Aνικανότητα

Η ανικανότητα δεν είναι δικαιολογία. Είναι αιτιολόγηση.

Στην πραγματικότητα, η ΝΕΡΙΤ, η παρθένα πριγκίπισσα Νερίτ Ντολμά Κουπεπέ, Δημόσια ΤιΒού, Σεράι του Καραγκιόζη, ή όπως τα δαιμόνια του πολιτικού μάρκετινγ των ηλιθίων ονομάσουν τα βρακιά πού θα βάλει ο Μανωλιός αλλιώς, μας έρχεται μετά από μία ιστορία που δεν διαγράφεται.

Όχι το ότι για να αλλάξει κάτι σ' αυτό το κωλοχανείο έπρεπε να αλλάξει με τρόπο χουντικό (αυτό πια δωπέρα είναι δεδομένο). Αλλά, το ότι τα παπαγαλάκια που για οποιονδήποτε, έστω και σωστό, λόγο, θέλανε να κλείσει η ΕΡΤ, δέχτηκαν τον τρόπο επειδή τους άρεσε το αποτέλεσμα, και δεν τον αναγνωρίζουν σαν χουντικό, άρα ανεπίτρεπτο, γιατί αν τον αναγνωρίζανε θα τους ξίνιζε το γλυφιτζούρι...

Η ανικανότητα στην οποία αναφέρεται η ανάρτηση δεν είναι το ότι επί δεκαετίες δεν μπόρεσε κανείς να εξυγιάνει την ΕΡΤ (η οποία μετά την διάλυση της Ολυμπιακής έγινε το επόμενο τέμενος δημόσιου βολέματος για το οποίο έψηνε ο κόσμος πίττες στον Άγιο Φανούριο).

Η ανικανότητα στην οποία αναφέρομαι είναι η Ρωμαίικη επιπολαιότητα και προχειρότητα σκέψης κατά την οποίαν αδιαφορούμε για τον τρόπο εφ' όσον μας αρέσει το αποτέλεσμα.

Και αυτή η ανικανότητα δεν περιορίζεται στην υπόθεση της ΕΡΤ. Είναι η καθημερινή Ρωμαίικη πραγματικότητα που ξεκινάει από σκατά ανατροφή, συνεχίζει με σκατά παιδεία και κορυφώνεται με τον κομπλεξικό εγωισμό των δήθεν διανοούμενων και τον εγωκεντρισμό, το μίσος για το περιβάλλον που χτίσαμε, το οποίο έχει κάνει την Ελλάδα τον απέραντο αυθαίρετο εκτός σχεδίου σκουπιδότοπο που είναι (σε περισσότεροες από μία έννοιες). Το κωλοχανείο της αυθαίρετης δικαιολογίας.

Και η τελική ειρωνεία, το καλαμπούρι, είναι όταν επικαλείται το παπαγαλάκι τον Σοφοκλή, Περικλή, Δημοσθένη ή Πλάτωνα, σαν προσωπικό του παππού, χωρίς να έχει καταλάβει, ή να ενδιαφερθεί να καταλάβει, λέξη από το τι είπαν εκείνοι πριν δυόμιση χιλιάδες χρόνια: πως επέστησαν την προσοχή στην ηθική, την προσωπική επιλογή, τις αρχές... την λεπτομέρεια κάθε θέματος. Το καθήκον. Την ευθύνη.

Δεν έχει σημασία πιά το συγκεκριμένο θέμα, και το μπλογκ αυτό έχει ασχοληθεί με αρκετά:

• Το ανθρωπάκι που είπε ότι έπρεπε να τους έχει ξεπαστρέψει όλους ο Χίτλερ και τα ανθρωπάκια που είπαν ότι δικαιολογείται γιατί το είπε αφού είδε φωτογραφίες από την Γκάζα.
• Τα ανθρωπάκια που για να το παίξουνε γιατροί και κοινωνικοί ευεργέτες δέχτηκαν να καταλύσουν προσωπικές ελευθερίες βάζοντας τον πολίτη να υπογράφει επώνυμα την διαφωνία του με τον νόμο που εικάζει την συναίνεσή του, και, μετά, τα ανθρωπάκια είπαν ότι δεν πειράζει γιατί η λίστα θα είναι απόρρητη και κανείς δε θα την βλέπει.
• Τα ανθρωπάκια που δεν τους ενδιέφερε ότι μια χούντα χρησιμοποίησε τον στρατό και έβαλε μαύρο στις οθόνες, έστω και για ένα λεπτό, γιατί τους άρεσε να κλείσει η ΕΡΤ.
• Τα ανθρωπάκια που τολμάνε να πούνε ότι οι μετανάστες τους έκαναν ρατσιστές.
• Τα ανθρωπάκια που έντεχνα αποφεύγουν την ερώτηση και δίνουν αλαλούμ απάντηση η οποία διαιωνίζει τον φαύλο κύκλο κρατώντας την ευθύνη τους μακριά από αυτούς, και την συζήτηση μουγκή.

Όλα τα παραπάνω, και πολλά άλλα, μπορεί να φαίνονται διαφορετικά θέματα, έχουν όμως μία και μόνη κοινή ρίζα:

Ανικανότητα σκέψης --η οποία κολλάει στο τι θέλω "εγώ", τι νομίζω σωστό "εγώ" και παραβλέπει τον τρόπο, την μέθοδο, την ηθική, τις αρχές δια των οποίων φτάνουμε στο "τι θέλω εγώ".

Κι εγώ, ο Δημήτρης; Θέλω τίποτα "εγώ"; Ναι. Θέλω να μου απαντήσει κάποιος και να με βάλλει στην θέση μου έτσι που φέρομαι κατά των αγνών δημοκρατών και των ...αθώων θυμάτων.

Φοβάμαι όμως ότι ο μόνος τρόπος να προσπαθήσει να δείξει κανείς την πλάνη μου είναι να αποδείξει ότι "δεν γινόταν αλλιώς". Ότι δηλαδή η κυβέρνηση, η κοινωνία, ο πολίτης, ο άνθρωπος, στην Ελλάδα, δεν έχει την ικανότητα να ακολουθήσει τον δύσκολο και μακρύ δρόμο που δίδαξαν εκείνοι τους οποίους επικαλείται σαν προγόνους και ..."αναγκάζεται" να πάρει τον συντομότερο δρόμο.

Δηλαδή, ανικανότητα.

Τελικά, ίσως, αυτό που μας αρέσει και φαίνεται όμορφο σαν δώρο, να κρύβει μέσα του τον στρατό που θα καταλύσει το φαντασιακό της πλάνης μας. Μια δικαιολογία που παρουσιάζεται σαν αιτιολόγηση μπορεί να μην είναι παρά ένας Δούρειος Ίππος έξω από τα τείχη του εγωισμού.

Σε κανέναν όμως δεν αρέσουν οι Κασσάνδρες.

"Σέβομαι το γραφείο (της προεδρίας των Ηνωμένων Πολιτειών) αλλά ποτέ δεν θα προσκυνούσα στους βωμούς των δημοσίων υπαλλήλων μας"

Έλεν Τόμας

Δημοσιογράφος

4 Αυγούστου 1920 - 20 Ιουλίου 2013