Ταλιμπάν

Θα εμπιστευόσασταν το μέλλον των παιδιών σας σ' αυτό το πρόσωπο;

Δέκα τοις εκατό των Αμερικανών, περίπου τριάντα εκατομμύρια ψηφοφόροι, πιστεύουν ότι το Κογκρέσο κάνει καλή δουλειά. Η άμεση ερώτηση είναι: ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι; Το Κογκρέσο είναι τόσο δυσλειτουργικό αυτές τις μέρες που δικτάτορες σε άλλες χώρες το χρησιμοποιούν σαν παράδειγμα του γιατί η δημοκρατία δεν είναι καλό πράμα. Αν πιστεύεις ότι το Κογκρέσο κάνει καλή δουλειά κάτι στην προσωπική σου ζωή πάει πολύ στραβά και η οικογένειά σου πρέπει να βρει τρόπο να βοηθηθείς (αυτό το αντέγραψα από ένα άρθρο στον Αμερικανικό τύπο).

Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι το σύνολο του Αμερικανικού τύπου ανεξάρτητα πολιτικής τοποθέτησης (εκτός αν μιλάμε για κομματικές φυλλάδες στυλ αντίστοιχου του Ριζοσπάστη, Ελεύθερης Ώρας ή Αυγής) καταλογίζουν μεγάλη ευθύνη στην ανευθυνότητα του λιγότερου παραγωγικού Κογκρέσου στην Ιστορία.

Ο Νόμος-υπογραφή της προεδρίας του Μπαράκ Ομπάμα, ο "Νόμος Οικονομικά Προσιτής Περίθαλψης", είναι πλέον Νόμος. Το να αιχμαλωτίζεται σαν όμηρος ένα έθνος επειδή ένα ποσοστό της αντιπολίτευσης του προέδρου δεν μπορεί να καταπιεί το γεγονός ότι είναι Νόμος, και το γεγονός ότι έχασαν τις περσινές εκλογές, δεν είναι υπεύθυνα πράγματα: είναι συνταγή πόλωσης. Κατά πόσον όμως στέκει η άποψη εκείνων που έκλεισαν την κυβέρνηση για ένα πείσμα;

Οι Ταλιμπάν των ΗΠΑ, το ακροδεξιό κίνημα του Tea Party, επικαλείται τους Πατέρες που θεμελίωσαν το Σύνταγμα των ΗΠΑ. Προσπαθούν όμως να ακολουθήσουν το γράμμα αντί το πνεύμα.

Την εποχή των Πατέρων, το 1776, υπήρχαν δυόμιση εκατομμύρια άνθρωποι (2.500.000) σε δεκατρείς αποικίες. Το 2013 υπάρχουν τρακόσια δέκα πέντε εκατομμύρια άνθρωποι (315.000.000) σε πενήντα πολιτείες. Το 1776, ένα 85% του πληθυσμού ήταν λευκοί από τα Βρετανικά νησιά. Το 2013 ο πληθυσμός είναι λίγο πιο ...πολύπλοκος σε σύνθεση.

Πρέπει να ακολουθεί κανείς το πνεύμα της Ελευθερίας του ατόμου και της ελευθερίας της αγοράς πάνω στα οποία χτίστηκαν οι ΗΠΑ. Αλλά το να ισχυρίζεται ότι οι συγκεκριμένες μέθοδοι και εφαρμογές του δεκάτου ογδόου αιώνα μπορούν να λειτουργήσουν σήμερα είναι παιδαριώδες. Το "παιδαριώδες" είδος σκέψης που περιμένει κανείς από τα άκρα, είτε αυτά είναι Tea Party είτε Libertarians.

Για να έχεις ελεύθερη οικονομία πρέπει να προσφέρεις την απαραίτητη υποδομή δια, και επί, της οποίας να εργαστεί το εργατικό δυναμικό. Η υποδομή αυτή για να είναι λειτουργική πρέπει να ακολουθεί τις πραγματικότητες του εργατικού δυναμικού, της οικονομίας και της διεθνούς συγκυρίας --δεν μπορεί να ακολουθεί ένα μονολιθικό "γράμμα" που είχε γραφτεί σε καιρούς πολύ διαφορετικούς.

Και πρέπει να ελέγχεις το ποσοστό χρέους έναντι ΑΕΠ (GDP). Η Ιστορία αποδεικνύει ότι το Δημοκρατικό κόμμα πάντα ελάττωσε το ποσοστό αυτό, ενώ οι πρόσφατοι Ρεπουμπλικανοί το εκτόξευσαν σε επίπεδα πέραν κάθε απόπειρας διόρθωσης. Μετά από απανωτές θητείες Ρεπουμπλικανών που οδήγησαν στο κραχ τις ΗΠΑ, την Αμερική την έσωσε από ολική καταστροφή ο Δημοκρατικός Ρουζβελτ.

Και όμως κάτι καλό βγήκε από την σχεδόν-ολική-διάλυση που παρά λίγο να φέρει η δεξιά πτέρυγα των Ρεπουμπλικάνων:  ο έξω κόσμος είδε, χωρίς να μπορεί να το καταλάβει, πως μια κυβέρνηση μπορεί να είναι αυτοελεγχόμενη έστω κι αν αυτό σημαίνει να δεχτεί το κλείσιμό της επερχόμενο από την σοφία του Συντάγματός της. Και είδε έναν ακούσιο ταλιμπάν, τον Μπόνερ, να παραδέχεται ήττα πριν είναι πολύ αργά και να δέχεται να εργαστεί με μία μειοψηφία του δικού του κόμματος και την πλειοψηφία του αντίθετου κόμματος --γιατί στο σημείο όπου είχαμε φτάσει, το έθνος ήταν πιο σημαντικό από το κόμμα, και τα παιδαρειώδη πείσματα.