Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Χειραγώγηση












Λένε ότι η Δημοκρατία είναι πιο εύκολη στα μικρά μεγέθη πληθυσμού. Τα χωριά θα έπρεπε να ήταν οι δημοκρατικότερες κοινωνίες του κόσμου. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Εδώ στην Ιταλία, οι μικρές κοινότητες ενώνονται έτσι ώστε δύο, τρία, τέσσερα χωριά έχουν ένα Δημαρχείο. Οι αποφάσεις βέβαια παίρνονται από το δημοτικό συμβούλιο. Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Στα χωριά δεν υπάρχει απαραίτητα ανθρώπινο δυναμικό με εκπαίδευση και πείρα στην πολιτική, την διαχείριση χρημάτων και την διαχείριση προγραμμάτων. Και το πρόβλημα επιδεινώνεται.

Ο Δήμος μας του Πόρτικο και Σαν Μπενεντέτο απότελείται από τρία χωριά.
Το Πόρτικο ντι Ρομάνια, με 480 κατοίκους (60% του Δήμου),
Το Μποκόνι, 5 χιλιόμετρα πιο πάνω στο βουνό από το Πόρτικο, με 130 κατοίκους (16% του Δήμου)
και, το δικό μας,
Το Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε, 12 χιλιόμετρα από το Πόρτικο, με 190 κατοίκους (24% του Δήμου)

Το Δημοτικό συμβούλιο αποτελείται από 12 μέλη.
Από το Πόρτικο 8 μέλη,
Από το Μποκόνι 1 μέλος,
και από το δικό μας το Σαν Μπενεντέτο, 3 μέλη.
Ένας πολιτικά ενωμένος Δήμος όπου το κάθε ένα από τα τρία χωριά του είναι πολιτιστικά εντελώς αυτόνομα, και όπου οιαποφάσεις στο Δημοτικό Συμβούλειο παίρνονται από την πλειοψηφία.

Τα 8 μέλη του Δημοτικού συμβουλίου από το Πόρτικο ζουν και εργάζονται στο Πόρτικο. Τα 4 μέλη από το Μποκόνι και το Σαν Μπενεντέτο ζουν και εργάζονται σε πόλεις κάτω στην πεδιάδα. Ο Δήμαρχος και το Δημοτικό Συμβούλιο εκλέγονται για πέντε χρόνια, και ο Δήμαρχος έχει μέχρι δύο θητείες.



Το ψάρι βέβαια βρωμάει απ' το κεφάλι, οπότε ας μιλήσουμε λίγο για τον Δήμαρχο. Ο Δήμαρχός μας γεννήθηκε το 1975 και εκλέχτηκε Δήμαρχος το 2004 όταν ήταν 29 χρονών, και μετά ξανά το 2009. Του χρόνου τον Μάιο του 2014 δεν μπορεί να βάλει υποψηφιότητα για τρίτη θητεία οπότε τα έτη 2004-2014 θα μείνουν στην ιστοριούλα μας σαν δικά του. Την πρώτη θητεία τα πήγε καλά και φιλότιμα. Στην δεύτερη θητεία εξαφανίστηκε, αλλά, επίσης, άλλαξε ριζικά σαν άνθρωπος. Για την δεύτερη θητεία τον είχα ψηφίσει κι εγώ... και μετά πολλοί από εμάς που τον ψηφίσαμε βρεθήκαμε αντιμέτωποι με έναν άνθρωπο διαφορετικό από εκείνον που νομίζαμε ότι ψηφίζαμε βάση του τι ήταν τα πρώτα 5 χρόνια.

Στην Ιταλία υπάρχουν ...πολλά (μα πολλά) κόμματα. Εδώ όμως στην περιοχή μας κατεβαίνουν στις δημοτικές εκλογές μόνο δύο. Αριστερά και Δεξιά. Η Αριστερά παίρνει κάπου 85% και η Δεξιά κάπου 15%. Μόνιμα. (εγώ ψηφίζω Αριστερά)

Δηλαδή, σε ένα μέρος όπου ψηφίζουμε μόνιμα Αριστερά με πάνω από 80%, το ποιός θα βγει Δήμαρχος δεν το αποφασίζουν οι πολίτες που ψηφίζουν στις εκλογές, αλλά οι δυό-τρεις προύχοντες στο πίσω δωμάτιο που αποφασίζουν ποιόν θα κατεβάσουνε σαν υποψήφιο Δήμαρχο για το κόμμα.

Και οι τύχες του χωριού μας, στο Δημοτικό Συμβούλιο, δεν αποφασίζονται από εμάς, αλλά από την πλειοψηφία οχτώ χωριανών δυό χωριά πιο κάτω.

 



Τι σκατά Δημοκρατία είναι αυτή, ρωτάτε;
Να σας πω τι σκατά Δημοκρατία είναι:


Το Σαν Μπενεντέτο είναι ένα ιστορικό μέρος με έναν υπέροχο καταρράκτη 70 μέτρων. Αναφέρθηκε  από τον Δάντη στην Θεία Κωμωδία τον 14ο αιώνα, και έχουμε ένα Αβαείο του 9ου αιώνα. Ένα ξενώνα για περπατητές, δύο ξενοδοχεία, δύο εστιατόρια, ένα φούρνο και ένα μπακάλικο. Τα 60 σπίτια του κάτω και του πάνω χωριού χωρίζονται από 100 μέτρα υψόμετρο, με το Αβαείο μπροστά-μπροστά στο πάνω χωριό και τον πέτρινο ξενώνα κάτω από το Αβαείο.

Ο Δήμαρχος λοιπόν και το Δημοτικό Συμβούλιο, ένα χρόνο τώρα υποτραπεζίως οργάνωσε την πώληση του ξενώνα και δύο οικοπέδων εκατέρωθεν, σε μια εταιρεία η οποία θέλει να χτίσει στα οικόπεδα και να το κάνει συγκρότημα μόνιμης κατοικίας για ανθρώπους που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν. Αυτό βέβαια μπορεί να γίνει μόνο με Δημοπρασία. Η εταιρεία αυτή, ω, τι έκπληξη, ήταν οι μόνοι που πήραν μέρος στην Δημοπρασία.

Προτείνουν να χτίσουν κτίσματα μπροστά από το Αβαείο, σε πλαγιά με κλίση 20%-45%, με έδαφος κατολισθήσεων, διαστάσεων 30x40 και 18x20.

Όταν ακούσαμε να ψιθυρίζεται το τι γίνεται μαζέψαμε 72 υπογραφές από 60 σπίτια για να συναντηθεί μαζί μας ο Δήμαρχος πριν λήξει η υπόθεση. Ο Δήμαρχος δεν έδωσε σημασία και δεν  απάντησε. Μετά από 37 μέρες σιωπή δώσαμε την υπογεγραμμένη αίτηση για συνάντηση σε εφημερίδα κάτω στην πόλη. Η απάντηση του Δημάρχου, δημοσιευμένη στην εφημερίδα, ήταν:
"Όταν τελειώσει η Δημοπρασία, τότε θα τους δώσω όσες συναντήσεις θέλουνε."


Έκανε την συνάντηση την περασμένη Τετάρτη, αφού είχε λήξει η Δημοπρασία. Ήρθε στην αίθουσα όλο το χωριό. Ο Δήμαρχος και ο αντιδήμαρχος κοιμήθηκαν για το περισσότερο χρόνο της συνάντησης. Τα πυροτεχνήματα τα πέταγε ένας γραφικός τύπος από το Δημοτικό Συμβούλιο που τυγχάνει μάλιστα αρχηγός της (δεξιάς) αντιπολίτευσης, ο οποίος φώναζε και χειρονομούσε ότι δεν πρέπει να έχουμε αντιρρήσεις γιατί "το Σαν Μπενεντέτο πεθαίνει!"

Εδώ δεξιά, ο κύριος της Δεξιάς καθώς γκαρίζει ότι πρέπει να κάνουμε ότι μας λένε γιατί το χωριό μας πεθαίνει. Στην φωτογραφία πάνω-πάνω στην ανάρτηση ο Δήμαρχος είναι στην μέση. Στα δεξιά του ο αντιδήμαρχος με τα γυαλάκια, και στα αριστερά του ο αντιπρόσωπος των αγοραστών. Στην επόμενη φωτογραφία ο Δήμαρχος απολαμβάνει ένα υπνάκο κατά την διάρκεια της συνάντησης. Στις παρακάτω φωτογραφίες, ο Δήμαρχος, ο αντιδήμαρχος, το κακό συναπάντημα, και ο καταρράκτης.

Αυτό είναι Δημοκρατία αγαπητοί μου.

Όχι παίζουμε.









Από την ιστοσελίδα που έχω φτιάξει για το χωριό μας κάνω ότι μπορώ. Αμερικάνικα (δηλαδή με γεγονότα και στοιχεία αντί για πυροτεχνήματα) Να δούμε τι θα γίνει. Πάντως το χωριό μας έχει επιζήσει από τους Ρωμαϊκούς χρόνους, και ιδιαίτερα από τον ένατο αιώνα. Ίσως να επιβιώσουμε και αυτή τη "Δημοκρατία"...


















Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Φτάσαμε...









Όλη μου τη ζωή σε ίσως εκατοντάδες πτήσεις, η πρώτη μου φροντίδα ήταν να παίρνω θέση με παράθυρο. Πρώτα για μένα, και αργότερα, από το 1990 και μετά, για τον γιό μου τον Κώστα. Τις τελευταίες χρονιές που ερχόταν να μας δει από την Αμερική τα κατάφερνε καλά και μόνος του. Μόνο τρεις φορές δεν μπόρεσα να βρω παράθυρο για τον εαυτό μου, και ο Κώστας μόνο μια φορά...

Τώρα που ήρθε να μας δει για 6 μέρες, πρώτη φορά σαν πιλότος αερογραμμών πλέον, με την ταυτότητά του που τον βάζει σε οποιαδήποτε πτήση δωρεάν, δεν είχε ένα παράθυρο. Είχε τρία. Τον βάλανε βλέπετε πρώτη θέση γιατί είχε κενές.

Μου έστειλε ένα τεξτ φεύγοντας από Φιλαδέλφεια για Μαδρίτη (και μετά Μπολόνια) όπου μου θύμισε πως τον βοήθησα να σιγουρευτεί για την καριέρα που ήθελε, όταν ήταν 13 χρονών, και τον ρώτησα "αν κοιτάξεις ποτέ από το πιλοτήριο στην πρώτη θέση και δεις έναν δικηγόρο ή γιατρό ή πολιτικό ή επιστήμονα να κάθεται στην πρώτη θέση και να σιγοπίνει το κοκτέιλ του, θα επιθυμούσες άραγε να κάθεσαι στην θέση του;" Από τότε λέει αποφάσισε και ήταν πια σίγουρος ότι ήθελε να ζήσει την ζωή του σαν πιλότος, Και στο τεξτ σήμερα μου είπε ότι τελικά μπορούμε να έχουμε και τα δύο: όταν δεν πετάει ο ίδιος το αεροπλάνο, είναι στην πρώτη θέση με ένα κοκτέιλ. 22 χρονών.

Τα καταφέραμε! είπε, όπως έλεγε μετά από την τελευταία κατεβασιά σε κάθε διακοπές σκι. Ε, του λέω, η μηλιά δεν φυτρώνει μακριά από το μήλο.











Τα χειροποίητα τορτέλι της μαμάς μας στο τέλος του ταξιδιού. Και λίγο Σαν Τζοβέζε.










Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Ονειρώξεις












Στην Νέα Υόρκη το λένε "Off-Broadway". Είναι εκεί που ανοίγουν πρωτοποριακές ή αμφιλεγόμενες θεατρικές παραστάσεις που δεν έχουν την σιγουριά, ή την πρόσκληση, να ανοίξουν στο Broadway, και δοκιμάζουν τους μυς τους περιφερειακά, σε κουλτουριάρικα θέατρα τέχνης μακριά από την πλατειά οδό.

Έτσι και η πολιτική επιθεώρηση των Συριζαίων δοκίμασε τους μυς της με μια παράσταση Off-Broadway σε μια ακαδημαϊκή πλατφόρμα της Ουάσινγκτον, το Brookings Institution. Την κοσμοϊστορική στιγμή της ανακάλυψης της Αμερικής από τον τσίπρα δυστυχώς επισκίασαν οι τελετές και τα πάρτυ για την δεύτερη ορκωμοσία του Ομπάμα.

Το Brookings Institution, δεν είναι πολιτική ή οικονομική οντότητα. Είναι ένα κοινωφελές ίδρυμα ιδιωτικής προελεύσεως, ένα think tank δημιουργημένο το 1916 από τον φιλάνθρωπο Ρόμπερτ Μπρούκινγκς, ως "μια δημόσια οργάνωση που διεξάγει ανεξάρτητες έρευνες, και, βάση αυτών των ερευνών διαθέτει καινοτόμες, πρακτικές συστάσεις για την προώθηση τριών στόχων: Την ενίσχυση της Αμερικανικής δημοκρατίας, Την ενίσχυση της οικονομικής και κοινωνικής ευημερίας, της ασφάλειας και των ευκαιριών όλων των Αμερικανών, και, Την εξασφάλιση μιας πιο ανοικτής, ασφαλούς, ευημερούσας και συνεργικής διεθνούς συγκυρίας".

Εκεί λοιπόν πήγε ο τσίπρας να τους εξηγήσει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν πρέπει να φοβούνται τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜέκ καϊμάκι, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει την Ευρώπη, ήταν και είναι Ευρωπαϊκό κόμμα, θέλει το Ευρώ, και έχει πολλά κοινά με την Αμερική. Απλά δεν του αρέσει το μνημόνιο γιατί μας έφερε κατάθλιψη, στην Ελλάδα, ενώ οι ΗΠΑ δεν έπαθαν κατάθλιψη μετά από την κρίση που πέρασαν το 2007-8. Αυτά. Ευχαριστώ.

Όταν ο Φιντέλ Κάστρο το 1959 δήλωσε σαφώς ότι δεν συμφωνεί η Κούβα με τον κομουνισμό, ότι δεν είναι κομουνιστές, και μετά πήγε στις ΗΠΑ να προωθήσει την επανάσταση, όχι σαν αντι-Αμερικανική αλλά σαν επανάσταση κατά των συμφερόντων της μαφίας και των μεγάλων ιδιωτικών Αμερικανικών επιχειρήσεων, ο Κάστρο πλήρωσε μια Αμερικανική εταιρεία δημοσίων σχέσεων για να τον βοηθήσει να παρουσιαστεί στις ΗΠΑ. Δυστυχώς τότε οι ΗΠΑ ακόμα παίρνανε ανάσα από 8 χρόνια Μακαρθισμού και υστερίας, και ο Αϊζενχάουερ έκανε το μεγάλο λάθος να μην δεχτεί τον Κάστρο. Και δύο χρόνια αργότερα η Κούβα αναγκάστηκε για να επιβιώσει να προσχωρήσει στην Μόσχα.

Ο Φιντέλ πάντως επέζησε επί έντεκα Αμερικανών προέδρων.

Ο τσίπρας δεν είχε το μυαλουδάκι άραγε να χρησιμοποιήσει τουλάχιστον ένα Αμερικανό για να του στυλβώσει τον λόγο που έβγαλε, να τον συμβουλεύσει πως να επικοινωνήσει το μήνυμα του σε Αμερικανικά μυαλά; Ή μήπως, τελικά, δεν έχει καν μήνυμα να στυλβώσει;

Ο λόγος που έβγαλε στο Μπρούκινγκς είναι εδώ. Η σελίδα του Μπρούκινγκς για την ομιλία είναι εδώ. Πιστέψτε με, μεταφρασμένος στα αγγλικά και ακουσμένος από αμερικάνικά αυτιά ήταν απλά μια σπατάλη των χρημάτων των συνιστωσών για το εισιτήριο και το ξενοδοχείο. Και σε οποιονδήποτε σκεπτόμενο Αμερικανό που ξέρει να αναλύει ομιλίες, προξένησε περισσότερο αμφιβολίες παρά να τις καθησυχάσει. 


"Όταν ήμουν μικρός, θυμάμαι τους μεγαλύτερούς μου να μου λένε ότι αν η Αμερική αρπάζει ένα κρύωμα, η Ελλάδα κρεβατώνεται με πνευμονία."
Έτσι ξεκίνησε στην εισαγωγή της ομιλίας του στο Αμερικανικό ακαδημαϊκό ίδρυμα/think tank, ο malakas, φτου να μην τον ματιάξω. Τι έγινε; ξέμεινε από τσαμπουκά;

Ομιλία αδύναμη, ατεκμηρίωτη και ερασιτεχνική στην δομή της. Και οι Αμερικανοί δεν πάνε weak, unsubstantiated, amateur ανθρώπους. Οι Ρωμιοί βέβαια άλλο που δεν θέλουνε!










Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

Επιβολή










Ορίστε και ένας τίτλος εφημερίδας που θα μπερδέψει αρκετούς στην Ευρώπη και σχεδόν όλους στην Ελλάδα. Ο Ομπάμα, λέει ο τίτλος, παραθέτει φιλελεύθερο όραμα. Προτρέπει νέα δέσμευση για ισότητα, ευκαιρία (opportunity = δυνατότητα εξεύρεσης ευκαιριών προώθησης προσωπικών στόχων/ονείρων)

Όπως κάθε καθώς-πρέπει Ρωμιός "διανοούμενος" γνωρίζει, όταν κατέχει την γεύση των λεκτικών του γλειφιτζουριών, η κακιά λέξη "φιλελεύθερος" έχει γεύση δεξιά.

Στις ΗΠΑ όμως, η λέξη "φιλελεύθερος" (liberal) έχει έννοια αριστερή (σε αντίθεση με την αποκλειστικά Αμερικανική έννοια του Ελευθεριακού [liberterian] που είναι κάθε άλλο παρά αριστερή και άνευ αντιστοίχου στην Ευρώπη). Για τους Αμερικανούς, οι Συριζαίοι, φερ' ειπείν, είναι "φιλελεύθεροι". Τέλεια συνεννόηση.

Στις ΗΠΑ βέβαια, η φτηνή ιατρική περίθαλψη θεωρείται κομουνισμός, και η δωρεάν ιατρική περίθαλψη θεωρείται δικτατορία του κράτους.

Εν τω μεταξύ, στην Βρετανία των '70, '80 και '90 η ιατρική περίθαλψη και η παιδεία ήταν όχι μόνο δωρεάν, αλλά οι καλύτερες στον πλανήτη, και παρέμειναν έτσι κάτω από την δεξιότατη κυβέρνηση της Θάτσερ, σε ένα ...Βασίλειο.

Τι έχει κάνει η δόλια η Ελευθερία για να είναι τόσο παρεξηγημένες οι λέξεις-παιδιά της, μεταξύ λαών και γλωσσών;

Όλοι θέλουν Ελευθερία... οι Έλληνες το 1821 θέλαν Ελευθερία από τους Οθωμανούς... οι Γερμανοί το 1936 θέλαν Ελευθερία από τους Εβραίους μέσα στην κοινωνία τους... και, Ελευθερία, τελικά, είναι να μπορείς να κάνεις ότι θέλεις χωρίς κανένας να σου στερεί το δικαίωμα να το κάνεις. Ποιά είναι τότε η διαφορά μεταξύ Ελευθερίας και Αναρχίας. Υπάρχει διαφορά (η διαφορά ειναι το αν υπάρχουν οποιοιδήποτε νόμοι). Για τον καθένα όμως είναι διαφορετική η ...διαφορά.

Το κοινό μεταξύ της Ελευθερίας των Ελλήνων από τους Οθωμανούς και της Ελευθερίας των Γερμανών-ναζί από τους Εβραίους είναι ότι και οι Οθωμανοί και οι Εβραίοι έχασαν τις περιουσίες τους που τις πήραν με άλφα ή βήτα τρόπο εκείνοι που απέκτησαν την ...ελευθερία τους. Κάτι μου λέει ότι τελικά πίσω από την υπαρκτή έννοια της ελευθερίας πάντα θα βρει κανείς κίνητρα οικονομικά -αν αναλύσει κανείς πραγματικά τι σημαίνει για τον καθημερινό άνθρωπο η έννοια της οικονομίας και της απόκτησης και κατοχής πλούτου.

Και, στην Αμερική, εκείνοι που θέλουν να χρησιμοποιήσουν το κράτος για να χτίσουν μια κρατική οικονομία που βοηθάει τους αδύναμους λέγονται "φιλελεύθεροι". Εκείνοι που θέλουν να υπάρχει έλεγχος στο ποιός έχει όπλα και τι όπλα έχει λέγονται "φιλελεύθεροι". Εκείνοι που θέλουν το κράτος να επιβάλει την ισότητα και την ίση ευκαιρία ευημερίας λέγονται "φιλελεύθεροι".

Ίσως γιατί στην Αμερική ο "φιλελεύθερος" νοιάζεται για την ελευθερία του συμπολίτη του ενώ στην Ευρώπη νοιάζεται για την ελευθερία της αφεντιάς του. Και τότε πια η ερώτηση είναι, και πάλι, τι σημαίνει "Ελευθερία".

Η μόνη χρησιμότητα του οποιουδήποτε νόμου είναι να απαγορεύσει σε έναν άνθρωπο, ή σε ένα κράτος, να βλάψει τον συνάνθρωπό του, ή την βιωσιμότητα του κράτους. Οι νόμοι είναι η επιβολή της εκάστοτε ηθικής και της λειτουργικότητας της εκάστοτε Οικονομίας. Ο οποιοσδήποτε νόμος υπάρχει επειδή αν έχουν όλοι τέλεια Ελευθερία δεν θα την χρησιμοποιήσουν όλοι για το κοινό καλό, με τον ίδιο (κοινό) τρόπο ή προθέσεις. Ένας ελεύθερος φονιάς μπορεί να δολοφονήσει είκοσι παιδιά σε λίγα λεπτά. Ένας ελεύθερος μισάνθρωπος μπορεί να πείσει 60 εκατομμύρια ανθρώπους να εξοντώσουν μια φυλή και να προκαλέσουν έναν παγκόσμιο πόλεμο.

Μπορούμε να επιτρέψουμε στους φασίστες να υπάρχουν μέσα από την έννοια που δίνουμε στην "Ελευθερία". Όμως οι φασίστες θα μπούνε με 8% και σε έξι μήνες θα φτάσουν το 12%. Όταν φτάσουν το 25% θα ανησυχήσουμε; Όταν φτάσουν το 51% εμείς θα γίνουμε μειοψηφία και η πλειοψηφία θα καταργήσει τον νόμο ανεκτικότητας που τους επέτρεψε να ανεβάσουν τα ποσοστά τους; Και μετά θα πούμε ότι δεχόμαστε να κλειστούμε στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως γιατί είχαμε ηθικά δίκιο να επιτρέψουμε την ύπαρξη του κοινωνικού καρκίνου του φασισμού;

Η ύπαρξη κοινωνίας ανθρώπων σημαίνει νόμους. Και σημαίνει πρόνοια της κοινωνίας για τον κάθε άνθρωπο. Η ελευθερία του ενός είναι η δικτατορία κατά του άλλου.

Δεν υπάρχει ουτοπία πουθενά αλλού παρά στην φαντασία και όνειρα των ρομαντικών, ιδίως όταν πρόκειται για την ουτοπία του ότι μια κοινωνία ανθρωπίνων όντων θα μπορούσε να λειτουργήσει στην πραγματικότητα από εθελοντική ιδιωτική πρωτοβουλία. Το ανθρώπινο ον, είναι μεν ον, αλλά είναι και ων. Και εδώ μπερδεύονται τα πράγματα όταν πολλοί Ων μοιράζονται ένα σπίτι.

Ότι έννοια να δώσει ένας λαός στην έννοια "φιλελεύθερος", η πικρή πραγματικότητα είναι ότι οι νόμοι εξ' ορισμού περιορίζουν την Ελευθερία, και ότι το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι ότι θα φτάνουμε σε κάποια χρυσή τομή αντί για οποιοδήποτε άκρο... σε κάθε στροφή της ιστορίας, σε κάθε φυλή, παράδοση και γωνιά του πλανήτη...






Εν τω μεταξύ, στην Ελλάδα οι Αμερικανοί είναι ελεύθεροι να κυκλοφορούν στους δρόμους της Αθήνας, εκτός αν είναι μαύροι ή ασιατικής καταγωγής, οπότε μπορεί να αντιμετωπίσουν ένα προβληματάκι.







Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Στόχοι









"Σε αυτήν την σημερινή κρίση, η κυβέρνηση δεν είναι η λύση του προβλήματος. Η κυβέρνηση είναι το πρόβλημα."
Ρόναλντ Ρέγκαν, 20 Ιανουαρίου 1981






"Η ερώτηση που κάνουμε σήμερα δεν είναι αν η κυβέρνηση είναι εκτεταμένη ή αν είναι συρρικνωμένη, αλλά αν λειτουργεί."
Μπαράκ Ομπάμα, 20 Ιανουαρίου 2009






"Η φερεγγυότητα της κυβέρνησης, η ακεραιότητα του νομίσματος της,  και το απαραβίαστο των υποχρεώσεών της πρέπει να διατηρηθούν."
Γουίλιαμ ΜακΚίνλεϋ, 4 Μαρτίου 1897






"Κάθε διαφορά σε γνώμη δεν είναι διαφορά επί της αρχής. Αποκαλέσαμε με διαφορετικά ονόματα αδέλφια των ίδιων αρχών."
Τόμας Τζέφερσον, 4 Μαρτίου 1801






"Το μεγαλύτερο πρώτιστο έργο είναι να βάλουμε τους ανθρώπους να εργαστούν. Αυτό δεν είναι πρόβλημα χωρίς λύση αν το αντιμετωπίσουμε με σύνεση και θάρρος."
Φρανκλίνος Ρούζβελτ, 4 Μαρτίου 1933





"Δεν είμαστε εχθροί αλλά φίλοι. Δεν πρέπει να είμαστε εχθροί."
Αβραάμ Λίνκολν, 4 Μαρτίου 1861









Εν τω μεταξύ, στα νότια Βαλκάνια, το όλο πρόβλημα εστιαζόταν σε μια λίστα...
- Μία κάλπη!
- Εφτά κάλπες!
- Τέσσερεις κάλπες!
- Δέκα να μη στα χρωστάω μαλάκα!
- Πάρε τ' αρχίδια μου!
- Δεν έχεις αρχίδια!
- Έχω!
- Δεν Έχεις!
- Προδότη!
- Πιόνι!
- Δοσίλογε!

Και, καθώς εξελίσσονταν τα παραπάνω στα νότια Βαλκάνια, στην βορειοδυτική Ευρώπη αναρωτιόντουσαν:
- Καλά μέχρι στιγμής, αλλά, ακόμα δεν έχετε απολύσει ούτε έναν κηφήνα, δεν έχετε κάνει τίποτα για την μεγάλη φοροδιαφυγή, δεν έχετε ιδιωτικοποιήσει τίποτα, δεν έχετε ελευθερώσει τα επαγγέλματα και δεν έχετε φορολογήσει τους πλουσιότερους. Αυτά, που τα υπογράψατε ήδη προ καιρού, πότε με το καλό λέτε να τα ξεκινήσετε;

Η πρόσφατη περίοδος εορταστικών ημερών ήταν ευκαιρία ανάπαυλας για τις συνιστώσες οι οποίες πήγαν διακοπές στην Νότιο Αμερική. Επί τη επιστροφή, οι συνιστώσες πήγαν να εκθέσουν τις απόψεις τους στον Γερμανό Υπουργό Οικονομικών ο οποίος απήντησε, ως προς τα εκτεθειμένα από τις συνιστώσες ζητήματα, ότι δεν μπορεί να αναμιγνύεται στα εσωτερικά άλλων χωρών παρά μόνο ως προς τις διεθνείς υπογεγραμμένες συμφωνίες άλλων χωρών. Οι συνιστώσες τώρα μπορεί να ψάξουν για διεθνή υποστήριξη, στις επόμενες διακοπές τους, στην Ζιμπάμπουε, Τασμανία, Αλγερία, και εξωτερική Μογγολία, και πιθανώς στην Νέα Γουινέα.







Αποσπάσματα ομιλιών από ορκωμοσίες προέδρων των ΗΠΑ και εικόνες προέδρων
από την εφημερίδα Ουάσινγκτον Ποστ.












Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Μάτια







Θυμάμαι λίγα πράγματα να μου έμαθε ο πατέρας μου. Ένα, το πιο σημαντικό, για μένα, που θυμάμαι να με δίδαξε, το έκανε σε ένα μόνο λεπτό όταν ήμουνα πολύ μικρός, κάπου εφτά, οχτώ ετών... Ένα απόγευμα κοιτούσε τους λίγους (έξι-εφτά) δίσκους που είχε, και μου έδωσε να κρατήσω εκείνον που αγαπούσε πιο πολύ, την εκτέλεση του Ρίχτερ, 1959, του Δεύτερου Κονσέρτου του Ραχμάνινοφ.
Μου έδειξε τον Ρίχτερ, στο εξώφυλλο, και μου είπε:
Κοίταξε αυτόν τον άνθρωπο. Κοίταξε τα μάτια του. Τι βλέπεις;



Svjatoslav Richter plays Sergei Rachmaninoff,
Piano Concerto No.2 in C minor, Op.18 (1901)

34':45"
Legendary recordings from the Deutsche Grammophon catalogue series,
DG cat# 138 076 Rachmaninoff: Piano Concerto No. 2 in C minor / 6 Preludes
Recorded in Warsaw, Philharmonie on 26th to 28th April 1959; released 1959,
won Grand Prix International du Disque in 1960




Αργότερα, κάποια χρονιά, κατά λάθος έγδαρα τον δίσκο στην πλευρά "Α". Τις επόμενες δεκαετίες του τον αγόρασα δώρο, δυό τρείς φορές, καθώς τον εύρισκα στo Λονδίνο να επανεκδίδεται σε διάφορες συσκευασίες και συνδυασμούς άλλων συνοδευόντων περιεχομένων της  Deutsche Grammophon. Μέχρι και CD στο τέλος... Ποτέ όμως δεν "ήταν" ο ορίτζιναλ... εκείνος, στο σπίτι, δεν ξέρω τι απέγινε...








Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Πορεία










Τώρα, εδώ από την Ιθάκη, στα Απέννινα της Ιταλίας, κοντά στην Ραβέννα, την πρωτεύουσα του Ιουστινιανού και του Βελισάριου, και την Φλωρεντία των Μεδίκων, που ξεκίνησε σαν ησυχαστήριο των συνταξιούχων λεγεωνάριων του Ιουλίου Καίσαρα, στο πέτρινό μας σπίτι στο βουνίσιο χωριό απ' όπου εργάζομαι στην Νέα Υόρκη και μαθαίνω νέα του γιού μου από τα σύννεφα  πάνω από τις ανατολικές ΗΠΑ, κοιτάζω πίσω στον δρόμο που με έφερε εδώ -χωρίς να χρειαστεί να πεθάνω πρώτα για να ανακαλύψω αν υπάρχει παράδεισος...

Κάθε στιγμή του δρόμου, ποτέ δεν φάνηκε ιδιαίτερη -μόνο δικιά μου, κατάδικιά μου, αποφασισμένη και χαρτογραφημένη από μένα και κανέναν άλλον. Κοιτώντας όμως τώρα από 'δω προς τα πίσω, σηκώνω τα φρύδια μου και λέω, άντε! πολλά ωραία περάσαμε...

Είτε για μήνες, είτε βδομάδες, είτε για χρόνια, τόσες ταυτότητες και εμπειρίες... φοιτητής, ταξιτζής, λαντζέρης, φωτογράφος στο Λονδίνο... πρόεδρος εταιρείας, υπάλληλος, μπαμπάς, προπονητής του μπέης μπωλ στην Βοστώνη και την Νέα Υόρκη... επιθεώρησα χρώμα και εκτύπωση εκατομμυρίων αντιτύπων στο Γουισκόνσιν, Ιλινόι και Ιντιάνα... Φωτογράφος στην Στοκχόλμη... δάσκαλος στην Αθήνα και την Βοστώνη... Φωτογράφος στην Ελλάδα... Τόσοι άνθρωποι που γνώρισα, ονόματα γνωστά σε τρεις, τέσσερεις χώρες... Σαν να μην έφτανε μια ζωή και χώρεσα πέντ-'εξι στην μία που μού 'δωσε η φύση... κι ακόμα, αν συμφωνεί κι η φύση, όσο έχω μπροστά μου, άλλο τόσο, τώρα που έφτασα και στη Ιθάκη...

Και σε κάποια απ' τις ζωές ήμουνα και δημοσιογράφος στην Αθήνα για δύο χρόνια το '85 και το '86... Πήγαινα κάθε μέρα στην εφημερίδα, υπάλληλος, και έγραφα για το Athens News. Έμπαινα στο γραφείο του εκδότη, του Γιάννη Χορν, όπου τον έβλεπα θαμμένο στις σημερινές Ελληνικές εφημερίδες, και άρχιζε με τον μαρκαδόρο του να σημειώνει άρθρα και να μου δίνει τις σελίδες. Κι εγώ γύριζα στο γραφείο μου, στην γραφομηχανή μου, και τα μετάφραζα στα Αγγλικά για το Athens News. Όταν είχα υπηρεσία βράδυ, περίμενα στα τέλεξ του Ρώητερς και του Ασόσιέηντεντ Πρες τα παγκόσμια νέα καθώς βγαίναν συνεχώς, και τα σημαντικά τα έκοβα και τα έβαζα στην εφημερίδα για αύριο...

Θυμάμαι τον Γιάννη τον Χορν, αδελφό του γνωστού ηθοποιού Δημήτρη Χορν, 72 χρονών τότε, σαν σήμερα... περίεργος, αινιγματικός άνθρωπος... τον έψαξα στο Γκούγκλ και βρήκα αυτό:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A7%CE%BF%CF%81%CE%BD
και αυτό:
http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=87297

αλλά, βρήκα και αυτήν την συνέντευξή του, στην ΕΡΤ το 1993:
http://www.ert-archives.gr/V3/public/main/page-assetview.aspx?tid=4645&tsz=0&act=mMainView

Την έβαλα την συνέντευξη και την παρακολούθησα και τον είδα πάλι και άκουσα την φωνή του για πρώτη φορά σε 27 χρόνια -τόσο γνώριμος... κάθε πρωί και μεσημέρι για δύο χρόνια...

Που και που με άφηνε να γράφω εγώ κάτι δικό μου, σαν σχόλιο επικαιρότητας... και είχα γράψει ένα κομματάκι μια φορά, στα Αγγλικά πάντα, όπου μιλούσα για την Αθήνα και τους Αθηναίους, και είχα γράψει την φράση, θυμάμαι, "...γρηγορότερα από όσο μπορεί ένα ψίχουλο να κατέβει το λαρύγγι ενός παιδιού στην Αιθιοπία..." (φαίνεται από τότε καυτηρίαζα σαρκαστικά τους συγκατοίκους μου στο κλεινόν άστυ).

Την επόμενη μέρα η εφημερίδα έλαβε παράπονα για την απαίσια επιλογή φράσης στο άρθρο εκείνο...
...και με φώναξε στο γραφείο του ο Χορν.
Ο Χορν, αν και εκδότης αγγλόφωνης εφημερίδας δεν ήξερε λέξη Αγγλική και ποτέ δεν διάβαζε την εφημερίδα του, ούτε ζητούσε, ή ήθελε, ποτέ κανείς να του την μεταφράζει.
Φαντάστηκα ότι επρόκειτο να απολυθώ.
Και μου είπε:
"...ο κόσμος παραπονιέται μόνο όταν κάτι του κάνει εντύπωση. Ότι και να έγραψες έκανε εντύπωση. Συνέχισε. Αυτό είναι δημοσιογραφία."

Λίγο μετά, παραιτήθηκα και άρχισα να γυρίζω την Ελλάδα με την φωτογραφική μου μηχανή για μια εταιρεία του Λονδίνου...














Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

Μεταναστευτικόν














Καθώς έκανα την έρευνα για τον Αμερικανό στρατιώτη της προηγούμενης ανάρτησης (που αν υπάρξουν νεώτερα θα σας πληροφορήσω), είπα, μια που κάνω τόση έρευνα, δεν κάνω μια έρευνα και για μας;

Η οικογένειά μας από πατέρα σε πατέρα είναι απ' το Αϊβαλή. Ο προηγούμενος Δημήτρης είχε γεννηθεί εκεί, είχε παντρευτεί και μείνει στην Πόλη, και είχαν έρθει με την γιαγιά μου και τον θείο μου στην Αθήνα το 1925, όπου γεννήθηκε ο πατέρας μου το 1934 και πέθανε ο παππούς Δημήτρης το 1936 όταν πήγε για εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας (πιθανόν να μην έδωσε φακελάκι η γιαγιά).

Ο θειός μου, ο αδελφός του πατέρα μου, που είχε γεννηθεί στην Πόλη, μας έλεγε πάντα ότι το σπίτι της οικογένειας στην Πόλη είχε γίνει μετά το Βελγικό Προξενείο. Και ότι στο Αϊβαλή, ήμασταν μεγαλοκτηματίες και ότι η υπόλοιπη οικογένεια που είχε μείνει στο Αϊβαλή, όταν παντρεύτηκε στην Πόλη ο παππούς, φύγανε με βάρκα για Μυτιλήνη και Αθήνα με το που πλάκωνε ο Τούρκικος στρατός στην Καταστροφή.

Ο θειός μου (και νονός) είχε μάλιστα φωτογραφηθεί μπροστά στο Βελγικό Προξενείο στην Πόλη κάποτε την δεκαετία του 1980 και η φωτογραφία "του σπιτιού μας" υπάρχει στα ντεφτέρια μας. Πέραν αυτού μας είχε πει ότι βρήκε και το σπίτι μας στο Αϊβαλή. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έλεγε ότι ένας θείος από το Αϊβαλή είχε πάει στην Αμερική και είχε γίνει δήμαρχος στην Καλιφόρνια κάπου, και ότι άλλος της οικογένειας είχε πάει στην Βραζιλία, έγινε τενόρος της όπερας και οι τρεις κόρες του παντρεύτηκαν αξιωματικούς της Βραζιλιανής αεροπορίας (το όνομα χάθηκε στην Βραζιλία τουλάχιστον) και μας είχε πει ο θειός μου ότι τις είχε συναντήσει και του είχανε κάνει πλουσιότατο τραπέζι!

Πρόσφατα είχα ανακαλύψει ότι το σημερινό Βελγικό Προξενείο στην Πόλη ήταν σπίτι Ελληνικής οικογένειας που αγοράστηκε από το Βέλγιο το 1900. Μάλιστα είχαν τα 100 χρόνια του "Παλατιού του Βελγίου" στην Πόλη, στο Ταξίμ, το 2000. Η απορία που μου δημιουργήθηκε ήταν ότι αν το Προξενείο είναι εκεί από το 1900 και οι τελευταίοι της οικογένειας μας φύγαν από την Πόλη το 1925, θα πρέπει να δημιουργείτο συνωστισμός στον καμπινέ επί 25 χρόνια όταν ήθελαν να κατουρήσουν και ο Βέλγος πρόξενος και η οικογένειά μας την ίδια ώρα. Η απορία μου όμως λύθηκε όταν ανεκάλυψα ότι το όνομα της Ελληνικής οικογένειας από την οποία αγόρασε το Βέλγιο το σπίτι τους δεν έχει καμία σχέση με εμάς. Ο θειός (και νονός) κάπου ...έκανε λάθος.

Πιο πρόσφατα ανακάλυψα μια καρτ ποστάλ σταλμένη σε μέλλος της οικογενείας μας στην Πόλη το 1907 και είχε πάνω την πραγματική μας διεύθυνση, στο Πέρα. Και άλλη μία με διεύθυνση στο εξοχικό στο νησί Πρώτη. Δυστυχώς η διεύθυνση στο Πέρα δεν υπάρχει στην σημερινή Πόλη, οπότε σηκώνει το πράγμα περισσότερη έρευνα να δούμε τι ήταν πριν αλλάξει η πολεοδομία...

Εν τω μεταξύ, ψάχνοντας το όνομά μας ανά την υφήλιο ποτέ δεν το βρήκα -είμαστε πράγματι οι μόνοι με το επίθετό μας, ο γιός μου και εγώ. Και το γράφουμε με ύψιλον και δύο λάμδα.

Δεν το είχα όμως ψάξει φωνητικά. Το έψαξα τώρα που έψαχνα για τον Αμερικανό στρατιώτη της προηγούμενης ανάρτησης.

Και βρήκα!

Το καράβι της Cunard με το όνομα  Pannonia, προερχόμενο από Πάτρα, Ελλάδα, έδεσε στην Νέα Υόρκη με μετανάστες στις 3 Αυγούστου του 1912. Ένας από τους μετανάστες στο πλοίο λεγότανε Νικόλαος με το δικό μου επίθετο, το οποίο ο Αμερικανός υπάλληλος που τον δέχτηκε το έγραψε με γιώτα και ένα λάμδα, αντί με ύψιλον και δύο λάμδα. Ο Νικόλαος ήταν, λένε τα Αμερικανικά χαρτιά, Έλληνας την καταγωγή, Τούρκος υπήκοος, από το Αϊβαλή. Το όνομα της μητέρας του ήταν "Triantafilia". Την προ-γιαγιά μου η οικογένεια την λέγανε Φιλιώ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Νικόλαος, που έφτασε μετανάστης με το Pannonia στην Νέα Υόρκη στις 3 Αυγούστου 1912, ήταν ή αδερφός του παππού μου του Δημήτρη, ή το πολύ ξάδελφος του.

Το περίεργο είναι ότι κανείς στην οικογένειά μας δεν είχε μιλήσει ποτέ για κανέναν πρόγονο Νικόλαο. Στα Προξενεία δεν μιλάνε φένεται για μετανάστες.

Το αξιοπερίεργο φοβερής σύμπτωσης είναι ότι όταν έφτασε με τον σκυλοπνίχτη στην Αμερική ο Νικόλαος (ο οποίος είχε πει στον αξιωματικό ότι το επάγγελμά του είναι εργάτης) δήλωσε σαν τελικό του προορισμό μια πόλη της Μασαχουσέτης λίγα χιλιόμετρα μόνο μακριά από εκεί που πρωτοέζησα εγώ στην Αμερική μόνιμα, 78 χρόνια αργότερα το 1990, και εκεί που μέναμε όταν γεννήθηκε στην Βοστώνη ο γιός μου.

Μέχρι το 1919 ο Νικόλαος είχε γίνει Nick.

Το 1919 ο θείος Nick ζούσε στην Ατλάντα της Γεωργίας σε ένα φτηνό ξενοδοχείο.

Το 1920 ζούσε ακόμα στην Ατλάντα της Γεωργίας σε ένα φτωχικό καταυλισμό (Tenement) με άλλους 15 διαφόρων εθνικοτήτων και ονομάτων, και ήταν σερβιτόρος σε εστιατόριο.

Δεν μας βλέπω για μεγαλοκτηματίες στο Αϊβαλή. Πάλι ...λάθος έκανε απ' ότι φαίνεται ο θείος (και νονός).

Πάντως, στην Λα Μέσα της Καλιφόρνιας, γεννήθηκε το 1954 και αποφοίτησε το 1970 ένας νεαρός με το Αμερικανικό επώνυμο του θείου Nick: το δικό μας επώνυμο, με γιώτα και ένα λάμδα. Το όνομά του νεαρού είναι David και η φωτογραφία του, ενώ δεν θυμίζει "εμάς" καθόλου, εμένα μου φέρνει λίγο φυσιογνωμικά με τον παππού μου τον Δημήτρη.


Έχει συνέχεια το πράμα: Την δεκαετία του '50, κάποιος Γιάννης (το όνομα Γιάννης είναι πολύ στην οικογένειά μας) με το επίθετό μας γραμμένο στα Ελληνικά τώρα με γιώτα και ένα λάμδα, έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε με μια κομπανία στην Λέσβο, απέναντι από το Αιβαλή. Είχε και ένα σαντούρι η κομπανία που πηγενοερχόταν στην Αμερική. Περίεργα πράγματα! Με έχετε ακούσει να τραγουδάω με την κιθάρα μου;

Πες-πες, υπάρχουν κιόλας 218 αξακριβώμένοι στο δέντρο μας, μαζί με την πλευρά της Μαργαρίτας, και φτάνουμε προς τον δέκατο όγδοο αιώνα. Από τον πατέρα της η Μαργαρίτα ξέρουν πως βρίσκεται η οικογένεια εδώ από τον δέκατο τρίτο αιώνα και βρίσκω κι άλλους!

Πάντως, η πλάκα είναι ότι πέρα από τα παραπάνω, αυτό το επώνυμο, με γιώτα και ένα λάμδα, αντί για ύψιλον και δύο λάμδα, φαίνεται εξ' ίσου σπανιότατο, όμως υπάρχει στις μέσες Πολιτείες της Αμερικής από τα τέλη του 18ου αιώνα, πολύ πριν φτάσει ο Νικόλαος στην Νέα Υόρκη! Υπάρχει οικογένεια σπαρμένη μέχρι τον δέκατο ένατο αιώνα, και σημερα στις μέσες Πολιτείες, Αρκανσας, Ιντιάνα... και ο Ντέηβιντ βέβαια στην Καλιφόρνια, που είναι τέσσερα χρόνια μεγαλύτερός μου.


Ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, όταν τά 'λεγε ο αδελφός του, απαντούσε ότι ο θηρεός της οικογένειας είναι ένα τσαρούχι και μια γκλίτσα σταυρωτά...





Δεν μας βλέπω πια για Βελγικό Προξενείο, ούτε για τενόρους στην Βραζιλία, ...ούτε μεγαλοκτηματίες του Αϊβαλή, μια και ο Νικόλαος πήγε τρίτη θέση κι έγινε ο Νικ ο σερβιτόρος, (ο οποίος δήλωσε για προορισμό παλιά, καλή περιοχή της Μασαχουσέτης -που την ήξερε; γιατί πήγαινε εκεί; αλλά κατέληξε εφτά χρόνια μετά στον Νότο, στην Ατλάντα; ) Ποιά η σχέση άραγε μεταξύ του Αϊβαλιού και της οικογένειας που ήταν στην Αμερική από τον δέκατο όγδοο αιώνα, που για κλάδος δικός μας φαίνεται από την έρευνα


...ποιός ξέρει: 
...μπορεί να πολεμήσαμε στο πλευρό του Τζωρτζ! (του Ουάσινγκτον)

 [Έ! ανιψιός του θειού μου είμαι! να μην πετάξω κι εγώ καμιά κοτσάνα;]





υγ. Όταν πέθανε ο θειός μου (και νονός) το 1998, μας τηλεφωνούσανε άγνωστοι και μας ζητούσανε τα διαμερίσματα που τους είχε υποσχεθεί.


υγ2. Είναι ενδιαφέρον πως οι αξιωματικοί της Αμερικανικής υπηρεσίας μετανάστευσης έγραφαν τα ονόματα φωνητικά στα Αγγλικά, όπως τα άκουγαν από τους μετανάστες στις ουρές που τα έλεγαν. Βλέπω χειρόγραφα, στο χέρι του αξιωματικού που τα έγραφε. Λέει ένας μετανάστης Σιδέρης Νίκος, και γράφει ο αξιωματικός, όνομα Sideris, επώνυμο Nicos. Ο επόμενος (αδελφός του πρώτου μάλλον) λέει Σταυρος Σιδέρης και γράφει ο αξιωματικός όνομα Stavrou και επώνυμο Sideris. Γιατί "Στάυρου" αντί "Σταύρος" θα ρωτήσετε; σκεφτείτε την φωνητική προφορά: "Μι λεν' Σταύρου". Και έτσι, άνθρωποι με τα επώνυμα Nicos και Sideris είναι αδέλφια, γιοί του κυρίου και της κυρίας Σιδέρη...







Αυτή η πραγματική φωτογραφία του Pannonia της Cunard διαφέρει λίγο σε μεγαλεία από την επίσημη καρτ ποστάλ πάνω-πάνω στην ανάρτηση... Που να περάσεις τον Ατλάντικό με δαύτο. Εγώ τουλάχιστον το 1983 πρωτοπήγα με τζάμπο 747.











Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

Καραβάνα










Κοντά στο Καστελ Ντελ Ρίο, τριάντα-σαράντα χιλιόμετρα νότια-νοτιοανατολικά της Μπολόνιας, εδώ στην Εμίλια Ρομάνια της Ιταλίας, έγιναν σκληρές μάχες το 1944-1945 μεταξύ των Αμερικανών και των Ές-Ές και της Βέρμαχτ, και των Ιταλών ανταρτών... Λίγοι μάλιστα γνωρίζουν ότι από τον Σεπτέμβριο του 1943 όταν έπεσε ο Μουσολίνι και μετά, η Ιταλία, ιδίως η βόρειος Ιταλία, πέρασε Γερμανική κατοχή και ακρότητες που συναγωνίζονται τις εμπειρίες της Ελλάδας και ίσως σε καναδυό περιστατικά να την ξεπερνούν...

Πριν δυό χρόνια, ένας Ιταλός χωριανός που περπατούσε στους λόφους κοντά στο Καστέλ Ντελ Ρίο βρήκε μια παλιά στρατιωτική καραβάνα...

Μπροστά, ήταν σκαλισμένο με υπέροχη λεπτομέρεια το προφίλ ενός Αμερικανού Ινδιάνου. Στα πλάγια ήταν σκαλισμένα με τον ίδιο βαθμό λεπτομέρειας ο αύξων αριθμός μητρώου του στρατιώτη, το όνομα, το αρχικό του μεσαίου ονόματος, και το επώνυμο του στρατιώτη, όπως και η πόλη και πολιτεία καταγωγής του: Φιλαδέλφεια, Πενσυλβανία.
 
Ο άνθρωπος που το βρήκε του έδωσε μεγάλη συναισθηματική αξία... και επί δύο χρόνια προσπάθησε μέσω Αμερικανικών οργανισμών της περιοχής της Μπολόνιας να βρει τον στρατιώτη ή την οικογένειά του για να επιστρέψει την καραβάνα που είχε χάσει ο στρατιώτης από την Φιλαδέλφεια. Ήθελε να εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες έρευνας πριν αποφασίσει να την κρατήσει ο ίδιος.

Στο τέλος έφερε την καραβάνα σε εμένα σαν τελευταία ευκαιρία να εξιχνιαστεί το μυστήριο και να βρεθεί ο στρατιώτης, ή, η οικογένεια.

Αφού την φωτογράφισα με λεπτομέρεια, και στα σημεία που ήταν χαραγμένα τα στοιχεία του στρατιώτη, οπλισμένος με τον αριθμό του στρατιώτη, το ονοματεπώνυμό του και την πόλη του, ξεκίνησα μέσω του ίντερνετ  να κάνω αυτό που βασικά είναι το επάγγελμά μου: την ανεύρεση και ανάλυση βάσεων στοιχείων δεδομένων. Από βάσεις στοιχείων του Πενταγώνου, των υπηρεσιών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, και των τοπικών δήμων και αρχείων. Που είναι φυσικά όλα ελεύθερα στο ίντερνετ.

Τα δύο πρώτα νούμερα του αριθμού έδειξαν ότι είχε επιστρατευτεί από την πολιτική ζωή, και ότι η επιστράτευση έγινε στην Πενσυλβανία. Λίγο αργότερα είχα βρει το ψηφιοποιημένο δελτίο επιστράτευσής του.

Ο στρατιώτης αυτός είχε γεννηθεί το 1909 και είχε επιστρατευτεί στην Φιλαδέλφεια στις 22 Οκτωβρίου του 1942 όταν ήταν 33 χρονών. Στη πολιτική ζωή ανήκε στο επάγγελμα των "Χρυσοχόων, ωρολογοποιών, κοσμηματοπωλών, και τεχνιτών ασημιού", πράγματα που συνηγορούσαν με τον τρόπο τον οποίον είχε σκαλίσει στην καραβάνα του το κεφάλι του Αμερικανού Ινδιάνου και τα στοιχεία του... και τον τόπο καταγωγής του.

Δεν υπήρχαν πληροφορίες για τους γονείς του, ή για την τύχη του. Πουθενά δεν μπόρεσα να βρω ημερομηνία θανάτου του, ή μετέπειτα τόπο διαμονής. Όμως το στρατολογικό του δελτίο τον έφερε ως παντρεμένο αλλά χωρίς παιδιά το 1942 και σε απόσταση από την σύζυγο του.

Τελικά, βρήκα το όνομα της συζύγου του. Γεννήθηκε και εκείνη το 1909... ίσως να αγαπήθηκαν στα πρώτα χρόνια του γυμνασίου μα ούτε ο ένας ούτε η άλλη τελείωσαν το γυμνάσιο. Η γυναίκα του πέθανε το 1989, ογδόντα ετών, και τα πολιτικά μητρώα φέρουν ότι κάποια στιγμή μετά τον πόλεμο ο στρατιώτης και η γυναίκα του, ή τουλάχιστον η γυναίκα του με την οποία δεν είχε διαζευχτεί, έφερε στο κόσμο ένα αγοράκι. Το αγοράκι παντρεύτηκε αργότερα και είχε δύο κόρες, που επισήμως φέρονται ως οι δύο εγγονές του στρατιώτη που έχασε την καραβάνα του στο Καστέλ Ντελ Ρίο.

Ο γιός της συζύγου του στρατιώτη, η γυναίκα του και οι δύο κόρες του ζουν ακόμα.

Βρήκα τρόπο να επικοινωνήσω με email με μία από τις γυναίκες αυτές, αλλά δεν ξέρω αν πρόκειται για την σύζυγο του γιού, ή για μία από τις δύο κόρες της. Έστειλα email χτες και περιμένω να δω αν θα λάβω απάντηση... αν ποτέ λάβω απάντηση.

Μέσω των στοιχείων για την σύζυγο του στρατιώτη και την σύζυγο του γιού της συζύγου του στρατιώτη, βρήκα οικογενειακά δέντρα που αναφέρουν είκοσι πέντε ανθρώπους, πέντε γενεών μέχρι τα μέσα του δεκάτου ενάτου αιώνα. Αν όμως το 1942 ο στρατιώτης ήταν σε απόσταση από την σύζυγό του, όπως αναφέρει η στρατολογία, δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι ο γιός που αναφέρεται ως γιός της συζύγου του, γεννημένος μετά τον πόλεμο, είναι απαραίτητα και βιολογικά γιός του στρατιώτη.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε ποιός ήταν αυτός ο άνθρωπος και τι αισθάνονται γι αυτόν οι φερόμενοι ως απόγονοι του που ζουν ακόμα σήμερα...

Ο στρατιώτης αυτός, ο Charles, που παντρεύτηκε την Editha το 1934 (25 χρονών και οι δύο) στην Φιλαδέλφεια και στρατεύτηκε το 1942, και πολέμησε στο Καστελ Ντελ Ρίο της Βόρειας Ιταλίας, και έχασε την καραβάνα του, ίσως  σε κάποια μάχη, αναφέρεται μόνο δύο φορές στην ιστορία, για τον γάμο του και την στράτευσή του...

Ίσως τα κόκαλα του να βρίσκονται κοντά εκεί που βρέθηκε η καραβάνα του. Στους νεκρούς του Αμερικανικού στρατού για εκείνη την περιοχή φέρεται ένας μόνο με το ίδιο επώνυμο, αλλά διαφορετικό όνομα... Ίσως να είναι αυτός και να πρόκειται για λάθος στο όνομα πριν το επώνυμο στις εγγραφές των πεσόντων... Ίσως να επέζησε τον πόλεμο, να γύρισε στον τόπο του, να ξανάσμιξε με την γυναίκα του, και μαζί να έκαναν οικογένεια που ζει ακόμα... ίσως όχι...

Κανείς, εκτός ίσως από την άμεση οικογένειά του, δεν έχει πια στοιχεία για το από που και από ποιούς κατάγετε, τι του συνέβη... τι απέγινε, και πότε και πως πέθανε...ποιός ήταν.

Ξέρουμε μόνο ότι έχασε την καραβάνα του στην Βόρειο Ιταλία. Και ότι ήταν επιδέξιος στο να δουλεύει μέταλλο...













Rosebud.











Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

Δοχεία












Οι λαϊκές κινητοποιήσεις είναι συγκοινωνούντα δοχεία, λέει ο τσίπρας, και ...υπογραμμίζει ότι όταν ο λαός δεν είναι στο προσκήνιο η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ έχει κάμψη.

Κάμψη.

Κατ' αρχάς, ο βαθμός στύσης του τσίπρα με αφήνει αδιάφορο (οι άδειοι τσογλανοτσαμπουκάδες ποτέ δεν ήταν ο τύπος μου) αλλά πρέπει να σας εκμυστηρευτώ ότι μου δημιουργείται μια εύλογη απορία, αφελής όπως είμαι:

Εφ' όσον την Σοφία αυτή την Ορθή την ακούσαμε από στόματος Προφήτη, ότι δηλαδή το πράμα του έχει κάμψη επειδή δεν είναι στο προσκήνιο ο λαός να το σηκώσει, και, εφ' όσον την Σοφία αυτή την μοιράστηκε μαζί μας επ' ευκαιρία της δημοσκόπησης που λέει ότι άλλοι έχουν λιγότερη κάμψη από αυτόν (κατά 0,5%) τότε...

...τότε, δηλαδής... οι άλλοι ΔΕΝ είναι "λαός";

"Λαός" είναι μόνο εκείνοι που τρίβουν την κάμψη του τσίπρα;

Οι άλλοι σίγουρα τότε είναι οι προδότες! μνημονιακοί! ναι.

Διότι μόνο δύο είδη υπάρχουν: ο λαός και οι μνημονιακοί;



Άντε τσιπράκο, ξεφούσκωσες. Κάμψη, ένα πράμα να δεις... Εγώ λυπάμαι τους αλαφροΐσκιωτους που σε χάψανε και τώρα ξεμείνανε πάλι από ονείρωξη και θα ψάχνουν τον επόμενο.













Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

Φακελάκια










Με μεγάλη χαρά έμαθα ότι οι Έλληνες αντεπιτίθενται εναντίων της διαφθοράς. Τα χαρμόσυνα νέα τα δημοσίευσε το BBC πρωτοχρονιά, σε ένα άρθρο το οποίο εξηγούσε στους Αγγλόφωνους τι σημαίνει η λέξη "Fakelaki".

Περισσότερο από "έναν μικρό φάκελο", η λέξη για τους Έλληνες προσδιορίζει ένα ευρύ φάσμα διαφθοράς, και προφέρεται "fakk-el-akee" έγραφε το BBC.

Μάλιστα, κάποια κυρία Κριστίνα Τρεμόντι, ο Ιπποκράτης να την έχει πάντα καλά, αφού σχεδόν έχασε τον πατέρα της σε νοσοκομείο της Καλαμάτας επειδή δεν ήξερε ότι για να χορέψει η ρωμαίικη πόρνη θέλει φακελάκι, έφτιαξε μια Ελληνική ιστοσελίδα με διεύθυνση
("έδωσα φακελάκι")

Εκεί μπορούν όλοι, ανώνυμα, να δημοσιεύουν τις ιστορίες τους σε μία από τέσσερεις κατηγορίες:
  • Έδωσα Φακελάκι
  • Δεν Έδωσα Φακελάκι
  • Πήρα Φακελάκι
  • Κατήγγειλα Φακελάκι
Μέχρι σήμερα, στην ιστοσελίδα υπάρχουν 1.423 ιστορίες για φακελάκια, μέσα στα οποία φακελάκια μπήκαν 4.755.570 Ευρώ.


Η ιστοσελίδα άνοιξε Σεπτέμβριο του 2012, πριν 4 μήνες και μετά αφού τους πρώτους μήνες προσπάθησε να γίνει γνωστή, τώρα, τα ποσά που ανεβαίνουν καθημερινά όλο και περισσότερο έχουν φτάσει, να επαναλάβω τα νούμερα, σε λιγότερο από τέσσερεις μήνες,
4.755.570 Ευρώ σε 1.423 καταγγελίες δωροδοκίας,
που απαιτήθηκαν από τους παραλήπτες.


Και οι νικητές είναι (10/1/2013):

(κατά αριθμό καταγγελιών)
Σε πρώτη θέση τα Νοσοκομεία με 874 καταγγελίες, €1.599.634 (€1.830 ανά φακελάκι)
Σε δεύτερη θέση οι Άδειες Οδηγήσεως με 196 καταγγελίες, €46.981 (€240 ανά φακελάκι)
Τρίτη θέση αξιώνει η πολεοδομία με 57 καταγγελίες, €103.665 (€1.818 ανά φακελάκι)
Τέταρτη θέση στις εφορίες με 49 καταγγελίες, €2.025.592 (€41.338 ανά φακελάκι)
Πέμπτη θέση το Υπουργείο Υγείας με 42 καταγγελίες, €50.070 (€1.192 ανά φακελάκι)
κλπ.,

(ή, κατά σύνολο ποσών)
Χρυσό μετάλλιο, Εφορίες, €2.025.592
Αργυρό, Νοσοκομεία, €1.599.634
Χάλκινο, Τελωνεία, €554.335
Τιμητική μνεία, Πολεοδομία, €103.655
Δεύτερη τιμητική μνεία, Υπουργεία, €102.930
κλπ.,

(ή, κατά μέσο όρο € ανά φακελάκι)
Ξεφτέρια: Εφορίες €42.587
Μεγάλοι: Τελωνεία €34.646
Προσπαθούν: Υπουργείο Ναυτιλίας €30.000
Ικανοποιητικοί: Υπουργείο Τουρισμού €11.383
Υπολογίσιμοι: Λοιπά Υπουργεία €9.357
Σε αυτή την κατανομή με ποσό ανά φακελάκι, τα Νοσοκομεία έρχονται σε ένατη θέση με μόνο περίπου €2.000 ανά καταγγελία (φακελάκι) και μοιράζονται την ένατη θέση με την Πολεοδομία.

Σημειωτέον ότι τα παραπάνω προκύπτουν μόνο από όσες καταγγελίες έγιναν ανώνυμα στην ιστοσελίδα www.edosafakelaki.org και δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα μια και υπάρχουν πάρα πολλοί παθόντες που αγνοούν την ύπαρξη της ιστοσελίδας, ή ντρέπονται να καταγγείλουν, ή φοβούνται να καταγγείλουν, ή δεν θέλουν να καταγγείλουν.

Σίγουρα στα πραγματικά, άγνωστα νούμερα, οι Έλληνες πόρνες (γιατροί) θα πρέπει να βρίσκονται σε ανώτερη γενική θέση στην κλίμακα επιδόσεων. Πάντως, προσωπικά, έχω την διαίσθηση ότι οι Έλληνες γιατροί θα υπερτερούν πολύ σε αριθμούς φακαλακίων από τις Ελληνίδες συναδέλφους τους.

Εγώ δεν θα ξεχάσω ποτέ τον κύριο Ιατρό ο οποίος για να γράφει χημειοθεραπεία στην μητέρα μου το 2007 είχε απαιτήσει €100 ανά χειραψία, και, μου είχε κάνει παρατήρηση μια φορά που του είχα δώσει πέντε εικοσάρικα αντί ένα κατοστάρικο. Προτιμούσε το κατοστάρικο, και αν μπορείτε να το πιστέψετε, το ήθελε και κολλαριστό. Πρόλαβα να δώσω έξι χειραψίες των 100 Ευρώ πριν πεθάνει η μητέρα μου. Μία σε πέντε εικοσάρικα, δύο σε φθαρμένα κατοστάρικα, και τρεις σε κολλαριστά κατοστάρικα, τα οποία ζήτησα γι αυτό το σκοπό από τον ταμία της τράπεζάς μου. Όταν μπήκε για δεύτερη φορά σε ένα μήνα ο πατέρας μου σε νοσοκομείο δεν πρόλαβα να επιστρέψω στην Ελλάδα να πάω στην τράπεζα, και μετά στο περίπτερο για φακελάκια, και έφυγε σε πέντε μέρες αντί για τους έξι μήνες πού 'χε κρατήσει η μητέρα μου...

Επίσης, έφτιαξα το σπίτι, διαμέρισμα, εσωτερικά  στο Φάληρο  δύο φορές με εργάτες. Ο κύριος στην Πολεοδομία για την άδεια μου ζήτησε €600 την άδεια.

Όταν πέθαινε σε ιδιωτικό νοσοκομείο η "δεύτερη μητέρα μου" τον Μάϊο καθώς ήμουνα στην Αμερική για την αποφοίτηση του γιού μου, από το τηλέφωνο μου ζητούσανε λεφτά χωρίς τιμολόγια ή αποδείξεις. Ένας ζητούσε 7.000, άλλος 5.000 και τρίτος 3.500 για το ίδιο πράγμα. Δεν  μπορούσαν ούτε να συνεννοηθούν μεταξύ τους πόσα να μου φάνε. Η γυναίκα πέθανε λίγες ώρες πριν αποφοιτήσει ο γιός μου και δεν πήρανε τίποτα.

Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρούλης και πήγαιναν η γιαγιά ή, η μάνα μου ή ο πατέρας μου στον γιατρό και το μόνο που άκουγα ήταν πόσα πρέπει να μπουν στο φακελάκι -και αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση και μικρούλης που ήμουνα ήταν ότι το φακελάκι περιβαλλόταν με μια αύρα ΣΕΒΑΣΜΟΥ προς τον γιατρό: ήταν ένδειξη σεβασμιότητας και  ανώτερης θέσης για τον γιατρό το να του δείχνουμε την εκτίμησή μας με ένα φακελάκι...

Όταν άρχισα να ζω στην Αγγλία και ανήκα στην Εθνική Υπηρεσία Υγείας, την πρώτη φορά που πήγα στον γιατρό μου του είχα, το 1976, ένα πεντόλιρο σε ένα φακελάκι. Το άνοιξε μπροστά μου και κοίταξε το πεντόλιρο με τον νου του να πλανιέται. Το ξανάβαλε μέσα, μου το έδωσε με τον ίδιο σεβασμό που του το είχα δώσει εγώ και μου είπε, ευχαριστώ αλλά ήδη παίρνω μισθό από το κράτος. Εκείνο που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν τα μάτια του καθώς με κοίταζε. Το μόνο που μπορούσα να διακρίνω στα μάτια του για μένα ήταν οίκτος.

Τώρα, με το άρθρο του BBC οι Ρωμαίικες επιδόσεις στο fakk-el-akee γίνονται και επισήμως διεθνώς γνωστές! Τα συγχαρητήριά μου! Αν πράγματι έχει αρχίσει η αντεπίθεση, περισσότερα συγχαρητήρια, και εύχομαι σύντομα να γίνει και η ερώτηση του τι να τα κάνει τα οικονομικά μέτρα, τους φόρους και τις περικοπές, ένας λαός που λειτουργεί με φακελάκια.

Και καλά, η δικαιοσύνη μπορεί να βοηθήσει στην καταπολέμηση της διαφθοράς -μήπως όμως τα δικαστήρια θέλουν φακελάκια για να λειτουργήσουνε; Σύμφωνα με την λίστα καταγγελιών, το Υπουργείο Δικαιοσύνης λαμβάνει κατά μέσο όρο €1.120 ανά φακελάκι.





(Εν τω μεταξύ, η λίστα Λαγκάρντ σας έφαγε. Πω-Πω! τι σκάνδαλο!)











Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Ζεστασιά










Στο τελευταίο σπίτι μου στην Μασαχουσέτη η θερμοκρασία μέσα ήταν 21 βαθμοί χειμώνα καλοκαίρι, με, από 38 έως μείον 18 έξω. Το τζάκι ήταν μοντέρνο, εντελώς διακοσμητικό και αγόραζα ξύλα από το σουπερμάρκετ, χημικό από κάτω και αληθινά από πάνω για εφέ όταν είχα κόσμο -αλλά έπρεπε να μειώσω τον θερμοστάτη μην ψηθούμε κιόλας.

Εδώ στο σπίτι μας στο χωριό, χωρίς θέρμανση θα είχαμε κάπου 8 βαθμούς μέσα στο σπίτι, αλλά με την κουζίνα ξύλων στην κουζίνα και το τζάκι στο λίβινγκ ρουμ την βγάζουμε γύρω στους 14-18 βαθμούς την ημέρα, και όταν κάνει πολύ κρύο ανάβουμε το καλοριφέρ κεντρικής θέρμανσης φυσικού αερίου για 2-3 ώρες από τις 4 το πρωί.

Αντί για την περιβολή του Αδάμ της Αμερικής, εδώ φοράω χειμερινές φόρμες -όμως είναι πολύ πιο ευτυχισμένη η ζωή από ότι την θυμάμαι ποτέ άλλοτε. Ίσως η ζεστασιά να έχει να κάνει και με τις αναπνοές -όχι τα χνώτα αλλά τις καρδιές που χτυπάνε ανάμεσα στα πνευμόνια.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στη Αθήνα ο κόσμος δεν είναι συνηθισμένος στο κρύο, και δεν μπορεί να πληρώνει τα πετρέλαια και τα φυσικά αέρια και το ηλεκτρικό αφού ψόφησαν και σάπισαν οι χοντρομπαλούδες αγελάδες.

Τα τζάκια που είχανε μπει διακοσμητικά ως ένδειξη πλούτου και στυλ, τώρα καίνε το φτηνότερο καύσιμο για να ζεσταθεί το κοκαλάκι των Αθηναίων.

Φαίνεται όμως ότι ή το ξύλο για το τζάκι δεν είναι αρκετά φτηνό, ή το αίσθημα κοινωνικής αλληλεγγύης και ευθύνης του Αθηναίου είναι υπερβολικά φτηνό. Ή είναι απλά χαζοί -ή εγωιστές που δεν σκέφτονται τον επόμενο χειμώνα, ή το περιβάλλον τους.

Για την ατμόσφαιρα του Λονδίνου του Ντίκενς, τι να πούμε. Πρέπει να περάσει κι η Αθήνα τον δέκατο ένατο αιώνα και την βιομηχανική επανάσταση με την ώρα μας. Μέχρι να το ξεπεράσουμε, κοιτάτε το νέφος από τα τζάκια της Αθήνας.

Αλλά, η πηγή της ξυλείας προς κάψιμο είναι η ανώτατη εικονογράφηση του κουκουτσιού που έχει για νιονιό ο Ρωμιός. Δέντρα από τα πάρκα, τους δρόμους, τους δρυμούς και τα βουνά, χωρίς άδεια και χωρίς δασοφυλακή. Το δε υπουργείο περιβάλλοντος, ένα ανέκδοτο. Τα καλοκαίρια, τα παιδιά καίγανε τα δάση για να δουν τα πυροσβεστικά αεροπλάνα να πετούν, όπως έκανε ένα παιδάκι στην Πελοπόννησο τον Αύγουστο του 2007, ή, τα καίτε για να χτίσετε αυθαίρετα πάνω στα καμένα. Τώρα η κατάσταση αυθαίρετης εξαφάνισης του πράσινου παίρνει αμπάριζα γιατί τα καίτε και χειμώνα παράνομα και χωρίς περιβαλοντολογικό σχέδιο για να ζεσταθείτε.

Οι πιο αθώοι βέβαια είναι εκείνοι που αγοράζουν ξύλα από τον δρόμο ή μαγαζάκια χωρίς να ξέρουν αν είναι
κομμένα παράνομα ή όχι αυτά που αγοράζουνε. Εφ' όσον δεν ξέρουν την προέλευση των ξύλων που αγοράζουν, τα αγοράζουν χωρίς να φέρουνε ευθύνη. Έτσι δεν είναι;

Ληγμένοι, σε όλα.




Μού 'ρθε και τό 'γραψα γιατί διάβασα αυτό.










Πρόσθεση 9 Ιανουαρίου, 14:05 ώρα Ελλάδας:
Η Φτέρη, πάνω από το Αίγιο, κάηκε τον Αύγουστο του 2007 επειδή ένα παιδάκι ήθελε να δει τα πυροσβεστικά αεροπλάνα να πετάνε και έβαλε φωτιά. Θυμάστε τον Αύγουστο του 2007; Ακόμα έτσι είναι: ούτε τα καμένα δεν βγάλανε για να μπορέσουν να βλαστήσουν τα καινούργια. Τα δάση συνήθως κάνουν 30-40 χρόνια να ξαναγεννηθούν. Αυτά είναι έλατα: χρειάζονται 60-90 χρόνια. Γιατί δεν πηγαίνετε να κόψετε αυτά να κάψετε, να βοηθήσετε και το δάσος καθώς ζεσταίνεστε; Τι είπα τώρα...















Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Πολίτευμα













Η Ευρώπη έχει πολλές αποσκευές που την βαραίνουν σήμερα με δέκα παρελθόντα. Ιδιαίτερα η Μεσόγειος παρά την ζωτικότητα των επιτευγμάτων πριν 2.000 χρόνια, σήμερα βουρλίζεται στην ανικανότητα να παρακολουθήσει την εξέλιξη των νεωτέρων ανθρωπίνων κοινωνιών και οικονομικών συστημάτων. Από όλη την Ευρώπη, μόνο η Αγγλία και το Ηνωμένο Βασίλειό της, έχει να επιδείξει σταθερότητα και παράδοση με τρία κόμματα που κρατούν την γραμμή τους επί αιώνες:

Το κόμμα των Συντηρητικών (Conservative/Tories  -κεντροδεξιά), το παλαιότερο ακόμη υπάρχον κόμμα στον κόσμο, ξεκίνησε στα μέσα του 17ου αιώνα.
Το κόμμα των Φιλελεύθερων (Liberals -κέντρο), ιδρύθηκε το 1859 από τα παλαιότερα κόμματα των Whigs, Radicals και τους τότε πρόσφατους Peelites.
Το κόμμα των Εργατικών (Labor -κεντροαριστερά), ξεκίνησε το 1900.

Βέβαια, όταν μιλάμε για την Αγγλία, μιλάμε και για μία Μάγκνα Κάρτα που έγινε νόμος στον 13ο αιώνα, το 1225. Αυτά σε κάποια άλλη ανάρτηση...

Όμως, στον "σημερινό" δυτικό κόσμο των τελευταίων δύο αιώνων, το πιο ζωτικό και καθαρό παράδειγμα της διελκυστίνδας μεταξύ:
1: Μικρού (σε μέγεθος/έκταση) κράτους/περιορισμένων κρατικών εξόδων/ατομικής ανεξαρτησίας-ευθύνης/περιορισμένων φόρων,
και
2: Μεγάλου διαβρωτικού/επεκταμένου κράτους/αυξημένων κρατικών εξόδων/κοινωνικών παροχών/αυξημένων φόρων,
είναι η ιδιαίτερη περίπτωση των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου εφ' ενός δεν υπάρχουν (ακόμα) αποσκευές πολλών αιώνων και μπαούλα με αράχνες, και αφ' εταίρου το σύστημα κυβέρνησης έχει τρεις αλληλοεξαρτώμενους κλάδους εξουσίας:

  • Το Νομοθετικό (Legislature), το οποίο λέγεται Κογκρέσο και αποτελείται από δύο σώματα:
    - τον Οίκο των 435 Αντιπροσώπων εκλεγόμενων αναλογικά του πληθυσμού των 50 Πολιτειών, με θητεία δύο ετών, και
    - την Γερουσία με 100 Γερουσιαστές, δύο από κάθε Πολιτεία ανεξάρτητα πληθυσμού της κάθε Πολιτείας, με θητεία έξι ετών
  • Το Εκτελεστικό (Executive), που είναι ο Πρόεδρος, με θητεία τεσσάρων ετών, έως δύο θητείες, και,
  • Το Δικαστικό (Judiciary), που εφαρμόζει τους νόμους.

Υπάρχουν δύο κόμματα στις ΗΠΑ που βρίσκονται στην σημερινή τους μορφή από το 1855:
- Το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων (Republicans -κεντροδεξιά)
- Το κόμμα των Δημοκρατικών (Democrats -κέντροαριστερά)

Υπάρχει και ένα τρίτο κόμμα:
- Το κόμμα των Ελευθεριακών (Libertarians) που ιδρύθηκε το 1971.

 Από τα τρία αυτά κόμματα, οι Ελευθεριακοί (Libertarians) ποτέ δεν αποκτούν αρκετή υποστήριξη από τους ψηφοφόρους για να εκλέγονται στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση, αλλά αραιά και που Ελευθεριακοί πολιτικοί εκλέγονται σε τοπικά σώματα αρχών πόλεων ή κωμοπόλεων.
Συν τα τρία κόμματα, υπάρχουν και τα ρεύματα του Tea Party (δεξιά) που ενσωματώνεται με τους Ρεπουμπλικάνους, και οι Φιλελεύθεροι (Liberals) αριστερά των Δημοκρατικών που δεν έχουν αρκετή συνοχή για να δημιουργήσουν ενιαίο κόμμα.


Η τοποθέτηση του Ελευθεριακού κόμματος είναι πολύ δύσκολο να εξηγηθεί σε έναν Ευρωπαίο γιατί δεν ανήκει στην γραμμική αναπαράσταση του πολιτικού φάσματος από αριστερά στα δεξιά. Στις ΗΠΑ το σκεπτικό είναι πιο τρισδιάστατο, σφαιρικό. Από την ιστοσελίδα των Ελευθεριακών (Libertarians) το διπλανό σχέδιο αποδίδει το πολιτικό φάσμα σε ένα σχήμα διαμαντιού, αλλά ακριβέστερη απεικόνιση θα ήταν η τρισδιάστατη σφαίρα. Ο λόγος για τον οποίον οι Ελευθεριακοί δεν απεικονίζονται στα "δεξιά" ενός γραμμικού φάσματος είναι γιατί πρεσβεύουν μια τέλεια ελευθερία του ατόμου με ελάχιστη κυβέρνηση με ελάχιστες δυνάμεις, ελάχιστους φόρους, μηδέν κρατική πρόνοια για τους αδύνατους, και, αν και πιστεύουν στην πρόνοια για τον συνάνθρωπό επίσης πιστεύουν στην ουτοπία ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί από τον ιδιωτικό τομέα εντελώς εθελοντικά.

Ένας άλλος λόγος που συμβάλλει στην δυσκολία της εξήγησης είναι ο ίδιος ο όρος Libertarian (Ελευθεριακός) ο οποίος γλωσσικά μπερδεύεται με τον όρο Liberal (Φιλελεύθερος). Είναι όμως σαφές από την ίδια την ιστοσελίδα των Ελευθεριακών ότι θεωρούν τους Φιλελεύθερους απομακρυσμένους από αυτούς, στην αριστερή γωνία, και μάλιστα τον όρο "Φιλελεύθερος" (Liberal) τον έχουν σε παρένθεση εξηγώντας τον όρο "Αριστερά". Όπου η "Αριστερά" είναι "Φιλελεύθερη", και η "Δεξιά" είναι "Συντηρητική".


 Εν τω μεταξύ, οι Δημοκρατικοί δεν είναι πραγματικά Αριστερά αλλά κεντροαριστερά, και η πραγματική Αριστερά δεν θέλει να ταυτίζεται με τους Φιλελεύθερους οι οποίοι αν και αριστεροί (στις ΗΠΑ) είναι περισσότερο ονειροπόλοι και ποιητικοί από όσο θα ήθελαν οι σκληροί αριστεροί.

Οι Δημοκρατικοί βρίσκονται αριστερά, οι Ρεπουμπλικάνοι δεξιά, και εγώ, προσωπικά, στις ΗΠΑ είμαι εκ πεποιθήσεως εγγεγραμμένος στο Δημοκρατικό κόμμα. Όμως συμμερίζομαι και πιστεύω πολλά πράγματα που μοιράζομαι με τους Ελευθεριακούς, εκτός από την ουτοπία ότι η κοινωνία μπορεί να λειτουργήσει εθελοντικά χωρίς κρατική ή νομική βοήθεια ή επέμβαση. Όπως καταλαβαίνετε, όταν σε συζήτηση στα Ελληνικά οι Libertarians αποκαλούνται "Φιλελεύθεροι", βγάζω σπιθουράκια και μου ανεβαίνει το ζάχαρο. Γιατί αυτό είναι άδικη σύγχυση και για τους Ελευθεριακούς και για τους Φιλελεύθερους.

Στην γενικότερη αντιμετώπιση και το λαϊκό φολκλόρ των ΗΠΑ, και οι Ελευθεριακοί (Libertarians), και οι Φιλελεύθεροι (Liberals) θεωρούνται περιθωριακοί και γραφικοί στις γωνίες τους (οι σκληροί αριστεροί θεωρούνται επικίνδυνοι). Και μην ξεχνάμε ότι στην ορολογία οι Αμερικανοί Ελευθεριακοί δεν έχουν αντίστοιχο όρο στην Ευρώπη, και οι Φιλελεύθεροι στην Αμερική αναφέρονται στην κεντροαριστερά/αριστερά και όχι στην Ευρωπαϊκή κατανόηση που βάζει την λέξη "Φιλελεύθερος" στα δεξιά. Στην γηραιά και πάσχουσα από ψυχολογικούς καταναγκασμούς Ευρώπη, οι λέξεις-γλυφιτζούρια των μεγίστων ...διανοουμένων: "Φιλελεύθερος" και "Νεοφιλελεύθερος" δεν έχουν παραλληλισμό στην λαϊκή κατανόηση των όρων μεταξύ Αμερικής και Ευρώπης.


Τέλος, η Γουικιπαίδια, σε αυτή την σελίδα, τοποθετεί τον Αμερικανικό Φιλελευθερισμό (Liberalism) ως κεντροαριστερό, και τον Κλασσικό Φιλελευθερισμό ως κεντροδεξιό, και τους Ελευθεριακούς (Libertarianism) στα δεξιά.


Δεν είναι δυνατόν, πλέον, στις συζητήσεις μας να ονομάζουμε τους Libertarians Φιλελεύθερους... επί τέλους :-) τα φάρμακά μου!




Αυτό που κάνει το Αμερικανικό σύστημα τρομερά ενδιαφέρον είναι ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση μπορεί να αποτελείται από διαφορετικές πλειοψηφίες στον Οίκο των Αντιπροσώπων, την Γερουσία, και το Εκτελεστικό. Μπορεί δηλαδή, να έχουμε ένα Ρεπουμπλικανικό Οίκο Αντιπροσώπων, Δημοκρατική Γερουσία και Δημοκρατικό Πρόεδρο, ή οποιοδήποτε άλλο συνδυασμό.


Ενώ δηλαδή ο Ευρωπαίος Πρωθυπουργός αποφασίζει και το πλειοψηφούν του κόμμα ψηφίζει (και το λένε αυτό δημοκρατία), και αν κανείς βουλευτής δεν ψηφίσει όπως του λέει ο αρχηγός, ο αρχηγός τον διαγράφει, στις ΗΠΑ, αν ο Πρόεδρος είναι Δημοκρατικός και το Κογκρέσο Ρεπουμπλικανικό, όπως τώρα, μα να χτυπηθεί κάτω ο Πρόεδρος δεν περνάει το δικό του αν δεν πείσει τους Ρεπουμπλικάνους του Κογκρέσου. Κι έτσι καταλήγουμε σε συνεννοήσεις και συναινέσεις, δημοκρατικά, αντί να αποφασίζουμε και να διατάσουμε "δημοκρατικά".

Η διαφορά βαρύτητας ψήφου και προθέσεων μεταξύ Αντιπροσώπων, Γερουσιαστών και Προέδρου είναι ζωτικής σημασίας στην συνεχή προσπάθεια αποφυγής μονόπλευρης αντιμετώπισης του έργου της κυβέρνησης.

Πέρα από αυτό, είναι απαραίτητο να κατανοηθεί ότι η παραπάνω δομή επαναλαμβάνεται σε επίπεδο της κάθε πολιτείας, με ξεχωριστό για κάθε Πολιτεία Νομοθετικό (Πολιτειακό Οίκο Αντιπροσώπων και Πολιτειακή Γερουσία), Πολιτειακό Δικαστικό, και Πολιτειακό Εκτελεστικό, όπου ο εκλεγμένος διαχειριστής δεν λέγεται Πρόεδρος αλλά Κυβερνήτης της Πολιτείας.

Η δομή αυτή δηλαδή υπάρχει 50 φορές, σε κάθε μία από τις 50 Πολιτείες, και μετά υπάρχει σε Ομοσπονδιακό επίπεδο στην πόλη της Ουάσινκτον, η οποία πόλη δεν βρίσκεται μέσα σε καμία από τις 50 Πολιτείες, αλλά, στην Περιφέρεια της Κολούμπια (District of Columbia -DC), ένα ανεξάρτητο, μη-Πολιτειακό έδαφος.

Ένα θαυμαστό παράδειγμα της εξέλιξης των ανθρώπινων κοινωνιών και του τρόπου, από τοπικό έως ομοσπονδιακό επίπεδο, με τον οποίο λειτουργεί το κράτος των Αμερικανών.

Από όοοοολα όμως τα παραπάνω, οι Ευρωπαίοι, και οι Μεσογειακοί, μιλάνε καταλαβαίνοντας το πρόσωπο του Αμερικανού Προέδρου με τη ίδια έννοια με την οποία οι Ευρωπαίοι καταλαβαίνουν τους δικτάτορες τους. Μιλάνε για Παπανδρέου, ή Μέρκελ, ή Μπερλουσκόνι στην ίδια πρόταση με το όνομα Μπους ή Ομπάμα, εννοώντας κάτι το άτοπο. Τα Τείχη που βλέπουμε απ' έξω από την Αμερική δεν λένε τίποτα για την πραγματική τους δομή ή για το τι βρίσκεται πίσω από αυτα.

Από τους Ευρωπαίους και Μεσογειακούς προφέσορες που αναλύουν την Αμερική δεν έχω ακούσει κανέναν που να είναι εις βάθος γνώστης και να κατανοεί την σημασία της πολύπλοκης αλλά συνάμα απλούστατης δομής λειτουργίας του πιο ελεύθερου αλλά και δημοκρατικού συστήματος στον κόσμο, του οποίου η δομή παραδέχεται τον κίνδυνο της μονολιθικής κυβέρνησης και επίσης παραδέχεται την αναγκαιότητα της συνεχούς συζήτησης και διελκυστίνδας μεταξύ των δύο θέσεων σχετικά με την οικονομία (βλ., "1" και "2" προς την αρχή της ανάρτησης). Το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα αποφάσεις σωστές ή σοφές, το σύστημα όμως είναι κατά την γνώμη μου το τελειότερο που διέθεσε η ανθρωπότητα για τους ανθρώπους από την Μεσοποταμία έως σήμερα.

Η άρνηση από το εκλογικό σώμα να δώσει οποιαδήποτε δύναμη στην Ελευθεριακή (Libertarian -δεξιά) σκέψη, και η ανυπαρξία Φιλελεύθερου (αριστερά των Δημοκρατικών) κόμματος, περεταίρω υποδεικνύει την θέληση που εμφυσάει το Αμερικανικό σύστημα στον πολίτη να αποφεύγει τα άκρα αλλά και την απόθεση της εξουσίας για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα σε μία μόνο πτέρυγα σκέψης.

Οι εποχές, όμως, πράγματι "ονομάζονται" από τους εκάστοτε προέδρους.
Τόμας Τζέφερσον 1801-1809 (Δημοκρατικός-Ρεπουμπλικάνος -προ 1855 οπότε τα κόμματα διαχωρίστηκαν στην σημερινή τους μορφή)
Αβραάμ Λίνκολν 1861-1865 (Ρεπουμπλικάνος, και Εθνική Ένωση)
Θεόδωρος Ρούζβελτ 1901-1909 (Ρεπουμπλικάνος)
Φραγκλίνος Ρούζβελτ 1933-1945 (Δημοκρατικός)
Τζων Κέννεντυ 1961-1963 (Δημοκρατικός)
Ρόναλντ Ρέγκαν 1981-1989 (Ρεπουμπλικάνος)
Μπιλ Κλίντον 1993-2001 (Δημοκρατικός)
...είναι τα πιο γνωστά παραδείγματα. Όλοι είναι στην λίστα λόγω των επιτευγμάτων τους εκτός από τον Κέννεντυ ο οποίος βρίσκεται στην λίστα για τα επιτεύγματα που κυνήγησε αλλά δεν του επετράπη να προσπαθήσει να επιτύχει.

Υπάρχουν και άλλα μαθήματα που δεν είναι τόσο εμφανή...

Παραδείγματος χάριν, το Κραχ του 1929/1931 ήρθε μετά από τρεις συνεχείς Ρεπουμπλικανικές θητείες Προέδρων: Χάρντινγκ, Κούλιντζ, και Χούβερ (...άγνωστα ονόματα, δεν είναι;)

Άλλο ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι να δούμε πότε αντιπροσώπευαν το ίδιο κόμμα και ο Οίκος των Αντιπροσώπων, και η Γερουσία και ο Πρόεδρος...

Από το 1855, οι εποχές όπου και ή πλειοψηφία στον Οίκο των Αντιπροσώπων, και ή πλειοψηφία στην Γερουσία και ο Πρόεδρος ήταν από το ίδιο κόμμα:

1861-1865: Λίνκολν (Ρεπουμπλικάνοι)
1869-1875: Γκράντ (Ρεπουμπλικάνοι)
1881-1883: Γκάρφιελντ (Ρεπουμπλικάνοι)
1889-1891: Χάρισον (Ρεπουμπλικάνοι)
1897-1911: ΜακΚίνλεη, Θ. Ρούζβελτ, Ταφτ (Ρεπουμπλικάνοι)
1921-1931: Χάρντινγκ, Κούλιντζ, Χούβερ (Ρεπουμπλικάνοι) (Κραχ)
1933-1947: Φ. Ρούζβελτ, Τρούμαν (Δημοκρατικοί) (Β' Παγκόσμιος)
1953-1955: Άιζενχάουερ (Ρεπουμπλικάνοι)
1961-1969: Κέννεντυ, Τζόνσον (Δημοκρατικοί)
1977-1981: Κάρτερ (Δημοκρατικοί)
1993-1995: Κλίντον (Δημοκρατικοί)
2003-2007: Τζ. Μπους (Ρεπουμπλικάνοι) (2001-2003 Γερουσία δεν είχε πλειοψηφία, 50-50)
2009-2011: Ομπάμα (Δημοκρατικοί)


73 από τα 157 χρόνια.



Συγκρίνοντας τις παραπάνω περιόδους μονοκομματικής κατοχής της κυβέρνησης με άλλες περιόδους όπου οι πλειοψηφίες των κομμάτων διέφεραν, και συνδυάζοντας τις περιόδους με τα γεγονότα, την παγκόσμια κατάσταση και τις κοινωνικές τάσεις και ανησυχίες, βρίσκουμε αρκετά μαθήματα για το πως μπορεί να λειτουργεί μια κοινωνία και η οικονομία της.


Το κυρίως μάθημα της Αμερικής είναι ότι οποιαδήποτε θέση και πολιτική είναι επικίνδυνη αν είναι η μόνη που αντιπροσωπεύεται στην κυβέρνηση, και ότι η Δημοκρατία, εφ' όσον στην πραγματικότητα είναι ολιγαρχία εκλεγμένων ολίγων, πρέπει να έχει δομή η οποία δομή να αυτοελέγχεται κατά το δυνατόν ως προς την ανθρώπινη τάση διαφθοράς.

Ένα άλλο μάθημα της Αμερικής είναι να ακριβολογούμε στην ορολογία που χρησιμοποιούμε στην συζήτηση. Και, ότι μια θέση, μια γνώμη, παίρνει την οποιαδήποτε αξία της όχι από το τι πρεσβεύει αλλά από το πως αντιμετωπίζει τις άλλες θέσεις και γνώμες, και από το πως και γιατί ζυγίζει τον ρεαλισμό μέσα στα όνειρα και ουτοπίες που εμπνέει.




Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, 4 Ιουλίου, 1776
Τζων Τράμπουλ, 1819, βρίσκεται στην Ροτόντα του Καπιτωλίου στην Ουάσινγκτον
(με κλικ καλύπτει την οθόνη)


Στιγμιότυπο από την υπογραφή τουΣυντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής
Χάουαρντ Τσάντλερ Κρίστυ, 1940, βρίσκεται στην αίθουσα του Οίκου των Αντιπροσώπων στην Ουάσινγκτον
(με κλικ καλύπτει την οθόνη)







Πενήντα ξεχωριστές δομές κρατών με Οίκο Αντιπροσώπων, Γερουσία, Δικαστικό, και Εκτελεστικό,
συν μία Ομοσπονδιακή:








Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στον φίλο CsLaKoNaS