Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Συζήτηση










Είναι δύσκολο να βρει κανείς ένα Έλληνα που να μην παραδέχεται σε κάποιο επίπεδο ότι τα θεμέλια και η πραγματικότητα της σχέσης πολίτη-κομμάτων-κράτους στην Ελλάδα είναι πελατειακή και ευκαιριακή. Κι αν κανείς διαφωνεί δεν νομίζω να μπορέσει να διατηρήσει συζήτηση πέρα από ένα-δύο σκαλοπάτια πριν ταμπουρωθεί πίσω από κάποιο παπαγαλισμό ή κάποιο είδος Ρωμαίικου τσαμπουκά.

Είναι επίσης δύσκολο να βρεις άνθρωπο, Έλληνα ή όχι, που να υποστηρίζει σοβαρά ότι μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε λειτουργικότητα ή βιωσιμότητα ενός πελατειακού πολιτεύματος τώρα, στον εικοστό πρώτο αιώνα, στον Δυτικό κόσμο.

Όλοι όμως θα συμφωνήσουν ότι αυτή τη στιγμή και για το προβλεπόμενο μέλλον τα συγκεκριμένα κόμματα, οι συγκεκριμένοι πολιτικοί άνθρωποι και τα υπάρχοντα συστήματα είναι αυτά και αυτοί που υπάρχουν σήμερα. Άλλα και άλλοι δεν υπάρχουν. Κι αν θέλαμε να έχουμε, θα έπρεπε να δημιουργηθούν, και η δημιουργία τους δεν γίνεται ούτε από την μια μέρα στην άλλη ούτε από τον ένα χρόνο στον άλλο.

Θέλουμε δε θέλουμε δηλαδή έχουμε το κράτος που έχουμε, και μια εγκυκλοπαίδεια ιδεών του τι φταίει και του τι θα έπρεπε να γίνει, δεν αλλάζει την πραγματικότητα μέσα από την οποία πρέπει να κινηθούμε.

Στην "Ευρωπαϊκότερη" των περιπτώσεων υπάρχουν εκείνοι που υποστηρίζουν ότι θα έπρεπε να φερθούμε υπεύθυνα με τους εταίρους μας και να κάνουμε ότι μας λένε, μια που δεν κάνουμε τίποτα από μόνοι μας. Στην "Ελληνικότερη" των περιπτώσεων υπάρχουν εκείνοι που υποστηρίζουν κάποιου είδους επανάσταση, από αποχώρηση από την Ευρωζώνη μέχρι άρνηση του χρέους.

Το μέλλον λίγο θα έχει να κάνει με το ποιός έχει δίκιο, ή με το ποιός και πως θα μας αναγκάσουν να κάνουμε τι. Το μέλλον θα γραφτεί, κατά την γνώμη μου με καταλύτη και γνώμονα το αδιαφιλονίκητο γεγονός ότι οι Έλληνες, όχι μόνο δεν συμφωνούν ο ένας με τον άλλον, όχι μόνο δεν έχουν την παραμικρή πειθαρχεία σαν υπεύθυνος λαός, αλλά, χωρίζονται σε στρατόπεδα τα οποία ενεργά λειτουργούν όχι προς μια λύση αλλά προς την αρχή της εναντίωσης προς οποιονδήποτε διαφωνεί.

Τα κόμματα είναι ανίκανα να ενωθούν γιατί η φύση τους είναι να υπάρχουν για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα των πελατών τους, τα οποία αντιτίθενται το ένα στο άλλο. Και αν ακόμα τα κόμματα ενωνόντουσαν με κάποιο θαύμα, θα ήταν αυτό μάταιο γιατί οι πελάτες τους θα τους εγκατέλειπαν.

Αμφιβάλω αν οι Όλι Ρεν της Ευρώπης και της Αμερικής έχουν την ικανότητα να το συνειδητοποιήσουν και να το εκτιμήσουν αυτό το απλό γεγονός. Ότι η Ελλάδα δεν έχει πολίτευμα και κόμματα και πολίτες, αλλά μια αγορά-πανυγύρι με τα μαγαζιά-πάγκους της και τους πελάτες τους. Τα πράγματα στην Ελλάδα ίσως να είναι πολύ χειρότερα και πολύ απλούστερα από αυτά που αναλύουν γύρω από τα τραπέζια τους οι Ευρωπαίοι.

Και κανένας δεν θα χαρεί περισσότερο από εμένα αν οι Έλληνες αποδείξουν ότι δεν έχω δίκιο, και μπορέσουν να "
αφήσουνε κατά μέρος (τουλάχιστον προσωρινά) την απόδοση ευθυνών (ο ένας στον άλλον και ουχί για τους αποπάνω) και να κάτσουνε να συζητήσουνε και να σκεφτούνε τι θέλουνε από την κοινωνία τους, πως τη θέλουνε, που θέλουνε να πάει. Τότε να βρούνε την κατάλληλη λύση, η οποία θα είναι κατά το δυνατόν ευρέως αποδεκτή", για να αντιγράψω κατά λέξη την απάντηση της Εσκαρίνας στο μπλογκ της. ΜΑΚΑΡΙ να γίνει έτσι!




1. Greece (CCC rating)
2. Jamaica (B-)
3. Ecuador (B-)
4. Pakistan (B-)
5. Grenada (B-)
6. Fiji (B-)
7. Belarus (B)
8. Argentina (B)
9. Belize (B)
10. Ghana (B)





17 σχόλια:

  1. Όταν η κυβέρνιση ασχολείται με την αντιπολίτευση τι περιμένεις;

    ΥΓ:Φέυγω από την μπλογκόσφαιρα.Σε έχω γράψει στο μπλόγκο μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητέ Ύπνε, όταν η κυβέρνηση ασχολείται με την αντιπολίτευση, περιμένω την αντιπολίτευση να ασχοληθεί με κάτι παραπάνω από το συμφέρον της, πχ το συμφέρον του τόπου, αλλά φαίνεται ανήκω στα παραμύθια :-)

    Και λυπάμαι που φεύγεις, αλλά ελπίζω ότι θα επιστρέψεις να κάνεις αυτό που αγαπάς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δημήτρη συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Αυτό με στεναχωρεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι πως ο λαός δεν έχει δείξει απαιτούμενη ωριμότητα. Αντί να αναλογιστεί τα αίτια που οδήγησαν στη χρεωκοπία το Ελληνικού κράτους, σέρνετε πίσω από τους τσαρλατάνους που του πουλάνε φανταστικούς εχθρούς και εύκολες λύσεις. Πόσοι Έλληνες έσκαψαν τα δεδομένα - τα οποία είναι τόσο διαθέσιμα στις μέρες μας- προσπαθώντας να αναζητήσουν τον αντικειμενικό λόγο της χρεωκοπίας; Μα θα πούνε κάποιοι δεν είμαστε ειδικοί επιστήμονες για να μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Μα χρειάζεται να είσαι ειδικός επιστήμονας για να μπορείς να αξιολογήσει κάποια βασικά δεδομένα προκειμένου να ασκήσει τον στοιχειώδη έλεγχο στη κυβέρνηση του; Και ποιος ο λόγος που δεν συνέβαινε ποτέ αυτό. Την απάντηση τη δίνεις εσύ ο ίδιος

    "Τα κόμματα είναι ανίκανα να ενωθούν γιατί η φύση τους είναι να υπάρχουν για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα των πελατών τους, τα οποία αντιτίθενται το ένα στο άλλο. Και αν ακόμα τα κόμματα ενωνόντουσαν με κάποιο θαύμα, θα ήταν αυτό μάταιο γιατί οι πελάτες τους θα τους εγκατέλειπαν."


    Όσο ζούσαμε "like there's no tomorrow" και οι πολιτικοί μας πρόσφεραν αυτό που θέλαμε (Τσοβόλα δώστα όλα) δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Τη τελευταία δεκαετία ο Έλληνας διπλασίασε την περιουσία του (στοιχεία Eurostat), έκανε ρεκόρ κατανάλωσης και ρεκόρ φοροδιαφυγής... Και όταν του ήρθε ο λογαριασμός αποφάσισε να κάνει τον ανήξερο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητέ Epanechnikov, να επαναλάβω και αυτό που λες εσύ: "Και όταν του ήρθε ο λογαριασμός αποφάσισε να κάνει τον ανήξερο", αλλά και το "σέρνετε πίσω από τους τσαρλατάνους που του πουλάνε φανταστικούς εχθρούς και εύκολες λύσεις". Απόλυτα έτσι! Απόλυτα!

    Βεβαίως, ενώ το να εξετάσουμε τα πραγματικά αίτια είναι απαραίτητο για οποιαδήποτε πρόοδο, το να μένουμε και να ανασκαλεύουμε το παρελθόν αποδίδοντας κατηγορίες λίγο βοηθά στο μέλλον. Πάντως με λυπεί το ότι δεν έχει μπορέσει να καταλάβει ή να αντιμετωπίσει κανείς από τις μάζες το γεγονός ότι τα θεμέλια της καταστροφής ξεκίνησαν να σκάβονται και ήταν ήδη έτοιμα 1980-96 με το περίφημο "Τσοβόλα δώστα όλα", με την χάραξη και εγκαινίαση του σημερινού σχήματος του πελατειακού κράτους.

    Συνήθως βγαίνουν καμιά δεκαριά λύσεις για οποιοδήποτε πρόβλημα, μερικές των οποίων είναι βιώσιμες, αλλά, σήμερα και ένα χρόνο τώρα, μου είναι αδύνατο να δω και να γνωρίσω μια λύση που να είναι πράγματι ρεαλιστική και βιώσιμη με αυτόν τον λαό.

    Στο τέλος θα ακολουθηθεί φοβάμαι μια εύκολη λύση εναντίων των φανταστικών εχθρών, και δεν υπάρχει Ιστορικό μοντέλο αναφοράς ως προς τι πρόκειται να επέλθει, παγκοσμίως...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δημήτρη παρατηρώντας τα δεδομένα είναι νομίζω προφανές πως η δική μας δημοσιονομική κρίσης οφείλεται περισσότερο στο χαμηλό μας δημόσιο εισόδημα (το χαμηλότερο της Ευρωζώνης) και λιγότερο στις δημόσιες μας δαπάνες (που βρίσκονται λίγο πάνω από το μέσο Ευρωπαϊκό όρο - αλλά πολύ υψηλά σε value for money). Βέβαια η χαμηλή αποδοτικότητα των δημόσιων δαπανών (δες ποιότητα δημόσιων υπηρεσιών) δημιουργεί κίνητρο/άλλοθι (όχι βέβαια τόσο ισχυρό όσο η ακόρεστη ανάγκη για κατανάλωση και η χαμηλή του κοινωνική συνειδητοποίηση) για φοροδιαφυγή. Και η φοροδιαφυγή συνδέεται και με τις μικρότερες απαιτήσεις σε σχέση με το επίπεδο των δημόσιων υπηρεσιών.

    Συνεπώς η λύση (σε επίπεδο δημόσιας διοίκησης) περνά μέσα από τη ταυτόχρονη βελτίωση της ποιότητας των δημόσιων υπηρεσιών και της φοροεισπρακτικής ικανότητας και τη πτώση του κόστους του δημοσίου. Και ο μοναδικός τρόπος να επιτευχθεί αυτό είναι η καθιέρωση κινήτρων απόδοσης και αυστηρών ποινών (συμπεριλαμβανόμενης και της απόλυσης) και η καταπολέμηση της σπατάλης. Γιατί όμως άραγε δεν έχει δημιουργηθεί κανένας αντικειμενικός μηχανισμός αξιολόγησης της απόδοσης; Μήπως επειδή όλοι οι ψηφοφόροι όλων των αποχρώσεων αντιδρούν/θα αντιδρούσαν σε κάτι τέτοιο;

    Η κατάσταση πάντως είναι ακόμα αναστρέψιμη.Με πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3-3.5% και πολύ ήπια αύξηση του ΑΕΠ το χρέος γίνεται διαχειρίσιμο. Για να συμβεί αυτό πρέπει να στρωθούμε στη δουλειά και να αλλάξουμε τις κακές μας συνήθειες.

    υ.γ. Σε παρακαλώ διόρθωσε το σέρνετε σε σέρνεται. Μου διέφυγε προηγουμένως ... ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. "Όλα πάνε καλά και δεν έχω ανάγκη κανένα..."
    Έτσι λέει ο στίχος από το δημοφιλές άσμα. Και κάπως έτσι έμοιαζαν οι Έλληνες μέχρι που το ΔΝΤ μας χτύπησε όλο χαρά την πόρτα, όπως λέει κι ο Epanechnikov στον πολύ ενδιαφέροντα διάλογό σας.

    Άλλαξαν όμως οι καιροί, ήρθε ο λογαριασμός και τώρα όλοι ποιούν τη νήσσα...

    Απ' ότι βλέπω πάμε για εκλογές αύριο. Έχουμε έκτακτη συνάντηση Παπανδρέου - Παπούλια.

    Θυμήθηκα κι άλλο τραγούδι με αφορμή την παραπάνω είδηση: "Στις εννιά του μακαρίτη άλλον έβαλε στο σπίτι..."

    Πολλά τραγούδια μου έρχονται στο μυαλό βραδιάτικα, σε καλό να μας βγει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αγαπητέ μου Epanechnikov, πράγματι η λύση βρίσκεται εκεί που επισημαίνεις, στην βελτίωση της ποιότητας των δημοσίων υπηρεσιών, στην φοροεισπρακτική ικανότητα και στην πτώση του κόστους του δημοσίου. Η σκέψη μου στο προηγούμενο σχόλιο όταν έγραψα ότι "μου είναι αδύνατο να δω και να γνωρίσω μια λύση που να είναι πράγματι ρεαλιστική και βιώσιμη με αυτόν τον λαό", είναι βασισμένη στο ότι αυτός ο λαός δεν θα δεχθεί ούτε μια από αυτές τις ενέργειες βελτίωσης γιατί δεν είναι αυτό που θέλει. Το κράτος δεν το έκανε ποτέ γιατί οι λειτουργοί του είχαν εκλεγεί ακριβώς για να δώσουν στους εκλέκτορές τους ακριβώς το αντίθετο.

    Όταν ο Jack Kennedy διόρισε τον αδελφό του, Bobby, Attorney General, και η πρώτη του μέριμνα ήταν να επιτεθεί κατά των οικογενειών της Μαφίας στο Σικάγο, ο αρχηγός των οικογενειών, ο οποίος είχε εγγυηθεί την νίκη (με μικρό ποσοστό) στον Κέννεντυ μέσω του ψήφου των συνδικάτων, έγινε πυρ και μανία, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα. Ο Φρανκ Σινάτρα που είχε λειτουργήσει σαν μεσάζων μεταξύ των Κέννεντυ και των "οικογενειών" λύσσαξε, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα. Φοβάμαι ότι στην Ελλάδα οι "προδομένοι" από τις λύσεις που προτείνεις θα κάνουν πολλά. Πολύ περισσότερα από ότι μπόρεσε να κάνει η Μαφία για να εκδικηθεί τον Κέννεντυ που δεν τους κάλυψε. Στην Ελλάδα θα κάνουν εμφύλιο πόλεμο πριν εξυγιάνουν το Δημόσιο, εισπράξουν φόρους, ή μειώσουν τα έξοδα... πριν δεχτούν οποιαδήποτε αστυνόμευση...

    Ένας εκτροχιασμός τραίνου σε αργή κίνηση.



    Φίλε μου Κώστα, αν γίνουν πρόωρες εκλογές θα πέσει όχι το ΠΑΣΟΚ αλλά η Ελλάδα. Ελπίζω ο Παπούλιας να το ξέρει αυτό. Όσο για το εάν οι Έλληνες ήταν τόσο αμέριμνοι άνευ ανάγκης κανενός, πριν τους χτυπήσει την πόρτα το ΔΝΤ, πέραν του ότι δεν χτύπησε το ΔΝΤ την πόρτα της Ελλάδας, αλλά, τουναντίον, η Ελλάδα τηλεφώνησε στο ΔΝΤ εν τω μέσω της νυκτός τότε που "υπήρχανε λεφτά", να πω το εξής: Όταν αρρώστησαν και πέθαιναν οι γονείς μου σταμάτησα να δουλεύω 7 μήνες για να τους βοηθήσω καθώς πέθαιναν. Χωρίς εισόδημα δεν είχα πια να πληρώσω τις δόσεις του δανείου με το οποίο είχα αγοράσει το δεύτερο σπίτι 3 χρόνια νωρίτερα (το πρώτο το είχα δώσει στον γιό μου και την μάνα του).Όταν ένα χρόνο αργότερα μου χτύπησε την πόρτα η τράπεζα δεν ήταν έκπληξη. Την περίμενα 5-6 μήνες πριν χτυπήσει το κουδούνι. Αν οι Έλληνες κατάλαβαν τι γινότανε τον Μάιο του 2010 πρέπει να ήταν τυφλοί, κουφοί και μουγγοί. Ο πατέρας μου, Έλληνας κι αυτός, λογιστής, έλεγε από το 1988 ότι θα χρεοκοπήσει η χώρα έτσι που δανείζεται και τίποτα δε λειτουργεί...

    Τι να κάνουμε. Μπροστά, και ότι φέρει... αυτό δεν είναι το σλόγκαν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Epanechnikov, ps: δεν μπόρεσα να βρώ τρόπο να αλλάψω την λέξη στο σχόλιό σου :-(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. That is fine thinks...

    ΒΤW Άσχημα νέα:

    http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_14/06/2011_394670

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αμάν, Epanenchikov, κάποιος πάτησε λάθος κουμπί και αντί να πέσουν τα νούμερα ανέβηκαν! Βέβαια, τι είναι 1,2 δις Ευρώ μεταξύ φίλων... αλλά δεν βοηθάει και πολύ τους "φίλους" μας για να μα βοηθήσουν. Τις επόμενες 2 εβδομάδες, 5-card hold 'em, and the joker's wild! Who's got the Colt 45?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Οι αιτίες για το σήμερα υπάρχουν, άλλωστε δεν υπάρχει αποτέλεσμα χωρίς αιτία. Από ένστικτο όμως (καθόσον δεν διαθέτω τις απαιτούμενες γνώσεις) νιώθω ότι κάποιες αιτίες είναι πραγματικές και κάποιες ευλογοφανείς και νομίζω ότι περισσότερο στεκόμαστε στις δεύτερες παρά στις πρώτες. Όποιες όμως κι αν είναι οι αιτίες, θεωρώ ότι σήμερα πρέπει - επιτέλους - να αποφασίσουμε πως θέλουμε να είμαστε σε 20 ή 30 χρόνια και να πράξουμε αναλόγως. Νιώθω ότι το σωστό είναι να προτάξουμε το συλλογικό καλό έναντι του ατομικού και να φτιάξουμε μια κοινωνία συνεκτική. Και νομίζω ότι δεν είμαστε σε αυτόν τον δρόμο, όταν εξωθούνται ομάδες της κοινωνίας στην ανέχεια. Η φτώχεια αυτή δεν είναι ο λογαριασμός που πρέπει να πληρώσουμε για όσα κάναμε λάθος τόσα χρόνια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αγαπητή μου Eskarina, αν οι νέοι άνθρωποι αισθάνονται έτσι όπως νοιώθεις, και μπορούν να πράξουν έτσι, ίσως να είναι αυτό η μόνη ελπίδα που βλέπω μέχρι τώρα, και η μεγαλύτερη δυσκολία που βλέπω στην εκπλήρωση είναι ότι τα ινία δεν τα κρατάνε τόσο οι νέοι όσο οι ...ανεύθυνοι υπεύθυνοι (ή μήπως είναι υπεύθυνοι ανεύθυνοι;...)

    Δεν είμαστε σε αυτόν τον δρόμο όταν σπρώχνουμε ομάδες στην ανέχεια, αλλά από την άλλη μεριά μόνο από φτώχεια και δυσκολία ξεπήδησε οποιοδήποτε πνεύμα, πρόοδος και αξιόλογοι άνθρωποι στην ιστορία. Και, ναι, μπορεί να πει κανείς ότι το τίμημα/τιμωρία/λογαρισαμός για λάθη δεν πρέπει να είναι φτώχια -αν και πολλοί θα διαφωνήσουν, ή τουλάχιστον θα ρωτήσουν γιατί όχι.

    Όμως τώρα μου βάζεις κάτι σκέψεις: αφενός, τα αγοράκια 35 χρονών που σκέπτονται αν είναι ώρα να φύγουν από το σπίτι και να σταματήσει να τους μαγειρεύει η μαμά, τους γονείς που ντρέπονται αν πει το παιδί τους στα 15 ότι θέλει να δουλέψει, όπως βλέπει στο σινεμά από την Αμερική που κάνουν οι τηνέητζερ, και το βάζουνε στη θέση του... και όλα τα ρούχα είναι εισαγόμενα κλπ. Αυτό δεν είναι φόβος φτώχειας αλλά κόμπλεξ που εκδηλώνεται σε αυτή τη νοοτροπία... Από την άλλη μεριά, όταν 16 χρονών με στείλανε στο Λονδίνο 5 βδομάδες να δω αν μ' αρέσει να πάω του χρόνου να σπουδάσω, την πρώτη βδομάδα έψαξα τα εστιατόρια, και τις υπόλοιπες 4 δούλεψα λαντζέρης γιατί ήθελα να δω αν αξίζω τίποτα, και επέστρεψα το χαρτζιλίκι ατόφιο και αγόρασα και ένα δερμάτινο σακάκι με το μισθό μου.

    Και τώρα, εδώ στο χωριό, δεν έχουμε τα Waldorf Astoria που είχα συνηθίσει, και "γυαλίζουμε" τα πιάτα με το ψωμί μην αφήσουμε τίποτα, και παίρνουμε αυγά από το κοτέτσι δίπλα, και προγραμματίζουμε για ένα δύο χρόνια να αγοράσουμε αυτά που άλλοτε μόνος μου τα αγόραζα εδώ και τώρα επειδή έπληττα... αλλά δεν αισθάνομαι φτωχός. Ποτέ στη ζωή μου δεν ήμουν πιο βαθειά ευτυχισμένος...

    Καλή σου μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Και για να μην αισθανόμαστε μόνοι μας, μόλις ο Μπερλουσκόνι εδώ έχασε θεαματικά το δημοψήφισμα, ανακοίνωσε ότι θα μειώσει τους φόρους! Αααααχ, Μεσόγειος! Μεσόγειος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πολλα πραγματα θα μπορουσαν να εχουν γινει προκειμενου ν' αποφυγουμε την χρεωκοπια. Επισης, πολλα πραγματα θα μπορουσαν να γινουν για να αποφυγουμε την επαναληψη της χρεωκοπιας.
    Σιγουρα, ενα απο αυτα ειναι και η αλλαγη νοοτροπιας ολων μας.

    Δυστυχως, οταν ψαξουμε για λυσεις που θα αποφερουν εδω-και-τωρα θετικο αποτελεσμα στην σημερινη κατασταση, οι δυνατοτητες μας ειναι περιορισμενες. Παντου βλεπω αδιεξοδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αγαπητέ Jolly Roger, συμφωνούμε απόλυτα. Τώρα πως αλλάζει η νοοτροπία είναι άλλη υπόθεση, αλλά δεν βλέπω άλλο τρόπο να παραμείνουμε στη Δύση...

    Παντού βλέπεις αδιέξοδα για βιώσιμες, υποθέτω, λύσεις. Κι εγώ. Και απεχθάνομαι τα αδιέξοδα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Δημήτρη, σίγουρα υπάρχουν οι περιπτώσεις που αναφέρεις. Εγώ όμως δεν αναφέρομαι σε αυτές. Αναφέρομαι στην κοπέλα (40 ετών) που εργάζεται και μου έλεγε ότι δεν της φτάνουν τα λεφτά να πάει το μωρό της στον παιδίατρο για το εμβόλιο. Αναφέρομαι στον ηλεκτρολόγο της γειτονιάς μου (55 ετών) που μου έλεγε ότι έχει κλείσει τα καλοριφέρ στο σπίτι του, γιατί δεν του φτάνουν τα λεφτά να πληρώσει τα κοινόχρηστα. Αναφέρομαι στον φίλο μου που ζει μαζί με τους γονείς του γιατί η σύνταξη του πατέρα του δεν φτάνει για συντηρούν μόνοι οι γονείς σπίτι.
    Κανείς δεν αντιλέγει ότι τα πράγματα θα είναι δύσκολα. Εγώ απλώς αναρωτιέμαι μήπως γίνονται πιο δύσκολα από όσο χρειάζεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αγαπητή Eskarina, σ΄ αυτό δεν θα με εύρισκες περισσότερο σύμφωνο, ότι τα πράγματα αυτά γίνονται πιο δύσκολα από όσο χρειάζεται. Η γνώμη μου είναι ότι γίνεται αυτό για ένα συνδυασμό λόγων, ότι δηλαδή οι πολιτικοί βάζουν τους εαυτούς και το κόμμα πριν τους Έλληνες που αντιπροσωπεύουν και το κοινό συμφέρον, και ότι πάρα πολλοί Έλληνες ακόμα συμπεριφέρονται κομματικά και πελατειακά χωρίς να δίνουν πολύ σημασία στην γενικότερη εικόνα, την διεθνή εικόνα, τις υποχρεώσεις όλων συμπεριλαμβανομένων ημών, και έτσι πράγματι δυσκολεύουν τα πράγματα απαιτώντας κομματικά και αντιδραστικά σκηνικά αντί για οικουμενικά και θετικά...

    Έγινε και ο ανασχηματισμός, ή αναδιοργάνωση ή το κόλπο με τον λαγό που βγάζει ο θεατρίνος από το ψηλό καπέλο... βοήθειά μας!

    Καλή σου μέρα Eskarina! καλή μας μέρα όλων, μακάρι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.