Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

Καινούργιο











Σε ντημπέητ μεταξύ πολιτικών αρχηγών, ένας είπε "Τα πράγματα είναι δύσκολα, μπαίνουμε σε λούκι και πρέπει να στρωθούμε να δουλέψουμε", και ο άλλος είπε "Κανένα πρόβλημα δεν έχουμε, λεφτά υπάρχουνε!". Τον ένα τον λέγαν Καραμανλή και τον άλλον Παπανδρέου. Ήταν Σεπτέμβριος του 2009. Ο λαός άκουσε, σκέφτηκε, και ψήφισε ότι λεφτά υπάρχουνε. 

Στις τελευταίες εκλογές τον Ιανουάριο του 2015 ο λαός ψήφισε όχι μόνο ότι υπάρχουνε λεφτά αλλά ότι θα παίζουνε και νταούλι να χορεύουνε οι αγορές.

Στο ντημπέητ εχθές δεν τόλμησε κανείς να πει ότι υπάρχουνε λεφτά. Το μόνο που θα μπορούσανε να πούνε, για το μέλλον, θα ήταν ότι "Τα πράγματα είναι τραγικά, έχουμε μπει σε λούκι βαθύ και σκοτεινό και πρέπει να το δεχτούμε, να το υπομείνουμε, και να δουλέψουμε". Ο Τσίπρας δεν τόλμησε να το πει. Ο Μεϊμεράκης το είπε εμμέσως λέγοντας, στα γρήγορα, που πέρασε σχεδόν απαρατήρητο, ότι ίσως να αρχίσει να γίνεται κάτι θετικό στο δεύτερο εξάμηνο του 2016, δηλαδή το λιγότερο ένα χρόνο λούκι βαθύ πριν το παραμικρό φως.

Η μεγάλη διαφορά στα ντημπέητ μεταξύ Παπανδρέου-Καραμανλή και Τσίπρα-Μεϊμεράκη είναι ότι εχθές λεφτά δεν υπήρχανε. Η μεγάλη ομοιότητα ήταν ότι η ΝΔ παρουσίαζε τα πράγματα όπως είχαν ενώ η λεγόμενη "αριστερά" προσπαθούσε να ξυπνήσει στον λαό ενστικτώδη αντίδραση αντί συνειδητή σκέψη.

Ποιός νίκησε στο ντημπέητ; Ο λαός θα ήθελε να είχε νικήσει ο ένας ή ο άλλος μονομάχος (καθώς οι ίδιοι θα τρώγανε πίτσες και θα πίναν μπίρες), αλλά, στην πραγματικότητα, μόνο ένας μπορεί να νικήσει ή να χάσει: ο ίδιος ο λαός. Εξαρτάται από την περισυλλογή και ωριμότητα, του πως θα ερμηνεύσει αυτά που άκουσε.

Το σημαντικότερο και καθαρότερο μήνυμα που ειπώθηκε στο ντημπέητ ήταν το μήνυμα ότι χρειάζεται τώρα συνεργασία και ομοψυχία από όλους, υπερκομματικά. Αυτή η προοπτική είναι καινούργια στην Ελληνική πραγματικότητα και είναι αμφίβολο αν οι μόνιμα διχονοιασμένοι Έλληνες μπορούν να το πιάσουν ή να το δεχτούν. (Πότε συνεργάστηκε Έλληνας με Έλληνα για να συνεργαστεί τώρα;)

Αυτό το "καινούργιο" το πρότεινε ο Μεϊμεράκης καθώς ο Τσίπρας επέμενε στην αντιπαράθεση και την κομματική αυτάρκεια, με σκεπτικό αντίθεσης αντί συνεργασίας, με στρατηγική του να κατηγορεί το παρελθόν του άλλου αντί να επιδεικνύει το παρόν και το μέλλον το δικό του. Με αυτή την λογική, εχθές, ο Μεϊμεράκης ήταν το "Καινούργιο" και ο Τσίπρας το "Παλιό". Θα το πιάσει όμως αυτό ο σοφός λαός;

Αμφιβάλω.


















7 σχόλια:

  1. Δυστυχώς φίλε μου, ούτε ο Βαγγέλας είναι καινούριο. Θυμίσου λίγο το βιογραφικό του. Παλαιοκομματικό στέλεχος, παιδί του κομματικού σωλήνα και αυτός, λίγο κιμπάρης και ελαφρόμαγκας για να πείθει τους καθωσπρέπει νοικοκυραίους της Ν.Δ. ότι είναι και ο πρώτος για παρέα, αλλά ταυτόχρονα να μην ενοχλεί. Για καμιά πρέφα στο καφενείο καλός, όχι όμως και για πρωθυπουργός, άλλωστε, δεν κυβερνιέται ο τόπος με χιούμορ. Ούτε από τους "με βούλα" υπερασπιστές του πελατειακού συστήματος και της διαπλοκής.

    Θα μπορούσε όμως κανείς να μου αντιγυρίσει ότι ότι σε σχέση με τον Αλέξη θα είναι πιο προσεκτικός και υπεύθυνος. Είναι η υφέρπουσα άποψη ότι οι παλαιοκομματικοί πελατειοκράτες διασώζουν καλύτερα το ευρώ, γιατί αν μη τι άλλο γνωρίζουν να διοικούν. Ενώ με τον μικρό αποτυχημένο ερασιτέχνη της "πρώτης φοράς", αυτό δεν είναι ολοφάνερο. Άρα να προτιμήσουμε τον προβλέψιμα καταστροφικό έναντι του απρόβλεπτου;

    Δεν νομίζω ότι κάποιος από τους δυο τους μπορεί να αντιμετωπίσει την ουσία της παθογένειας της χώρας: το πελατειακό παρακράτος και τις διαπλεκόμενες παραφυάδες του. Μόνο μία διακομματική, εθνική κυβέρνηση αρίστων, πιθανόν. Με Μπουτάρη, Καμίνη, Στουρνάρα ή Παπαδήμο πρωθυπουργό και ορίζοντα 8ετίας... ίσως. Όχι όμως με κάποιον από αυτούς τους τοξικούς!

    Αλλά επειδή ονειρεύομαι, τη Κυριακή λέω να πάρω έναν υπνάκο στον καναπέ μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σωστότατα απήντησες ο ίδιος στο εαυτό σου αγαπητέ μου spacefreak :-) Όσο για τον Βαγγέλα, φυσικά και δεν είναι καινούργιος, ούτε το "καινούργιο". Όπως τα είπες.

      Αλλά...

      Αυτό που ΕΙΝΑΙ καινούργιο, είναι το να προτείνει μεγάλο κόμμα 1ης ή 2ης θέσης, ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ με το άλλο μεγάλο κόμμα 1ης ή 2ης θέσης. Και παρεμπιπτόντως, μόνο με τέτοια συνεργασία όπου θα υπάρχουν καχύποπτοι συνεχείς έλεγχοι εκατέρωθεν θα πορευόμασταν τώρα καλύτερα. Όχι καλά, δηλαδή.. σκατά, αλλά καλύτερα από την χειρότερη ευκοιλιότητα που είναι η μη συνεργασία.

      Βέβαια, το προτείνει επειδή ξέρει ότι δεν πρόκειται να γίνει, για να τον εκθέσει σε όσους το δουν έτσι. Αλλά, αν ο Αλεξάκος έπαιζε την μπλόφα και δεχότανε... τότε θα γινότανε ενδιαφέρουσα η κατάσταση.

      Αυτό που εννοώ πάντως (όπως έγραψα "με αυτή τη λογική...") είναι ότι η ΠΡΟΤΑΣΗ του Βαγγέλα είναι το Καινούργιο, και ότι η πάγια τακτική του Τσίπρα στο ντημπέητ ήταν το παλαιόν και δοκιμασμένο "άσε τώρα τι θα κάνω εγώ, κοίτα τι κάνατε εσείς την Ιουρασική εποχη".

      Διαγραφή
  2. Καλησπέρα φίλε μου,

    Διαβάζοντας πίσω από τις γραμμές, και αποκρυπτογραφόντας την μέχρι τώρα πορεία, δεν νομίζω ότι ο Σύριζα μπορορεί να συνεργαστεί σε κυβέρνηση με οποιοδήποτε άλλο κόμμα, πλην των Ανελ, που πιθανότατα να μην είναι καν στη Βουλή). Παρά τις κωλοτούμπες (ή τις πιθανές μεταμέλειες και "καλές προθέσεις" του Αλέξη), σαν σχηματισμός παραμένει στην ουσία ένα αντιευρωπαϊκό κόμμα. Δεν πιστεύουν στο δυτικό μοντέλο, που είναι μια φιλελεύθερη οικονομία του ιδιωτικού τομέα που παράγει πλούτο -και που το κράτος φορολογεί για να δώσει σε όλους δημόσιες υπηρεσίες υψηλής ποιότητας- χωρίς να σπαταλά ένα ευρώ δημόσιου χρήματος σε πελατειακές παροχές. Στο κόμμα, τα ηγετικά στελέχη και ο μηχανισμός παραμένουν κάποιας νεφελώδους κομμουνιστικής κοπής και εκφράζουν υπογείως (αλλά φανερά στο εκπαιδευμένο μάτι), τις σαφέστατες αντιευρωπαϊκές προσδοκίες των ψηφοφόρων του.

    Έχω λοιπόν την εντύπωση ότι η λογική που υπογείως πυροδοτεί τη πολιτική του δράση είναι το "στάχτη στα μάτια". Δηλαδή, "υποχωρήσαμε προσωρινά, αλλά στην πορεία θα αλλάξουμε όσα συμφωνήσαμε και δεν μας συμφέρουν". Πρακτική που μαθηματικά οδηγεί στην αποτυχία της συμφωνίας και σε νέα σύγκρουση με τους ευρωπαίους. Στην ουσία ο Σύριζα δεν έχει συμμάχους σε άλλα κόμματα. Πιθανή μετεκλογική συγκατοίκησή του (μετά από πίεση και των "φίλων μας" των Γερμανών) με κάποιον του ευρωπαϊκού τόξου, θα είναι λύση-μπάλωμα που θα αντέξει μόνο λίγους μήνες και θα οδηγήσει ουσιαστικά σε ακυβερνησία και "εκλογικό repeat".

    Τώρα, να σου πω εγώ τι βλέπω ως πιθανότερο ότι θα γίνει και αν το συνδέσεις με αυτό που έγραψα παραπάνω θα καταλάβεις ότι πάμε προς νέο αδιέξοδο. Τις εκλογές θα τις κερδίσει ο Σύριζα, έστω οριακά και θα σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας με Ποτάμι & Πασοκ (υπουργική συμμετοχή στη κυβέρνηση αν δεν έχει μπει στη Βουλή) και την ανοχή της ΝΔ (ψήφιση νομοσχεδίων αλλά όχι συμμετοχή στη κυβέρνηση). Και πιστέυω οτι θα κερδίσει ο Αλέξης διότι παρότι ισοπεδόθηκαν τα πάντα, η ελληνική κοινωνία είναι κατά πολύ "αριστερόστροφη" και ως εκ τούτου απεριόριστα ανεκτική σε κατάφωρα λάθη "αριστερών" κυβερνήσεων. Η πλειοψηφία των πολιτών (62% ΟΧΙ) αποφάσισε ότι δεν θέλει μεταρρυθμίσεις και φοβάμαι και πως οι περισσότεροι απο το 38% του ΝΑΙ, απο φόβο χρεωκοπιας ψηφίσαν ΝΑΙ και όχι από ...αγάπη για μεταρρυθμίσεις. Ο λόγος που κέρδισε η ΝΔ τις εκλογές του 2012 δεν ήταν επειδή οι Έλληνες έγιναν ξαφνικά δεξιοί αλλά γιατί μια καλομαθημένη κοινωνία άρχισε ξαφνικά να ξεβολεύεται και κάποιος έπρεπε να τιμωρηθεί γι'αυτό. Αν προσθέσουμε τώρα και ενα γνήσια δημαγωγό που κάνει το άσπρο/μαύρο, χαϊδεύοντας τον "σοφό" λαό, βλέπουμε γιατί συνεχίζει να κυριαρχεί στη πολιτική σκηνή. Άρα και αυτή τη φορά αυτή η νοοτροπία θα νικήσει. Δεν θέλουμε μεταρρυθμίσεις, δεν θέλουμε πρόοδο, δυναμικό άλμα προς τα μπρός. Θα ψηφίσουμε αυτόν που έστω και λίγο υπονοεί οτι ''εντάξει το ψηφίσαμε το μνημόνιο, αλλά θα κάνουμε τα πάντα για να μη το εφαρμόσουμε''. Ο Βυσματικός Υπαλληλικός Στρατός Μαλθακών Αγωνιστών (ΒΥΣΜΑ), αποδείχτηκε ανίκητος.

    Μοναδική ελπίδα είναι το σύστημα να πιεστεί από όσους -εκ των ευρωπαϊκών κομμάτων- έχουν την επίγνωση για το πόσο κακή είναι η κατάσταση, και την ελάχιστη σύνεση για να οδηγήσουν προς μια κυβέρνηση τεχνοκρατών κάτω από έναν πρωθυπουργό κοινής αποδοχής. Κάτι που θα έπρεπε να είχαμε κάνει από το 2010.

    Τέλος πάντων. Τις προσωπικές πολιτικές μου προτεραιότητες θέλω να απασχολούν άλλα ζητήματα -που αφήνουν παντελώς αδιάφορο το 90% των συμπατριωτών μου. Πού τοποθετούμαι ως πολίτης του κόσμου απέναντι στις πέντε βασικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Δημοκρατία σήμερα: την καθολικότητα της φιλελεύθερης Δημοκρατίας, την αυξανόμενη ανισότητα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, τον θρησκευτικό εξτρεμισμό, την διαχείριση των φυσικών πόρων και την πραγματικότητα των νέων τεχνολογιών. Νισάφι πια με την απομονωτική μιζέρια της (β)ρωμιοσύνης. ΚΑΡΑΓΚΙΟΖ ΜΠΕΡΝΤΕΔΕΣ ΞΕΚΟΛΗΣΤΕ -ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ. Και απορώ πως και αυτό δεν μας έχει βαρεθεί ακόμα…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή σου σπέρα φίλε Spacefreak!

      Συμφωνώ στο σύνολο με την ανάλυσή σου, εκτός του ότι έχει αρχίσει να φαίνεται η αμυδρή πιθανότητα να βγει ΝΔ με 0,5-1%. Μπορεί και 1,5% στο τέλος. Αυτό, αν υπολογίσεις ότι παρά του ότι ο Έλληνας είναι αντιδραστικός και αριστερόφιλος, είναι επίσης και θρασύδειλος, ιδίως μόνος του πίσω από ένα παραβάν. Μπορεί να είναι κουτοπόνηρος, εγωκεντρικός και φαντασιόπληκτος αλλά δεν είναι και εντελώς χαζός (αυτά που γράφεις τα ξέρουν αρκετοί έστω και "υποσυνείδητα"). Δεν ξέρεις ποτέ...

      Η ανάλυσή σου για τα κόμματα σωστή μου ακούγεται αλλά θέλω να προσθέσω ότι στην τελική η πολιτική και η υφή των κομμάτων αντικατοπτρίζει το μπάχαλο της Ελληνικής κοινωνίας που τα γέννησε και όχι μόνο τα ανέχεται αλλά και τα κατευθύνει όσον αφορά το τι αφουγκράζονται τα κόμματα ότι "θέλει να ακούει" ο κυρίαρχος λαός για να ονειρεύεται, και του τα σερβίρουνε...

      Από αυτό το περίφημο 62%, εγώ επιμένω να βγάζω το ΚΚΕ και την ΧΑ, αφήνοντας για συζήτηση και ανάλυση μόνο όσους μένουν να ψήφισαν Όχι και δεν ήταν ΚΚΕ ή ΧΑ. Μόνο τότε έχει σημασία και υπόσταση μια ανάλυση του Όχι. Αυτό το πραγματικό Όχι δεν πήγαινε μόνο στα μνημόνια γενικά, ή σε ρήξη, αλλά και σε άρνηση για τα συγκεκριμένα μνημόνια ελπίζοντας σε καλύτερα. Δηλαδή, στην πραγματικότητα, το σύνολο του 62% αντιπροσωπεύει αέρα κοπανιστό αερολογίας και εμμονής και άρνησης. Πέντε-έξι ομάδες σε ένα κουβά ο οποίος κουβάς στήθηκε από την ιδιοφυία του Τσίπρα να κάνει τέτοιο δημοψήφισμα με τέτοια διατύπωση. Το δε Ναι, φυσικά δεν αποτελείτο από ψηφοφόρους που ήθελαν μνημόνιο (ποιός θέλει μνημόνιο;) αλλά εκείνους που δεν βλέπουν άλλη λύση και φοβούνται και την ρήξη.

      Πως λοιπόν θα ψηφίσουν τώρα οι Όχι που δεν είναι ΚΚΕ ή ΧΑ;

      Μη τους λες ότι δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος! Θα βγάλουνε την χρυσή απ' το κακό τους!

      Διαγραφή
    2. Άκου!!! "Ο κ. Λαφαζάνης ισχυρίστηκε ότι τους έδιωξαν από την κυβέρνηση, έδιωξαν την Αριστερή Πλατφόρμα για να ακολουθήσουν μια ρεαλιστική πολιτική που μας οδήγησαν σε μνημόνιο."

      Δηλαδή; ο Λαφαζάνης αποκαλεί τη πολιτική του Τσίπρα "ρεαλιστική". Και η δική του τότε τι είναι, κατ' αυτόν τον ίδιο;;; "μη ρεαλιστική"; Δίκιο έχει ο άθνρωπος!

      Διαγραφή
    3. ^
      Σηκώνω τα χέρια ψηλά Δημήτρη. Τελικά οι ψεκασμοί δεν ήταν urban legend.

      Διαγραφή
    4. Τώρα μένει να προσδιορίουμε την χημκή ουσία με την οποία ψεκάζουν την Ελλάδα...

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.