Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:
Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.
Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.
Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.
Έλα, καλέ, μην κάνεις έτσι.Έτσι είναι τα παιδιά, φεύγουν. Θα ξανάρθει πριν προλάβεις να πείς κύμινο πέντε εκατομμύρια φορές ;)
ΑπάντησηΔιαγραφή(μιλώ εκ του ασφαλούς: τα δικά μου είναι μικρούλια ακόμη...)
Αγαπητή Athina, κάνω έτσι, κάνω! αλλά έχεις δίκιο :-) κανένας λόγος δεν υπάρχει! Ο κόσμος είναι πια στο χέρι του, σε ένα πηλοτήριο και θα τον βλέπουμε εδώ κι εκεί, για λίγο ίσως, αλλά θα τον βλέπουμε :-) Να σου ζήσουν τα μικρούλια σου και να τα δεις όπως επιθυμείς (που για μένα σημαίνει "όπως επιθυμούν εκείνα") Τι ωραιότερη ευλογία από το να βλέπει κανείς τα παιδιά του να κυνηγάν τα όνειρά τους και να τα κατακτούν... Καλό σου βράδυ!
Διαγραφήπότε πρόλαβε και ήρθε, πότε έφυγε;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήκούκλος ο γιος σου δημήτρη μου. να τον χαίρεσαι και να τον καμαρώνεις...
Ρία μου, τι να πω... πήρε από τον πατέρα του! Αν και για να πω την αλήθεια αισθάνομαι εγώ περισσότερο κούκλος του συνήθους όταν περπατάω δίπλα του και δέχομαι λίγη αντανάκλαση :-)))
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ, σ' ευχαριστούμε, και τον δικό σου φοιτητή που καμαρώνουμε κι εμείς :-)
καμαρώνουμε κι εμείς μαζί σου, να τον χαίρεσαι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα τραγουδάκι για να του το αφιερώσεις... Της δικής μου γενιάς!
"Κι όμως είμαι εδώ, κι αυτό το καλοκαίρι
λιωμένο παγωτό (το boss αυτό το λευκό, ναι!) κολλάει στο χέρι
καποιος κοιτάει την ώρα, κάποιος στο δρόμο τρέχει...
είμαι ακόμα εδώ..."
http://www.youtube.com/watch?v=eqUIGqD_fJk
φθινοπώριασε και στο φάληρο ;)
Αγαπητή marronblogger, θα του στείλω το λινκ του τραγουδιού ;-)
ΔιαγραφήΚαι σ' ευχαριστώ!
Βέβαια, χτες είχε τα σύννεφα τα Φθινοπωρινά και ανησύχησε ότι δεν θα έχει ήλιο για το ηλιοβασίλεμα, αλλά τον διαβεβαίωσα ότι είχα παραγγείλει ήλιο για τις 7:26 μμ. Τελικά βγήκε για τρία λεπτά πριν δύσει, κατά τι 7:38
Θυμάμαι τα πρωτοβρόχια στο Φάληρο, στον Φλοίσβο... την μοιρωδιά... και το εξώφυλο του αλφαβητάριού μου του 1964 :-)))
Καλό σου βράδυ!
Φαντάζομαι πόσο σου λείπει... Όμως αυτές οι ολιγοήμερες συναντήσεις είναι όλο γλύκα :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλές πτήσεις να έχει!!!
Αγαπητή μου Margo, και μου/μας λείπει, αλλά και συγχρόνως νοιώθω την χαρά της ζωής του και τον παροτρύνω σαν το ακροατήριο στο σινεμά, ή οι φίλαθλοι στις κερκίδες, και έχω πάντα ένα χαμόγελο. Έρχεται κανένα δάκρυ όταν μου περιγράφει τι έκανα καθώς μεγάλωνε και περιγράφει πως τον βοήθησε και πως καταλαβαίνει τώρα ότι κάθε λέξη και κάθε κίνηση ήταν υπολογισμένη από εμένα για εκείνον...
ΔιαγραφήΟ μικρός Ρικάρντο είναι δύσκολος στο να φάει --τα περισσότερα πράγματα δεν του αρέσουν... ακούει "όχι" μαθαίνει να λέει "όχι". Προχτές, σαν να μιλούσα στον Κώστα, ή και σε ενήλικα, απλά του είπα, "έχεις να διαλέξεις κάτι: μπορείς να φας αυτό ή εκείνο ή το άλλο. Τι διαλέγεις;" Και διάλεξε. Οι Μεσογειακοί στην ομήγυρη κοιτούσαν σαν να είχε γίνει θαύμα.
Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το βοηθάς μικρούς ανθρώπους να μάθουν ότι μπορούν να επιλέγουν, και να αναλαμβάνουν την ευθύνη της επιλογής...
Καλές πτήσεις νά 'χει! Σ' ευχαριστούμε Margo :-)