Λύσεις

Ο Αλέξανδρος κόβει τον Γόρδιο Δεσμό
Ζαν-Σιμόν Μπερθελεμί (1743-1811)

Φέρτον αντιμέτωπο με κάθε υπόθεση ή τακτική,
Τον Γόρδιο Δεσμό αμέσως θα λύσει,
Με την ίδια ευκολία σαν νάταν καλτσοδέτα

Ερρίκος ο Πέμπτος, Πράξη Ι, Σκηνή Ι, 45-47
του Σαίξπηρ

(απόδοση του γράφοντος από τα Αγγλικά)

Πολλές διαφορετικές και ανόμοιες λύσεις που μπορεί να σκεφτεί κανείς για οποιοδήποτε μη-μαθηματικό πρόβλημα μπορούν να αποδώσουν θετικά αποτελέσματα αν ακολουθηθούν κατά γράμμα. Συγκεκριμένα, λύσεις προβλημάτων οικονομικών, πολιτικών, δημοσιονομικών --ακόμα και προσωπικών.

Αρκεί να κατανοήσει κανείς την πλήρη, και πολύπλοκη, δομή του "τοπίου", του προβλήματος, και της κάθε προτεινόμενης λύσης, συνάμα με όλες τις συνεπαγόμενες αλληλεξαρτήσεις και ενδεχόμενα αποτελέσματα.

Το κλειδί είναι αφ' ενός η πλήρης κατανόηση του θέματος, και αφ' εταίρου η αποδοχή των συνεπειών που θα συνεπάγεται η κάθε προτεινόμενη λύση. Και φυσικά η κατά γράμμα εφαρμογή της λύσης.

Η λύση είναι ένας στόχος, και θα ήταν α-νοήτο να υποστηρίξει κανείς μια λύση αν δεν του αρέσει η πλήρης εικόνα του αποτελέσματος που θα φέρει --ή αν δεν είναι ρεαλιστική η εφαρμογή της, ή αν έχει ξεκινήσει από λανθασμένες υποθέσεις.

Όσον αφορά τον κόσμο στην Ελλάδα σήμερα, το πρόβλημα είναι ο συνδυασμός ανεργίας, ύφεσης, χαμηλών αποδοχών/υψηλού κόστους ζωής, δημοσίου χρέους,  ελειπούς αστυνόμευσης, μετανάστευσης και συνεπαγόμενων κοινωνικών διαταραχών. Αρκετά πολύπλοκο πρόβλημα με άμεσες εξαρτήσεις από την διεθνή συγκυρία.

Πριν σκεφτούμε οποιαδήποτε λύση πρέπει να αποφασίσουμε κάτι πολύ απλό, το οποίο και θα καθορίσει τις οδούς που θα ακολουθήσουμε καθώς εστιάζουμε σε μια λύση:

Α. Θα επιχειρήσουμε κάποια λύση σαν μέλος μιας διεθνούς κοινότητας αποβλέποντας σε μελλοντικούς συνδέσμους και αλληλεξαρτήσεις με κάποια διεθνή κοινότητα;
ή
Β. Θα επιχειρήσουμε κάποια λύση μόνοι μας, αποκομμένοι από τον κόσμο υπολογίζοντας μόνο στο εσωτερικό μας και τις δικές μας δυνατότητες;

Πιστεύω, και διορθώστε με αν κάνω λάθος, ότι είναι τρομερά δύσκολο έως ακατόρθωτο, αν όχι παιδιακίστικο/ανώριμο, να πιστεύουμε ότι είναι δυνατόν να πετύχει κανείς κάποιον συνδυασμό του "Α" και του "Β". Αν όμως με διορθώσετε πάνω σ' αυτό, εξηγείστε μου σε βάθος το σκεπτικό που προτείνει την δυνατότητα συνδυασμού του "Α" και του "Β" με ρεαλιστικά σκαλοπάτια.

Και τα δύο τελικά αποτελέσματα, "Α" και "Β", μπορούν να "δουλέψουν" φτάνει να τα αναμένουμε, ρεαλιστικά, και να είμαστε όλοι σύμφωνοι.

Τώρα όμως βλέπω ένα άλλο πρόβλημα: Δεν μπορούμε καν να συμφωνήσουμε στα παραπάνω. Δεν υπάρχει ούτε καν ο στοιχειώδης ρεαλισμός πριν αρχίσει η αναζήτηση λύσης.

Οι πλειοψηφίες βρίσκονται, από εδώ απ' όπου κοιτάζω εγώ, σε δύο στρατόπεδα:

1. Εκείνους που πιστεύουν ότι πρέπει να μείνουμε προσκολλημένοι στην Δύση και να λειτουργήσουμε με τους κανόνες της Δύσης και του διεθνισμού. Αυτό δεν είναι και πολύ ρεαλιστικό γιατί συνεπάγεται την δυστυχία και μιζέρια εκείνων στην κοινωνία που ποτέ δεν έφταιξαν σε τίποτα, δεν δανείστηκαν, δεν έκλεψαν, έχτισαν την ζωή τους --και η πραγματικότητα του σήμερα τους έκλεψε τα πάντα, από όνειρα μέχρι δίκαια αναμενόμενες αποδοχές. Επίσης η λύση αυτή δεν αντιμετωπίζει την ρίζα του προβλήματος, το διεθνές οικονομικό σύστημα και κουλτούρα, και διασώζει το σύστημα αντί να μεριμνά για τους ανθρώπους.

Από την άλλη μεριά, άλλο σύστημα δεν έχουμε, αυτό έχουμε από καιρό Μεσοποταμίας, χαλασμένο όπως είναι μέσα στην Δαρβινική ζωώδη του φύση, και όσο και να μεριμνήσει κανείς για ανθρώπους, χωρίς σύστημα, κάποιο άλλο σύστημα, το αποτέλεσμα είναι κάστρα στην άμμο εναντιωμένα από φεουδάρχες και σουλτάνους και βασιλιάδες, με αυλές.

2. Εκείνοι που πιστεύουν ότι μπορούμε να λειτουργήσουμε αυτεπάγγελτα αλλά να μείνουμε και μέλος της διεθνούς κοινότητας. Να φάμε δηλαδή την πίτα μας και να μας μείνει ολάκερη. Εκείνοι ανήκουν σε δύο βασικές συνομοταξίες. Τους ονειροπόλους που διαλέγουν τον ρεαλισμό τους επιλεκτικά ώστε να λειτουργήσει το φαντασιακό σκεπτικό τους, και τους λυσσασμένους που πεισματικά αρνούνται να δούνε ότι χαράμισαν την ζωή τους σε "πιστεύω" που τα ξεπέρασε ο χρόνος και η ανθρώπινη και ανθρωπιστική πραγματικότητα.

Έχοντας γενικεύσει τις παραπάνω ομάδες, "1" και "2" (1= τρικομματική κυβέρνηση/ μνημονιακοί, και, 2=ΣΥΡΙΖΑ) δεν έχω δει, εγώ τουλάχιστον, ούτε έχω ακούσει κανέναν να προτείνει με ειλικρίνεια και ρεαλισμό την λύση "Β" όπου απομονωνόμαστε και τα βγάζουμε πέρα μόνοι μας, μέσα στα σύνορά μας. Βέβαια κάτι τέτοιο θα έριχνε το βιοτικό επίπεδο πολύ χαμηλότερα από όπου είναι ήδη, θα ισοπέδωνε τα πάντα, και θα έδιωχνε το 20% περίπου των Ελλήνων έξω από την Ελλάδα, αλλά αυτοί που θα απομένανε μέσα θα εξαρτιόντουσαν μόνο από τον εαυτό τους και τις πηγές πλούτου και συνδιαλλαγής που θα ανέπτυσσαν με τους εγχώριους πόρους. Αυτό όμως καμία ομάδα με υπολογίσιμα νούμερα δεν ακούω να το προτείνει.

Είναι, ελπίζω, προφανές ότι δεν κλείνω τα μάτια μου στα προβλήματα της λύσης "Α", πρώτιστα ότι διασώζει το ελλαττωματικό σύστημα αντί να μεριμνά για ανθρώπους. Μου φαίνεται όμως ότι είναι η μόνη λύση που έχει προταθεί με οποιονδήποτε ρεαλισμό.

Το να αφρίζει κανείς στο στόμα με λύσσα κατά της Δύσης χωρίς να έχει ιδέα του πως ζουν τα εκατοντάδες εκατομμύρια που χτίζουν σήμερα την Δύση, πέρα του τι βλέπει στην τηλεόραση, τι διαβάζει στις Ελληνικέθ εφημελίδεθ, και τι προπαγανδίζει το ...κόμμα, δεν μπορεί να εκληφθεί ως σοβαρή συζήτηση. Απλά επαναλαμβάνουν αυτά που πρέπει να έλεγαν οι Αιγύπτιοι, οι Πέρσες και οι Ινδοί για τους Μακεδόνες. Έτσι λειτουργούν οι αυτοκρατορίες και οι διεθνείς επιρροές στην Γη τούτη των ανθρώπων.

Αν έχουν την σπονδυλική στήλη οι κύριοι και κυρίες που θέλουν να καταργήσουν σε μια νύχτα τα μνημόνια, ας αποφασίσουν την συνεπαγόμενη απομόνωση της Ελλάδας, ας δείξουν κάποιο στοιχειώδη ρεαλισμό στις προσδοκίες τους, και θα έχουν την υποστήριξή μου. Όχι γιατί πιστεύω στην απομόνωση. Δεν πιστεύω στην απομόνωση. Πιστεύω όμως στην Σπονδυλική Στήλη και στην καθαρότητα και εντιμότητα της σκέψης πάνω από όλα. Δείξτε ότι έχετε Σπονδυλική Στήλη, όσοι φέρεστε κατά της αδικίας του ότι οι αποικιοκράτες είναι άλλοι αντί για σας, και δείξτε ότι η Σπονδυλική Στήλη καταλήγει σε ήρεμο και αντικειμενικό εγκέφαλο, και εγώ τότε μαζί σας. Μέχρι τώρα πάντως μόνο φαντασιώσεις, ή/και ονειρώξεις, ή/και αφρούς στο στόμα βλέπω.