Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

Μονάδες










Είναι φυσικό να απλώσει κανείς το χέρι του για να πιάσει κάτι, να το φέρει στο στόμα του και να το φάει όταν πεινάει, ή και όταν απλά δει κάτι που ξέρει ότι είναι γευστικό και θέλει να το απολαύσει περισσότερο για ικανοποίηση παρά για πείνα.

Πρώτα πρέπει να κάνει κάποιου είδους εργασία, χειρωνακτική ή πνευματική, για κάποιον άλλον, εις όφελος κάποιου άλλου επί ένα χρονικό διάστημα. Μετά από το τέλος μιας χρονικής περιόδου εργασίας που να ωφελεί κάποιον άλλον, τότε, ο κάποιος άλλος θα παραχωρήσει έναν αριθμό μονάδων ο οποίος αριθμός αντιπροσωπεύει ένα πολύ, πολύ μικρό μέρος της αξιολόγησης της εργασίας που έγινε. Μετά πρέπει εκείνος που εργάστηκε να πάει σε ένα μέρος όπου υπάρχει φαγητό έτοιμο να φαγωθεί, ετοιμασμένο από άλλους που εργάστηκαν, και να παραχωρήσει έναν αριθμό μονάδων από αυτές που του δόθηκαν, ως συμβολικό αντίτιμο για το φαγητό που απλώνει το χέρι του να πάρει.

Για να αποκτήσει έναν αριθμό μονάδων, ο άνθρωπος πρέπει να εργαστεί κάνοντας την ίδια εργασία, επαναληπτικά, κάθε μέρα επί σαράντα χρόνια, πηγαίνοντας στον χώρο της εργασίας του κάθε μέρα την ίδια ώρα το πρωί, και εργαζόμενος επί οχτώ ώρες, ή και δέκα, ή και δώδεκα ή παραπάνω, κάνοντας το ίδιο πράγμα, τις ίδιες ώρες, πάντα.

Η ψυχική αμοιβή του ανθρώπου που εργάζεται δεν είναι μόνο το να του δίνουν μονάδες τις οποίες χρησιμοποιεί για να επιζεί. Η ψυχική ικανοποίηση έρχεται όταν ο εργοδότης, για να τον ανταμείψει όταν κάνει σωστά και καλά ότι του λένε να κάνει, του δίνει αυτό που λέγεται προαγωγή, ή ανώτερη θέση, το οποίο του δίνει το δικαίωμα, εκείνου που εργάζεται, να κατευθύνει άλλους ανθρώπους που εργάζονται, να εξασκεί δύναμη πάνω στην ζωή τους, σαν την δύναμη που έχουν οι δικοί του ανώτεροι επί του ίδιου.

Εκτός από την επιβράβευση και ψυχική ικανοποίηση του να έχει το δικαίωμα να εξασκεί εξουσία επί της ζωής άλλων, υπάρχει και η ηθική ικανοποίηση του να κάνει κανείς μια εργασία την οποία να θαυμάζουν και να σέβονται οι άλλοι, όπως το να είναι γιατρός ή δικηγόρος. Ή ακόμα και επιστήμονας, ώστε να εφευρίσκει καινούργιες μεθόδους και εργαλεία για να εργάζονται περισσότερο αποτελεσματικά οι άλλοι.

Μα με δουλεύεται ρε παιδιά; Τι σόι Ύπαρξη είναι μια τέτοια ύπαρξη; Τι είδους λογική έχει αυτή η δομή κοινωνικού οράματος;

Το όνειρο του γονιού είναι να γίνει το παιδί του γιατρός, δικηγόρος ή επιστήμονας και να του αφήσουν όσες περισσότερες μονάδες μπορούν για να την έχει καλύτερα από τους άλλους. Το όραμα του ανθρώπου είναι να έχει περισσότερα και να είναι πιο σεβαστός από τους άλλους, στην δομή της κοινωνίας. Όποιος πεθάνει με τις περισσότερες μονάδες και τους περισσότερους θαυμαστές κερδίζει.

Εν τω μεταξύ εργάστηκε, δούλεψε, επί σαράντα χρόνια κάθε μέρα, τις ίδιες ώρες κάθε μέρα, κάνοντας επαναληπτικά το ίδιο πράμα, έχοντας σαν γνώμονα αξίας όχι το τι ζήταγε η ψυχή του αλλά το τι του είχανε διδάξει ότι πρέπει να περιμένει η ψυχή του από την σφαίρα των αξιών της δομής εργασίας για εργοδότες (είτε ο εργοδότης είναι κάποιος πλούσιος, είτε το κόμμα των μη πλούσιων --εργοδότης είναι και τι να κάνεις σου λέει)...

Και αυτός για τον οποίον εργαζότανε δεν του παραχώρησε αμέσως το αριθμό μονάδων που είχαν συμφωνήσει. Επί σαράντα χρόνια κράτησε έναν αριθμό μονάδων στην άκρη, στο όνομα του εργαζομένου, για να του τις δίνει σιγά-σιγά αργότερα όταν είναι τόσο ηλικιωμένος ο εργαζόμενος που να μην μπορεί να εργαστεί αν δεν έχει πεθάνει ήδη, και για όσο ζήσει ακόμα (όσο λιγότερο ζήσει, τόσο πιο καλά για την κοινωνία που τώρα πρέπει να του παραχωρεί μονάδες χωρίς να εργάζεται). Αυτά βέβαια μόνο αν δεν έχει χρεοκοπήσει το σύστημα που κρατούσε τις μονάδες, και αν οι μονάδες που κρατήθηκαν έχουν σήμερα σχεδόν την ίδια αξία στο κόστος ζωής όσο είχαν πριν σαράντα χρόνια. Καληνύχτα σας και όνειρα γλυκά.


Άλλα είδη ζωής στο σύμπαν με συνείδηση και σκέψη, πρέπει να βλέπουν τον άνθρωπο και να έχουν ξεκαρδιστεί στα γέλια, ή να κλαίνε. Ιδίως με την αντίληψη του ανθρώπου ότι έχουν διαφορά οι σκλάβοι της αρχαιότητας με τους δουλοπάροικους του μεσαίωνα και τους υπάλληλους του σήμερα. Όσο οι εργοδότες παρέχουν καινούργιες λέξεις, έννοιες και τίτλους σαν περιτύλιγμα και φιόγκο για τα ψίχουλα που δίνουν στους εργαζόμενους, οι εργαζόμενοι είναι περήφανοι να είναι οι σκλάβοι που εργάζονται στο μεγάλο σπίτι αντί στους αγρούς, στα επάνω πατώματα του ουρανοξύστη αντί στα χαμηλά.

Φυσικά δεν δέχομαι, και δεν δέχτηκα από 18 χρονών και από 35 χρονών, να είμαι μέρος ενός συστήματος και μιας ανθρωπότητας που μου φέρνει εμετό. Στα 18 διάλεξα να κατέχω μια τέχνη εργασίας που δεν εκτελείται απαραίτητα κάθε μέρα και με τον ίδιο τρόπο, και που έχει αποτέλεσμα εντελώς προσωπικό δικό μου -διαφορετική εργασία, διαφορετικά αποτελέσματα κάθε φορά. Μου ζητάνε εργασία όταν θέλουν το αποτέλεσμα στο οποίο φτάνω εγώ, αν τους αρέσει, και όχι όταν πουλάω τον εαυτό μου για να κατασκευάσω επαναληπτικά το αποτέλεσμα που θέλουν εκείνοι. Στα 35 διάλεξα να μην το κάνω αυτό σαν εργασία για κάποιον άλλον αλλά μόνο για εμένα, εργαζόμενος όποτε θέλω, όπως θέλω και για όποιον θέλω.

Δεν μπορώ να αλλάξω το γεγονός ότι χρειάζομαι μονάδες ως αντίτιμο για το τι απλώνω το χέρι μου να πάρω, αλλά, τουλάχιστον μπορώ να έχω πλήρη έλεγχο όσον αφορά το πως να αποκτώ μονάδες και αριθμούς, και πόσο να τους σέβομαι, και πόσες μονάδες χρειάζομαι πραγματικά για αυτά που χρειάζομαι για να ζήσω --όχι για αυτά που μου λένε ότι πρέπει να έχω.

Ο γιός μου από μένα άκουγε τα παραπάνω καθώς μεγάλωνε. Το επάγγελμα που διάλεξε η ψυχή του ίσως να μην έχει τα λοφία και τις περικεφαλαίες των γιατρών, δικηγόρων, επιστημόνων και λοιπών, αλλά έχει κάτι που οι περισσότεροι από δαύτους δεν έχουν: μπορεί να εργάζεται με ένα πρόγραμμα διαφορετικό κάθε μήνα, με το μισό μήνα ελεύθερο, με ώρες διαφορετικές κάθε μέρα εργασίας, και από το γραφείο του κάθε λεπτό βλέπει κάτι διαφορετικό και υπέροχο μπροστά του, δέκα χιλιάδες μέτρα πάνω από τα εργοστάσια. Και όταν θέλει να ταξιδέψει για αναψυχή δεν χρειάζεται να δώσει μονάδες αλλά ταξιδεύει όπου θέλει, όποτε θέλει δωρεάν, ακόμα και για να έρθει να δει εμάς και να κάτσει δίπλα στο τζάκι, δίπλα στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, και να φάει ντόπια αυγά και ντόπιο μπέικον για πρωινό με το ψωμί που ζύμωσα και έψησα εγώ.

Η Μαργαρίτα κάνει αυτό που ονειρευόταν σαν κοριτσάκι, προφυλάσσοντας το βουνό και το δάσος, ζώντας στα μονοπάτια του, εργαζόμενη έξι ώρες την ημέρα, διαφορετικές ώρες κάθε μέρα, αρχίζοντας οποιαδήποτε ώρα βάλει στο πρόγραμμα για την επόμενη εβδομάδα.

Εγώ ξυπνάω όποτε θέλω και εργάζομαι από το καθιστικό μας για τους πελάτες που διαλέγω, όταν θέλω, όπως θέλω, και εκείνοι με διαλέγουν επειδή φτιάχνω πράγματα με τον τρόπο που θεωρούν καλύτερο, και επειδή δένουμε μεταξύ μας σαν άνθρωποι.

Τα ζώα δεν έχασαν τον "παράδεισο" μέσα στον οποίον συνεχίζουν να ζουν πάντα. Ούτε ο άνθρωπος "έχασε" ή "έφυγε", ή αποπέμφθηκε από τον "παράδεισο". Απλά ο άνθρωπος σταμάτησε να έχει την ικανότητα να βλέπει τον "παράδεισο" γύρω του. Βλέπει πια εξαναγκασμό αντί ελευθερία. Την ικανότητα του να βλέπει τον "παράδεισο" γύρω του την έχασε όταν η εξέλιξη του έδωσε αυτογνωσία την οποία χρησιμοποίησε για να καλυτερεύσει την προσωπική του θέση στο κλειστό άμεσο γεωγραφικό, υλικό, τεχνητό/φαντασιακό σύμπαν του, κυνηγώντας τις μονάδες και την ευκολία της σκλαβιάς αντί την ευτυχία του Είναι.

Οι δεξιοί προσπαθούν να έχουν σκλάβους και να είναι οι ίδιοι το δυνατόν λιγότερο σκλάβοι σε άλλους, να γίνουνε κατά το δυνατόν τζιτζίκια. Οι αριστεροί προσπαθούν να τους κάνουνε όλους σκλάβους-μερμήγκια για να μην υπάρχουνε φανερά τζιτζίκια (μόνο καλυμμένα μέσα στην κεντρική επιτροπή --άλλοι υποκριτές κι εκείνοι, αλλά, υπάρχουν και οι έξυπνοι ανάμεσά τους που γράφουνε κατεβατά για το πως δεν πρέπει να υπάρχουνε τζιτζίκια ώστε τα μερμήγκια να μην αισθάνονται σαν μερμήγκια συκγριτικά, και έτσι πουλάνε το προϊόν το οποίο κάνει τους αγοραστές να τους ανεβάζουν. Στο τέλος κι αυτό ένα προϊόν προς πώληση είναι. Όσο για το βραβείο υποκρισίας, οι "αριστεροί" το παίρνουν μάλλον σε κάθε διαγωνισμό). Και όλοι προσπαθούν να έχουν μονάδες για να απλώνουν το χέρι τους και να μπορούν να πάρουν ότι περισσότερο μπορούν, αξιολογημένο από τους δημιουργούς της έννοιας των μονάδων -αρκεί να οργανώσουν τις μονάδες με τρόπο που εκείνοι να παίρνουν περισσότερες, ή να μην παίρνουν οι άλλοι.

Δεν έχω το παραμικρό ενδιαφέρον να είμαι μέρος τέτοιας νοοτροπίας-ύπαρξης, και κατά μεγάλο έμπρακτο τρόπο δεν είμαι... Αυτό μόνο μπορούσα να δώσω στον γιό μου.














4 σχόλια:

  1. Αν μη τι άλλο, σκέψεις που τριγυρίζουν στο μυαλό μου. Άρχισα αν τις κάνω από τα 19 όταν ξεκίνησα να δουλεύω, παράλληλα με full-time εργασία. Άλλη εποχή τότε, της ευημερίας που με έκανε να τη νιώθω τόσο πλαστή και τόσο μακρυά από μένα. Νομίζω πως όποιος άνθρωπος έχει πιάσει στα χέρια του ένα φιλοσοφικό βιβλίο, ή έχει κοιτάξει κατάματα τον ήλιο στον ουρανό, δεν γίνεται να μην έχει κάνει παρόμοιες σκέψεις. Δυστυχώς (;) όμως αυτό το σύστημα που ήταν έτσι τρελό από τότε που εσύ στα 35 ένιωσες να ασφυκτιείς, τώρα έχει αρχίσει και φθίνει. Θα φανεί τα επόμενα χρόνια που θα οδηγηθεί.
    Το μόνο βέβαιο είναι ότι αφενός θα οδηγήσει αρκετούς ανθρώπους σε αυτές τις σκέψεις, όμως αφετέρου ότι κατέστρεψε και πολλούς ανθρώπους που ως τώρα είχανε καταφέρει να έχουν μια ζωή π.χ. σαν της Μαργαρίτας ή του γιού σου. Εννοώ λόγω απολύσεων κλπ. Άδικος μηχανισμός. Χαμογέλασα με την ειρωνική φράση : "Όποιος πεθάνει με τις περισσότερες μονάδες και τους περισσότερους θαυμαστές κερδίζει."
    Όμως είναι ανησυχητικό ότι σε κάποιους αυτές οι σκέψεις φαντάζουν ακόμη και σήμερα "παιδικές", "ονειροπόλες", "τρελές", "εκτός εποχής".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάρα πολύ όμορφο σχόλιο αγαπητή μου Roadartist, σ' ευχαριστώ! Είναι πράγματι ανησυχητικό ότι σε κάμποσους τέτοιες σκέψεις φαντάζουν "παιδικές", "ονειροπόλες", "τρελές" και "εκτός εποχής". Ευτυχώς εγώ δεν αισθάνθηκα ποτέ να ενηλικιώθηκα, απέδειξα με πράξεις όλη μου την ζωή, στον εαυτό μου τουλάχιστον και σ' εκείνους που με ξέρουν, ότι τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα (το βρίσκω μάλιστα εύκολο), πάντα είπα ότι αν η κοινωνία είναι λογική εγώ προτιμώ να είμαι τρελός κάθε μέρα της εβδομάδας και δύο φορές την Κυριακή --και οι εποχές μ' αρέσουν να είναι τέσσερεις, ξεχωριστές μεταξύ τους :-)

      Η εποχή ευημερίας υποθέτω το κάνει πιο εύκολο για έναν νέο άνθρωπο να καταλάβει πόσο άσχετη με την ανθρώπινη πραγματικότητα είναι η δομή της κοινωνίας, όταν το έχει μέσα του να σκέφτεται σαν ανεξάρτητη οντότητα: Όταν οι σκέψεις αυτές γίνουν λόγω κρίσης, λόγω της κατάρρευσης της κοινωνίας και της αναγκαστικής αλλαγής σχεδίων ζωής, τότε, δεν είναι σίγουρο πως οι σκέψεις έρχονται σαν ριζική συνειδητοποίηση αντί θυμωμένης/θλιμμένης αντίδρασης. Το θέμα είναι να κρίνει κάποιος με ιδία σκέψη και κρίση, ακόμα και κόντρα στην κοσμοθεωρία των αγαπημένων του, όταν η κοσμοθεωρία αυτή φαίνεται "λάθος" --να έχει την δύναμη να έχει γνώμη και να την εφαρμόσει σαν τρόπο ζωής. Να πιστέψει κανείς πράγματι ότι είναι κύριος του εαυτού του με ότι αυτό συνεπάγεται, είτε θετικό είτε αρνητικό και να δεχτεί το αρνητικό που έφτιαξε ο ίδιος με μεγαλύτερη χαρά από όση θα δεχόταν το πλασματικά θετικό που του έδωσε η κοινωνία επειδή ήταν καλό παιδί με τα δικά της κριτήρια.

      Το φθίνον σύστημα δεν νομίζω να έχει την δυνατότητα να ανασυγκροτηθεί, επειδή ήταν φτιαγμένο για μικρότερες πιο κλειστές κοινωνίες πολύ διαφορετικές από την διεθνή πληθυσμιακά υπέρογκη κοινωνία της άμεσης και ποιοτικά ανεξέλεγκτης πληροφόρησης που υπάρχει σήμερα. Η θα γεννηθεί καινούργιο σύστημα μετά από φοβερούς και μακρόχρονους πόνους γέννας, ή θα πρέπει να επιστρέψει η Γη στον αριθμό πληθυσμού και έννοια συνόρων που μπορεί να εξυπηρετήσει το σύστημα που έχει πάψει να λειτουργεί. Δεν τολμώ να υποθέσω πως θα γίνει είτε το ένα είτε το άλλο... Ή θα πρέπει η ανθρωπότητα να διαχωριστεί στους ελάχιστους που θα προχωρήσουν μπροστά και στην πλειοψηφία που θα αφεθεί να φάει τις σάρκες της. Αυτό το τελευταίο είναι η πιο εφιαλτική εκδοχή αλλά εκείνη που βρίσκεται κοντύτερα στον νόμους της φύσης και της εξέλιξης...

      Αλλά τολμώ να πω ότι το σημαντικότερο εργαλείο που χρειάζεται είναι το πρώτο που έχει ήδη χαθεί: η παιδεία... Χωρίς αυτήν πως θα υπάρξει κριτική, ερωτήσεις και απαντήσεις; Το πιο σημαντικό είναι να γίνουν οι σωστές ερωτήσεις, και, χωρίς παιδεία πως θα γίνουν;

      Διαγραφή
  2. Σε μια εποχή τρομερής τεχνολογικής ανάπτυξης, πάσχουμε από φοβερή έλλειψη παιδείας, αυτός ο συνδιασμός εκτός από ειρωνικός, είναι και τρομακτικός.
    Η τεχνολογία θα έπρεπε να δουλεύει προς όφελος των ανθρώπων...
    Επίσης θα είναι τραγικό αν ένα τέτοιο "εργαλείο" δε μπορέσει ν' αφυπνίσει τις μάζες και να το χρησιμοποιήσει ο καθένας μας όσο καλύτερα γίνεται, επενδύοντας στην παιδεία του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η τεχνολογική ανάπτυξη έγινε τα τελευταία 100 χρόνια, και τα τελευταία 25 χρόνια τόσο γρήγορα, με τέτοια επιτάχυνση ρυθμών, και οι αριθμοί πληθυσμού στην βάση σχολικών ηλικιών ανέβηκαν τόσο πολύ, που δεν νομίζω να έχουν προλάβει οι κοινωνίες και τα εκπαιδευτικά συστήματα να παρακολουθήσουν και να αφομοιώσουν την δομή της τεχνολογίας και την κατάρτιση και κατανόηση από γενιά σε γενιά. Αφ' ενός υπάρχει ανεργία και αφ' εταίρου εταιρίες παραπονιούνται ότι δεν βρίσκουν υποψήφιους υπαλλήλους με την παιδεία, τις δεξιότητες και τις γνώσεις που απαιτούνται για τις άδειες θέσεις εργασίας.

      Οπότε, το πρόβλημα το οποίο σωστά επισημαίνεις συμπεριλαμβάνει ρίζες σε περιοχές που απλά δεν μπόρεσε η ανθρωπότητα να παρακολουθήσει καθώς άρχισε να βάζει τρικλοποδιά στον εαυτό της...

      Όλοι διψάνε να μάθουνε (με άλφα ή βήτα τρόπο, για άλφα ή βήτα λόγο), αλλά, η έλλειψη συστήματος παιδείας που να έχει παρακολουθήσει τις ανάγκες της ανάπτυξης, και η έλλειψη εκπαιδευτικών που να γνωρίζουν το αντικείμενο και να έχουν οι ίδιοι σωστή παιδεία, όπως και το γεγονός ότι η ύλη και το πρόγραμμα καθορίζεται, στην κορφή της πυραμίδας από πολιτικούς, δημιουργούν το πρόβλημα για το οποίο μιλάμε σε όλες τις χώρες σε διαφορετικούς βαθμούς...

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.