Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Αναμενόμενο











Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, τραγουδούσαν στα χρόνια τα παλιά, και η ελπίδα έγινε μετά σανίδα... και τώρα η βάρκα βούλιαξε από τα πολλά τζιτζίκια και πείρε μαζί της και τα μερμήγκια. Τα ποντίκια είχαν φύγει προ πολλού. Ο καπετάνιος δεν θα πνιγεί με την βάρκα γιατί αληθινός καπετάνιος δεν υπήρχε ποτέ. Η ορχήστρα όμως συνεχίζει να παίζει μέχρι που θα αρχίσουν να βγαίνουν μπουρμπουλήθρες από το τρομπόνι.

Η Ελλάδα είχε από τον Ιούλιο του 1974 έως τον Σεπτέμβριο του 2009, τριανταπέντε χρόνια, και πολλές ευκαιρίες, να ορθοποδήσει και να ευημερήσει. Απέτυχε. Το γιατί το ξέρουν όλοι, ιδίως εκείνοι που ακόμα δεν θέλουν να το παραδεχτούν.

Από τον Οκτώβριο του 2009 έως τον Οκτώβριο του 2012 όλοι, από μέσα και απ' έξω, προσπάθησαν να δώσουν οποιαδήποτε λύση που να μην οδηγούσε στην παραδοχή ότι η Ελλάδα, σαν κράτος και οικονομία, τελείωσε. Απέτυχαν.

Τώρα, η κατάσταση έχει ξεκαθαρίσει:

Αφ 'ενός, βρίσκονται μέσα στην Ελλάδα κάπου δέκα εκατομμύρια άνθρωποι που πρέπει να ζήσουνε,
να πιούν νερό, πρέπει να φάνε φαγητό, και να κοιμούνται κάτω από κάποια στέγη, και πρέπει να βοηθηθούν όταν είναι άρρωστοι.

Αφ' εταίρου, υπάρχει το διεθνές οικονομικό σύστημα το οποίο λειτουργεί αποκλειστικά με την υπόθεση των μελλοντικών εσόδων, όπου τα μελλοντικά έσοδα καθορίζονται από τις υποσχέσεις αλληλοδανειζόμενων να επιστρέψουν μεγαλύτερο αριθμό από αυτόν τον οποίον δανείστηκαν (τόκοι). Το σύστημα ήθελε τα δανεικά να επιστρέφονται από καινούργια δανεικά. Ο κόσμος λειτουργεί με την υπόθεση των μελλοντικά αναμενομένων αριθμών. Έτσι, την στιγμή που θα λεχθεί ότι ένας χρεωμένος δεν πρόκειται να επιστρέψει ποτέ τα αναμενόμενα χρήματα, οι αξίες καταρρέουν -μια που ήταν πλασματικές ούτως ή άλλως.


Αν είχα 10 Ευρώ στο πορτοφόλι μου και εσύ μου είχες υποσχεθεί 100 Ευρώ, και υποσχέθηκες να μου τα δώσεις την άλλη βδομάδα, η αξία μου ήταν 110 Ευρώ, και τα είχα υποσχεθεί στους δικούς μου δανειστές. Αν τώρα παραδεχτώ ότι δεν αξίζω 110 Ευρώ αλλά 10, εγώ θα χαθώ πριν χαθείς εσύ.

 
Ποτέ κανείς δεν ενδιαφερόταν να "σώσει" την Ελλάδα ή οποιαδήποτε άλλη χώρα. Το ενδιαφέρον εστιαζόταν στο να μην γίνει ξαφνικά μικρότερος ο αριθμός που αντιπροσώπευε τις οικονομικές υποσχέσεις και το αναμενόμενο.

Ο λόγος για τον οποίον φαινόταν ότι "τα μέτρα" και τα "μνημόνια" δεν θα έφερναν αποτέλεσμα ήταν για το ότι οι άνθρωποι είχαν παρεξηγήσει ποιό ήταν το θεμιτό αποτέλεσμα. Νόμιζαν ότι κάποιος προσπαθούσε να βοηθήσει εκείνους και φώναζαν ότι με αυτούς τους τρόπους δεν βοηθιούνταν. Δεν είχαν καταλάβει ότι η παντελής φτώχια (και η πραγματική χρεοκοπία) ήταν γεγονός ήδη από τον Ιανουάριο του 2010.

Αυτή την χρονική στιγμή η Ευρώπη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχουν την εκλογή να δεχτούν την πλήρη αδυναμία της Ελλάδας να πληρώσει οτιδήποτε και να διαγράψουν το χρέος της, κόβοντας κάθε οικονομική επαφή μαζί της, και κόβοντας τις εισαγωγές της.

Αν όμως η διεθνής κοινότητα το κάνει αυτό, τότε, αυτόματα θα παραδέχεται ότι οι αξία της οικονομίας της ήταν πλασματική και όχι πραγματική, άρα η διεθνής οικονομία θα καταρρεύσει. Με το να βοηθήσει η διεθνής κοινότητα τους ανθρώπους της Ελλάδας θα προσκαλέσει τους ανθρώπους όλου του κόσμου να περιμένουν το ίδιο, άρα η διεθνής οικονομία θα καταρρεύσει. Με το να αλλάξει στάση η διεθνής κοινότητα θα παραδεχτεί ότι μέχρι τώρα έκανε λάθος, άρα η διεθνής οικονομία θα καταρρεύσει.

Το να καταρρεύσει η διεθνής οικονομία ίσως να μην είναι κακό πράγμα. Ίσως να είναι σωτήριο στο ότι θα δώσει την ευκαιρία στην ανθρωπότητα του 21ου αιώνα να χτίσει ένα καινούργιο σύστημα συνεργασίας και αλληλεγγύης μακριά από τα θνήσκοντα συστήματα που μας κληροδότησαν τα τελευταία 4.000 χρόνια βασιλείας, αυτοκρατορίας, ολιγαρχίας, σκλάβων και δουλοπάροικων.

Είναι μια ευκαιρία, δεν είναι όμως σίγουρο ότι η ανθρωπότητα θα καταφέρει να βγει από την άλλη άκρη και να επιζήσει. Απλά επειδή το να επιζήσει θα σημαίνει την ριζική αλλαγή όχι μόνο του συστήματός της, αλλά την ριζική αλλαγή της βιο-πνευματικής υφής του είδους που συνιστά τα συστήματα. Για να βρεθεί καλύτερο και δικαιότερο σύστημα πρέπει να αλλάξει η βιολογικά εδραιωμένη ταυτότητα της ατομικότητας. Όχι δικτατορικά με κομουνισμό (το αντίθετο και ισάξιο του καπιταλισμού), αλλά πραγματικά, από την ατομική συνείδηση που ξεκινά από το "εγώ", όχι από τον "νόμο". Το σύνολο αποτελείται από άτομα και μόνο το κάθε άτομο μπορεί να αλλάξει το σύνολο μέσα από τον ιδιο τον εαυτό. 


Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι τα χρόνια που έρχονται θα δουν την μεγαλύτερη παγκόσμια σύρραξη, δυστυχία και όλεθρο στην ιστορία του είδους μας. Ένας πόλεμος χωρίς όπλα και στρατούς που θα κάνει πολλούς να εύχονται να είχε γίνει πυρηνικός πόλεμος, αντί οικονομικός.

Ο χαμένος του πολέμου θα είναι το κοινωνικο-οικονομικό σύστημα των τελευταίων 4.000 ετών. Αν θα υπάρξει νικητής, ή συνέχεια, δεν το ξέρει κανείς, αλλά το σίγουρο που διδάσκει η ιστορία είναι ότι τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η Μεσόγειος. Στην Μεσόγειο γεννήθηκε ο Ιουδαϊσμός, ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ, στην Μεσόγειο γεννήθηκε ο σημερινός πολιτισμός εδώ και 4.000 χρόνια. Και από την Μεσόγειο ξεκίνησε τώρα η τελευταία πράξη.

Στο άμεσο μέλλον των επόμενων λίγων χρόνων, στην Ελλάδα, θα κυβερνήσει ο Τσίπρας, θα εξαπλωθεί ο φασισμός της ΧΑ, και όταν σύντομα βρεθούμε χωρίς πόρους, χωρίς φαγητό, νερό ή περίθαλψη, θα αλληλοσκοτωθούμε καθώς θα αυτοκτονούμε.

Ο Αϊνστάιν είχε δίκιο όταν είπε πως δεν ήξερε πως θα γινόταν ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, αλλά ο τέταρτος θα γίνει με τόξα και βέλη και ακόντια. Τώρα ξέρουμε πως γίνεται ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος.

Ο Μαρξ είχε δίκιο όταν προείδε πως και το σύστημα του καπιταλισμού αλλά και το σύστημα του σοσιαλισμού θα αυτοκαταστρέφονταν και τα δύο. Απομένει να δούμε αν είχε δίκιο να ελπίζει ότι η ανθρωπότητα θα αναδείξει ένα καινούργιο, καλύτερο σύστημα.

Τώρα, πρέπει όλοι πλέον να πάρουν θέση, μια θέση βασισμένη όχι στα στρατόπεδα του παρελθόντος αλλά στην ανάγκη συμβίωσης για να υπάρξει μέλλον.

Εκείνοι για τους οποίους ανοίγει η καρδιά μου είναι εκείνοι που έζησαν έντιμα, που δεν έκλεψαν, που δούλεψαν, που πλήρωσαν φόρους... και τώρα αισθάνονται σαν τα πραγματικά θύματα. Μια ρεαλιστική όμως συνείδηση πολίτου, και στοιχειώδης κατανόηση του πως δουλεύει μια οικονομία, και η κοινωνία, έπρεπε τόσες δεκαετίες να τους είχε επιτρέψει να καταλάβουν ότι ακόμα και εκείνοι, οι έντιμοι, ζούσαν με κλεμμένα και με δανεικά: τα κλεμμένα και τα δανεικά από όπου προερχόντουσαν οι δημόσιοι, ή οι ιδιωτικοί, μισθοί τους. Όσο ήταν ασφαλείς στα σπίτια και τις ζωές τους, η αίσθηση συλλογικής ευθύνης σαν μέλη μιας κοινωνίας και οικονομίας δεν χτύπησε κανένα καμπανάκι -κανείς δεν βγήκε στους δρόμους ή στα φόρουμ ζητώντας σύνεση. Η σύνεση του ενός, σε μια θάλασσα ασυδοσίας, θεωρήθηκε αρκετή. Τώρα όμως δεν υπάρχει άλλο περιθώριο για φαντασίωση. Τώρα πρέπει ο κάθε ένας να λάβει θέση, απλώνοντας τα χέρια του, όχι σφίγγοντας τις γροθιές του.









πίνακας 1: Théodore Géricault (1791–1824),  Le Radeau de la Méduse, 1818-1819
πίνακας 2: Andrew Wyeth (1917-2009), Christina's World, 1948







7 σχόλια:

  1. Με τη γνωστη απαισιοδοξια που με διακρινει οταν πρεπει να μιλησω για την πολιτικη κατασταση στην Ελλαδα, κι εχοντας ζησει πολυ περισσοτερο σ'αυτον τον τόπο, απ'ότι ποτέ το άξιζε, θα ελεγα Δημητρη πανω σ'αυτη σου τη σκεψη :
    "Η Ελλάδα είχε από τον Ιούλιο του 1974 έως τον Σεπτέμβριο του 2009, τριανταπέντε χρόνια, και πολλές ευκαιρίες, να ορθοποδήσει και να ευημερήσει. Απέτυχε. Το γιατί το ξέρουν όλοι, ιδίως εκείνοι που ακόμα δεν θέλουν να το παραδεχτούν.

    ...Όχι. Δεν το ξερουν. Δεν ειναι μονο θεμα παραδοχης, ειναι κυριως, πιστεψε με, θεμα αγνοιας. Οι περισσοτεροι πιστευουν πως ο τροπος που λειτουργουν τα παντα στην Ελλαδα ειναι και ο πιο φυσιολογικος. Οτι ολος ο κοσμος λειτουργει ετσι.
    Και ξαφνικα δε μας βγαινει ο λογαριασμος αλλα δεν ξερουμε και τι φταιει.
    Κανονικα θα επρεπε ολα να συνεχισουν να δουλευουν ρολοι.
    Δεν μπορει να φταιει το αυθαιρετο μας (καπου διαβασα οτι αυτοι που ζητησαν τη νομιμοποισηση του, τον Αυγουστο που μας περασε, αγγιζουν τις 500.000....συγγνωμη εχει χτιστει τιποτα νομιμο σ'αυτην τη χωρα ;)
    Δεν μπορει να φταιει ο γιος που διορισαμε με μεσον στο δημοσιο
    Ουτε η αναπηρικη συνταξη στον ποδοσφαιριστη που παιζει μπαλα
    Δεν μπορει να φταιει , ο ερμος μικρος μαγαζατορας που δεν κοβει για ενα τιποτα, μια ασημαντη πωληση, αποδειξη

    Ολα αυτα ειναι τοσο μικρα και ασημαντα που αποκλειεται να φταινε για την καταντια της χωρας

    Οι διαφοροι Τσιπρες και οι ΧΑ , ασχετως με τις πολιτικες θεσεις που εκφραζουν και τις όποιες άλλες ιδεολογιες τους ( που για μενα εχουν δευτερευουσα σημασια, ασχετα απο τον παταγο που προκαλουν), ειτε κυβερνησουν ειτε οχι, ειναι και αυτοι εκφραστες και συνεχιστες της παραπανω φιλοσοφιας...κι αυτο πιστευω οτι ειναι το πιο μεγαλο προβλημα αυτου του τοπου

    Από τα μικρα θα επρεπε να ξεκινησει ο καθενας. Απο τα μικρα και απο τον εαυτο του.
    Αλλα γιατι να αλλαξεις κατι που το θεωρεις τη φυσικη ταξη των πραγματων ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Με τον Μαρξ μου θυμισες το γνωστο σκιτσο του Αρκα, που όταν τον καλεσε ο Θεος να τον ρωτησει πώς βλέπει εκ των υστερων το δημιουργημα του και την αποτυχια του, εκεινος απαντησε : "Κοιτα ποιος μιλαει..."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. (χμμμ... σε 'μένα ήταν γνωστή ως "ρεαλισμός", όχι ως "απαισιοδοξία" σου)

      "εχοντας ζησει πολυ περισσοτερο σ'αυτον τον τόπο, απ'ότι ποτέ το άξιζε"
      Τα απόλυτα αισθήματά μου πάνω σ' αυτό! Κι ας έχω ζήσει μόνο κάπου 7 ενήλικα χρόνια εκεί.

      Ωραίο!
      Η βασική διαφορά μεταξύ του Μαρξ και του θεού ήταν ότι ο δεύτερος, σε πλήρη αντίθεση με τον πρώτο, βάσισε το πείραμά του στην Ελευθερία Επιλογής. Και θα ήταν ενδιαφέρον να συζητηθεί αν για την αποτυχία ευθύνεται η ίδια η Ελευθερία Επιλογής ως αρχή, ή ευθύνονται οι έχοντες ελεύθερα κάνει τις επιλογές τους. Αν ευθύνεται η ίδια η Ελευθερία τότε βραχυκυκλώνει όλο το οικοδόμημα ανθρωπίνου πνεύματος. Αν ευθύνονται εκείνοι που έκαναν λάθος επιλογές, τότε το οικοδόμημα του ανθρώπινου πνεύματος δεν ήταν αρκετό, ή αρκετά στερεό, για να τους βοηθήσει να κάνουν τις σωστές επιλογές. Και στις δύο περιπτώσεις ο κοινός παρανομαστής είναι το ανθρώπινο πνεύμα, το οποίο ή έκανε λάθος στα περί ελευθερίας, ή δεν βρήκε τον σωστό δρόμο προς αυτήν. Και εφόσον με την έκφραση "ανθρώπινο πνεύμα" εννοούμε την φιλοσοφία και επιστήμη, και εφ' όσον το έργο του Μαρξ βασίστηκε και στην φιλοσοφία και στην επιστήμη, τότε ο Μαρξ απήντησε στον θεό με ένα σκεπτικό μπούμερανγκ :-)

      Σκέφτομαι την πολύ σωστή παρατήρησή σου, ότι δεν το ξέρουν, και ότι είναι θέμα άγνοιας. Και συμφωνώ και επαυξάνω με ότι γράφεις στην παράγραφο εκείνη. Θα ήθελα να πιστεύω πάντως ότι, έστω και υποσυνείδητα, οι άνθρωποι αυτοί, που τώρα, όπως πάντα, ψάχνουν για δικαιολογίες, θα αρχίσουν να αισθάνονται ότι οι δικαιολογίες στερεύουν και ότι πλησιάζει η ώρα να σταθούν μπροστά σε κάποιο καθρέπτη...

      Συμφωνώ απόλυτα, και το λέω με ένα ή άλλο τρόπο συνέχεια, ότι "Οι διαφοροι Τσιπρες και οι ΧΑ , ασχετως με τις πολιτικες θεσεις που εκφραζουν (...) ειναι και αυτοι εκφραστες και συνεχιστες της παραπανω φιλοσοφιας" Εγώ πηγαίνω μονίμως πιο μακριά, και υποστηρίζω ότι οι Τσίπρες και τα χρυσά κλούβια αυγά είναι και τα δύο ωμότερες του συνήθους εκφράσεις της ίδιας τάσης, του ίδιου συνολικού Ελληνικού προβλήματος, το οποίο πράγματι είναι ο συνδυασμός άγνοιας, άρνησης, αν-ευθυνότητας και ρωμαίικου κουτοπόνηρου τσαμπουκά. Οι τυφλοί που οδηγούν τους μονόφθαλμους.

      Αγαπητή μου Scarlett, καλά ξεμπερδέματα νά 'χουμε αλλά δεν το βλέπω εύκολο.

      Διαγραφή
  3. Μου άρεσε πολύ αυτό το κείμενο. Το θεωρώ πολύ ρεαλιστικό από πάνω μέχρι κάτω. Κάπως απαισιόδοξο αλλά έτσι είναι τα πράγματα. Από το να είναι κάποιος αισιόδοξος χωρίς καμία λογική βάση, ενώ είναι σχετικά φως φανάρι πού πάνε τα πράγματα. Είναι όμως και σχετικά ανθρώπινο από την άλλη να περνάει ένα μεγάλο κομμάτι τη φάση της άρνησης. Κι εδώ υπάρχει διαχωρισμός αυτών που αρνούνται να δουν την πραγματικότητα εξ'αιτίας του τρόμου που φέρνει το μέλλον, με αυτούς που κάνουν πως δε βλέπουν τι πρόκειται να γίνει, προσπαθώντας ταυτόχρονα να σώσουν την πάρτη τους κι ελπίζοντας οι λαίλαπα να χτυπήσει τις επόμενες γενιές.
    Όταν διάβαζα την παράγραφο για την αλλαγή της βιο-πνευματικής υφής του ανθρώπινου είδους, σκεφτόμουν ότι τελικά, το υπάρχον σύστημα είναι το αποτέλεσμα της διαδικασίας της φυσικής επιλογής στον τομέα των συστημάτων, επειδή είναι αυτό που αξίζει στο ανθρώπινο είδος, με την μορφή που έχει το τελευταίο σήμερα. Νομίζω ότι είμαστε ικανοί να συλλάβουμε ιδέες καλύτερων και ηθικά ανώτερων συστημάτων, μόνο που αυτά δεν είναι εφαρμόσιμα στην πράξη, ακριβώς επειδή προϋποθέτουν ένα άλλο είδος ανθρώπου, χωρίς τα μειονεκτήματα και τους περιορισμούς που έχει το είδος σήμερα. Θα ανέφερα ως παράδειγμα την αναρχία, όπου δεν είναι απαραίτητος ο "νόμος" για να συγκρατήσει τον άνθρωπο, αλλά φτάνει το "εγώ". Βέβαια, λέγοντας αναρχία, αμέσως το μυαλό του τωρινού ανθρώπου φαντάζεται το χάος, γιατί έτσι θα αντιδρούσε ο ίδιος σε αυτό το ιδεατό περιβάλλον.
    Οι γενετικές αλλαγές που απαιτούνται πάντως για να προχωρήσουμε σε ανώτερα και ευγενέστερα πολιτεύματα, δυστυχώς δε γίνονται σε διάστημα μερικών γενεών. Το θέμα είναι να αντέξει η ανθρωπότητα στο ενδιάμεσο διάστημα, γιατί έχει τη δυνατότητα να αυτοκαταστραφεί σε μια στιγμή. Το ρίσκο γι' αυτό είναι μέγιστο σε στιγμής σύγχυσης, σαν αυτές που μάλλον αναπόφευκτα έρχονται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή σου 'σπέρα neropistolero και σ' ευχαριστώ. Πράγματι απαισιόδοξο, αλλά ρεαλιστικό το σκεπτικό μου, αλλά, από την άλλη μεριά μόνο ο ρεαλισμός, όσο απαισιόδοξος και να είναι, μπορεί να διατηρήσει την ελπίδα να αποφασιστεί κάποια πράξη σωστή... συμφωνούμε.

      Αυτό που μου άρεσε πάρα πολύ, και από 'δω και πέρα θα το χρησιμοποιώ κι εγώ στις εκφράσεις μου, είναι ο τρόπος με τον οποίο εξήγησες τι σημαίνει, πραγματικά, και φιλοσοφικά, "αναρχία". Όχι το χάος αλλά η έλλειψη ανάγκης "αρχής"! Η κατάσταση όπου άνθρωποι, μέλη μιας κοινωνίας, θα μπορούν να πράττουν εποικοδομητικά, για το ατομικό και κοινό καλό, χωρίς την ανάγκη νόμων και αρχηγών, εφ΄ όσον οι νόμοι υπάρχουν μόνο για να απαγορεύσουν το κακό το οποίο οι άνθρωποι θα κάνουν πολύ πιο εύκολα από ότι θα κάνουν το καλό. Η αναρχία είναι πράγματι μια ουτοπία.

      Πάντα έλεγα ότι είμαι αναρχικός γιατί δεν παραδέχομαι καμία αρχή αν δεν μου αποδεικνύει καθημερινά ότι άξια είναι αρχή. Προτιμώ όμως την καινούργια (για μένα) έκφραση, όσο ουτοπική και να είναι.

      Αυτό μας φέρνει στην παράγραφο που σχολίασες σχετικά με την βιο-πνευματική υφή του ανθρωπίνου είδους, και συμφωνώ μαζί σου απόλυτα ότι το σημερινό σύστημα είναι αποτέλεσμα μιας δαρβινικής φυσικής επιλογής, ότι δηλαδή ο καπιταλισμός είναι η αγνότερη έκφραση της ιδιοσυγκρασίας του ανθρώπου, και ότι, όπως πρότεινε η παράγραφός μου στο κείμενο, η αποτυχία του καπιταλισμού είναι ευθέως συνδεδεμένη, αν όχι ομοούσια, με τον άνθρωπο σαν είδος. Και αυτό δένει και με την σοφιστική ακολουθία σκέψης που έγραψα παραπάνω στην Scarlett σχετικά με την Ελευθερία Επιλογής, ή την ποιότητα των αποφάσεων εκείνου που κάνει τις επιλογές.

      Πράγματι παίρνει πολλές γενεές να γίνει τέτοιου είδους αλλαγή. Και δεν έχουμε τόσο χρόνο. Η δική μας γενιά είδε τόσα πολλά πράγματα... τι θα προλάβουμε άραγε να δούμε ακόμα...

      Διαγραφή
  4. Φοβάμαι του φόβους σου
    οτι θα ειναι άγριο και ζοφερό αυτο το μέλλον
    Κι ειναι απο τις φορες που προτιμώ
    τις φωτογραφίες του κόσμου απο το βουνό σου
    Κι οχι τους αυριανούς εφιάλτες του Madmax
    Καλο βράδυ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φοβάμαι μήπως δεν είναι στο μέλλον και έχει ήδη αρχίσει από καιρό.
      Δεν ξέρω, ρεαλιστικά, πως μπορεί να αλλάξει δρόμο...
      Πρέπει μόνο να προσπαθήσουμε, χωρίς στρατόπεδα, χωρίς τείχη.
      Εδώ στο βουνό, η ζωή είναι αληθινή...
      καλό βράδυ, Velvet.

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.