Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2017

31.01.2017



Οι τίτλοι των αναρτήσεων περί ΗΠΑ είναι ημερομηνίες αντί λέξεις με νοήματα,
ακριβώς επειδή τα νοήματα ξαφνικά έγιναν άπιαστα και απατηλά... και απίστευτα.


Τις προηγούμενες μέρες είχα φτιάξει αυτά στο φώτοσοπ για το FB.











Τώρα όμως, πλέον, έχουμε περάσει στην άλλη μεριά του καθρέπτη, όπως λέει η αγγλική έκφραση, και βλέπουμε την πραγματικότητα από την πίσω μεριά μιας αίθουσας παραμορφωτικών καθρεπτών Λούνα Πάρκ.






Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής βρίσκονται πλέον πολύ κοντά στην άκρη της πραγματικότητας, και ο "εθνάρχης" του φασισμού, δέκα μέρες στην θητεία του κάνει πράγματα τα οποία προτρέπουν ακόμα και ακροδεξιά μέσα ενημέρωσης όπως την Fox και τον πασίγνωστο σχολιαστή Μπιλ Ο'Ράηλη να αμφισβητήσουν την ακεραιότητα των διαταγμάτων του  κλόουν που κάθεται στο οβάλ γραφείο.
Ο Τραμπ στις 9:15 το βράδυ χτες, απέλυσε την Υπουργό Δικαιοσύνης επειδή είχε αρνηθεί να υποστηρίξει από το υπουργείο δικαιοσύνης το διάταγμα περί στάσης μετανάστευσης και των αφίξεων από εφτά Μουσουλμανικές χώρες. Το 1973 ο Νίξον είχε απολύσει τον Υπουργό Δικαιοσύνης επειδή είχε αρνηθεί την απαίτηση του Νίξον να απομακρύνει τον Ειδικό Εξεταστή για την υπόθεση Γουώτεργκέητ. Όταν ο αναπληρωτής Υπουργός Δικαιοσύνης επίσης αρνήθηκε, ο Νίξον τον απέλυσε κι' εκείνον.



Εν τω μεταξύ, στην Ελλάδα...:
Ανακοινώθηκε από την Κυβέρνηση η ίδρυση της Ελληνικής Διαστημικής Υπηρεσίας που θα είναι γνωστή με το αγγλικό ακρώνυμο MASA. Ο στόχος της MASA θα είναι, πριν το τέλος της επόμενης δεκαετίας, να αποσταλεί επανδρωμένο σκάφος στην επιφάνεια της κορυφής του Λυκαβηττού και να επιστρέψει ασφαλώς το πλήρωμα στο Σύνταγμα.

.






Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2017

Arrival




***Το παρακάτω κείμενο αποκαλύπτει την πλοκή και το τέλος της ταινίας Arrival***
***ΜΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ αν δεν την έχετε δει και θέλετε να την δείτε ανεπηρέαστοι!!!***







***Σταματήστε εδώ αν θέλετε να δείτε την ταινία “Arrival” χωρίς να ξέρετε την πλοκή και το τέλος!!!***












Στην Ιστορία της τέχνης του Κινηματογράφου έχουν δημιουργηθεί τέσσερεις ταινίες
που χρησιμοποιούν την επιστημονική φαντασία σαν όχημα για να συζητήσουν κεντρικά θέματα της ύπαρξης,
όπως την κατανοεί η αυτοσυνείδηση του ανθρώπινου είδους.


Η ταινία
2001, A Space Odyssey (1968)


Συζήτησε την εξέλιξη του πνεύματος
και την συνεπή αναγωγή των πνευματικών ικανοτήτων στην βιολογική ύπαρξη.
Σαν δεύτερο επίπεδο συζήτησε το αποτέλεσμα στην συνείδηση της ανάγκης να αποκρυφτεί μια αλήθεια
και να αναγκαστεί κάποιος να ψεύδεται για να την αποκρύψει.


Η ταινία
Close Encounters of the Third Kind (1977)


Συζήτησε την επικοινωνία.
Σαν δεύτερο επίπεδο συζήτησε την φυσική τάση της αυτοσυνείδησης για εξερεύνηση.


Η ταινία
Interstellar (2014)


Συζήτησε την σχετικότητα του χρόνου.
Σαν δεύτερο επίπεδο συζήτησε την ρομαντική άποψη ότι η αγάπη μπορεί να υπερβεί τον χοροχρόνο.


Η ταινία
Arrival (2016)


Συζήτησε το ότι η κατανόηση του χοροχρόνου εξαρτάται από την δομή της σκέψης
και ότι η δομή και πολυπλοκότητα της γλώσσας (έκφρασης-επικοινωνίας) καθορίζει την δομή της σκέψης.
Σε δεύτερο επίπεδο συζήτησε την εκτίμηση την οποία διαφορετικές δομές σκέψης
αποδίδουν σε θέματα όπως η ποιότητα της εμπειρίας σε αντίθεση με το μήκος του χρόνου μιας εμπειρίας.
Και τέλος, συζήτησε το κίνητρα για ερωτήσεις και απαντήσεις,
και την λογική και συναισθήματα βάση των οποίων παίρνουμε αποφάσεις.



Κιούμπρικ και Κλαρκ
Σπίελμπεργκ,
Νόλαν και Θορν
Βιλνέβ και Τσιανγκ και Χάησερερ


και... οι θεατές στους κινηματογράφους


Ενώ το αριστούργημα των Κλαρκ και Κιούμπρικ, 50 χρόνια αργότερα, θεωρείται η κορυφή της έκφρασης επιστημονικής φαντασίας στον κινηματογράφο, και το έργο-αγάπης του Σπίελμπεργκ είναι ακόμα αξεπέραστο στην απλότητά του και την λαχτάρα που εμπνέει, και το έργο που ξεκίνησε από τον φυσικό Κιπ Θορν δοθηκε από τον Νόλαν με ακριβέστατο τρόπο, η ταινία Arrival υπόσχεται ότι θα επιζήσει στον χρόνο δίπλα στο 2001. Ίσως λίγο ...σφαιρικότερα από το 2001.
Για μένα...
...την θεωρώ πραγματικά εξαιρετική ταινία. Καταπληκτική, και στην κορυφή του τι εξέφρασε μέχρι σήμερα δια της κινηματογραφικής τέχνης και τεχνικής της επικοινωνίας το είδος μας στην εξερεύνηση της ύπαρξής μας.


Διαβάζοντας δωδεκάδες κριτικές και ερωτήσεις στην IMDB μου έκανε εντύπωση το πόσοι θεατές δεν έχουν καταλάβει την ταινία –ακόμα και εκείνοι στους οποίους άρεσε, χάνουν τις λεπτομερείς πινελιές του νοήματος.

Πρέπει να δώσει κανείς πολύ προσοχή στα πρώτα λεπτά, και να περιμένει ότι όλο το νόημα του τι παρακολουθούσε δύο ώρες θα φανερωθεί στα τελευταία λεπτά.

Η ταινία αρχίζει σε μια εποχή μετά από τα γεγονότα της ταινίας. Η ηρωίδα μιλά στην κόρη της. Περιγράφει ότι η ιστορία (της κόρης της) ξεκίνησε την ημέρα που «ήρθαν». Και τότε πηγαίνουμε πίσω στον χρόνο και η ιστορία αρχίζει την ημέρα που «ήρθαν».

Οι θεατές κινηματογραφικών ταινιών είναι συνηθισμένοι στην τεχνική του να μας δείχνει η ταινία στιγμές από διαφορετικούς χρόνους, τα λεγόμενα φλασμπακ και φλασφόργουαρντ. Και έτσι, κατά την διάρκεια της ταινίας, όταν η ηρωίδα βρίσκεται στο μέλλον («μέλλον» σχετικά με την στιγμή στην αφήγηση), οι θεατές υποθέτουν ότι βλέπουν φλασφόργουαρντ της ταινίας. Μόνο στο τέλος της ταινίας συνειδητοποιούμε ότι η ταινία ήταν σε εντελώς γραμμικό χρόνο και όλα συνέβαιναν με την σειρά που τα βλέπαμε, καθώς η ηρωίδα «έβλεπε/αισθανόταν» στο μέλλον (εννοώ "στο" μέλλον, όχι "το" μέλλον).

Ένας εξωγίηνος πολιτισμός έρχεται με δώδεκα διαστημόπλοια σε δώδεκα σημεία της Γης και περιμένει τους ανθρώπους να προσπαθήσουν να επικοινωνήσουν μαζί τους.

Εμείς παρακολουθούμε τα συμβάντα σε μία από τις δώδεκα τοποθεσίες, στην Μοντάνα των ΗΠΑ, καθώς ο στρατός και η Υπερεσία Εθνικής ασφάλειας χρησιμοποιούν την ηρωίδα μας, μια καθηγήτρια γλωσσολογίας στην κορυφή του τομέα της, και έναν μαθηματικό-αστροφυσικό για να επικοινωνήσουν με τους επισκέπτες.

Οι άνθρωποι αποφασίζουν ότι πρέπει να διδάξουν στους επισκέπτες την ανθρώπινη γλώσσα, και να μάθουν οι ίδιοι την γλώσσα των επισκεπτών για να μπορέσουν οι επισκέπτες να κατανοήσουν την ερώτηση των ανθρώπων: «Για ποιόν σκοπό βρίσκεστε εδώ;» και να μπορέσουν οι άνθρωποι να κατανοήσουν την απάντηση των επισκεπτών.


Τα κλειδιά για να ξεκλειδωθεί το νόημα δίνονται στην ταινία:
  • «Σε αντίθεση με όλες τις ανθρώπινες γραπτές γλώσσες, η γραφή τους είναι σημασιολογική. Μεταφέρει έννοιες. Δεν αντιπροσωπεύει ήχο. Σε αντίθεση με την ομιλία, ένα ολόγραμμα δεν περιορίζεται σε χρόνο. Μπορούν να «γράψουν» μια λέξη, ή ένα νόημα, ή ολόκληρο βιβλίο σε δύο δευτερολεπτα». Γεγονός που εγείρει το ερώτημα: "Είναι άραγε αυτός και ο τρόπος με τον οποίον σκέφτονται;"
  • «Αν κατανοήσει κανείς εντελώς μια ξένη γλώσσα, μπορεί να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίον λειτουργεί ο εγκέφαλος» («Το όπλο (εργαλείο) ανοίγει τον χρόνο»).
  • «Αν έβλεπες όλη σου την ζωή από την αρχή ως το τέλος, θα άλλαζες κάτι;»



Οι επισκέπτες είχαν ένα διαφορετικό τρόπο κατανόησης του χοροχρόνου. Για εκείνους ο χρόνος δεν ήταν γραμμικός αλλά συνολικός. Έτσι σκεπτόντουσαν και έτσι λειτουργούσε η γλώσσα με την οποίαν επικοινωνούσαν.

Επισκέφτηκαν τους ανθρώπους για να μας διδάξουν την γλώσσα τους έτσι ώστε να και εμείς να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την ύπαρξη και να πολλαπλασιάσουμε τις δυνατότητές μας με τρόπο που να βοηθήσει την επιβίωση του είδους μας. Πριν καταφέρουμε όμως σαν είδος να κατανοήσουμε, έπρεπε πρώτα να ενωθούμε καταργώντας τα πολιτικά και γεωγραφικά σύνορα μεταξύ μας. Με αυτή την κατανόηση έρχεται η ερώτηση του που βρίσκεται η αξία; Στην ποιότητα ή την ποσότητα; Τι θα αποφασίζαμε αν ξέραμε που θα οδηγούσαν οι πράξεις μας.

Όταν τελικά η ηρωίδα μας καταφέρνει να ρωτήσει «Για ποιόν σκοπό βρίσκεστε εδώ;» η απάντησή τους είναι «Βοηθάμε την ανθρωπότητα. Σε τρεις χιλιάδες χρόνια χρειαζόμαστε την βοήθεια της ανθρωπότητας».

Καθώς η ηρωίδα μας κατανοούσε όλο λκαι περισσότερο την γλώσσα και την σκέψη των επισκεπτών, τόσο περισσότερο μπορούσε να αισθάνεται και να βλέπει γεγονότα από το μέλλον της. Στην αρχή δεν καταλαβαίνει τι είναι αυτές οι σύντομες εμπειρίες αλλά αργότερα τις κατανοεί. 

Τελικά σώζει την ανθρωπότητα από πόλεμο τηλεφωνώντας στον Κινέζο στρατηγό και εξηγώντας του τι είχε καταλάβει για τις προθέσεις των επισκεπτών. Τον αριθμό του τηλεφώνου του στρατηγού της τον έδωσε ο ίδιος ο στρατηγός στο μέλλον, όταν την γνώρισε για να την ευχαριστήσει για το τηλεφώνημα --ο χρόνος παύει να είναι γραμμικός και γίνεται συνολικός, ή σφαιρικός.

Η ηρωίδα μας αποφασίζει να ξεκινήσει σχέση με τον συνεργάτη της, και αποφασίζει να κάνει μια κόρη μαζί του ενώ ξέρει ότι η κόρη τους θα πεθάνει νέα από μια σπάνια ασθένεια. Όταν η κόρη τους είναι έφηβος το αποκαλύπτει στον σύζυγό της και πατέρα της κόρης τους. Εκείνος δεν μπορεί αν ζήσει με το γεγονός ότι θα πεθάνει η κόρη τους και θυμώνει με την ηρωίδα μας επειδή δεν του το είχε πει από την αρχή. Τους εγκαταλείπει. Η κόρη αργότερα πεθαίνει. Ο κύκλος κλείνει.

Η ηρωίδα μας αποφάσισε να φέρει στον κόσμο την κόρη της, κι’ ας ήξερε ότι θα πεθάνει νέα, γιατί για εκείνη η ύπαρξη του ανθρώπου, του σκεπτόμενου και δημιουργικού ατόμου που ήταν η κόρη της ήταν πιο σημαντική, στο να υπάρξει, από το για πόσο γραμμικό χρόνο θα υπήρχε, παρά την θλίψη του θανάτου της.


Τα λάθη που κάνουν οι θεατές:


ΛΑΘΟΣ: Οι επισκέπτες δεν θα ερχόντουσαν αν δεν ήξεραν ήδη την γλώσσα μας, και εφ’ όσον ήρθαν γιατί να μην επικοινωνήσουν κατ’ ευθείαν στην γλώσσα μας;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οι επισκέπτες γνώριζαν την γλώσσα μας εξαρχής από το μέλλον, αλλά ο σκοπός τους ήταν να μάθουμε εμείς την δικής τους, προσπαθώντας να τους διδάξουμε την δική μας.

ΛΑΘΟΣ: Η ηρωίδα μας ήταν το μόνο άτομο που κατανόησε, ενώ πολλοί επιστήμονες προσπαθούσαν σε άλλες έντεκα οργανώσεις.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η ηρωίδα μας κατανόησε το εν δωδέκατο του μηνύματος αλλά ήταν το μέρος του μηνύματος που αφορούσε την πρόθεση. Άλλος επιστήμονας σε άλλη ομάδα είχε κατανοήσει ότι η λέξη που λανθασμένα είχαν μεταφράσει οι άνθρωποι σαν «όπλο» σήμαινε στην πραγματικότητα «εργαλείο». Δεν επρόκειτο για όπλο αλλά για την ίδια την γλώσσα των επισκεπτών. Αλλά η ρωσική μυστική υπηρεσία τον δολοφόνησε καθώς προσπαθούσε να επικοινωνήσει το γεγονός στους άλλους. 

ΛΑΘΟΣ: Η ηρωίδα μας, ή οι επισκέπτες, ταξίδευαν στον χρόνο σαν με χρονομηχανή.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Το ταξίδι στον χρόνο είναι άνευ νοήματος όταν ο χρόνος δεν είναι γραμμικός αλλά συνολικός. Δεν επρόκειτο για ταξίδι στον χρόνο αλλά για κατανόηση του τι συνέβη/συμβαίνει/πρόκειται να συμβει.

ΛΑΘΟΣ: Μπορούμε να αλλάξουμε το μέλλον.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Μπορούμε να κατανοήσουμε τους λόγους για τους οποίους θα υπάρξει το μέλλον.

ΛΑΘΟΣ: Ήταν εγωιστικό να φέρει στην ζωή την κόρη της ξέροντας ότι θα πεθάνει νέα.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η ύπαρξή της ήταν πιο σημαντική από το μήκος του γραμμικού χρόνου για τον οποίον θα υπήρχε.



Πιστεύω ότι η ταινία Arrival πηγαίνει πολύ πιο ψηλά, και βαθιά συνάμα, από όλες τις άλλες ταινίες, ακόμα και από το 2001. Καμία άλλη ταινία, και έχω δει πολλές, δεν πλησιάζει την πολυπλοκότητα αυτής της ανάλυσης της ύπαρξης, της ανθρώπινης συνείδησης, του χοροχρόνου και της έκφρασης επικοινωνίας.





Το κλειδί που λειτούργησε αμέσως σε μένα για να αρχίσω να καταλαβαίνω την ταινία ήταν η στιγμιαία συνειδητοποίηση του τι εννοούσε το «Αν κατανοήσει κανείς εντελώς μια ξένη γλώσσα, μπορεί να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίον λειτουργεί ο εγκέφαλος». Το ήξερα αμέσως γιατί έχει συμβεί στον δικό μου εγκέφαλο με τα Αγγλικά. Δεν ταιριάζω πια στην νοοτροπία και τρόπο σκέψης της γενέτειρας γλώσσας και κοινωνίας.  



















Όσο για μένα,
Αν έβλεπα όλη μου την ζωή από την αρχή ως σήμερα, 58 χρόνια, δεν θα άλλαζα τίποτα.













Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2017

Εναλλακτικά




Τελικά, το μέγεθος έχει σημασία. Για τον Πρόεδρο Τραμπ.

Συγκεκριμένα, το μέγεθος του όχλου στην εγκαθίδρυσή του.




Είπε ότι μάζεψε ένα με ενάμιση εκατομμύριο πιστούς. Πιο πολλούς από τον Ομπάμα το 2009.
Αριστερά, το πλήθος του Τραμπ, 2017. Δεξιά, το πλήθος του Ομπάμα, 2009.



Την επόμενη μέρα, ο Ντόναλντ Ντραμπφ (Ντραμπφ ήταν το όνομά τους όταν ήρθαν από την Γερμανία στις ΗΠΑ και το αλλάξανε σε Τραμπ) έστειλε τον Γραμαμτέα Τύπου του Λευκού Οίκου, Σων Σπάησερ, στην αίθουσα του τύπου να επιπλήξει τα μέσα ενημέρωσης για τα ψέματα που είπαν, ότι λέει το πλήθος δεν ήταν μεγάλο, και να τους υποδείξει ότι το πλήθος ήταν ρεκόρ στην Ιστορία της Γης. Και έφυγε Χωρίς ερωτήσεις.




Επί σκηνής η κυρία αυτή:
Γεννημένη 20 Ιανουαρίου 1967, η ημέρα της εγκαθίδρυσης του Τραμπ ήτα τα πεντηκοστά της γεννέθλια.


Η Κέλλυάνν Κόνγουαιη είναι η γυναίκα η οποία, όταν μεγαλώσουν λίγο τα δύο της παιδιά, θα πρέπει να τους δείξει τις ταινίες του Πολέμου των Άστρων και να τους εξηγήσει ότι το αφεντικό της ο Ντοναλντ Τραμπ ήταν ο Αυτικράτορας, και εκείνη ήταν ο Νταρθ Βέηντερ. Ή, μπορεί να τους δείξει ταινίες του Β' Παγκοσμίου και να τους εξηγήσει ότι το αφεντικό της ήταν ο Τύπος με το αστείο μουστάκι και εκείνη ήταν ο Τζόζεφ Γκέμπελς. (Θα πιστέψεις αυτό που σου λέω εγώ να πιστεψεις).

Έδωσε συνέντευξη σε Κυριακάτικο πρόγραμμα! 


Και είπε ότι ο Σων Σπάησερ δεν είπε ψέματα αλλά απλά παρέθεσε για τους δημοσιογράφους εναλλακτικά γεγονοτα.

"Εναλλακτικά Γεγονότα" να σας χαρώ!

Ο Τσακ Τοντ, ο δημοσιογράφος αριστερά στην εικόνα αυθόρμητα πήγε να γελάσει αλλά το συγκράτησεκαι απάνησε: "Κελλυάνν! Υπάρχουν γεγονότα. Και υπάρχουν ψέματα. Εναλλακτικά γεγονότα είναι ψέματα".


Βρισκόμαστε πλέον στην εποχή των Εναλλακτικών Γεγονότων. Αγοράστε Ζάναξ.



Εν τω μεταξύ, ο Τραμπ σρις δύο πρώτες μέρες:

  • Ακύρωσε το Διειρηνικό σύμφνο εμπορικής συνεργασίας (με χώρες του Ειρηνικού Ωκεανού)
  • Εξέδωσε την πρώτη διαταγή για να αρχίεσει να ξεχαρβαλώνεται το σύστημα περίθαλψης του Ομπάμα
  • Ανακοίνωσε αρχή συζητήσεων για να γίνουν αλλαγές στο Σύμφωνο συνεργασίας των χωρών της Αμερικανικής Ηπείρου.

Και τέσερεις Ρεπουμπλικάνοι Αντιπρόσωποι (Βουλευτές) κατέθεσαν σχέδιο νόμου για να αποχωρήσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών και να πάψει το πολιτικό άσυλο σε αντιπροσώπους χωρών του ΟΗΕ ώστε ο ΟΗΕ να αναγκαστεί να φύγει από τις ΗΠΑ.


Αυτό που θέλω εγώ να ξέρω είναι αν θα μάθουμε τα εναλλακτικά γεγονότα για τα σχέδια του Σόιμπλε...



Α-Α-Α! Σχεδόν ξέχασα!
Ο Ντόναλντ Τραμπ υπέγραψε διάταγμα το οποίο ορίζει την ημέρα της ορκομωσίας του,
20 Ιανουαρίου 2017:
ΗΜΕΡΑ EΘΝΙΚΗΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ
National Day of Patriotic Devotion

Σοβαρά. Δεν κάνω πλάκα. Αλήθεια είναι.









Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2017

21.01.2017




That's how many pink hats we got today.

Let's see how many white pointy hoods the President can get to counter this!












The President claimed that τhe press (and DC police?)
underestimated the small crowds for his inauguration
and that they were closer to one million or one and a half million.
In his dreams!
One and a half million strong and more were those who marched today,
January 21, in the Women's March!
Grope that! oh, tweeter-in-chief.














Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2017

20.01.2017




Εργάστηκα λίγο στο Φώτοσοπ για το Φέησμπούκ μου,
μέρα πού 'ναι σήμερα, 20 Ιανουαρίου 2017...










I have a story about President Obama that has stayed with me every day for the last eight years and will fuel my soul to the day I die.

I became a citizen in 1993. Of all the courthouses in all of the States I took my oath in Faneuil Hall (where the American Revolution began), in Boston. In 1995, I started my little business form my unfinished townhouse condo basement in Massachusetts under President Clinton. Soon I moved into office space and hired a few good people. The sales phone stopped ringing, as many little businessmen and women will tell you, not on 9-11 but nine months earlier the day the Supreme Court stopped the recount in Florida. It was a difficult eight years after that, the most difficult aspect being the growing sadness that was unspoken but evident everywhere. But I kept the business going even as I had to return home and leave the office. And I kept bringing up my son.

In the summer of 2007 I had to leave because both my parents were dying in Greece. In 2008 I met the most amazing Forest Ranger in an Italian National Park, we were married within five months and we stayed in her little village by the National Park near Florence.

On a short trip to show my wife New York and Boston  we landed in new York on January 20th, 2009, one hour after President Obama was sworn into office.

At the point where the lines begin for US passports and other passports, with my US passport in hand and my wife next to me holding her Italian passport, I walked up to an officer who could have been Louis Armstrong’s twin, same big smile and radiant heart. I started saying “Excuse me, would it be possible for my wife, who is Italian, to…” The officer did not let me finish, He bowed 90 degrees from the waist and extended his right arm to welcome my wife in following me through the US passport line.

We drove straight into Manhattan. I had been away for just over a year, and could not recognize my fellow Americans. There was joy. There were smiles and laughs. There was good humor and it was as if everyone was friends with everybody. The gloom and sadness I remembered had evaporated. There was hope.

In that crystal clear day under those perfectly blue skies of January 20, 2009, we roamed Manhattan and it was a happy day. The first day in memory that was happy, not as in “happy day”, but as in a day alive herself, and happy and smiling right back at you.

I knew why… It was because a man, his wife and their daughters had a gift, and they shared it with all of us. The gift of believing that anything is possible in decency and optimism, that every day is a brand new day, and that yes, in fact, we can. The Obamas’ ability to make people feel good about themselves was surpassed only by their ability to make people feel good about their fellow citizens.

We witnessed that everywhere. I witnessed it. And on that day I felt like I knew the Obamas personally.

At the top of the Empire State Building in the crisp open air, I lit a cigarette, four hours into the Obama Presidency. A guard, who must have been related to the passports officer from JFK and they were both conspiring to give us an excellent day, pointed at my cigarette with a smile. I joyfully started putting it out and said “I am so sorry! I did not see a sign!”. He laughed a hearty laugh and said “I am the sign!” then we started talking about the inauguration.

President Obama did not let us, or me, down from that day on. His accomplishments with policy, the economy, jobs, administration, which he achieved against all odds, against brick walls and against the silent hatred that was thrown at him, are recorded and history knows about all of it.

We flew over from Italy just for me to vote in person as opposed to absentee on November 8, 2016. It’s easier to come home now that my son is a pilot for a major airline. We went to his new house in Florida to watch the results together after voting in Massachusetts. 

By midnight of that day I knew that President Obama’s job just changed description. It is to be there, with all of us, working to never let die the spirit I felt, tangible in the air and the faces and hearts of the people on that beautiful day of January 20, 2009.

We are here, all of us, each one of us and me too. I still feel as if I know the Obamas personally and my story about the President and his family is that they did that for me, and for so many of us. Let’s keep that gift alive, together. 









You think this is a joke?
check it out!
https://www.whitehouse.gov/administration/first-lady-melania-trump








Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2017

Πρεσπρότζεκτ




Για τον Νικόλα.


Το 2017 είναι ένα παρείσακτο έτος. Μπήκε με προϋποθέσεις που ούτε τις περιμέναμε ούτε τις θέλουμε... Το καράβι έφυγε εδώ και δεκαεννέα μέρες με εμάς επάνω, αλλά είναι το λάθος καράβι –ένα καράβι-φάντασμα. Και δεν θα ακολουθήσει την πορεία που έπρεπε, εκείνη που όλοι περιμέναμε, ούτε θα πάει προς τον προορισμό για τον οποίον είχαμε προετοιμαστεί. 
Είμαστε ανήσυχοι. Δεν είμαστε σίγουροι πως να το πάρουμε αυτό, τι να κάνουμε –δεν ξέρουμε αν πρέπει να φοβηθούμε ή να αλλάξουμε σχέδια και οπτική. Το να κατέβουμε από το πλοίο είναι κοσμογονικά αδύνατο. Και το πλοίο μπορεί να πάει μόνο μπροστά.
Τι άρθρο καλής χρονιάς να γράψει κανείς για την Ελλάδα…



Η τηλεόραση του Δε Πρες Πρότζεκτ όπως την φωτίζει ο φωτιστής τους,
που ένας επαγγελματίας το βλέπει και θέλει να κλάψει γοερά.



Η ίδια φωτογραφία με λίγο πολύ-πολύ στα γρήγορα και άγαρμπο φώτοσοπ από εμένα,
που δείχνει όμως λίγο σαν παράδειγμα το πιο ομοιόμορφο, ζεστό και δυνατό φως,
το οποίο οποιοσδήποτε επαγγελματίας θα έστηνε, αποφεύγοντας σκιές.
Ουδεμία ευθύνη φέρω για το την φωτογένεια, ή όχι, της Ζωίτσας.
Τώρα που το σκέφτομαι...
αυτά ίσως προσπαθούσε να καλύψει ο φωτιστής με τις γκραν γκινιόλ σκιές...






Όσοι με διαβάζετε τόσα χρόνια ξέρετε ότι έχω την πετριά να πιστεύω πως για την τύχη της χώρας δεν ευθύνονται ούτε οι κακοί συνωμότες που ζηλεύουνε και επιβουλεύονται τα πάχη σας τα κάλλη σας, ούτε οι τραπεζίτες ούτε οι πολιτικοί. Εγώ πηγαίνω στην πηγή, στο μαιευτήριο, στο αυγό… και λέω την κότα-κότα. Δηλαδή, «Ελληνική Κοινωνία».

Δέκα εκατομμύρια νοματαίοι είστε τρομάρα σας. Αλλά όλο οι άλλοι σας φταίνε. Εσείς είστε τα θύματα μονίμως. Και σας χρωστάει ο κόσμος επειδή σας την βίδωσε, από την προπαγάνδα της χούντας και μετά, ότι κατάγεστε λέει από τους αρχαίους Έλληνες. Και μετά. τι Γραικοί… τι Ρωμιοί… Έλληνες τσαρουχάτοι με χλαμύδα.

Για την ποιότητα και το ποιόν μιας κοινωνίας δεν ψάχνουμε τους ελάχιστους ανάμεσά της που έχουν σώας τας φρένας με αγνά και ειλικρινή αισθήματα και κάποια μόρφωση. Και δεν κοιτάμε τους Ελληνικής καταγωγής που χτίζουν κάτι στο εξωτερικό αφού δραπετεύσουν από το καταναγκαστικό φρενοκομείο –τους οποίους έχετε φετίχ να τους ξετρυπώνετε και να τους βάζετε στις εφημερίδες σας για να αποδείξετε ότι κάτι είσαστε εσείς μέσω εκείνων... Όχι, δεν κοιτάμε τα παραπάνω. Κοιτάμε την πλειοψηφία. Ξεκινάμε από το σκουπιδαριό μέσα στο οποίο ζείτε καθώς πετάτε τα πάντα παντού όταν δε σας βλέπουν (αλλά πολλές φορές και όταν σας βλέπουν) και ο σκουπιδότοπος έχει γίνει τέτοιο μέρος του τοπίου που δεν το παρατηρείτε καν πλέον… Κοιτάμε τον παρανοϊκό τρόπο με τον οποίον οδηγείτε στους δρόμους και πως παρκάρετε. Πως φέρεστε στις ουρές και πως μιλάτε ο ένας στην άλλη... Πέρα από αυτά τα θεμελιώδη θέματα, που αλλού να κοιτάξει κανείς.

Κάποτε σ’ αυτά τα μέρη, από άλλους ενοίκους είχε αναπτυχθεί μια μέθοδος συζήτησης που λεγόταν Σωκρατική. Η Σωκρατική μέθοδος έχει απλή αλλά αποτελεσματικότατη δομή: Ερώτηση-Απάντηση-Ερώτηση-Απάντηση… όπου η κάθε ερώτηση εγκυμονεί την απάντηση και η κάθε απάντηση προτείνει καινούργια ερώτηση.

Δημόσια συζήτηση. Με Σωκρατική Μέθοδο. Στην σημερινή Ελλάδα. Ας γελάσω με πικρό δάκρυ.

Η πεμπτουσία της Ελληνικής ομιλίας εστιάζει στον υποκειμενισμό (εμείς ρε εφεύραμε τη φιλοσοφία). Άρα, η άμεση ψυχολογική ανάγκη του Έλληνα είναι να προσδιορίζονται στρατόπεδα αντί να χτίζονται γέφυρες. Ο Έλληνας συζητά με το στόμα αντί με τα αυτιά. 

Ο στόχος του στερεοτυπικού Έλληνα συζητητή είναι να επαναλαμβάνει την γνώμη του αντί να συζητά την άποψη του συνομιλητή. Σε μία στερεοτυπική Ελληνική συζήτηση αν ο ένας συζητητής δεν διακόψει τον άλλον, ο άλλος θα συνεχίσει να μιλά επ’ αόριστο σαν μηχανάκι, επαναλαμβάνοντας τα ίδια και τα ίδια με άλλα λόγια μέχρι να τον σταματήσει ο συζητητής διακόπτοντάς τον.

Και βέβαια υπάρχει και το θέμα της διατύπωσης και της διαύγειας στην Ελληνική συζήτηση:
Η μαμά λέει στον μπόμπο, άντε στο μαγαζί να πάρεις μια μπουκάλα γάλα και αν έχουν αυγά πάρε έξι.
Ο μπόμπος γυρνάει με έξι μπουκάλια γάλα.
Γιατί πήρες έξι μπουκάλια γάλα ρε μπόμπο, ρωτάει η μαμά.
Επειδή είχαν αυγά, απαντάει ο μπόμπος.

Η συζήτηση ικανοποιείται με το να απαγγελθεί μια κατηγορία όπου η άμυνα είναι «τι λες τι έκαναν οι δικοί μου; Κοίτα τι έκαναν οι δικοί σου!» Δεν υπάρχει «Ερώτηση-Απάντηση-Ερώτηση-Απάντηση…» με δομή συνενόησης, αλλά «Ρήση-Ρήση-Ρήση-Ρήση» με δομή απόκρουσης και αλλαγής κατεύθυνσης. Δεν παίζεις σκάκι αλλά κλωτσοσκούφι.



Πάντα ονειρευόμουνα να υπάρξει επαγγελματική, αντικειμενική δημοσιογραφία στην Ελλάδα, και συνεπώς σωστή πληροφόρηση. Και ως εκ τούτου ζωτική δημόσια συζήτηση. Όνειρα θερινής νυκτός, διότι την ποιότητα της ενημέρωσης ενός λαού την καθορίζει η ζήτηση από τον λαό (το πνευματικό επίπεδο του λαού).

Η ενημέρωση υφίσταται όταν επικοινωνούνται γεγονότα και όταν γίνεται συζήτηση με Σωκρατική Μεθόδο.

  • Το κάθε γεγονός είναι ένα, αλλά μπορεί να παρουσιαστεί με διαφορετικές αποχρώσεις διατύπωσης ή σύνταξης.
  • Η παραμικρή απόχρωση γεννιέται από υποκειμενισμό άρα παύει να είναι αντικειμενική. 
  • Η επικοινωνία γεγονότων είναι η Ειδησεογραφία, και η συζήτηση ξεκινά από την αρθρογραφία.
  • Και εκεί χάνονται τα ομιχλώδη σύνορα μεταξύ Είδησης και Άρθρου. Ειδησιογραφίας και Αρθρογραφίας.

Στην Ελλάδα για να είσαι δημοθιογλάφοθ πρέπει να ξέρεις να σπέρνεις σε ένα κείμενο τις λέξεις «τόνισε», «υπογράμμισε», «επισήμανε», κλπ., ρήματα που προσδιορίζουν την πρόθεση του ομιλούντος άρα προϋποθέτουν την υποκειμενική γνώμη του δημοσιογράφου ως προς την εντύπωση που προτίθετο να μεταφέρει ο ομιλών περί του οποίου η είδηση. Από κάτι το τόσο απλό ξεκινά η παραπληροφόρηση στην Ελλάδα, είτε σε λένε Καθημερινή, είτε Βήμα, είτε Αυγή. Είτε Δε Πρες Πρότζεκτ.

Από την αρχή της παρουσίας τους υποστηρίζω το Δε Πρες Πρότζεκτ και θέλω να επιτύχουν, επειδή συμφωνώ με τους δεδηλωμένους στόχους τους. Πράγμα που σημαίνει ότι τους κάνω την ειλικρινέστερη και αυστηρότερη κριτική.

Δεν με εδιαφέρει αν θα αποτύχει η Καθημερινή, ή το Βήμα, ή η Αυγή, ούτε με ενδιαφέρει αν θα αποτύχουν οι τόσοι ηλίθιοι ιστόχωροι που αναμεταδίδουν ότι μπούρδες κουτσο-μεταφράσουν από ξένες σελίδες του κιμά με την οκά, και τις αναμεταδίδουν οι δύστυχοι οι Ρωμιοί στα φέησμπούκια τους και λοιπά χάβοντάς τες σαν «ειδήσεις»...
Αλλά με ενδιαφέρει να μπορέσει να επιτύχει το Δε Πρες Πρότζεκτ και για αυτό ασχολούμαι με το να προσφέρω κριτική.

Πρέπει να παραδεχτώ ότι ενώ δεν έχω σταματήσει να ελπίζω στην επιτυχία των θεωρητικών τους στόχων, όσο περνάει ο καιρός με απογοητεύουν όλο και περισσότερο.

Υπάρχουν δύο σημαντικά προβλήματα τα οποία δυσκολεύουν και αναχαιτίζουν την προσπάθεια του Δε Πρες Πρότζεκτ.

1. Τι σημαίνει «διαπλοκή».
Μιλάνε για την «διαπλοκή» των άλλων, όπου στην Ελλάδα η λέξη «διαπλοκή» χρησιμοποιείται από την Αριστερά για να περιγράψει μέσα ενημέρωσης της δεξιάς (η Αυγή, φυσικά, δεν έχει «διαπλοκή» αλλά ο όμιλος ΔΟΛ έχει). Όμως το Δε Πρες Πρότζεκτ αυτοονομάζεται Δε Πρες Πρότζεκτ. Στα Αγγλικά. Για το Ελληνικό κοινό. Έχει και ονομασίες «περιοχών» του χώρου του στα Αγγλικά, π.χ., «Νιουζρουμ» (γραμμένο στα Αγγλικά) και έχει τις σελίδες του σε Αγγλική μετάφραση. Είναι δεδηλωμένος στόχος τους να μεγαλώσουν και προς το εξωτερικό. Αυτό δηλαδή δεν πέφτει στην γειτονιά της έννοιας της λέξης «Διαπλοκή» ;;; Εδώ σε θέλω, διατυπωτή των Ελληνικών νοημάτων. Ή μήπως υπάρχει καλή διαπλοκή και κακή διαπλοκή και εμείς είμαστε οι καλοί και όλοι οι άλλοι οι κακοί;

Τι, Δε Πρες Προτζεκτ, μανάρια μου; Την ειδησεογραφία στην Ελληνική κοινωνία προσπαθείτε να ανεβάσετε ένα-δύο σκαλοπάτια! Πες τε το «Έργο Τύπου», ή «Σχέδιο Ειδησεογραφίας» ή κάτι πιο σωστά Ελληνικό μια που η ίδια η έννοια «Δε Πρες Προτζεκτ» βγάζει νόημα στα Αγγλικά και όχι στα Ελληνικά, και προέρχεται σαν σκέψη από την Αγγλική σκέψη.

Θα μου πεις για να πιάσει οτιδήποτε στην Ελλάδα πρέπει να φαίνεται Εγγλέζικο ή Αμερικάνικο. Ή Ρώσσικο. Ευτυχώς που δεν το βγάλανε Пресс-проект (αν και «Пресс-проект» θα ήταν πιο ειλικρινές από μέρους τους).

2. Η διαφορά μεταξύ συνεργασίας των εργαζομένων και δικτατορίας του πεφωτισμένου αφεντικού
Ο κύριος Εφήμερος, ο οραματιστής, ιδρυτής και καπετάνιος του Δε Πρες Πρότζεκτ, ο οποίος αρθρογραφεί και απαντά σε σχόλια κάτω από τα άρθρα του, το θέτει πάντα πέραν κάθε αμφιβολίας ότι είναι το ο οραματιστής, ιδρυτής και καπετάνιος, και τα σκυλιά δεμένα, και έχει δίκιο πάντα σε όλα. Οι απαντήσεις του σε σχόλια είναι «Όοοοοχι, κάνεις λάθος! Έλα να σου εξηγήσω που κάνεις λάθος». Αν μέρα μεσημέρι του πεις «είναι μέρα μεσημέρι», θα σου απαντήσει «κάνεις λάθος! είναι δώδεκα μη-μη».


Τις προάλλες έγραψα ένα σχόλιο κάτω από άρθρο του κου Εφήμερου «Τι σκεφτόμαστε λίγο πριν πέσουμε για ύπνο». Στο άρθρο είχε γράψει: «Στο TPP οραματιζόμαστε ένα ΜΜΕ που θα είναι πολύ μεγαλύτερο από το ΔΟΛ, όχι τώρα, μεγαλύτερο ακόμα και από την καλύτερη στιγμή του. Έναν οργανισμό με εκατοντάδες δημοσιογράφους και ανταποκριτές που θα απευθύνονται στην πλειοψηφία των πολιτών. Και αυτό είναι πολύ εύκολο να επιτευχθεί. Χρειάζεται μόνο να σας πείσουμε.»

meThinksThat
«χρειάζεται μόνο να σας πείσουμε»
Γιατί να μην γραφτεί, π.χ.,
«χρειάζεται μόνο να αποφασίσει ο κάθε αναγνώστης για τον εαυτό του/της αν η εργασία μας έχει κοινωνική και υπερκομματική αξία, ή όχι»
Αναρωτιέμαι αν το αναγνωστικό κοινό που περιμένει να το «πείσετε» έχει μεγαλύτερους αριθμούς από το αναγνωστικό κοινό που ελπίζει να ανακαλύψει ένα μέσο ενημέρωσης το οποίο δεν προσπαθεί να τον/την πείσει (το οποίο δεν χρωματίζει τα γεγονότα έμμεσα ή άμεσα με γνώμη ή ερμηνεία του δημοσιογράφου, ή με πάγιες θέσεις συγκεκριμένων ομάδων).
Πιθανώς στην Ελλάδα ο κόσμος να θέλει κάποιος να τον «πείσει» --ή ακόμα απλούστερα, ο κόσμος διαβάζει μόνο εκείνους που αντιπροσωπεύουν τον εκάστοτε χώρο του και κανείς δεν μπορεί να πείσει κανέναν για τίποτα, ακριβώς επειδή προσπαθεί να «πείσει».

«θα είχαμε τη δυνατότητα να προσλάβουμε 50 ακόμα δημοσιογράφους»
Γιατί να μην γραφτεί, π.χ.,
«θα είχαμε την δυνατότητα να πληρώσουμε μισθούς ανάλογους με την ποιότητα την οποία αποζητούμε»
Εφ’ όσον 5 δημοσιογράφοι αξίας είναι προτιμότεροι από 500 δημοθιογλάφουθ.

«έσκυψαν το κεφάλι προδίδοντας τις αρχές της δημοσιογραφίας»
Είναι πράγματι δύσκολο να οροθετήσει κανείς «αρχές» σε μια κοινωνία τόσο μονοδιάστατη που ο κάθε άνθρωπος χρωματίζεται αυτόματα μόνο από το αν αναφέρεται σε «Δεκέμβριο, Ιανουάριο, Φεβρουάριο», ή σε «Δεκέμβρη, Γενάρη, Φλεβάρη».


Costas Efimeros Mod
α) το «χρειάζεται μόνο να σας πείσουμε» αναφέρεται στο να σας πείσουμε ότι υπάρχει ανάγκη να γίνει κάτι τέτοιο.
β) αυτό με τους μισθούς δεν μου φαίνεται καλύτερη διατύπωση από τη δική μου.
γ) οι αρχές της δημοσιογραφίας δεν είναι τόσο δύσκολο να οριοθετηθούν.


meThinksThat
α) Δεν αναφέρθηκα στο αντικείμενο περί του οποίου να πείσει κανείς αλλά στην εντύπωση του να προσπαθεί κανείς να «πείσει» (Λεπτή βέβαια διαφορά, εξαρτώμενη επίσης και από την νοοτροπία του πως επιτυγχάνεται εποικοδομητική συζήτηση σε όποια εκάστοτε κοινωνία).
β) Η διαφορά έγκειται στα μηδενικά μετά από τον αριθμό σε συνάρτηση με την ποιότητα που αντιπροσωπεύει ο αριθμός (ποιότητα/ποσότητα).
γ) Δεν αναφέρθηκα σε όρια (οριοθέτηση) αλλά σε ορισμό (οροθέτηση).


Παρά πάνω ο κος Εφήμερος αποφάσισε να βάλει λίγη τάξη στα σχόλια, οπου οι σχολιαστές φανέρωναν ότι δεν υπάρχει η παραμικρή έλλειψη φραπέ στην Ελλάδα της κρίσης:

Costas Efimeros Mod
Δεν έχω πρόβλημα με τα σχόλια σας όταν είναι κριτικά προς τα λεγόμενά μου. Ούτε έχω διάθεση να λύσω όλα τα ψυχολογικά προβλήματα του καθένα. Ωστόσο διαβάστε τους όρους χρήσης πριν αρχίσετε τους ευθείς χαρακτηρισμούς γιατί κάποιοι από εσάς βρίσκονται στα όρια και δεν θέλω να σας δώσω τη χαρά να σας κάνω ban για να παριστάνετε τους δικαιωμένους. Προς το παρόν σβήνω μόνο τα σχόλια που εμπεριέχουν ευθείς υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς εκατέρωθεν. Συγκρατηθείτε.

Φίλοι μου, αν δεν σκεφτήκατε ήδη ότι το παραπάνω σχόλιο του ιδρυτή και εκδότη ενός μέσου ενημέρωσης ίσως να μην είναι του επιπέδου που θα περίμενε κανείς από άνθρωπο που δεν είναι δάσκαλος δημοτικού ή ψυχίατρος, τι να σας πω...

Δεν άντεξα πάντως και τον …γαργάλησα!
meThinksThat
Ως ένας από τους πλέον ειλικρινείς υποστηρικτές της προσπάθειάς σας εξ’ αρχής, με πραγματική ελπίδα μέσα μου να βελτιώνεστε καθώς επιτυγχάνετε στους στόχους σας, και ως εκ τούτου ένας από τους ειλικρινέστερους κριτικούς σας, προθυμοποιούμαι να είμαι ο πρώτος του οποίου τα σχόλια θα απαγορεύσετε (αγγλιστί «ban») μετά από αυτήν σας την αυστηρή προειδοποίηση, κύριε καθηγητά.


Τελικά αγαπητοί μου συμπολίτες, και το Δε Πρες Πρότζεκτ ένα από τα ίδια είναι. Έμπηξε την σημαία του αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, σαν Ρωμαίος στην Βερόνα κάτω από το μπαλκόνι της Ιουλιέτας Κωνσταντοπούλου και τα βλέπει όλα σωστότερα και όλοι οι άλλοι είναι διαπλεκόμενοι δωσίλογοι. Η διαφορά από τους άλλους είναι ότι το Δε Πρες Πρότζεκτ δεν είναι οργανισμός αλλά τσιφλίκι και φέουδο ενός αυταρχικού οραματιστή που έχει πάντα δίκιο.

Ααααααχ… χασμουρητό.



ΥΓ. Πιθανόν να αρχίσω να σχολιάζω που και που στο Δε Πρες Πρότζεκτ. Αν και δεν ξέρω ακόμα αν θα έχει οποιαδήποτε αξία. Μέχρι τώρα έχω φτάσει 1.776 σχόλια στο Washington Post και κάπου 10 σχόλια στους New York Times, από τα οποία δέκα, το ένα το διάλεξαν οι συντάκτες των Τάιμς για χρυσή κορδέλα. Εκεί γίνεται συζήτηση.