζιας κουκκίδας;















Οι εξι αναρτήσεις αυτής της ενότητας:
Ζωή <