Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

Δίκαιο





Ας κόψουμε μαζί τσουρέκι.





Κανονικά αυτή θα ήταν η ανάρτηση με τις φωτογραφίες από το καινούργιο βουνό που ανακαλύψαμε για σκι. Αλλά δεν έχω το κέφι να τις βάλω ακόμη, κι ας ήταν το καλύτερο σκι που έκανα ποτέ. Το κέφι έπεσε το τελευταίο 24ωρο, και, αν και είμαι σίγουρος ότι θα επιστρέψει σύντομα, για την ώρα οι σκέψεις  μου βρίσκονται στο 2008, Ιανουάριο, στο Παλιό Φάληρο, στην πολυκατοικία των τρελών.

Την λέμε πολυκατοικία των τρελών γιατί είναι όλοι στα δικαστήρια τριάντα πέντε χρόνια και οι συνελεύσεις γίνονται στην είσοδο, κάτω, γιατί όλοι είναι τσακωμένοι και κανείς δεν μπαίνει στο διαμέρισμα του άλλου. Άρτι αφιχθείς από τας ΗΠΑ, και φρέσκο ορφανό, σκέφτηκα μπας κα η αλλαγή φρουράς έφτιαχνε καμιά κατάσταση. Και μια που κανένας ακόμα δεν είχε τσακωθεί με τον γιό των γονιών μου τους κάλεσα να κάνουν συνέλευση στο διαμέρισμά μου που είχα κάνει έξι μήνες να αλλάξω και να διακοσμήσω ωραία. Τους έφτιαξα και ορντέβρ με καπνιστό σολομό και άλλα με ροκφόρ. Και Γαλλικό καφέ.

Η πρώτη ώρα ήταν σαν να βγάζαμε δόντια και εγώ να ήμουνα ο προμηθευτής νοβοκαΐνης. Αλλά στην δεύτερη ώρα το πράμα άρχισε να κατρακυλά. Η αδελφή της μάνας μου είναι ένας κακός άνθρωπος, μια μέγαιρα. Δεν θα την έλεγα τρελή γιατί νομίζω η ακριβέστερη περιγραφή θα ήταν "μουρλή".

Στα καλά καθούμενα λοιπόν και χωρίς λαβή, δεν άντεξε και με την υστερική της φωνή γύρισε προς τον διαχειριστή και την σύζυγό του και τους αποκάλεσε χωριάτες, και να πάνε από εκεί που ΄ρθανε, που θα έρθουν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να ρωτήσω την θεία, ευγενικά, να μου θυμίσει από πιού χωριού στα σύνορα της Βουλγαρίας ήταν ο θείους Μήτσους. Αλλά δεν το έκανα.

Καθώς ο διαχειριστής και η σύζυγός του, γυμνασιάρχες και οι δύο, σηκώνονταν αξιοπρεπέστατα να φύγουν, σηκώθηκα και εγώ, τους πρόσφερα το χέρι και τους είπα ότι είμαι απόλυτα υπεύθυνος για την συμπεριφορά που υπέστησαν κάτω από την στέγη μου. Του ζήτησα προσωπικά συγγνώμη και τους παρακάλεσα να δώσουν στην συνέλευση μια ακόμη ευκαιρία να φταίξουμε κάτι το βιώσιμο για την πολυκατοικία μας και τα προβλήματά της. Ο διαχειριστής με ευχαρίστησε λέγοντας ότι δεν απαιτεί από εμένα καμία συγγνώμη ή επανόρθωση, και κάθισαν.

Στο τέλος έφυγε η μουρλή με υστερικές κραυγές όταν την ρωτήσανε γιατί ο θείους Μήτσους χρωστάει 8 χρόνια κοινόχρηστα. Από τότε δεν ξαναπάτησε η θειά μου στο σπίτι μου, και από το 2010 ούτε μιλάμε πια.

Έμαθα αφού έφυγα από την Ελλάδα ότι το σπίτι μου είναι το κάστρο μου, και η μεγαλύτερη φροντίδα μέσα σε ένα κάστρο είναι οι καλεσμένοι που το τιμούν με την παρουσία τους. Και η μεγαλύτερη ευθύνη δημιουργείται την στιγμή που ένας καλεσμένος θα βρίσει κάποιον άλλον, κάτω από την στέγη μου.

Θυμάμαι έτυχα και σε ένα άλλο "σπίτι" όπου ο οικοδεσπότης μπερδεύει την ειρωνεία για χιούμορ, και όπου ένας τρίτος είχε πει ότι θα κάνει μια λίστα με αυτά που λένε εκείνοι που έχουν διαφορετική γνώμη από εκείνον και από τον οικοδεσπότη "για να γελάσουμε' με αυτά που λένε οι μη συμφωνούντες, ένας εκ των οποίων ήμουν εγώ. Ο οικοδεσπότης το άφησε να περάσει στο ντούκου -ένας από τους λόγους για τους οποίους δεν ξαναπάτησα εκεί. Και ο τυπάκος που ήθελε να γελάσει με μένα και τους όμοιους μου έχει γίνει μια-δυό φορές ο ίδιος αιτία γέλωτος, οπότε η φύση έχει τον τρόπο της να ισοφαρίζει τα πράματα...

Ο οικοδεσπότης τελικά βρίσκεται στην πιο σημαντική και κεντρική θέση όταν καλείται από μια κατάσταση να αποδώσει δίκαιο, ηθική, προστασία, και σεβασμό -κάτι που μερικές φορές βρέθηκα να πρέπει να διεκπεραιώσω αλλά ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι έπραξα με τρόπο πραγματικά σεβαστό και χειροπιαστό, και δίκαιο... και αυτές οι σκέψεις πήραν αρκετά πράγματα από το υπέροχο αυτό σαββατοκύριακο...






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.