2016

Ραντ Πωλ

Στην αριστερή γωνία του ρινγκ, παρασάγγας μπροστά στην κούρσα για το χρίσμα του Δημοκρατικού κόμματος, ο άνθρωπος που έπρεπε να είχε εκλεγεί το 2008, η Χίλαρυ Κλίντον. Η δεξιά γωνία έχει συνωστισμό από μικρούς με σορτσάκια και πλαστικές προπελίτσες στην κορφή των καπέλων τους, με πιο ενδιαφέροντα τον Ραντ Πωλ. Ο Ραντ Πωλ είναι ένας Τσίπρας-για-την-Αμερική ο οποίος έρχεται από την ακροδεξιά. Ένας τύπος "Τσίπρα" άλλωστε δεν έχει σημασία αν έρχεται από την αριστερά ή την δεξιά εφ' όσον ποντάρει αποκλειστικά στην παθολογία της άρνησης της πραγματικότητας και της εχθρότητας εναντίων των "άλλων". Μία παθολογία που δεν εξαρτάται απαραίτητα από πολιτικό προσανατολισμό, αλλά χρησιμοποιεί την πολιτική θέση σαν επικύρωση αντί σαν αφετηρία.

Αντίθετα με το Ελληνικό τυποποιημένο προϊόν που κέρδισε τις εκλογές με την Β' Αθηνών, στις ΗΠΑ δεν υπάρχουν αρκετοί ψηφοφόροι αυτής της παθολογίας για να εκλέξουν τον γραφικό Ραντ Πωλ, ίσως ούτε καν για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων, πόσο μάλλον για την προεδρία. Οι πιθανότητές του μειώνονται ακόμα περισσότερο εφ' όσον η μικρή μειοψηφία των ψηφοφόρων του τσαγιού θα έχει να διαλέξει μεταξύ τριών εκδόσεων: Τον Ραντ Πωλ, τον Τεντ Κρουζ, ή, ίσως και τον Μάρκο Ρούμπιο. Αυτοί ήταν οι τρεις σωματοφύλακες του κόμματος του τσαγιού μέχρι που πρόσφατα χώρισαν τα ξίφη τους, προσπαθώντας ο καθένας να φορέσει τις μαγικές μπότες του Ντ'αρτανιάν.

Η Χίλαρυ Κλίντον έχει τα περισσότερα και πιο πρακτικά αποδεδειγμένα προσόντα που είχε υποψήφιος πρόεδρος οποιουδήποτε κόμματος στην ζωντανή μνήμη της χώρας. Επίσης έχει το ατού να αντιπροσωπεύει την ενσάρκωση της τελευταίας φοράς που το Αμερικανικό Όνειρο ήταν ζωντανό, ένα όνειρο που τραγουδούσε και χόρευε στις καρδιές και στις τσέπες, από το 1992 ως το 2000. Η Χίλαρυ Κλίντον επιστρέφει σαν το επικρατέστερο και εγκυρότερο πρόσωπο της Ουάσινγκτον. Ένα επίτευγμα ουχί αμελητέο όταν θυμηθεί κανείς ότι είχε πρωτοέρθει το 1992 ως η αριστερίζουσα σύζυγος του "χωριάτη" από το Άρκινσω (ο οποίος αποδείχθηκε ένας από τους τέσσερεις καλύτερους προέδρους στην Ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών). Ακόνισε τα δόντια της από την πρώτη προσπάθεια αναμόρφωσης των επιλογών ιατρικής περίθαλψης, συνέχισε δια μέσου του σκανδάλου Λεβίνσκυ, κατ' ευθείαν προς την Γερουσία αντιπροσωπεύοντας την Πολιτεία της Νέας Υόρκης, και πιο πρόσφατα σαν Υπουργός Εξωτερικών. Οι προσπάθειες των Ρεπουμπλικάνων να την αποσταθεροποιήσουν, με δικαιολογία την Μπενγκάζι δια στόματος του καναλιού Φοξ του Ρούπερτ Μέρντοχ, απλά την εγκαθίδρυσαν με ακόμα περισσότερη εγκυρότητα. Η Χίλαρυ Κλίντον αντιπροσωπεύει τον ρεαλισμό και την αποτελεσματικότητα σε έναν πολύπλοκο κόσμο τον οποίον οι απλοϊκές φαντασιώσεις του Αμερικανού "Τσίπρα" δεν έχουν μπορέσει να τον παρακολουθήσουν --η δε ευρύτερη έκταση του κόμματος των Ρεπουμπλικάνων ήδη έχει χρωματιστεί από το γεγονός ότι επί οχτώ χρόνια το μόνο που έκαναν ήταν να φρακέρνουν με όποιο τρόπο εύρισκαν μπροστά τους το έργο του εκλεγμένου Εκτελεστικού κορμού της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.

Οι προβλέψεις είναι ότι ο Ραντ Πωλ, και ο Τεντ Κρουζ μάλλον θα γίνουν μέλη στο Πάνθεον της απλοϊκότητας του τσαγιού όπου μέχρι πρόσφατα προέδρευε η μητέρα όλων των κλόουν, η Σάρα Πέηλιν (μέχρι που την πήραν χαμπάρι ακόμα κι' οι δικοί της). Δυστυχώς, ο άνθρωπος-χελώνα (Μιτς Μακόνελ) και ο Μπάτμαν-χωρίς-Ρόμπιν (Τζων Μπόνερ) δεν θα είναι τόσο εύκολο να πάνε σπίτια τους.

Όσο για την Χίλαρυ, ο μόνος τρόπος να τελειώσει ως o "Αλ Γκορ" του 2016 θα είναι να παρουσιάσουν οι Ρεπουμπλικάνοι έναν "Ρέγκαν" αντί για τους μέχρι στιγμής "Τσίπρες" και τον αρχιμαφιόζο Κρις Κρίστι. Πάντως δεν μπορούμε να επαναπαυόμαστε όσο υπάρχει στον ορίζοντα το σύννεφο του Τζεμπ Μπούς, του μικρότερου αδελφού του Πινόκιο. Οι ψηφοφόροι του Τσίπρα, πριν τον Τσίπρα είχαν ψηφίσει τον Γιωργάκη. Ο Τζεμπ έχει τα ίδια προσόντα με τον Γιωργάκη: Δυναστεία. Ο Τζεμπ είναι τρίτος στην Δυναστεία του ενώ η Χίλαρυ μόνο δεύτερη στην δική της. Και μπορεί η παθολογία "Τσίπρα" να μην πιάνει στην Αμερική, αλλά η Δυναστεία πιάνει.

Εγώ πάντως έβαλα "Like" στην Χίλαρυ στο Φέησπουκ, της έδωσα το email μου στην ιστοσελίδα της, της στέλνω 50 δολάρια, και, αν φτάσει στις προεδρικές εκλογές, αντί να ψηφίσω ως συνήθως από το κομπιούτερ μου στην Ιταλία, θα πάω αυτοπροσώπως για να χαρώ την αίσθηση του να συμπληρώσω το ψηφοδέλτιο και να το ρίξω στην κάλπη, στην μικρή πόλη δίπλα στον ωκεανό που ήταν το σπίτι μου.