Γνώμη

Πάντα είχα γνώμη. Ποτέ δεν πίστεψα ότι η οποιαδήποτε γνώμη είναι σωστή ή λάθος, λόγω της σιγουριάς ότι το κάθε θέμα, από το απλούστερο έως το πιο πολύπλοκο, έχει πολλαπλές διαστάσεις και ουδέποτε μία αντιμετώπιση. Εννοώ την λογική προέκταση του τι σημαίνει να μην δικάσεις δίκη πριν ακούσεις και τους δύο μύθους (όχι την μπύρα): Ένα θέμα αποτελείται από όλες τις πλευρές του, δύο ή περισσότερες, και καμία δεν έχει περισσότερη εγκυρότητα από την άλλη. Παραδείγματος χάριν η Αλ Κάιντα είναι και τρομοκράτες-δολοφόνοι και μαχητές-μάρτυρες για την ελευθερία και τον Θεό. Κάμποσοι Έλληνες είναι και αθώα θύματα των μουσουλμάνων προσφύγων και ρατσιστικά καθάρματα. Ο Χίτλερ ήταν και το τρομερότερο τέρας-δικτάτορας που γέννησε η ανθρωπότητα και ένας πατριώτης σοσιαλιστής. Εγώ μπορεί στο κάθε ένα από τα τρία αυτά παραδείγματα να επιλέγω μία από τις δύο εκδοχές, ξέρω όμως ότι είναι "σωστές" οι επιλογές μου μόνο όσον αφορά την γωνία βλέψεως την δική μου --άρα, απλά υποκειμενικές.

Πάντα είχα γνώμη ξέροντας ότι η γνώμη μου είναι δική μου --και ότι εξ' ορισμού δεν είναι σωστή, ή η μόνη σωστή. Και ότι η άλλη σωστή άποψη μπορεί να είναι εκ διαμέτρου αντίθετη από την δική μου. Μάλλον, πως δεν υπάρχει σωστό ή λάθος παρά μόνο υποκειμενικές αντιλήψεις, γνώμες, που παύουν να είναι σωστές την στιγμή που θα προσπαθήσει κάποιος να τις αξιολογήσει ως αντικειμενικές. Το καθήκον μου δεν βρισκόταν στο να βρω το σωστό αλλά στο να βρω την αλήθεια και να την κατανοήσω υποκειμενικά στο πλαίσιο που είχε προσδιορίσει σαν "Ηθική" η εκάστοτε κοινωνία της οποίας θεωρούσα τον εαυτό μου μέλος. Ίσως η εμπειρία του να έχω αποτελέσει μέλος τεσσάρων πολύ διαφορετικών κοινωνιών, σαν ενεργός κρίκος και όχι σαν τουρίστας ή φοιτητής, ή "ξενιτεμένο θύμα", βοήθησε στην κατανόηση του πόσο διαφορετικό φαίνεται το ίδιο θέμα σε διαφορετικούς ανθρώπους.

Πάντα είχα γνώμη αλλά πάντα ήξερα ότι η οποιαδήποτε γνώμη, χωρίς πράξη που να την συνοδεύει, είναι αέρας κοπανιστός. Γι' αυτό προσπάθησα πάντα να στηρίζω τις απόψεις μου έμπρακτα --να πράττω αυτό που "δίδασκα". Ή, να γεύομαι ο ίδιος την γνώμη μου δια μέσου των ενεργειών που η άποψή μου συνεπάγεται...

Πάντα μιλούσα για την πολιτική και για τα δρώμενα από τους πολιτικούς και τις κυβερνήσεις. Και ευχαριστώ την ζωή που μου έδωσε την ευκαιρία αφού πάντα υποδείκνυα την Ρόδο να επιχειρήσω τώρα και το πήδημα. Το να μιλάει κανείς για πολιτική και κυβερνήσεις εκ του ασφαλούς του καναπέ, ή του κομπιούτερ, είναι πολύ εύκολο. Είναι ένα είδος κριτικής. Πάντα όμως πίστευα ότι οι κριτικοί είναι εκείνοι που δεν κατάφεραν τίποτα στην ζωή τους και προσπαθούν να ακυρώσουν εκείνα που κατάφεραν άλλοι. Και ιδού που από κριτικός της πολιτικής είμαι τώρα "πολιτικός" εκλεγμένος από εκλογείς.

Βέβαια, ποτέ δεν θα γίνω πολιτικός --δεν είναι στο είναι μου. Αλλά, σκέφτομαι, ίσως γι' αυτό ακριβώς να μου ζήτησαν να μπω στο ψηφοδέλτιο και γι' αυτό να με ψήφισαν: επειδή με ήξεραν όλοι εδώ στα τρία χωριά του δήμου και ήξεραν ότι δεν είμαι πολιτικός, αλλά ένα αυθάδες Αμερικανάκι. Θα ήταν λοιπόν μεγάλο λάθος να γίνω πολιτικός τώρα και να αλλάξω την υφή του προσώπου που διάλεξαν και ψήφισαν. 

Ποτέ άλλωστε δεν θα μπορέσω να γίνω πολιτικός γιατί το μόνο μου ενδιαφέρον είναι το άμεσο αποτέλεσμα και η διαύγεια. Ένας πραγματικός πολιτικός ξέρει καλά ότι η διαύγεια και τα αποτελέσματα είναι η καταβαράθρωση μιας πολιτικής καριέρας. Αν ο τσίπρας καταργήσει αύριο τα μνημόνια, θα μείνει άνεργος γιατί θα έχει εξαλείψει τον λόγο για τον οποίον θα τον ψήφιζαν. Αν πρόσφερε διαφάνεια των κινήτρων του θα τον παίρναν με τις πέτρες. Όσο υπάρχουν όνειρα και θυμός στην καρδιά του πολίτη υπάρχουν και πολιτικοί που του λένε ότι θα τα γιάνουν όλα μ' ένα μάκια. Χωρίς ασθένειες τι δουλειά θα είχαν να κάνουν οι γιατροί, και τι φάρμακα θα πουλούσαν οι φαρμακοποιοί;

Το ευτύχημα είναι πως ούτε ο δήμαρχος μου ενδιαφέρεται για την καρέκλα του. Δεν κάθεται καν στην καρέκλα του Δήμαρχου: μαζί μας κάθεται με μπλου τζην και τη-σερτ. Είναι όμως γεννημένος αλεπού. Ξέρει πως να φέρνει αποτελέσματα δια της πολιτικής --κάτι στο οποίο εγώ θα αποτύχαινα οικτρά.

Μαζί, οι δυό μας κάνουμε μια καλή ομάδα. Και μια που εκείνος δεν ενδιαφέρεται να έχει υπάλληλο και εγώ δεν ενδιαφέρομαι να έχω αφεντικό, η δυναμική μεταξύ μας είναι άψογη. Ο άνθρωπος έπρεπε να είχε γεννηθεί Αμερικανός!

Και ιδού το περίεργο. Μια ζωή έχω κάτσει σε πολλά μίτινγκ και συνελεύσεις και σε ουρανοξύστες έχω μπει και καφέ με έχουν ρωτήσει αν θα ήθελα. Σήμερα όμως στο παλιό, αριστοκρατικό, τεράστιο παλάτι της πρεφεκτούρας (του υπουργείου εσωτερικών) κάτω στην πρωτεύουσα της περιοχής μας, στην αίθουσα του συμβουλίου με άλλους 30 δήμαρχους, αντιδήμαρχους και ελεγκτές, στο μεγάλο ημικυκλικό τραπέζι με τα μικρόφωνα και τα λαμπάκια μπροστά στον καθένα, αν και ήμουν σε περιβάλλον γνώριμο αισθάνθηκα κάτι που δεν είχα αισθανθεί ποτέ πριν.

Αισθάνθηκα ότι δεν βρισκόμουν εγώ εκεί αλλά ότι μέσα στο κορμί μου και το μυαλό μου βρισκόντουσαν οι 800 ψυχές που υπηρετώ αντιπροσωπεύοντάς τες.

Και σκέφτηκα... μα αν οι πολιτικοί αισθάνονται έτσι, πως και ζούμε σε τέτοια χαβούζα ύψιστης μαλακίας; Απάντησα στον εαυτό μου ότι οι περισσότεροι πολιτικοί μάλλον δεν αισθάνονται έτσι, και οι λίγοι που αισθάνονται έτσι εξαφανίζονται...

Ίσως καθυστερήσει όμως για λίγο η εξαφάνισή μου λόγω της συνεργίας με τον φίλο μου την αλεπού. Σήμερα ότι πήγαμε εκεί να καταφέρουμε το καταφέραμε. Και το αποτέλεσμα θα είναι διαυγές και φανερό την Δευτέρα, άντε Τρίτη.