Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

SOX-2013










The Boston Red Sox
World Champions
1903
1912
1915
1916
1918
2004
2007
2013




Το 2004 είμασταν μαζί στην Μασαχουσέτη, TV,
Το 2007, ο Κώστας στο Νόρτον της Μασαχουσέτης, TV, κι εγώ στην Αθήνα, κομπιούτερ TV, είμασταν μαζί στο τηλέφωνο,
Το 2013, ο Κώστας στην Ντέητον του Οχάιο, TV,  και εγώ στο Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε, κομπιούτερ TV, είμασταν μαζί με email και text.
Στο επόμενο να είμαστε μέσα στο Fenway Park, αν και σήμερα τα εισιτήρια πηγαίνανε από 2.000 δολάρια και πάνω, το ένα... Μέσα στο Fenway Park, 36.000 άντρες γυναίκες και παιδιά, οικογένειες και ηλικιωμένοι... Τα πολύ καλά εισιτήρια πουλιόντουσαν κάπου 15.000 δολάρια.

Απόψε η Βοστώνη μας απογειώθηκε...

Το 2004 και 2007 κερδίσαμε το τέταρτο παιγνίδι εκτός έδρας. Φέτος ήταν η πρώτη φορά που κερδίσαμε μέσα στην Βοστώνη από το 1918. Η Κατάρα του Μπαμπίνο είναι πλέον παρελθόν. Από τα τελευταία δέκα Παγκόσμια Πρωταθλήματα έχουμε κερδίσει τα τρία!








Μετά από το τέλος του αγώνα, κοσμος στο σημείο τερματισμού του Μαραθώνιου της Βοστώνης όπου ειχαν εκραγεί οι δύο βόμβες φέτος. Αμέσως μετά είχε βγει το σύνθημα Boston Strong!, που έγινε και το σύνθημα του αγώνα για το Πρωτάθλημα.
















Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

28











Η 28η Οκτωβρίου έχει περισσότερους συμβολισμούς από όσους αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι Έλληνες.

Στις 28 Οκτωβρίου του 1922, οι φασίστες οδηγούμενοι από τον Μουσολίνι έκαναν την περίφημη πορεία προς την Ρώμη. Η 28η Οκτωβρίου ήταν γιορτή του φασισμού --γι' αυτό πέρασαν τα σύνορα της Ελλάδας εκείνη την μέρα.

Στις 28 Οκτωβρίου του 1944, οι σύμμαχοι απελευθέρωσαν το χωριό της Εμίλια-Ρομάνια στο οποίο είχε γεννηθεί ο Μουσολίνι, το Πρεντάπιο.

Κάθε 28 Οκτωβρίου, οι φασίστες κάνουν εκδηλώσεις στο Πρεντάπιο εις ανάμνηση του Μουσολίνι στην γενέτειρά του, όπου βρίσκεται και το μαυσωλείο του, στο νεκροταφείο του χωριού, με αιώνια φλόγα, βιβλίο επισκεπτών, φρέσκα λουλούδια κλπ.

Κάθε 28 Οκτωβρίου, οι μη φασίστες θέλουν να κάνουν εκδηλώσεις στο Πρεντάπιο εις ανάμνηση της απελευθέρωσης από τους συμμάχους. Αλλά οι φασίστες δεν τους επιτρέπουν να έρθουν και να τους χαλάσουν την ημέρα. Και ως συνήθως γίνανε και φέτος επισόδεια.

Εν τω μεταξύ, φέτος στις 28 Οκτωβρίου η Μαργαρίτα δημοσίευσε σε μια σελίδα του φέησμπουκ βίντεο από το γιουτουμπ με τραγούδια της Σοφίας Βέμπο, και ένα καταπληκτικό μαυρόασπρο, κινούμενα σχέδια, που γελοιοποιούσε την επίθεση του Μουσολίνι κατά της Ελλάδας, φτιαγμένο την δεκαετία του '40. Πέσανε βέβαια οι φασίστες να την φάνε.

Ένας φασίστας μάλιστα προσπάθησε να ...ξεκαθαρίσει όλη την βρώμα που περιτυλίγει τους φασίστες εξηγώντας ότι οι φασίστες είναι αγνοί άνθρωποι που πιστεύουν στον Εθνικό Σοσιαλισμό. Τόσο αγράμματος που δεν συνειδητοποιούσε καν ότι ταυτοποιούσε τον φασισμό με τον ναζισμό --τρέχα γύρευε.

Σήμερα, η Γερμανία απαγορεύει τις εκδηλώσεις ναζισμού και η Ιταλία επιτρέπει τον φασισμό. Στην Γερμανία ο ναζισμός είναι παράνομος, στην Ιταλία ο φασισμός δεν είναι. Ποιά από τος δύο χώρες είναι υποκρίτρια; ή και οι δύο;

Παρεμπιπτόντως, έχουμε εδώ στο χωριό έναν κύριο 101 χρονών που ακόμα βόσκει τα πρόβατά του στις πλαγιές, και να τα βόσκει ο άνθρωπος άλλα 20 χρόνια, καλά να είναι. Το 1940 ήταν με τον στρατό τον οποίον κυνήγησαν οι Έλληνες, πίσω, στα σύνορα της Αλβανίας και πίσω στην θάλασσα. Οι ντόπιοι του "τότε" που έχω γνωρίσει δεν καταλαβαίνουν μέχρι σήμερα γιατί έπρεπε να επιτεθούνε στην Ελλάδα και ανησυχούν για το πως τους βλέπουν οι Έλληνες.

Ένας δεδηλωμένος φασίστας, ο Μάριο Ριγκόνι Στερν, είχε πάει περήφανα με τον στρατό στην Αλβανία να μπει στην Ελλάδα. Όταν γύρισε έπαψε να είναι φασίστας και αργότερα έγινε συγγραφέας και εξέδωσε ένα βιβλίο, "Ψηλά στην Αλβανία" όπου έγραφε ότι η Ιταλία δεν έπρεπε να είχε επιτεθεί στην Ελλάδα, ότι ήταν μεγάλη ντροπή --η θλίψη του να πολεμάς χωρίς να ξέρεις γιατί. Ότι επιτέθηκαν στους αδελφούς τους (τους Έλληνες).

Οι ντόπιοι που δεν ζούσαν τότε, οι νέοι άνθρωποι ούτε που έχουν ιδέα τι είχε γίνει τότε. Απλά δεν ξέρουν.

Και όσο οι νεότεροι ξεχνάνε, τόσο αυτά που ξεχνάνε επαναλαμβάνονται...

Τελικά η μαλακία δεν είναι κοπυράιτ μόνο μερικών Ελλήνων --είναι διαδεδομένη και αλλού. Ένα είναι πάντως σίγουρο, ότι για να ανήκεις στα άκρα, οποιαδήποτε άκρα (πάνω, κάτω, δεξιά ή αριστερά), πρέπει να είσαι αμόρφωτος. Αλλιώς, πως θα χάψεις τις μπούρδες που σου πουλάνε για "εθνική περηφάνια" (ή οποιαδήποτε "περηφάνια" ή "ελευθερία") οι διάφοροι, τώρα μάλιστα από μέσα από τον Κορυδαλλό... (Άλλο σχολείο και άλλο μόρφωση. Έχω γνωρίσει και διδάκτορες αμόρφωτους, και δάσκαλους αμόρφωτους)




(δεν το δημοσίευσα αυτό την 28η Οκτωβρίου για να μην μαγαρίσω την ημέρα)









Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Περίσσεμα









Πάμε αλλού... Είπαμε να θυσιαστούμε για χάρη του καημένου του Ξανθού Άγγελου που έπεσε θύμα των κακών γύφτων, και να τιμωρήσουμε τους κακούς γύφτους που κλέβουνε παιδιά, αλλά βγήκε κι αυτό γυφτάκι, το καημένο οπότε ούτε Άγγελος είναι πια, ούτε καν άνθρωπος. Και απ' ότι βλέπω, οι εφημερίδες πλέον σιγή περί της Μαρίας. Συγχαρητήρια, "άνθρωποι", και πάμε αλλού.

Που να πάμε;

Πάμε στις γυναίκες!

Διάβαζα την περασμένη εβδομάδα:
- Καθημερινή: "Στα χέρια δύο γυναικών εφετών η υπόθεση της Χρυσής Αυγής"
- Έθνος: "Δύο γυναίκες εφέτες ορίστηκαν για τη Χρυσή Αυγή"
- Τα Νέα: "Δύο γυναίκες εφέτες αναλαμβάνουν την υπόθεση της Χρυσής Αυγής"

Ο τίτλος δεν είναι ότι "Ορίστηκαν οι εφέτες κα. Κλάπα και κα. Δημητροπούλου για..."
Ο τίτλος δεν είναι καν ότι "Ορίστηκαν δύο εφέτες για..."
Ο τίτλος είναι ότι "Δύο Γυναίκες εφέτες ορίστηκαν για..."

ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ!
(Δεν θα εξηγήσω τον λόγο για τον οποίον είναι ντροπή σας γιατί όσοι δεν κατάλαβαν τι έγραψα ήδη δεν πρόκειται να το καταλάβουνε και τον Πόλεμο και Ειρήνη να γράψω παρακάτω.)

Πότε άραγε θα σταματήσουμε να βλέπουμε γύφτους, εβραίους, άσπρους, μαύρους, άνδρες, γυναίκες, εκείνους κι εμάς --και πότε άραγε οι γυναίκες σε μέρη σαν την Ελλάδα θα σταματήσουν να βλέπουν τους εαυτούς τους όπως τους "διδάσκουν" τα αρσενικά της κοινωνίας τους;
"Αχ δεν ξέρω, κύριε Δημήτρη, πρέπει να ρωτήσω τον σύζυγό μου γιατί εμείς οι γυναίκες δεν ξέρουμε από αυτά", μου είπε μια νέα κοπέλα σε συζήτηση σχετικά με το αυτοκίνητο της μητέρας μου που ήθελε να αγοράσει. Έμεινα άναυδος και δεν ήξερα τι να πω, παρά σκεφτόμουνα "πως σε καταντήσανε να λες 'εμείς οι γυναίκες δεν ξέρουμε', που σε ξέρω από μωράκι και σε βλέπω τώρα να σε έχουνε κρατήσει μωράκι στα 30 σου... και ναζιάρικα μου λες ότι δεν ξέρεις από αυτά επειδή είσαι γυναίκα..."

Τι ψάχνεις... πάμε αλλού.

Πάμε να δούμε αν περισσεύει τίποτα...

Δεν περισσεύει κανένας, λένε οι υπεύθυνοι, όταν τους ζητάνε λίστες για το ποιοί θα πάνε σε διαθεσιμότητα και ποιοί θα απολυθούν.

Και λένε την αλήθεια. Φυσικά, δεν περισσεύει κανένας.
Αλήθεια, επειδή, το αν περισσεύει κανένας ή όχι, μετριέται βάση του συστήματος και της οργάνωσης δια των οποίων προσελήφθησαν. Άρα, η ερώτηση, δεν είναι αν σας περισσεύει κανείς τώρα, έξυπνοι, αλλά, αν μπορείτε να αλλάξετε το σύστημα και να οργανώσετε κάτι που για πρώτη φορά να λειτουργεί μέσα στην οικονομικο-κοινωνική πραγματικότητα της χώρας αντί να είναι βασισμένο στο "πόσα μπορούμε να φάμε σήμερα και σε ποιά θέση". Και φυσικά, τέτοιο σύστημα θα απαιτούσε λιγότερους δυσλειτουργικούς κηπουρούς. Και ένα τέτοιο σύστημα θα απαιτούσε λειτουργούς που να έχουν περάσει από Παιδεία και ανατροφή επί μιά ή δύο γενιές --Παιδεία και ανατροφή που το τωρινό σύστημα, από το οποίο δεν περισσεύει κανείς, δεν παρέχουν...



Κάτι περισσεύει, πιστέψτε με. Ψάχτε να το βρείτε...

















Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Εντυπώσεις











Το να τους λες "γύφτους" είναι αμορφωσιά δική σου γιατί "γύφτος" εννοεί "Αιγύπτιος", λανθασμένη κοινωνική αξίωση γιατί η φυλή αυτή είναι Ινδική, από την βόρεια Ινδία. Αλλά στην Ελλάδα μας αρέσουν τα επίθετα... "πόντιοι", "βλάχοι", και λοιπά, μόνο που όλα τα επίθετα που έχουμε έχουν νόημα κατωτερότητας --δεν θυμάμαι κανένα επίθετο που να εννοεί ότι κάποιος είναι καλύτερος από εμάς, γιατί, εννοείται ότι οι Έλληνες είναι και οι πρώτοι, δηλαδή.

Το καλαμπούρι εις βάρος των ενάρετων είναι ότι οι βιολογικοί γονείς της γαλανομάτας, κατάξανθης με δέρμα σαν το γάλα Μαρίας, είναι και αυτοί Ρομά.

Πριν και πέρα από όλα τα συνεπαγόμενα στην υπόθεση, η υπόθεση ξεκίνησε από το ότι εθεάθη ξανθό κοριτσάκι με σκούρους "γύφτους". Εύγε. Τελικά, κόρη Ρομά ήταν το κοριτσάκι, άρα, όσον αφορά τους σέρλοκχολμς που βασίστηκαν στο δέρμα, πάρτε δέκα να μη σας τα χρωστάω.

Βέβαια, το πιο σημαντικό άτομο σε όλη την υπόθεση είναι το κοριτσάκι. Ένα ανθρώπινο όν που γνώρισε μια οικογένεια, ένα τόπο διαμονής στην ζωή του και την γλώσσα που μιλούσαν οι άνθρωποι που την μεγάλωναν.

Τώρα, για να θριαμβεύσει η δικαιοσύνη και για να εφαρμοστούν οι νόμοι, το κοριτσάκι θα μεταφερθεί σε άλλη χώρα και θα το δώσουν στους ανθρώπους που το είχαν ξεφορτωθεί όταν γεννήθηκε και θα του πουν ότι από εδώ κει πέρα μαμά και μπαμπά πρέπει να λέει εκείνους.
Οι Ρομά έχουν δικές τους παραδόσεις, ηθική και άγραφους νόμους. Αν δεν μας αρέσουν, αν δεν θέλουμε να έχουμε να κάνουμε μαζί τους, είναι πρόβλημα δικό μας και ξεχωριστό. Στην υπόθεση αυτή, ότι και να έγινε, έγινε μεταξύ Ρομά, και λόγος δε μας πέφτει. Μόνο, ίσως, στο ότι οι Ρομά που ζουν στα Φάρσαλα βρίσκονται κάτω από τους νόμους της Ελλάδας (οι τυχεροί).

Αν ξεχάσουμε το αν μιλάμε για Ρομά ή για Αριανούς, ή για Έλληνες από το Κολωνάκι, τι λέει ο νόμος σε μια τέτοια περίπτωση; Δεν είμαι ειδικός, αλλά, το ένστικτό μου, μου λέει ότι ή το παιδάκι θα έμενε με εκείνους που την μεγαλώνουν και τους ξέρει σαν γονείς, ή, αν εκείνοι είχαν διαπράξει έγκλημα, θα δινόταν σε θετούς γονείς στην χώρα που μεγάλωνε και μέσα στην οποία χώρα άλλαξε χέρια όταν ήταν μωρό. Σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις αποδεδειγμένης απαγωγής θα στελνόταν ένα παιδάκι σε ξένη χώρα, και ποτέ σε εκείνους που την είχαν δώσει εκούσια.

Και εδώ είναι και ο κόμπος:
Πως της έδωσαν; επειδή δεν είχαν να την συντηρήσουν, ή για χρήματα, και αν δόθηκε έναντι χρηματικού ποσού, ή άλλου είδους "πληρωμής", είναι αυτή η πράξη "αγοροπωλησία" ή μέρος αποδεκτό μιας παράδοσης, ηθικής και άγραφων νόμων ξένων μεν προς εμάς αλλά αποδεκτούς από την φυλή των Ρομά. Και αν είναι έτσι, κατά πόσον οι πρακτικές και η ηθική μιας φυλής ή μιας κοινωνικής ομάδας μπορεί να θεωρούνται σε ευθεία ρήξη με την νομοθεσία της χώρας στην οποία βρίσκονται; Κατά πόσον είναι δυνατόν, άραγε, το οτιδήποτε συνέβη μεταξύ των δύο οικογενειών Ρομά να είναι υπόθεση για τους Ρομά η οποία να μην αγγίζεται από την νομοθεσία της χώρας;
Τόσες χιλιετηρίδες, πόσα παιδιά άλλαξαν χέρια ακόμη και στην Αγγλία του Ντίκενς επειδή οι βιολογικοί γονείς δεν είχαν χρήματα να τα συντηρήσουν ή δεν τα ήθελαν; Δεκτό ότι σήμερα υπάρχουν νόμοι και δεν ζούμε στον μεσαίωνα ή στο Λονδίνο του Ντίκενς, αλλά, πέρα από την γραφειοκρατική νομική υποχρέωση επίσημης υιοθεσίας που δεν εκπληρώθηκε στην περίπτωση αυτή, τι ακριβώς είναι το έγκλημα που έχει διαπραχθεί;

Η δικαιοσύνη θα πρέπει να αποδείξει, πέραν λογικής αμφισβήτησης, ότι διαπράχθηκε αγοροπωλησία με αντικείμενο ένα ανθρώπινο όν. Αν δεν αποδειχθεί αυτό, η Μαρία πρέπει να επιστραφεί στους γονείς που την μεγαλώνουν στα Φάρσαλα.

Δεν ξέρω, αλλά, απλά, η όλη υπόθεση όπως εξελίσσεται, κάνει, κατά την γνώμη μου, θύμα μόνο το κοριτσάκι και κανέναν άλλον.

Μου φαίνεται ότι ίσως οι νόμοι απλά δεν καλύπτουν επαρκώς τα συμφέροντα ενός ανθρώπινου όντος, το κοριτσάκι, στην υπόθεση αυτή.

Μου φαίνεται ότι ίσως το μόνο που έχει επιτευχθεί μέχρι τώρα είναι να αναζωπυρωθούν οι προκαταλήψεις μιας χιλιετηρίδας εναντίων μιας κοινωνικής ομάδας. Επειδή ένα ανθρώπινο όν είχε διαφορετικό χρώμα δέρματος από το στερεότυπο της φυλής η οποία το μεγάλωνε.

Οι άνθρωποι ακούνε αυτό που βλέπουν. Με αυτή την υπόθεση χάνουν όλοι και κερδίζει μόνο ο ρατσισμός. Αν όχι για άλλο λόγο, μόνο για την αφορμή από την οποία ξεκίνησε η υπόθεση αυτή: το δέρμα, τα μάτια και τα μαλλιά της Μαρίας --και εκείνους που είπαν ότι "δεν μπορεί να είναι Ρομά αυτό το εξαίσιο κοριτσάκι". Ε, λοιπόν, είναι.










υγ. αναρωτιέμαι πόσα άλλα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς χαρτιά υιοθεσίας με γονείς που δεν είναι οι βιολογικοί τους γονείς, αλλά έχουν το ίδιο χρώμα δέρματος. Και δεν μιλάω μόνο για Ρομά.


υγ2. δεν έχω ακούσει ή διαβάσει τίποτα ακόμα που να εστιάζει στα συμφέροντα της Μαρίας ή να βλέπει την υπόθεση από τα δικά της μάτια και ψυχή. Αυτήν την άποψη πότε λέτε να περιμένουμε να την θυμηθεί κανείς;








New York Times













Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Όροι





pre-classical liberalism




Είτε παίρνεις από τους πλούσιους να δώσεις στους φτωχούς,
είτε δανείζεσαι από τους τραπεζίτες να δώσεις στους εξωστρακισμένους για να σε ψηφίσουνε,
είτε αγωνίζεσαι για οποιουδήποτε είδους ελευθερία,
κι αν ακόμα βάλεις τον βασιλιά να υπογράψει την μάγκνα κάρτα,
ή απελευθερώσεις τον κόσμο από το κράτος,
μύθοι θα γραφτούν για σένα και ο κόσμος θα τραγουδήσει τ' όνομά σου
(ίσως να γυρίσει καμιά ταινία και το Χόλυγουντ)
--αλλά ο δρόμος είναι δύσκολος όχι τόσο για το πως ξεκινά αλλά για το που μπορεί να καταλήξει...
...αν δεν προσέχεις.





Ο όρος "Φιλελεύθερος" ακούγεται σαν λέξη Ελληνική, αλλά, στην συγκεκριμένη έννοια ταυτοποίησης πολιτικο-οικονομικών πεποιθήσεων, δεν είναι καθόλου, μα καθόλου Ελληνική. Ο όρος "Liberal" ξεκίνησε σαν απάντηση στην Βιομηχανική Επανάσταση στην Βρετανία και στις ΗΠΑ τον 19ο αιώνα.

Η πρώτιστη και σημαντική διαφοροποίηση της λέξης μεταξύ της γενέτειρας Αγγλικής γλώσσας και της υιοθετημένης στην Ελληνική, ήταν το θέμα μιας προηγούμενης ανάρτησης μου: "Ελεύθερος" πριν ένα χρόνο περίπου (ή, όπως θα έγραφαν σε άλλα μπλογκ, "πριν ένα χρόνο γράψαμε ότι..." --ίσως κάποια μέρα να γίνω κι εγώ αρκετά σημαντικός για να γράφω στο πρώτο πληθυντικό, αλλά, όχι ακόμα).

Η λέξη Liberal ξεκινά από την λέξη Liberty, και η λέξη Liberty είναι μια από τις δύο λέξεις στα Αγγλικά που πραγματεύονται πτυχές της γενικότερης έννοιας της Ελευθερίας. Η άλλη είναι η λέξη Freedom. Αλλά, στα Ελληνικά και Liberty και Freedom μεταφράζονται με την ίδια, μια λέξη: Ελευθερία, χάνοντας τις λεπτομέρειες στις οποίες εξειδικεύονται οι δύο διαφορετικές λέξεις στα Αγγλικά. Στην Ελληνική σκέψη δεν προχωρούμε στον διαχωρισμό των εννοιών. Στα Αγγλικά όμως, όπως είχα θυμίσει στην προηγούμενη ανάρτηση, το Άγαλμα της Ελευθερίας το λένε Statue of Liberty και όχι Statue of Freedom. Υπάρχει σημαντική διαφορά.

Η διαφορά αυτή, όπου στα Ελληνικά τα τσουβαλιάζουμε όλα σε μια λέξη, είναι υπεύθυνη για τις παρεξηγήσεις που γίνονται συνεχώς, στα Ελληνικά, όσον αφορά την χρήση λέξεων όπως "Φιλελεύθερος" και "Νεοφιλελεύθερος". Στα Ελληνικά είναι πια σχεδόν "βρισιές" για τους περισσότερους, αυτές τις μέρες, εννοώντας κάποιους που επιβουλεύονται την κάτω-μεσαία και εργατικές τάξεις.
Που φτάσαμε, όταν λέμε ότι κάποιος που είναι "φίλος της ελευθερίας" επιδιώκει εκούσια ή ακούσια την δυστυχία του 60% περίπου των συμπολιτών του. Είσαι φίλος της ελευθερίας;! Καπιταλιστή κακούργε!!

Στον δέκατο ένατο αιώνα, ο όρος Liberal ο οποίος είχε ήδη γεννηθεί τον 18ο αιώνα από ιδέες όπως του Άνταμ Σμιθ, ξεκίνησε να αποκτά ενέργεια εννοώντας την υποστήριξη των civil liberties ("ελευθεριών" των πολιτών) με "μικρή" κυβέρνηση υπό το γράμμα του Νόμου, προστασία της ιδιοκτησίας και πίστη σε οικονομική πολιτική απελευθερωμένη από τους ασφυκτικούς και άδικους νόμους της άρχουσας τάξης.

Ήταν η εποχή όταν η Βιομηχανική Επανάσταση είχε αντικαταστήσει τους Αυλικούς του Βασιλιά με τους Βιομήχανους, και έτσι η Βιομηχανία ήταν κράτος εν κράτη εκμεταλλευόμενη τους εργαζόμενους σε βαθμό χειρότερο από τότε που ήταν δουλοπάροικοι των ευγενών. Οι Βιομήχανοι γινόντουσαν οι καινούργιοι "ευγενείς".

Δεν είναι πολύ ξεκάθαρο το κατά πόσον οι βιομήχανοι εκτοπισαν τους αυλικούς ως μέρος του δρόμου για την ελευθερία της αγοράς, ή αν οι Liberal σκέψεις του 19ου αιώνα είχαν να κάνουν και με την αντικατάσταση των αυλικών από τους βιομηχάνους και αντιδρούσε, η σκέψη, στο γεγονός αυτό καθώς βρισκόταν σε εξέλιξη --ίσως, περιέργως, και τα δύο. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, Η σκέψη Liberal, τον 19ο αιώνα, άντλησε από την ψυχολογία της υποκειμενικής κατανόησης του τι σημαίνει, ή τι θα έπρεπε να σημαίνει, ελευθερία του ατόμου.

Εκείνη την πρώτη εμψύχωση του όρου Liberal σήμερα την ονομάζουμε "Classical Liberalism". Η εξειδίκευση στον όρο "Classical" εννοεί πρώτιστα ένα χρονικό παράθυρο (όπως "Κλασσική Ελλάδα" εννοεί τα 200 χρόνια από 5ο έως 4ο αιώνα προ της Κοινής  Εποχής, και "Κλασσική Μουσική" εννοεί την μουσική που γράφτηκε μεταξύ του 1750 και 1820). Το χρονικό παράθυρο του "Κλασσικού Φιλελευθερισμού" βρίσκεται στα μέσα προς το τέλος του 19ου αιώνα.

Ο "Κλασσικός Φιλελευθερισμός" εξελίχθηκε, μετά από τα τέλη του 19ου αιώνα, σε πολλά "κλαδιά" και "μετεμψυχώσεις", πολύ διαφορετικά μεταξύ τους.

Στον "Κλασσικό Φιλελευθερισμό" σήμερα αποδίδουμε απόγονους και συγγενείς τους οποίους αποκαλούμε με πολλά ονόματα συμπεριλαμβανομένων των:
    Anarcho-capitalism
    Conservative
    Democratic
    Green
    Libertarianism
    Liberal feminism
    Liberal nationalism
    Neoliberalism
    Ordoliberalism
    Paleoliberalism
    Radical centrism
    Radicalism
και άλλα...

Κάθε ένας από τους παραπάνω μπορεί να πει ότι ΚΑΤΑΓΕΤΑΙ, αμέσως ή εμμέσως, από τον Κλασσικό Φιλελευθερισμό, αλλά φυσικά δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ΕΙΝΑΙ Κλασσικός
Φιλελευθερισμός (λέγεται άραγε ο Μάνος Χατζιδάκις "κλασσικός" συνθέτης επειδή χρησιμοποίησε την [κλασσική] μουσική του Μότσαρτ στο Ήλιε μου, Ήλιε μου Βασιλιά μου;)

Γιατί όχι; επειδή, εκτός του ότι οι κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες του δεκάτου ενάτου αιώνα δεν υφίστανται πλέον, η κάθε μία από τις θέσεις διανόησης που αναφέρονται στην παραπάνω λίστα συμπεριλαμβάνουν, η κάθε μια, σημαντικές διαφορές και απομάκρυνση σκεπτικού από τον προπάππου (ή προ-προ-θείο) Κλασσικό Φιλελευθερισμό.

Αξιοσημείωτο ότι η λίστα παραθέτει μεταξύ άλλων δύο αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους παρατάξεις: τους Libertarians και τους Neoliberals.

Την σημαντική διαφορά μεταξύ Libertarians και Neoliberals θα την αφήσω για άλλη ανάρτηση (άκουσα εκπνοή ανακούφισης;) Αλλά μπορώ εδώ να παρατηρήσω ένα βραχυκύκλωμα που βλέπω να συμβαίνει μεταξύ του Classical liberalism από την μία μεριά, και των Libertarians και Neoliberals από την άλλη μεριά: Και οι Libertarians και οι Neoliberals, όπως και οι anarchocapitalists πρεσβεύουν απόλυτη ελευθερία της αγοράς. Η ελευθερία της αγοράς εκ του ορισμού της, και στην φυσική της εξέλιξή της, συγχωνεύει τα συμφέροντα, καθώς αυτά επιτυγχάνουν σαν επιχειρήσεις και αγοράζουν η μία την άλλη, προς την δημιουργία μονοπωλίων. Από την άλλη μεριά, ήταν τα βιομηχανικά "αρχέτυπα" μονοπώλια των βιομηχάνων της Βιομηχανικής Επανάστασης τα οποία προκάλεσαν την αντίθεση πολλών ανθρώπων μέσα στο ευρύτερο φάσμα του τότε νεογέννητου Liberalism.


[Έτσι, ως ενδιαφέρουσα υποσημείωση, ο αγγλικός όρος Libertarian έχει ετυμολογικές ρίζες Γαλλικές, στην Γαλλία, Γαλλική Επανάσταση (1789) και τους Libertines, 17ο, 18ο και 19ο αιώνα, συμπεριλαμβανομένου και του Μαρκησίου Ντε Σαντ. Σήμερα, "Libertine", στα Αγγλικά, εννοεί ένα άτομο χωρίς ηθικούς φραγμούς.]


Το "βραχυκύκλωμα" που ανέφερα παραπάνω έγκειται στο ότι διανοήσεις όπως των Libertarian και των Neoliberal έχουν σαν αναπόφευκτο ενδεχόμενο αποτέλεσμα την δημιουργία του φεουδαρχικού οικονομικού περιβάλλοντος το οποίο προσπάθησε να αντικαταστήσει ο Κλασσικός Φιλελευθερισμός.
Αν δεν δίνουμε συνεχή προσοχή σε αυτό το λεπτό σημείο, τότε κινδυνεύουμε να καταλήξουμε σε αποτελέσματα όπου κάθε αναζήτηση ελευθερίας θα παραπαίει στην απλή αντικατάσταση παλιών "τζακιών" με καινούργια "τζάκια" (Ανδρέας Παπανδρέου). Ή, μιας βασιλείας με μια δικτατορία (Λένιν/Στάλιν).

Η δυσκολία δεν είναι στην απόκτηση της Ελευθερίας αλλά στη διατήρησή της. Δεν είναι τόσο η Δικαιοσύνη που θα έπρεπε να είναι "τυφλή", όσο η Ελευθερία --επειδή, όταν "βλέπεις" τίνεις να επιλέγεις μεταξύ εκείνων που βλέπεις, αλλά, η Ελευθερία ανήκει σε όλους, συνεχώς.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Libertarians ή οι Neoliberals πιστεύουν κάτι το οποίο αντιτίθεται στις αρχές του Κλασσικού Φιλελευθερισμού --αλλά, επισημαίνει ότι χωρίς ελέγχους, κανονισμούς και νόμους, και χωρίς κοινωνική υποδομή και δίχτυ ασφαλείας για του αδύναμους, οι πρακτικές των Libertarian και των Neoliberal ξεφεύγουν λόγω της φύσης τους κατά την εξέλιξή τους από το αρχικό σκεπτικό και δημιουργούν τις συνθήκες στις οποίες αντιτίθεντο. Μόνο που στην αναπόφευκτη κατάληξή τους οι καινούργιοι δουλοπάροικοι ανήκουν σε υπερ-εταιρείες των βιομηχάνων αντί στο κράτος του βασιλιά και των αυλικών (όσο ο κόσμος αλλάζει τόσο οι άνθρωποι παραμένουν ίδιοι στις αναπόφευκτες δομές της κοινωνίας τους).

Οι Libertarians ιδιαίτερα, πιστεύουν στην μη-επέμβαση της κυβέρνησης, ελάχιστους νόμους και σε άλλα σχετικά, με την έλλειψη  των οποίων δεν υπάρχουν οι έλεγχοι, κανονισμοί και νόμοι (ή, πιο συγκεκριμένα η δύναμις να εφαρμοστούν και η πρόνοια για την εργατική τάξη) που θα αναχαίτιζαν την εξέλιξη της ελεύθερης οικονομίας σε φεουδαρχισμό και δουλοπαροικία.

Επίσης, το πιστεύω των Libertarians και Neoliberals, στο να μην υπάρχει κοινωνική περίθαλψη ή δίχτυ ασφαλείας για τους αδύναμους, επιταχύνει την κατάντια της κοινωνίας στο περιβάλλον πόλωσης φεουδαρχισμού και δουλοπαροικίας αποδυναμώνοντας την βάση του εργατικού δυναμικού (άλλωστε το καλύτερο παράδειγμα που μπορούν οι Neoliberals να παραθέσουν για την εφαρμογή των ιδεών τους, εις πρόσωπο των Chicago boys, είναι η στυγνή δικτατορία του Πινοσέ).

Παρεμπιπτόντως, η απάντηση κατά την υποκειμενική μου γνώμη στον αναπόφευκτο φεουδαρχισμό της Ελεύθερης Αγοράς δεν είναι ο Σοσιαλισμός (ο οποίος περιορίζει και ευνουχίζει την ατομική ελευθερία), ούτε τα Κινήματα και Επαναστάσεις, αλλά η συνεχής, σε ατομικό επίπεδο, συνειδητοποίηση, από μέρους των αγοραστών [μέσω παιδείας και μόρφωσης], του ότι η δύναμις βρίσκεται στα χέρια τους και ότι οι βιομήχανοι έχουν δύναμη μόνο όταν τους την παραδώσουν στα πλαίσια της προσωπικής τους ευθυμίας (και επιθυμίας) εκείνοι που απολαμβάνουν τα προϊόντα των βιομηχάνων, συμπεριλαμβανομένων των δανείων ως προϊόντα προς αγορά. Η συνειδητοποίηση του πολίτη
σε ατομικό επίπεδο θα έπρεπε να παίρνει δύναμη από ένα κράτος των πολιτών από τους πολίτες για τους πολίτες και την πρόνοια και δίχτυ ασφαλείας το οποίο θα διέθετε στην κοινωνία.

Το ηθικό δίδαγμα εδώ είναι ότι καμία ιδέα, κανένας συνειρμός διανόησης δεν μπορεί να είναι μονολιθικός και άκαμπτος στην φυσική εξέλιξή και προέκτασή του. Ότι, η απόλυτη ατομική ελευθερία λειτουργεί αναπόφευκτα εναντίων του συνόλου των ατόμων και το ότι είναι τρομερά δύσκολο να διατηρήσεις την ατομική ελευθερία χωρίς να αποδυναμώσεις την κοινωνία ή να επέμβεις στην λειτουργία της ζυγαριάς που κρατάει στα χέρια της η Δικαιοσύνη. Είναι επίσης δύσκολο να μεριμνήσεις για την μακροημέρευση μιας κοινωνίας και την κοινωνική δικαιοσύνη χωρίς να επέμβεις σε ατομικές ελευθερίες. Δεν είπε κανείς ποτέ ότι είναι εύκολο, και σίγουρα δεν είναι όσο εύκολο όσο το παρουσιάζουν οι σημερινοί Libertarians.

Το ηθικό δίδαγμα είναι επίσης ότι δεν μπορεί καμία διανόηση να επαναπαυτεί σε "γραμμές" που τραβιούνται υποκειμενικά και βασίζονται στην υπόθεση ότι η φύση αυτορυθμίζεται. Η φύση ακολουθεί την εντροπία και η εντροπία πάντα κλίνει προς το χάος ή την αποσύνθεση. Στην περίπτωση της ελεύθερης αγοράς η αποσύνθεση έρχεται όταν η Ελεύθερη αγορά εξελικτικά καταλήξει σε φεουδαρχισμό, διαλύοντας την Ελευθερία (Liberty) [γι' αυτό άλλωστε και στις ΗΠΑ απαγορεύονται τα μονοπώλεια --είναι αυτή η απαγόρευση ένα από τα μέτρα εναντίων του αναπόφευκτου αποτελέσματος μιας ελεύθερης αγοράς].

Προσωπικά, είμαι ενεργός υπέρμαχος της Ελεύθερης Αγοράς και της Ελευθερίας του ατόμου, και μου αρέσουν πραγματικά, σε επίπεδο ρομαντισμού, πολλά από όσα πιστεύουν οι Libertarians --ως ενός σημείου, οι Libertarians αναπαράγουν την ηχώ των αρχών των πατριωτών της εποχής της Αμερικανικής Επανάστασης, και αργότερα της άγριας δύσης. Αλλά, δεν μπορώ να ασπαστώ τον Libertarianism γιατί στην εφαρμογή του συμπεριλαμβάνει τον παιδαριώδη εγωισμό και τις παρωπίδες οι οποίες αναπόφευκτα φέρνουν την κατάλυση των βασικών του αξιών, και στον σημερινό απλοϊκό του τόνο υποβιβάζει την νοημοσύνη παρουσιάζοντας τον υποκειμενικό εγωκεντρισμό σαν αντικειμενισμό. 










Post






Ένας Libertarian άνθρωπος, μπροστά από τον Λευκό Οίκο.
"Ανακαλέστε την Πραγματικότητα"
(...πως μεταφράζεται αυτό... κάτι σαν "δεν μου αρέσει η πραγματικότητα, ακυρώστε την")





Η εφημερίδα Washington Post, που απεκάλυψε και ξετύλιξε το σκάνδαλο του Watergate το 1972-1974 οδηγώντας στην παραίτηση του Νίξον, είναι από τις ελάχιστες έγκυρες εφημερίδες που έχουν μείνει στον κόσμο, μαζί με τους New York Times.

Σε αντίθεση με την Ελλάδα, όπου μαραμένα "παιδάκια" χρησιμοποιούν ονόματα δημοσιογράφων της Αυγής στα μπλογκ τους ως "έγκυρη και αντικειμενική βιβλιογραφία", στην Αμερική, μια έγκυρη εφημερίδα σαν την Washington Post δημόσια ανακοινώνει ότι υποστηρίζει τον άλφα ή τον βήτα πολιτικό, σε συγκεκριμένα παράθυρα του χρόνου της Ιστορίας και για συγκεκριμένα θέματα. Το επίτευγμα είναι ότι ενώ η εφημερίδα ανακοινώνει με ειλικρίνεια ότι υποστηρίζει, ας πούμε τον Ομπάμα αντί τον Ρόμνι, οι αναγνώστες της εφημερίδας είναι εκείνοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι που αποφασίζουν, μέρα με την μέρα, χρόνο με τον χρόνο, ότι η δημοσιογραφία της εφημερίδας είναι επαγγελματική και αντικειμενική (σε αντίθεση με τους αγράμματους που παριστάνουν τους δημοσιογράφους στην Ελλάδα και δεν ξέρουν καν πως να παραπέμψουν σε πηγές τα γεγονότα που παραθέτουν λειψά, υποκειμενικά και εκτός πλαισίου -στην Ελλάδα είσαι δημοσιογράφος αν ξέρεις τις λέξεις: "τόνισε¨, "υπογράμισε", "σημείωσε", και μερικές άλλες).

Οι εφημερίδες γενικά στις ΗΠΑ έχουν πάρει το μέρος του Ομπάμα, ή απλά έχουν αρθρογραφήσει περί της ανευθυνότητας των Ρεπουμπλικάνων και την απαγωγή του κόμματος από τα άκρα της δεξιάς.

Το Post, πρόσφατα δημοσίευσε μερικά πολύ καλά κομμάτια τα οποία είναι πέρα αμφισβήτησης ως προς την πτώση, ή τουλάχιστον ριζική αλλαγή, στο κόμμα των Ρεπουμπλικάνων.

Παραθέτει, στο σύνολο των δημοσιευμάτων, μια καλή απάντηση στα ανεύθυνα, χαζοχαρούμενα παιδάκια που υποστηρίζουν ότι το κλείσιμο της κυβέρνησης δεν έβλαψε την Αμερική και ότι μια τεχνητή χρεοκοπία και προσωρινή στάση πληρωμών δεν θα ήταν και τόσο σπουδαίο πράμα.

Αυτά τα μαλακισμένα βέβαια θα απαντήσουν ότι η Washington Post φαίνεται Δημοκρατικών τάσεων, άρα δεν δίνουν σημασία. Όμως, φαίνεται πως ξεχνάνε ότι ο καινούργιος ιδιοκτήτης της Washington Post είναι ο ιδιοκτήτης της amazon.com, Τζεφ Μπέζος, ανεπίσημα δεδηλωμένος Libertarian (alleged)
:-)
Απλά, ο κύριος Μπέζος είναι ένα εξαιρετικό και θετικό παράδειγμα Libertarian γιατί διαθέτει κάτι πολύ σπάνιο και πολύ χρήσιμο: Μυαλό.

Την εφημερίδα δεν την αγόρασε η amazon.com αλλά ο κύριος Μπέζος, προσωπικά. Και, ενώ ως ιδιοκτήτης της amazon κανέναν δεν ενδιέφεραν οι πολιτικές του απόψεις, ως ιδιοκτήτης μιας από τις πιο έγκυρες εφημερίδες του κόσμου που μπορούν να διαμορφώνουν το πολιτικό τοπίο, οι πολιτικές του απόψεις δεν είναι απλά κεντρικό θέμα αλλά έχει υποχρέωση να τις θέσει επί τάπητος.

Μην ξεχνάμε πως όταν το 1976 ο Ρούπερτ Μέρντοχ αγόρασε την εφημερίδα New York Post, διαβεβαίωσε το προσωπικό της εφημερίδας ότι θα διατηρούσε την ακεραιότητα του χαρακτήρα της εφημερίδας. Όμως όλοι ξέρουμε τι έκανε στο τέλος: Η New York Post είναι σήμερα μια φυλλάδα. Αυτό συνιστά μια μεγάλη πρόκληση για την εγκυρότητα των Libertarian. Αν η Εφημερίδα Washington Post σε καμιά δεκαετία έχει καταντήσει φυλλάδα, το σκεπτικό των Libertarians θα έχει υποφέρει αποφασιστικό τραυματισμό της εγκυρότητάς του.

Άλλωστε είναι οι Libertarians εκείνοι οι οποίοι λένε πως η σωστή, αντικειμενική και πλουραλική πληροφόρηση είναι το σημαντικότερο συστατικό της ελεύθερης και λειτουργούσας δημοκρατίας. Το τι θα κάνει ο Μπέζος με το Washington Post είναι το μεγάλο τεστ, στα ερχόμενα χρόνια, του αν οι Libertarians συμπεριλαμβάνουν και μια πτέρυγα με υπολογίσιμη δύναμη διανόησης, ή αν αποτελούνται μόνο από ένα μάτσο πλούσια, λευκά παιδάκια που θέλουν να μην πληρώνουν φόρους καθώς αυτοϊκανοποιούνται κοιτάζοντας φωτογραφίες της Άυν Ραντ (αυτό δηλαδή που είναι προφανές μέχρι τώρα).

Για την ώρα είναι ενδιαφέρον ότι ο Τζεφ Μπέζος ανήκει σε μια ομάδα που προσέφερε έξι εκατομμύρια δολάρια στον οίκο ιατρικής περίθαλψης Qliance, που έκανε το καλό του όνομα παρακάμπτοντας ιατρική ασφάλιση και πιστεύοντας ότι 40% του κόστους περίθαλψης στις ΗΠΑ μασιέται (χλαπακώνεται) από τους ασφαλιστές (κερδοσκόπους εις βάρος της οικονομίας). Αυτή ήταν μια δωρεά η οποία θέτει τον Μπέζος σαφώς, αν όχι εμμέσως, στην πλευρά σκεπτικού της Obamacare.

Πράγμα που σημαίνει ότι, αν κάτι συμβαίνει ανάμεσα στα αυτιά σου και ο χώρος εκείνος δεν είναι κενός, μπορείς να υποστηρίξεις τον Νόμο Προσιτής Περίθαλψης, ή/και τις αρχές στις οποίες βασίζεται, και συγχρόνως να είσαι Libertarian.

Βλέπεις, μικρό μου λευκό, ευκατάστατο αγοράκι με την ιδιωτική παιδεία και ασφάλιση, έχεις επιλογές μπροστά σου κάθε μέρα, και έχεις την επιλογή μπροστά σου και τώρα: μπορείς να επιλέξεις να συλλογιστείς, ή μπορείς να επιλέξεις να παραμείνεις ένας μαλάκας.


~~~









Δημοσκόπηση: Μεγάλη ζημίωση των Ρεπουμπλικάνων μετά από το κλείσιμο της κυβέρνησης και πλατιά δυσαρέσκεια με την κυβέρνηση
Έξω από την συντηρητική φούσκα, οι Ρεπουμπλικάνοι υποφέρουν επική ζημιά
Ο Ραντ Πωλ δεν είναι νομοθέτης
Επιχειρήσεις υποστήριξαν τους Ρεπουμπλικάνους που έκαναν στροφή ενάντια στις προσδοκίες, προς την χρεοκοπία.
Συνταγή για να διορθωθούν τα (ηλεκρτονικά) προβλήματα τηε Obamacare
(ed. Τουλάχιστον στην Αμερική ο Πρόεδρος βγαίνει και λέει ότι τα προβλήματα διορθώνονται το ταχύτερο. Βγήκε κανεις από το taxisnet να παραδεχτεί, απλά, ότι υπάρχει καν πρόβλημα;)
Βάζοντας τους Ρεπουμπλικάνους στην γραμμή.











Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Καλαμπούρια!





Καθώς αρχίζει να κάθεται η σκόνη από την επιληπτική κρίση του κόμματος των Ρεπουμπλικάνων --που απήχθησαν από το ακρο-δεξιό κίνημα του τσαγιού ("far right", "extreme right": The Economist, The New York Times, Washington Post) --που θέριεψε από την παιδαριώδη κοινωνική ανευθυνότητα των Libertarians, τουλάχιστον έχουμε και κάτι να μας κάνει να γελάμε.

Έχουμε τον Ρον Πωλ και τον γιό του τον Ραντ Πωλ.
Είναι μια περίπτωση όπου το ανέκδοτο γέννησε το καλαμπούρι.




 Το ανέκδοτο...

... και το καλαμπούρι.




Μπαμπάς και γιόκας είναι οι προστάτες άγιοι των αλαφροΐσκιωτων εκείνων που θέλουν να το παίζουν και μέγιστοι οικονομολόγοι τρομάρα τους (εκείνοι που αργά το βράδυ ντύνονται Άυν Ραντ και κοιτιούνται στον καθρέφτη χωρίς να είναι καν Halloween ακόμα).

Ο μπαμπάς Ρον ήταν από τους αντιπροσώπους του Τέξας στον Οίκο των Αντιπροσώπων μέχρι τον Ιανουάριο του 2013. Ο υιός Ραντ είναι γερουσιαστής και αντιπροσωπεύει το Κεντάκυ.
Ένα από τα πιο δημοφιλή επαγγέλματα είναι το επάγγελμα του κωμικού, επίσης του οικοδεσπότη τηλεοπτικών εκπομπών. Και οι μεν και οι δε ευχαριστούν κάθε μέρα τους ουρανούς που υπάρχουν ο Ρον και ο Ραντ να τους δίνουν υλικό, με τις μπούρδες που λένε, να γελάει ο κόσμος.

Είναι ενδεικτικό του κύρους των ιδεών του Tea Party και των Libertarians το γεγονός ότι δεν υπήρξαν άνθρωποι λιγότερο γελοίοι να τους αντιπροσωπεύσουν.

Ο κακομοίρης ο Ρον προσπάθησε να πάει για πρόεδρος κιόλας, και το 2008 και το 2012. Δεν έφτασε ούτε στο συνέδριο των Ρεπουμπλικάνων. Στο συνέδριο του 2012 μάλιστα αρνήθηκε να πάει γιατί του είπαν ότι αν θέλει να βγάλει λόγο πρέπει τον λόγο του να τον εγκρίνει το γραφείο του Μιτ Ρόμνι. Μέρος της αιτίας για την απαίτηση αυτή των ρεπουμπλικάνων ήταν το ότι ο δύστυχος Ρον είχε ήδη γίνει ρεζίλι μήνες πριν με τις γκάφες που έκανε όταν μιλούσε δημόσια προσπαθώντας να τον πάρουν σοβαρά για την υποψηφιότητα.

Αλλά, ας κρίνετε εσείς:
Τον Ιανουάριο του 2012, καθώς προσπαθούσε να βγει υποψήφιος πρόεδρος, ο Ρον είχε βγει στο Daily Show και είχε απαντήσει στον Τζων Στούαρτ ότι "οι άνθρωποι που δεν τον υποστηρίζουν δεν ξέρουν τι σημαίνει ελευθερία". Συνέχισε και είπε ότι "όταν η κυβέρνηση κάνει λάθη κάνει κακό σε όλους ενώ όταν ένας άνθρωπος κάνει λάθη μόνος του κάνει κακό μόνο στον εαυτό του". Είναι δύσκολο, το ξέρω, να βγάλει κανείς ...νόημα από αυτό το τελευταίο... Ίσως να εννοούσε ότι αν ήταν αυτός κυβέρνηση δεν θα έκανε ποτέ λάθη. Όσο για το πρώτο, μάλλον εννοούσε ότι αν κάποιος δεν τον υποστηρίζει, πρέπει να είναι αμόρφωτος. Τι λέει όμως κανείς για έναν άνθρωπο που τα λέει αυτά δημοσίως; Τέλος πάντων τα συγκεκριμένα ο εθνικός τύπος τα ανέφερε την επόμενη μέρα με επικεφαλίδες όπως "Ρον Πωλ, Τρελός".

Έρχεται το διαμάντι: Είπε ο Ρον:
"Οι κανονισμοί είναι πολύ πιο σκληροί σε μια ελεύθερη αγορά, επειδή δεν μπορείς να διαπράξεις απάτη, δεν μπορείς να κλέψεις, δεν μπορείς να βλάψεις τους ανθρώπους, και η αποτυχία έρχεται στο ότι η κυβέρνηση δεν θέλει να το επιβάλει αυτό. Κατά τη Βιομηχανική Επανάσταση υπήρξε μια συμπαιγνία και θα μπορούσε κανείς να μολύνει το περιβάλλον και το έκαναν. Αλλά σε μια πραγματική ελεύθερη αγορά, σε μια ελευθεριακή (libertarian) κοινωνία δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Επειδή (σε μια ελευθεριακή κοινωνία) πρέπει να είναι (ο καθένας) υπεύθυνος. Έτσι, οι κανονισμοί θα είναι πιο σκληροί."


Τα είπε αυτά. Τι σημαίνουν; Δεν ξέρει. Ποιός ξέρει. Ένα μπάχαλο ασυνάρτητων μεταξύ τους λέξεων. Πάντως όσοι φωνάζουν για λιγότερους νόμους παριστάνοντας τους Libertarians χωρίς να καταλαβαίνουν καν τι είναι οι Libertarians (και ελπίζουν ότι είναι "classic liberals" [ω θεέ της ανιστόρητης προχειρότητας ισοπεδωτικής σκέψης]), ας εισακούσουν τον "αρχηγό" που διαπιστώνει ότι σε μια Libertarian κοινωνία θα έχουν λέει περισσότερους και σκληρότερους κανονισμούς οι οποίοι δεν χρειάζονται όμως γιατί σε μια Libertarian οικονομία όλοι, μα όλοι είναι υπεύθυνοι άνθρωποι. Μανούλα!!!

Εγώ πληρώνω τον κύριο Πωλ όσα-όσα να μου πει τι καπνίζει. Και αν αυτό που καπνίζει είναι νόμιμο --α! ξέχασα! σε μια Libertarian κοινωνία δεν έχουμε νόμους (για να μπορούμε να καπνίζουμε ότι θέλουμε, εννοείται).

Οι αλαφροΐσκιωτοι αυτοί, και μισάνθρωποι, μοναχικοί ονειροπόλοι, πιστεύουν άραγε πραγματικά ότι "όταν δεν υπάρχει κυβέρνηση τότε κανείς δεν θα κλέβει, κανείς δεν θα είναι διεφθαρμένος, κανείς δεν θα έκανε κακό σε κανέναν, επειδή η ελεύθερη αγορά θα έκανε τέτοια συμπεριφορά να μην επιφέρει κέρδος";;; Τώρα, ας τραβήξουν και το άλλο κορδόνι που έχει και κουδουνάκια πάνω :-)

Ο κύριος Ρον, σε δημοσιεύματα των 1980 και των 1990 είχε γράψει και διαμάντια όπως "Ρατσιστική Βία θα γεμίσει τις πόλεις μας επειδή ως επί το πλείστον μαύροι με επιδόματα ανεργίας θα αισθανθούν ότι έχουν δικαίωμα να κλέβουν από τους πλούσιους επειδή είναι φτωχοί". Λοιπόν, αναρωτιέμαι αν ο Ρον είχε πάει ποτέ διακοπές στην Ελλάδα και αν είχε γνωρίσει το ομοϊδεάτη του τον Νικολάκη τον Μιχαλολιάκο... ίσως ο γιός του ο Ραντ έπαιζε με τον Λιάκο τον Κασιδιάρη...


Πάντως, τις θεωρίες συνομωσίας που προτείνει ο Ρον Πωλ, γενικά, ούτε ο Μάικλ Μουρ δεν τις ξεπερνάει... (ο ένας βέβαια είναι ακροδεξιός και ο άλλος αριστερός, αλλά έχουν κοινό έδαφος στο προϊον που διάλεξαν να πουλήσουν: θεωρίες συνομωσίας σε εκείνους που τις έχουν ανάγκη)

 
Ο Ραντ, που ελπίζει να κερδίσει τους υποστηρικτές του μπαμπάκα, βγαίνει τώρα στους προβολείς συχνά, ιδίως κατά την διάρκεια της πρόσφατης κρίσης επιληψίας των Ρεπουμπλικάνων. Εκείνος δεν χρειάζεται να προσπαθήσει να κάνει γκάφες και να λέει ανεξαρτησίες για να είναι σαν τον μπαμπά του. Το παρουσιαστικό του και μόνο μιλά τόμους ολόκληρους σε οποιον ξέρει να διαβάζει τα πρόσωπα γύρω από το τραπέζι.

Ήδη βγήκε στην φόρα η νεο-συνομοσπονδιακή (neo-confederate --confederate = προ εμφυλίου Νότος) τάση ενός από τους βοηθούς του Ραντ, ο οποίος έχει ταχθεί υπέρ της ρατσικής περηφάνειας, κατά της Ισπανόφωνης μετανάστευσης, και υπέρ της δολοφονίας του προέδρου Λίνκολν... Καλώς μου το!

Η μεγαλύτερη γκάφα που έχουνε κάνει, ιδίως ο μπαμπάς, είναι να συσχετίσουν την άνοδο του ελλείματος με τους πολέμους. Πρώτον, κατά συζητήσεις είναι οφθαλμοφανές ότι ο Ρον Πωλ δεν έχει ιδέα ως προς το περί τίνος πρόκειται με τους πολέμους, αλλά συνεχίζει λέγοντας ότι αυτό το κόστος είναι υπεύθυνο για το έλλειμα, ξεχνώντας τα αποδεικτικά στοιχεία που ρίχνουν την ευθύνη αλλού, μέσα στην εσωτερική οικονομία. Όμως... δεν καταλαβαίνω: οι Libertarians παραδέχονται τον στρατό και την ασφάλεια ως από τα ελάχιστα πράγματα όπου απαιτείται κυβέρνηση, φόροι, έξοδα και στρατός. Αποφασίστε ρε παιδιά, θέλετε στρατό ή όχι;

Αλλά, μπουμπούκια μου, ας πάμε στο ψητό. Δεν θέλετε τον Νόμο Προσιτού Κόστους Περίθαλψης του Δημοκρατικού κόμματος [Affordable Care Act/"Obamacare"] (Ξεκινώντας με την Κοινωνική Ασφάλιση του Ρούζβελτ, ο επόμενος πρόεδρος που προσπάθησε να φέρει προσιτή ασφάλιση περίθαλψης ήταν ο Μπιλ Κλίντον, και τελικά το πέρασε σαν νόμο, τετελεσμένο πλέον γεγονός, ο Μπαράκ Ομπάμα). Ας ξεχάσουμε την ασυδοσία με την οποία εσείς και η ...αυτορύθμισή (αυτοϊκανοποίηση) σας εκτοξεύσατε το ποσοστό χρέους προς ΑΕΠ. Διαρρηγνύετε τα ιμάτιά σας ότι θα πληρώσετε από την τσέπη σας για να έχουν περίθαλψη οι άλλοι. Πολύ ...κοινωνικά υπεύθυνο αυτό, αλλά είναι και λάθος.

Η Obamacare, μανάρια μου, θα μας γλυτώσει λεφτά (Forbes, ABC, Huffington Post). Λεφτά τα οποία θα παραμείνουν στην οικονομία ή/και θα εξοικονομηθούν από τωρινές σπατάλες! Αλλά πότε, μα πότε στην ιστορία οι Ρεπουμπλικάνοι ή οι Libertarians δεν άφησαν συντρίμμια πίσω τους για να το καταλάβετε τώρα; Δεν θα ξοδέψει κανείς παραπάνω! Θα γλυτώσουμε τα λεφτά που τώρα πληρώνονται για ανασφάλιστους. Περίπου 15% ανασφάλιστοι που τώρα επιβαρύνουν ποικιλοτρόπως, αμέσως και εμμέσως, την οικονομία και το σύστημα! Ξυπνήστε αποχαυνωμένα μου ΑυνΡαντάκια και μυρίστε τα τριαντάφυλλα! Πιο πολλά καταβροχθίζουν τώρα κερδοσκοπικά οι φαρμακοπεριθαλπτικές βιομηχανίες, και πιο ψηλά είναι τα ασφάλιστρα για κείνους που τα πληρώνουν, και πληρώνει και το κράτος και οι πολιτείες για να καλύψουν την περίθαλψη και τα φάρμακα των ανασφάλιστων. Πολύ πολύπλοκο για σας, να το "πιάσετε", το ξέρω, δεν πειράζει, κάντε υπομονή και συνεχίστε να παίρνετε τα χαπάκια. Το κόστος του Νόμου είναι μικρότερο από τα χρηματικά οφέλη που φέρνει εξαφανίζοντας την αισχροκέρδεια που βασιζότανε στην δικαιολογία της ανασφάλιστης περίθαλψης. Ναι, ναι, ξέρω... πρέπει να το διαβάσετε σιγά-σιγά δυό-τρεις φορές. Να το πω απλά: ο νόμος στον οποίον εναντιώνεστε, πρόχειροι βλάκες, απλά απαιτεί από όλους να είναι ιδιωτικά ασφαλισμένοι και δίνει κίνητρα μειωμένου κόστους για να μπορέσουν οι άνθρωποι να είναι ασφαλισμένοι όταν αποδεδειγμένα δεν μπορούν να πληρώσουν τα χιλιάρικα που ζητάει ελεύθερα το ιδιωτικό συμφέρον.

Σας τό 'χουν εξηγήσει αυτό η Άυν, ο Ρον και ο Ραντ;


Σας έχουν εξηγήσει, μαλακισμένα, πως οι ανασφάλιστοι επιβαρύνουν και το σύστημα αλλά και την αποτελεσματικότητα του εργατικού δυναμικού; Και πως αυτό γυρνάει μπούμεραγκ στα κέρδη σας;

Για νά 'χουμε και καλό ρώτημα, λέτε ο Ron να ονόμασε τον γιόκα του Rand προς τιμήν της Ayn Rand; ή πάει στο Randolph, όπως "Adolf";

Κατά τα άλλα τραγουδάτε να υπάρχει ελάχιστη κυβέρνηση με ελάχιστους φόρους, ελάχιστη υποδομή (που θα φυτρώνει από μόνη της κάθε Άνοιξη), και να μην υπάρχει οργανωμένη βοήθεια στους αδύναμους γιατί τότε η κοινωνία θα ...αυτορυθμιστεί ...εθελοντικά, και όλα τα καλά θα γίνουν δια μαγείας από την καλή νεράιδα της ελεύθερης ανθρώπινης φύσης. Τι σας έκαναν οι γονείς σας καημένα όταν μεγαλώνατε... Δεν σας έδωσαν μέτρα και σταθμά; πιστεύετε πραγματικά ότι ο κόσμος είναι τόσο απλός; Είστε τόσο απλοϊκοί; Πιστεύετε ακόμα στα παραμύθια και τον Ντίσνευ;


Εσείς είστε που δεν θέλετε να έχετε πάρε-δώσε με το Κράτος. Θέλετε όσο γίνεται λιγότερα νταβατζιλίκια στη Ζωή σας ζητώντας να είστε οι Κύριοι του εαυτού σας και υπεύθυνοι για τις πράξεις σας. Χρηματοδοτεί το Κράτος μόνο για παροχή ασφάλειας (εσωτερική - εξωτερική), επιβολή των (λίγων) Νόμων και Δικαιοσύνη.  Δε ζητάτε από κανέναν, δε ζείτε εις βάρος κανενός και δίνετε σε όποιον εκείνος επιλέγει να δώσει.

Μάλιστα: Έχουμε και λέμε:
- Πόσα νταβατζιλίκια είναι "όσο γίνεται λιγότερα"; δύο την ημέρα; τρία; ένα την βδομάδα;
- Το κράτος πως "χρηματοδοτεί"; με φόρους ή από τον Άη Βασίλη;

- Δεν θέλετε πάρε-δώσε με το Κράτος; Όταν η Ayn Rand στα γηρατιά της έπαιρνε social security από το Κράτος, αυτό τι ήτανε; "πάρε" ή "δώσε";
- Το κράτος υπάρχει μόνο για παροχή ασφάλειας και δικαιοσύνη, δηλαδή αυστηρά στρατο-αστυνομικό κράτος; (με αυτό συμφωνεί και ο Μιχαλολιάκος)
- Πόσοι νόμοι είναι "λίγοι"; Επεξηγήσεις και εξαιρέσεις έχουν οι νόμοι, βλαστάρια μου; και πως επηρεάζουν την ανάπτυξη του όγκου των νόμων αυτά;
- Δεν ζητάει από κανέναν; ούτε τον Άη Βασίλη; δίνει σε όποιον επιλέγει να δώσει και οι άλλοι να αφεθούν από την κοινωνία να πάνε να πνιγούνε κι ας είναι φτωχοί ανάπηροι -ή άστεγοι λόγω των επιτοκίων της ελέυθερης αγοράς --ή της καταγωγής τους;;; (αυτό, τό 'κανε και η χρυσή αυγή --αλλά μάλλον σας διέφυγε ο συσχετισμός της ουσίας του εφαρμοσμένου αποτελέσματος της σκέψης)

Και αυτά τα λέτε σοβαρά αγνοώντας κάθε πτυχή της ανθρώπινης φύσης εκτός από την Δική Σας φύση; Μα τι σας έκαναν οι γονείς σας μεγαλώνοντας;

Το να μιλάει κανείς για ιδέες και θέματα αποκλειστικά Αμερικανικά συνεπάγεται κάποια γνώση της κοινωνίας για την οποία μιλάει (γαμώτο!). Φυσικά, όπως πάντα, προσφέρω την γνώμη μου χωρίς να προτείνω ότι είναι απαραίτητα σωστή (σε αντίθεση με εκείνους των οποίων η γνώμη είναι πάντοτε σωστή, ω προφέσορες της δεκάρας). Το υπόβαθρο της γνώμης μου πάντως είναι ότι ο εκφέρων γνώμη εδώ στο κείμενο τούτο και υπογράφων: είναι Αμερικανός πολίτης, έχει δώσει ζωή και μεγαλώσει παιδί την Αμερική (το οποίο ήταν οικονομικά ανεξάρτητο στα 21 και είχε δική του καριέρα στα 22, που γύρω στα 30 θα φτάσει εξαψήφιο μισθό), πληρώνει δεκαετίες φόρους, υπολογίζει μόνο στον εαυτό του έχοντας δική του εταιρεία, έχει προσφέρει εργασία και μισθό και περίθαλψη σε Αμερικανούς, υπήρξε ενεργό και συμβάλλον μέλος της κοινωνίας, της πόλης και της γειτονιάς και ψηφίζει στην Αμερική. Για κάτι πρέπει να μετράνε αυτά, όσον αφορά μια απλή γνώμη.

Βία, χαζούλικα παιδάκια μου, είναι άραγε μόνο η βία που χρησιμοποιεί μυς και όπλα; Δεν είναι βία, τρομάρα σας, ηλίθιοι, το να προκαλεί μια κοινωνία την δυστυχία και την φτώχια των ανήμπορων βασιζόμενη, η κοινωνία, σε ονειρώξεις ότι θα βοηθηθούν εθελοντικά οι ανήμποροι από τους ευσπλαχνικούς ιδιώτες, όταν είναι οι ιδιώτες εκείνοι οι οποίοι δίνουν προτεραιότητα στο κέρδος της ελεύθερης αγοράς με την υπερίσχυση του ισχυροτέρου; Η αρχή της υπερίσχυσης του ισχυρότερου, ηλίθιοι, δεν είναι εκ του ορισμού της "βία"; Το να μαλακίζονται μερικοί παριστάνωντας τους ανεξάρτητους μέσα στην υπάρχουσα κοινωνία που τους συντηρεί, τους εκπαιδεύει και τους περιθάλπτει, και να αφήνουν τους φτωχούς και τους ανήμπορους στο έλεος της ελεημοσύνης της ελεύθερης αγοράς δεν είναι βία; Και αν επιλέξουν να περιθάλψουν εθελοντικά τους εργάτες τους για να συνεχίσουν οι εργάτες να δουλεύουνε γι' αυτούς, δεν συνιστά αυτό τις βασικές αρχές της δουλοπαροικίας, απλοϊκά μου ανθρωπάκια; και αυτό δεν είναι άραγε βία; δεν είναι άραγε επίσης και από άλλη εκδοχή το ίδιο με την επιλογή της χρυσής αυγής του να δίνουν φαΐ μόνο σε εκείνους που εγκρίνουν; Πολύ libertarian οι κοινωνικές εφαρμογές της χρυσής αυγής ένα πράμα να δεις! Η ελληνική χρυσή αυγη είναι πολύ διαφορετική από το Tea Party και τους Libertarians της Αμερικής. Οι μεν είναι αμόρφωτοι ουρακοτάγκοι, οι δε ειναι άνω μεσαία τάξη και ανωτερη τάξη λευκοί μορφωμένοι, "πολιτισμένοι". Τι το κοινό μπορεί να έχουν; Την φύση τους. Και το άλλο; το να αναγκάζει το σύστημα τους εργάτες και οικογένειες να πηγαίνουν εκεί που υπάρχει δουλειά θέλουν-δε-θέλουν (επειδή διαλέγει η ελεύθερη αγορά ποιες περιοχές και βιομηχανίες θα αναπτύξει), δεν είναι άραγε αυτό κατευθυνόμενη οικονομία; και δεν είναι βία; τι λέτε ρε βλάκες! καθίκια!

Τους γονείς σας λυπάμαι που είναι αναγκασμένοι να σας ακούνε --εκτός αν γίνατε σαν κι εκείνους.

Αν δεν σας αρέσει να είστε και οικονομικά μέλη μιας αλληλοεξαρτώμενης κοινωνίας, άντε παίξτε τις μόνα σας τόσο ισχυροί που είστε και δεν χρειάζεστε κανέναν.

Έχετε όλη μου την συμπόνια, δυστυχισμένοι, μοναχικοί μισάνθρωποι που ζητάτε την νομιμοποίηση των ναρκωτικών, και σε όσους δεν συμφωνούν με τις απόψεις σας τους λέτε, κατά λέξη "να πάνε να γαμηθούνε". Δε ντρέπεστε, καθίκια!

Ελπίζω να βρείτε μια ζεστή τρύπα να ζήσετε την ζωή σας, σε κάποιο πύργο ελεφαντοστού, ή κανένα φραπεδάδικο, ή κάτω από κάποια πέτρα --ή ελπίζω να κληρονομείστε κανένα φράγκο από τους γονείς που σας κάνανε έτσι, γιατί, έτοιμους για την πραγματική ζωή, ή την κοινωνία, δεν σας βρίσκω.



~~~



...ααααχ, ξαλάφρωσα! φέρτε χαρτί υγείας.




“Don't you think Ron Paul looks like one of those people they interview after every UFO sighting?” –David Letterman


 "Ron Paul – he looks like a guy you'd keep overnight for observation.” –David Letterman

"How's this for an endorsement? Prostitutes at the world-famous Bunny Ranch Brothel in Nevada have endorsed Ron Paul for president. They said it was not an easy decision. They said it was hard to overlook Newt Gingrich's solid record of adultery, but still they had to go with Ron Paul." –Jay Leno


 "Ron Paul, of all people, is surging in the polls. When Mitt said, 'My gloves are coming off,' Ron Paul said, 'OK, my teeth are coming out.' And doctors have confirmed that Ron Paul is incapable of a sex scandal." –David Letterman

"Ron Paul is in favor of letting states legalize marijuana, prostitution, and cocaine. So even if he doesn't win, that's going to be one heck of an election night party." –Jay Leno


 "Ron Paul looks like one of your old relatives. The guy that keeps sending you the blank emails." –David Letterman


"Ron Paul's fake eyebrows are twitching." –from David Letterman's "Top Ten Signs the Candidates Have Debate Fatigue 
 "It's not a good week for Republican memories. Rick Perry forgot the name of the agency he wanted to cut. Herman Cain forgot there was a harassment settlement. And Ron Paul forgot he has no chance of winning." –Craig Ferguson

"If you're keeping score at home, they have now applauded executions at the Republican debate, they have cheered letting an uninsured man die, and they booed an active duty U.S. serviceman for being gay. I don’t know how you get to the right with this crowd but Ron Paul’s new campaign ad is just the Rodney King beating to the sound of children laughing." –Bill Maher

"Wolf Blitzer asked Ron Paul what should we do about someone who is 30 years old, doesn’t have health insurance, and goes into a comma, and might die. And Ron Paul said something about, 'Well, I miss the old days when people just took care of each other.' Well, that’s good news. If you're in Texas and get hit by a bus, a nun will put leeches on your forehead. Between Ron Paul and Rick Perry, I think the lesson is don't get sick in Texas." –Bill Maher

"I had a terrible dream last night - I dreamed my cat was sick and the only veterinarian in town was Ron Paul and I didn't have my proof of pet insurance card. It was awful." –Jay Leno

"How did libertarian Ron Paul become the 13th floor in a hotel?" –Jon Stewart on the media ignoring Paul's second place finish in the Iowa Straw Poll

"Republican candidate Ron Paul came out for the legalization of heroin and prostitution, unfortunately not in time to be cast as Charlie Sheen’s replacement on 'Two and a Half Men.'" –Conan O'Brien

"President Obama campaign just moved into a 50,000 square foot office in downtown Chicago. Meanwhile, Ron Paul's campaign landed a sweet kiosk at the mall." –Jimmy Fallon

"Ron Paul is announcing for President tomorrow. He supports legalizing prostitution and heroin. His campaign slogan is "Let's Just See What Would Happen." –Conan O'Brien














======================================================================


The New York Times

The Opinion Pages
Op-Ed Columnist
Delusions of Populism
By PAUL KRUGMAN
Published: July 11, 2013


Have you heard about “libertarian populism” yet? If not, you will. It will surely be touted all over the airwaves and the opinion pages by the same kind of people who assured you, a few years ago, that Representative Paul Ryan was the very model of a Serious, Honest Conservative. So let me make a helpful public service announcement: It’s bunk.

Fred R. Conrad/The New York Times

Fred R. Conrad/The New York Times Some background: These are tough times for members of the conservative intelligentsia — those denizens of think tanks and opinion pages who dream of Republicans once again becoming “the party of ideas.” (Whether they ever were that party is another question.)

For a while, they thought they had found their wonk hero in the person of Mr. Ryan. But the famous Ryan plan turned out to be crude smoke and mirrors, and I suspect that even conservatives privately realize that its author is more huckster than visionary. So what’s the next big idea?

Enter libertarian populism. The idea here is that there exists a pool of disaffected working-class white voters who failed to turn out last year but can be mobilized again with the right kind of conservative economic program — and that this remobilization can restore the Republican Party’s electoral fortunes.

You can see why many on the right find this idea appealing. It suggests that Republicans can regain their former glory without changing much of anything — no need to reach out to nonwhite voters, no need to reconsider their economic ideology. You might also think that this sounds too good to be true — and you’d be right. The notion of libertarian populism is delusional on at least two levels.

First, the notion that white mobilization is all it takes rests heavily on claims by the political analyst Sean Trende that Mitt Romney fell short last year largely because of “missing white voters” — millions of “downscale, rural, Northern whites” who failed to show up at the polls. Conservatives opposed to any major shifts in the G.O.P. position — and, in particular, opponents of immigration reform — quickly seized on Mr. Trende’s analysis as proof that no fundamental change is needed, just better messaging.

But serious political scientists like Alan Abramowitz and Ruy Teixeira have now weighed in and concluded that the missing-white-voter story is a myth. Yes, turnout among white voters was lower in 2012 than in 2008; so was turnout among nonwhite voters. Mr. Trende’s analysis basically imagines a world in which white turnout rebounds to 2008 levels but nonwhite turnout doesn’t, and it’s hard to see why that makes sense.

Suppose, however, that we put this debunking on one side and grant that Republicans could do better if they could inspire more enthusiasm among “downscale” whites. What can the party offer that might inspire such enthusiasm?

Well, as far as anyone can tell, at this point libertarian populism — as illustrated, for example, by the policy pronouncements of Senator Rand Paul — consists of advocating the same old policies, while insisting that they’re really good for the working class. Actually, they aren’t. But, in any case, it’s hard to imagine that proclaiming, yet again, the virtues of sound money and low marginal tax rates will change anyone’s mind.

Moreover, if you look at what the modern Republican Party actually stands for in practice, it’s clearly inimical to the interests of those downscale whites the party can supposedly win back. Neither a flat tax nor a return to the gold standard are actually on the table; but cuts in unemployment benefits, food stamps and Medicaid are. (To the extent that there was any substance to the Ryan plan, it mainly involved savage cuts in aid to the poor.) And while many nonwhite Americans depend on these safety-net programs, so do many less-well-off whites — the very voters libertarian populism is supposed to reach.

Specifically, more than 60 percent of those benefiting from unemployment insurance are white. Slightly less than half of food stamp beneficiaries are white, but in swing states the proportion is much higher. For example, in Ohio, 65 percent of households receiving food stamps are white. Nationally, 42 percent of Medicaid recipients are non-Hispanic whites, but, in Ohio, the number is 61 percent.

So when Republicans engineer sharp cuts in unemployment benefits, block the expansion of Medicaid and seek deep cuts in food stamp funding — all of which they have, in fact, done — they may be disproportionately hurting Those People; but they are also inflicting a lot of harm on the struggling Northern white families they are supposedly going to mobilize.

Which brings us back to why libertarian populism is, as I said, bunk. You could, I suppose, argue that destroying the safety net is a libertarian act — maybe freedom’s just another word for nothing left to lose. But populist it isn’t.



A version of this op-ed appeared in print on July 12, 2013, on page A21 of the New York edition with the headline: Delusions Of Populism.





======================================================================


CNN Breaking News, October 21, 2013, 06:00 AM


Fifty-four percent say it's a bad thing that the GOP (Ρεπουμπλικάνοι) controls the House of Representatives, up 11 points from last December, according to a new CNN/ORC International poll conducted after the end of the 16-day partial government shutdown -- the first time since the Republicans won back control of the House in the 2010 elections that a majority say their control of the chamber is bad for the country.

The poll also found that 63% of Americans think that Speaker of the House John Boehner should be replaced, a view shared by roughly half of all Republicans.

By a 44%-31% margin, people say they have more confidence in President Barack Obama rather than the GOP in Congress to deal with the major issues facing the country today. But 21% say they don't have confidence in either side.



======================================================================









Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

Batter-up!




Το Σάββατο 19 Οκτωβρίου οι Boston Red Sox κέρδισαν 5-2 το τέταρτό τους παιγνίδι
εναντίων των Detroit Tigers στο Fenway Park της Βοστώνης,
το Έκτο παιγνίδι της σειράς του πρωταθλήματος της American League,

και την Τετάρτη 23/10 θα ξεκινήσουν τα μέχρι και εφτά παιγνίδια για το
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα εναντίων των Saint Louis Cardinals.



Στο κάτω του έβδομου, με δύο έξω και χάνοντας στους Tigers 1-2, γεμίσαμε τις βάσεις με τρεις παίκτες και ο Σέην Βικτοριάνο έστειλε μια Home Run πάνω από το Πράσινο Τέρας για να σκοράρουν και οι τέσσερεις κερδίζοντας το παιγνίδι 5-2 χωρίς άλλα σκορ μέχρι το ένατο!







Φέτος είχαν υποσχεθεί να μην ξυριστούν για να φτάσουν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα!



~~~



Ο Κώστας, δέκα χρονών τον Ιούλιο του 2001

2002
Fenway Park, 2002

2003

Norton All Stars

2004

2005





Δεν ενδιαφέρομαι για σπορ --μάλιστα το Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, ιδιαίτερα, μου προκαλεί αηδία και λόγω όχλου "φιλάθλων". Το αμερικανικό ποδόσφαιρο είναι σαν μονομάχοι στο Κολοσσαίο --μου είναι αδιάφορο και ούτε έχω καταλάβει ποτέ έστω και έναν από τους κανόνες. Το μπάσκετ ούτε κρύο ούτε ζέστη, το χόκεϊ ποδόσφαιρο με μαγκούρες, αλλά το χόκεϊ επί πάγου έχει μια χάρη. Το γκολφ είναι, για μένα, καπιταλιστική μπούρδα της ελιτ, αλλά μ' αρέσει να παρακολουθώ τένις στο Γουίμπλεντον.

Όμως το μπέησμπωλ δεν είναι σπορ. Είναι τρόπος ζωής. Είναι η ενσωμάτωση και εμψύχωση όλων των αξιών της προσωπικής και συλλογικής ύπαρξης σε μια κοινωνία. Μία εμπειρία για την οικογένεια και την κοινωνία. Το μπέησμπωλ δεν το αγαπώ απλά: είναι μέρος και δρόμος της ζωής μου. Και είναι ο σύνδεσμος του Αμερικανού πατέρα με τον γιό του.
Το μπέησμπωλ κρατά τον ρυθμό καθώς κυλά η ιστορία της Αμερικής
.

Οι όροι του μπέησμπωλ και οι αξίες του είναι συνυφασμένοι σαν λέξεις, εκφράσεις, σαν έννοιες και σαν ηθική στην καθημερινότητα της ζωής στην Αμερική --κοινωνικά και επαγγελματικά, στο γραφείο στο σχολείο, στην παρέα και στην γειτονιά. Ιδίως σαν μέτρο ηθικής, προσωπικής προσπάθειας και συλλογικής συνεργασίας. Είναι το πιο αγαπημένο σπορ στην Αμερική από τους περισσότερους αλλά δεν το αγαπάνε όλοι --εκείνοι όμως που δεν το αγαπάνε το σέβονται. Αν είσαι στην Αμερική και περιφρονείς το μπέησμπωλ απλά δεν έχεις καταλάβει την ίδια την Αμερική, και ούτε πρόκειται.

Αν εκφέρεις γνώμη για την Αμερική χωρίς να έχεις καταλάβει το μπέησμπωλ είναι σαν να εκφέρεις γνώμη για την Ελλάδα χωρίς να έχεις καταλάβει γιατί οι Έλληνες αγαπάνε τόσο την ζωή: Δεν έχεις καταλάβει τι είναι αυτό που κάνει την κάθε κοινωνία να κάνει τικ-τακ, τικ-τακ, καθώς περνάνε τα χρόνια.



Το μπέησμπωλ, "Baseball" σημαίνει ένα παιγνίδι με μπάλα και βάσεις. Η πρώτη αναφορά βρίσκεται στα γραπτά του Τζων Νιούμπερυ στην Αγγλία του 1744. Μέχρι τα χρόνια του 1830 υπάρχουν διάφορες αναφορές για παιγνίδια αρκετά συγγενή του σημερινού μπέησμπωλ και πατέρας του σημερινού μπέησπωλ θεωρείται ο Αλεξάντερ Κάρτράιτ ο οποίος το 1845 έγραψε τους κανόνες για την λέσχη Νίκερμπόκερς της Νέας Υόρκης. Το πρώτο επίσημο παιγνίδι μπέησπμωλ στην ιστορία παίχτηκε στις 19 Ιουνίου του 1846 στο Χόμπόκεν του Νιου Τζέρσι όπου οι "Εννέα της Νέας Υόρκης" κέρδισαν του "Νίκερμπόκερς της Νέας Υόρκης" 23-1 σε τέσσερεις γύρους ενός παιγνιδιού. Η σημερινή δομή του Αμερικανικού μπέησμπωλ χρονολογείται από το 1903 οπότε και έγινε το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Εκτός Αμερικής, η πρώτη χώρα που υιοθέτησε το μπέησμπωλ, και είναι και σήμερα από τα πιο δημοφιλή σπορ εκεί, είναι η Ιαπωνία, όπου το άθλημα ξεκίνησε το 1878. Σήμερα οι χώρες του παινιδιού είναι ΗΠΑ, Ιαπωνία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Ιταλία, Καναδάς, Κούβα, Δομινικανή Δημοκρατία, Πουέρτο Ρίκο, Βενεζουέλα και άλλες. Το μπέησμπωλ έχει Παγκόσμιο Κύπελο, World Cup (εκτός ΗΠΑ όπου έχει Παγκόσμιο Πρωτάθλημα [World Series]), και είναι και Ολυμπιακό παιγνίδι.



Είναι απλό, και συνάμα τρομερά πολύπλοκο.

Όσοι αισθάνονται ότι είναι αργό και πληκτικό, δεν έχουν καταλάβει τίποτα. Αλλά, ας αρχίσουμε από τα απλά, μιλώντας με κανόνες Αμερικανικούς του παιγνιδιού, μια και οι κανόνες διαφέρουν κάπως από περιοχή σε περιοχή.

Η εσωτερική περιοχή του γηπέδου λέγεται "διαμάντι" γιατί έχει σχήμα καρό.

Το διαμάντι αποτελείται από τέσσερεις γωνίες, τέσσερεις "βάσεις" όπου η κάτω βάση λέγεται "Home plate" (βάση εστίας) και οι άλλες τρεις βάσεις από δεξιά είναι η πρώτη, δεύτερη και τρίτη.

Η απόσταση από βάση σε βάση, η κάθε πλευρά του διαμαντιού, είναι 90 πόδια (27,43 μετρα)

Στην μέση του διαμαντιού βρίσκεται ένα "σήκωμα", "the mound". Η περιοχή του mound έχει διάμετρο 18 πόδια (5,49 μέτρα) και το κέντρο του απέχει 60 πόδια και 6 ίντσες (18,39 μέτρα) από την Εστία (Home Plate).

Πέρα από τα 27,43 μέτρα του διαμαντιού, απέναντι από την Εστία, το εξωτερικό γήπεδο χωρίζεται σε μέσα και έξω εξωτερικό
(outfield) γήπεδο μπορεί να εκτείνεται από 290 έως 400 πόδια (88,39 έως 121,92 μέτρα).

Δηλαδή, το γήπεδο είναι σαν χωνί, με την Εστία στην βάση του χωνιού, και η μεγαλύτερη απόσταση στο γήπεδο μπορεί να είναι μέχρι 158 μέτρα.




Το μπέησμπωλ είναι ένα παιγνίδι ατομικής προσπάθειας και συνάμα συλλογικής συνεργασίας. Είναι ένα παιγνίδι σκέψης και επίδοσης, και είναι ένα παιγνίδι στατιστικής.

Οι παίκτες παίρνουν θέσεις στο γήπεδο ως εξής:

Οι παίκτες της μίας ομάδας:
  • Ο Pitcher (εκείνος που πετάει την μπάλα) στο σήκωμα (mound),
  • Ο Catcher (εκείνος που πιάνει την μπάλα) στο κουτί του catcher (catcher's box) πίσω από την Εστία,
  • Ο First base man στέκεται στην πρώτη βάση,
  • Ο Second base man στέκεται στην δεύτερη βάση,
  • Ο Third base man στέκεται στην τρίτη βάση,
  • Ο Shortstop στέκεται ανάμεσα στην δεύτερη και τρίτη βάση,
  • και οι Outfielders:
    Ένας στο αριστερό εξωτερικό γήπεδο, ένας στο κέντρο και ένας στα δεξιά.

Σύνολο, εννέα παίκτες από την μία ομάδα.
  • Από την άλλη ομάδα, ένας παίκτης, ο Batter, προσπαθεί να αποκρούσει την μπάλα με το μπαστούνι του (bat), καθώς οι εννέα (της αντίθετης ομάδας) προσπαθούν να συνεργαστούν για να τον βγάλουν "έξω".

Σύνολο, δέκα παίκτες στο γήπεδο κάθε δεδομένη στιγμή.

~~~

Το Fenway Park των Red Sox της Βοστώνης













Πως παίζεται το παιγνίδι;

Ο Pitcher ρίχνει την μπάλα και ο catcher πιάνει την μπάλα.
Ο Batter (της άλλης ομάδας) στέκεται μπροστά από τον catcher και προσπαθεί να χτυπήσει την μπάλα και να την στείλει προς το γήπεδο πριν προλάβει να την πιάσει ο catcher. Ο batter  στέκεται δεξιά του catcher  αν είναι αριστερόχειρας, και αριστερά του αν χτυπάει με το δεξί.

Η δυσκολία αρχίζει από τον τρόπο που πετάς την μπάλα και πόσο ακριβής είσαι στον στόχο.

Ο στόχος του Pitcher είναι, καθώς η μπάλα ταξιδεύει προς τον catcher που θα την πιάσει, να περάσει μπροστά από εκείνον που προσπαθεί να την αποκρούσει σε ένα νοητό τετράγωνο περίπου από την ζώνη ώς τους ώμους του batter, περίπου ίση απόσταση οριζόντια όπως κάθετη, πάνω από την βάση της Εστίας.

Πίσω από τον catcher στέκεται ο πρώτος διαιτητής ο οποίος πρέπει να αποφανθεί, για κάθε μπαλιά, αν πέρασε μέσα από τον νοητό στόχο ή αν βγήκε απ' έξω.

Αν η μπαλιά πέρασε μέσα στον στόχο, λέγεται "strike" και είναι εις όφελος της ομάδας στην οποία ανήκει ο catcher που πέταξε την μπάλα από το mound.

Αν η μπαλιά πέρασε έξω στον στόχο, λέγεται "ball" και είναι εις όφελος της ομάδας στην οποία ανήκει ο batter που προσπαθεί να την αποκρούσει.

Ο Batter που προσπαθεί να αποκρούσει την μπάλα πρέπει να καταλάβει αν η μπάλα, που διανύει τα 18 μέτρα από το mound με περίπου 150 χιλιόμετρα την ώρα, και η πτήση της διαρκεί 0,4 δευτερόλεπτα, πρόκειται να περάσει μέσα ή έξω από τον στόχο. Αν νομίζει ότι πρόκειται να περάσει μέσα από τον στόχο, πρέπει να προσπαθήσει να την αποκρούσει. Αν νομίζει ότι πρόκειται να περάσει έξω από τον στόχο πρέπει να την αφήσει να περάσει ανενόχλητη.

Ο Batter έχει περίπου 0,2 του δευτερόλεπτου να αποφασίσει τι να κάνει με την μπάλα που έρχεται κατά πάνω του με ταχύτητα 42 μέτρων το δευτερόλεπτο.

Η τέχνη του Pitcher που πετάει την μπάλα είναι να ξεγελάσει τον batter που την περιμένει. Να τον κάνει να νομίζει ότι θα είναι εκτός στόχου αλλά να περάσει μέσα από τον στόχο. Ή να τον κάνει να νομίζει ότι θα είναι μέσα στον στόχο και να τον κάνει να προσπαθήσει να την αποκρούσει αλλά να περάσει εκτός στόχου. Ή να είναι τόσο περίεργη μπαλιά σε κίνηση, ή τόσο γρήγορη που να μην την αποκρούσει σωστά.

Αν ο batter προσπαθήσει να αποκρούσει την μπάλα, ο διαιτητής την αποκαλεί strike και αν ακόμα πέρασε έξω από τον στόχο (οπότε θα ήταν ball αν δεν είχε προσπαθήσει να την αποκρούσει ο batter)

Ο batter βγαίνει έξω (χάνει) αν περάσουν τρεις μπάλες strike (τρεις μπαλιές μέσα στον στόχο, προσπάθησε-δεν-προσπάθησε να τις αποκρούσει).
Ο batter κερδίζει αν περάσουν τέσσερεις μπάλες ball (τέσσερεις μπαλιές εκτός στόχου που δεν προσπάθησε να αποκρούσει). Και με την τέταρτη ball μπορεί να περπατήσει ("walk") στην πρώτη βάση.

Δηλαδή, μετράμε τις μπαλιές και το είδος τους:
Όταν ο pitcher έχει ρίξει δυό μπαλιές strike και τρεις ball, το μέτρημα είναι 3-2 (three balls two strikes) και λέγεται "full count". Η επόμενη μπαλιά ή θα είναι strike και ο batter θα βγει "έξω", ή θα είναι ball και ο batter θα κερδίσει την αναμέτρηση.

To αντικείμενο του batter είναι να αποκρούσει την μπάλα, κι από την πρώτη μπαλιά, φυσικά.

Αν αποκρούοντάς την η μπάλα ταξιδέψει έξω, στα αριστερά ή τα δεξιά, του "χωνιού" του γηπέδου, είναι φάουλ. Οι strikes φάουλ δεν μετριούνται εναντίων ή προς κανενός, και η αναμέτρηση συνεχίζεται.

Αν αποκρούοντας την μπάλα η μπάλα ταξιδέψει στην περιοχή του παιγνιδιού, μέσα στο "χωνί", αυτός που την απέκρουσε πρέπει να πετάξει κάτω το μπαστούνι και το κράνος του και να αρχίσει να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορεί προς την πρώτη βάση.

Αν η μπάλα περάσει τα όρια του γηπέδου και βγει απ' έξω, και πέσει στις κερκίδες ή βγει και πέρα από τις κερκίδες έξω στον δρόμο, ο παίκτης που άρχισε να τρέχει μπορεί να ηρεμήσει και να τρέξει θριαμβευτικά, να πατήσει το πόδι του στην πρώτη βάση, μετά στην δεύτερη, μετά στην τρίτη, και να ολοκληρώσει τον κύκλο πατώντας στην βάση της Εστίας.

Αυτή είναι η Home Run. Για κάθε παίκτη που περνάει πάνω από την Εστία, η ομάδα του σκοράρει έναν βαθμό.

Αν όμως η μπάλα δεν βγει από το γήπεδο, τον χώρο του παιγνιδιού, ένα από δύο πράγματα θα συμβούν.

Το ένα θα είναι να την πιάσει στον αέρα κάποιος της ομάδας του pitcher. Τότε ο παίκτης που την απέκρουσε βγαίνει "έξω".

Το άλλο είναι να πέσει η μπάλα στο έδαφος πριν προλάβει κανείς να την πιάσει στον αέρα.

Τότε δημιουργείται ένας αγώνας δρόμου. Ο παίκτης που την απέκρουσε και τρέχει, πρέπει να περάσει από όσες βάσεις μπορεί, πριν η άλλη ομάδα φέρει την μπάλα στην βάση προς την οποία τρέχει.

Αν καταφέρει να φτάσει μόνο μέχρι την πρώτη βάση λέγεται "μονό" (single). Στην δεύτερη βάση διπλό (double) και στην τρίτη βάση τριπλό (tripple).

Καθώς ο παίκτης που απέκρουσε την μπάλα τρέχει, ο παίκτης της αντίθετης ομάδας που έπιασε την μπάλα αφού έπεσε η μπάλα στο έδαφος, πρέπει να την ρίξει γρήγορα στον συμπαίκτη του που βρίσκεται στην βάση προς την οποία τρέχει ο άλλος παίκτης.

Αν ο άλλος παίκτης φτάσει στην βάση προς την οποία τρέχει πριν φτάσει εκεί η μπάλα, είναι ασφαλής ("safe").

Αν φτάσει η μπάλα πρώτη, ο παίκτης που τρέχει είναι έξω ("out") και επιστρέφει στους συμπαίκτες του.

Για να"φτάσει" στην βάση, πρέπει ένα μέρος του σώματός του να την ακουμπήσει. Συνήθως το χέρι του ακουμπάει πρώτο καθώς κάνει βουτιά μπροστά και σέρνεται προς την βάση με την αδράνεια της τρεχάλας. Για να "φτάσει" η μπάλα στην βάση, πρέπει να φτάσει στο χέρι του παίκτη που φυλά την βάση καθώς το πόδι του θα ακουμπά την βάση. Αυτό συμβαίνει καθώς ο παίκτης που τρέχει κάνει βουτιά με το χέρι εκτεταμένο, και ο φύλακας της βάσης ακουμπάει τον ώμο του παίκτη πριν φτάση το χέρι να ακουμπήσει την βάση.

Όταν τελειώσει μια αναμέτρηση, και ένας παίκτης ή βγει έξω ή καταλήξει σε κάποια βάση, ή και χτυπήσει Home Run και σκοράρει, πηγαίνει ο επόμενος παίκτης να προσπαθήσει να αποκρούσει τις επόμενες μπαλιές.

Αν ο επόμενος παίκτης αποκρούσει κι αυτός την μπάλα, αν υπάρχει κάποιος άλλος ήδη σε μια βάση, τρέχουν και οι δύο: αυτός που την απέκρουσε τρέχει προς την πρώτη βάση, και ο άλλος που ήταν ήδη σε κάποια βάση τρέχει προς την επόμενη.

Αν ο παίκτης που ήταν ήδη σε κάποια βάση τρέξει γρήγορα μπορεί να περάσει και την εστία, άρα, αυτός που απέκρουσε αυτή την μπάλα μπορεί να βρεθεί μόνο στην πρώτη βάση, αλλά ο άλλος να σκοράρει.

Ή, μπορεί να τους βγάλουν και τους δύο έξω.

Ένα inning, δηλαδή ένας γύρος του παιγνιδιού, μπορεί να κρατήσει για εννέα μπαλιές το λιγότερο, αν με τρεις απανωτές strikes βγουν έξω τρεις παίκτες.

Ή, μπορεί να κρατήσει μια ώρα και να περάσουν πολλοί, να αποκρούσουν, και να περνάνε βάσεις και Εστία σκοράροντας καθώς η ομάδα που έχει το γήπεδο θα προσπαθεί να βγάλει τρεις συνολικά έξω.

Μετά αλλάζουν οι ομάδες.

Υπάρχουν εννέα γύροι σε ένα παιγνίδι, και ο κάθε γύρος έχει ένα "πάνω" του γύρου για την μία ομάδα και ένα "κάτω" για την άλλη. Ένας γύρος (inning) τελειώνει όταν βγουν έξω τρεις από την μία ομάδα και τρεις από την άλλη. Ένα παιγνίδι χρειάζεται 27 να βγούνε από την μία ομάδα και 27 από την άλλη.

Το παιγνίδι δεν σταματά μέχρι να κερδίσει μια ομάδα, δηλαδή, οι γύροι μπορεί να συνεχιστούν μετά από τον ένατο.

Απλά πράγματα.


Αλλά, αυτά είναι τα πολύ-πολύ βασικά, έτσι για αρχή. Για τώρα.



Πάνω σε αυτό το σκηνικό χτίζονται θρύλοι, μύθοι και ιστορία. Στατιστικές, αριθμοί, όνειρα, αυτοθυσία, είδωλα, τεχνική... τέχνη. Τα παιδιά και οι νέοι μαθαίνουν πως να εργάζονται, πως να συνεργάζονται, πως να είναι υπεύθηνοι. Τι μποτούν να περιμένουν από την ζωή, και τι περιμένει η ζωή από εκείνους.



Ταινίες που πρέπει να δείτε:

The Babe
61*
Eight Men Out
Field of Dreams
The Rookie
A League of their own
The pride of the Yankees
The Jackie Robinson story
For love of the game
Bull Durham




Ο Τεντ Γουίλιαμς των Red Sox

 Ο Τεντ Γουίλιαμς των Red Sox και Τζο Ντιμάτζιο των New York Yankees στο Fenway Park



Ο Τεντ Γουίλιαμς και ο Μπέημπ Ρουθ



Ένας από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών ήταν ο Τεντ Γουίλιαμς που έπαιξε όλη την καριέρα του για τις Red Sox από το 1939 εως το 1960. Τα παρατσούκλια του: "The Kid", "The Splendid Splinter", "Teddy Ballgame", "The Thumper" and "The Greatest Hitter Who Ever Lived".

Όταν αποσύρθηκε από το μπέησμπωλ, ο Τεντ Γουίλιαμς ήταν στην Ιστορία τρίτος σε Home Runs πίσω από τον Μπέημπ Ρουθ και τον Τζίμμυ Φοξ. Ήταν η προσωποποίηση του μπέησμπωλ για την Βοστώνη και η Βοστώνη έδωσε το όνομά του σε ένα τούνελ που ενώνει την Βοστώνη με το αεροδρόμιο Λόγκαν.

Το 1991 πήγα ένα βράδυ σε μια μικρή δεξίωση με το τότε αφεντικό μου, και όταν μπήκαμε στο σαλόνι, το αφεντικό μου, κάπου 60 χρονών τότε, μου είπε με κατάνυξη: Τώρα θα γνωρίσεις τον Τεντ Γουίλιαμς. Λίγο αργότερα του έσφιξε το χέρι καθώς κρατούσαμε τα ποτά μας στα αριστερά χέρια, και του είπε δείχνοντάς με μια απαλή κίνηση του κεφαλιού προς τα μένα, "Δημήτρης". Ο Τεντ Γουίλιαμς μου χαμογέλασε, είπε το όνομά μου και σφίξαμε τα χέρια. Μια χειραψία είναι μια στιγμή που μπορεί το χέρι σου να την θυμάται πάντα... Ένα από τα πράγματα που έχει να λέει για μένα ο γιός μου είναι ότι το χέρι μου το έσφιξε το χέρι του Τεντ Γουίλιαμς... Και αισθάνομαι κι εγώ, ότι, για λίγα δευτερόλεπτα, ακούμπησα την Ιστορία --για αγάπη του παιγνιδιού.