Φλερτ...

Ποιανού κίνηση είναι; Κανονικά η οικοδέσποινα θα έπρεπε πρώτη να συγχαρεί τον μουσαφίρη της για το όμορφο κουστούμι, αλλά περιμένει πρώτος εκείνος να δείξει αν οι προθέσεις του είναι καθώς πρέπει --το κλειδί βέβαια είναι το τι θεωρείται καθώς πρέπει. Όπως σε κάθε επιχειρησιακό φλερτ, όποιος αναφέρει πρώτος χρήματα, χάνει.

Είναι σχεδόν αστείο το ότι η Μέρκελ, Δευτέρα βράδυ, δεν είχε ακόμα συγχαρεί τον Τσίπρα ενώ όλοι οι άλλοι όχι μόνο τον είχαν συγχαρεί προσωπικά αλλά τον προσκάλεσαν ήδη να τους επισκεφτεί, και κανασδυό του είχαν προσφέρει και τις κόρες τους σε γάμο, ή σε οτιδήποτε, πριν μάθουν ότι ο άνθρωπος έχει ήδη οικογένεια.

Φαίνεται πλέον γυμνά, και όχι μόνο ξώπλατα, ότι η Μέρκελ θεωρεί Εαυτόν την βασίλισσα της Ευρώπης. 

Δεν έχω ιδέα αν ο Αλέξης παίζει σκάκι, ή τάβλι, αλλά τώρα είναι η ώρα να μάθει.

Τα άστρα είναι ευθυγραμμισμένα. Όλα φαίνονται με το μέρος του σε μία επική μάχη από την οποία μπορεί να βγει νικητής. Δεν μπορεί να τα κάνει θάλασσα και να θέλει (σχεδόν δεν μπορεί). Το σκηνικό στήθηκε για 'κείνον. 

Η γραβάτα του Τσίπρα είναι αυτό που στις σοόυμπίζνες το λέμε penny for the movies (από τον Τελευταίο Μεγιστάνα του Φιτστζέραλντ). Κάτι στο οποίο δίνεις μια συγκεκριμένη αξία ή νόημα και το ακροατήριο περιμένει να πέσει και το άλλο παπούτσι. Όταν ο Τσίπρας φορέσει γραβάτα, θα είναι κινηματογραφική στιγμή (μόνος του το σκέφτηκε;)

Η Ευρώπη ήξερε κάμποσα πράγματα: Ότι οι ιθαγενείς είναι ανήσυχοι και ότι Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν θά 'βγαζε ο Σαμαράς ούτε γύφτισες να τον ξεματιάζανε. Ότι η γραμμή των τελευταίων τεσσάρων χρόνων δεν ήταν δυνατόν να συντηρηθεί για πολύ περισσότερο.

Έπρεπε να αλλάξει το σκηνικό, ριζικά! Ακόμη, ίσως και ...ριζοσπαστικά. Το κυριότερο: έπρεπε να φαίνεται σαν ιδέα του λαού. Γιατί, στο τέλος, είχε έρθει πλέον η ώρα του μέηκ δε πηπολ φήηλ γκουντ. Οι σταατσμπούργκερ (πολίτες, όχι χαμπούργκερς) της  Γκρίχενλαντ θα πρέπει να αλλάξουν εντελώς  εντυπώσεις. Και ότι γίνει θα πρέπει να τους φανεί σαν δική τους ιδέα. Όπως έγραψα και χθες στον Τζων, κατά την γνώμη μου: Τα πάντα εξαρτώνται από την μόδα ντι ζουρ. Και την μόδα ντι ζουρ δεν την εφεύρουν οι σχεδιαστές αλλά τα εργοστάσια και η βιομηχανία. Το στόρυ είναι η μόδα και η μόδα το στόρυ για γενική κατανάλωση. Αν γίνει μόδα στην διεθνή κοινότητα ο Τσίπρας, τότε, ότι και να είναι, ο ίδιος, είναι καλό για την Ελλάδα. Και σήμερα έγινε μόδα. Όμως δεν την έφερε αυτός την μόδα: την ξεκίνησαν απ' έξω γιατί ήταν το λογικότερο που μπορούσαν να κάνουνε εδώ και δύο μήνες (τράβα με κι ας κλαίω. Εντάξει, τράβα με!). 

Χρέος ποτέ δεν διαγράφεται: αλλάζει όνομα. Όσο για τους τρεις στους οποίους χρωστάμε τα πακέτα, αν δεν έρχονται και οι τρεις μαζί αλλά μιλάμε κατ' ευθείαν με τα αφεντικά τους χωριστά, τότε δεν είναι πια Τρόικα, είναι;;;

Η Τρόικα είχε αρχίσει να μην ενδιαφέρεται να έρθει γεωγραφικά κατά τα μέρη μας από φθινόπωρο, και το ότι Πάπια της Δημοκρατίας δεν θα έβγαζε η Βουλή της ΝΔΣΟΚ η Ευρώπη τό 'ξερε κανα χρόνο. Ξέρουμε μπίζνεσμεν που να προετοιμάζουν ρήξη αντί για λύσεις; Την στιγμή που σέρβιραν κρεπ α-λα χιλοπίτ στο Παρίσι, ο Αλέξης ήταν ήδη ο επόμενος.

Τα παραπάνω δεν μειώνουν τον Αλέξη ή το τι μπορεί να επιτύχει. Το διεθνές σύστημα στο οποίο ζούμε, το μόνο σύστημα που έχουμε, είναι ένα παλάτι από χαρτιά τράπουλας χτισμένο πάνω σε ένα έδαφος από ντόμινο. Πρέπει να αλλάξει η όψη του οικοδομήματος χωρίς να καταρρεύσει η τράπουλα και χωρίς να πέσει ένα ντόμινο.

Για την ώρα, άριστα! Λιτή κυβέρνηση με λίγα υπουργεία και άμεση λειτουργικότητα α-λα Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό θα πει Αριστερά!

Και μία στιγμή "ζεν" για όλους:

«Ο ελληνικός λαός έχει υποφέρει εξαιτίας των λαθών της πολιτικής ηγεσίας».

Τάδε έφη ...Σόιμπλε.