Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Loss





Reflections of self





Feels like a combination of emptiness and physical pain, when you lose someone. Death is easier to deal with, because of its finality, than the loss of someone you admire, look-up to, see as a role model, whom you discover, one day, to be not the person you believed they were.

That person did nothing but be who they are --the glorification and consequent respect came from you, uncalled for. Therefore, you lose, and it's not their fault.

You wonder whether they feel the loss too, and you wish they would, so there would be closure, but, you realize they do not. Persons who are always right and never wrong are also impotent of appreciating the respect that others give them, consequently they do not feel the loss of it. They respect only their own selves, as they establish in their minds the authority which they claim and defend at all costs. Those who depart are but lower than they. Therefore, no loss.

It is one-sided then. You see it, you reason, you understand. You could have been talking Chinese all this time. The sound heard was not your voice but applause. Applause that never stop in the mind of the one you had mistaken for a person of substance.

Then you realize. Maybe you were not wrong after all. Perhaps the substance, in that  person, is truly there. Perhaps it is they who cannot see it. Being so busy all their life building elaborate walls of grandeur, they failed to see the walls were never required.

Maybe it was not  a case of having glorified someone unworthy. They might have been worthy indeed, but, so busy in the narcissism of their defensive attack, they never knew it themselves. Striving to prove something they never needed to prove, they lost those who had seen what they never comprehended they possessed.

The loss, then, is theirs. For they lose, every day,  who they truly are, or could have been, by being proud of walls they never needed to have built.

Now, you can only wait. One day they may return, when their arrogance subsides into healthy confidence and when they learn how to hold their arms up in embrace, rather than offensive defense.











 I Am A Rock
Simon And Garfunkel

A winter's day
In a deep and dark December;
I am alone,
Gazing from my window to the streets below
On a freshly fallen silent shroud of snow.
I am a rock,
I am an island.

I've built walls,
A fortress deep and mighty,
That none may penetrate.
I have no need of friendship; friendship causes pain.
It's laughter and it's loving I disdain.
I am a rock,
I am an island.

Don't talk of love,
But I've heard the words before;
It's sleeping in my memory.
I won't disturb the slumber of feelings that have died.
If I never loved I never would have cried.
I am a rock,
I am an island.

I have my books
And my poetry to protect me;
I am shielded in my armor,
Hiding in my room, safe within my womb.
I touch no one and no one touches me.
I am a rock,
I am an island.

And a rock feels no pain;
And an island never cries.




9 σχόλια:

  1. Από τα αγαπημένα μου, Ύπνε! Θλιβερό όμως γιατί μιλάει για αυτούς ανάμεσά μας που χτίζουν τοίχους ανασφάλειας ή και αλαζονείας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. εσύ σε ποια κατηγορία εχασες κάποιον;
    γιατί κάποιο ερέθισμα θα είχες για τη συγκεκριμμένη ανάρτηση.

    φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φιλιά ria μου! Πράγματι, κάτι που ξεκίνησε αρχές Δεκεμβρίου και τελείωσε τώρα, με την επιστροφή μου στην γλώσσα στην οποία εκφράζωμαι καλύτερα, και στην οποία υπάρχει μεγαλύτερο ποσοστό συζητητών σοβαρών, σαν αυτούς που έχω την ευχαρίστηση να καλωσορίζω τόσο καιρό εδώ. Ίσως ο τίτλος της ανάρτησης να αναφέρεται σε συνδυασμό απωλειών, συμπεριλαμβανομένης της γλώσσας που χρησιμοποιούσα για αναρτήσεις και στην οποία όταν επιστρέψω θα το κάνω με γνώση της υπάρχουσας πλέον πείρας... Καλή Βδομάδα Ρία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δημήτρη οι προβληματισμοί που διατυπώνεις εδώ σχετίζονται άμεσα το πρόβλημα της επικοινωνίας το οποίο ομολογώ πως έχει απασχολήσει και εμένα. Το συγκεκριμένο πρόβλημα είναι πολυδιάστατο και εξαιρετικά πολύπλοκο. Σχετίζεται άμεσα με τη γλώσσα, τη συλλογιστική (reasoning), τη λογική, το συναίσθημα, την αντίληψη, τη διαίσθηση, το νου, την ύπαρξη...

    Μερικά σχετικά ερωτήματα που προκύπτουν είναι τα ακόλουθα. Είναι δυνατή η βαθύτερη (μη διεκπεραιωτική) επικοινωνία; Πως ορίζεται αυτή; Διαθέτει αυθύπαρκτη υπόσταση ή μήπως αποτελεί ένα είδος παραίσθησης; Με ποιους επικοινωνούμε; Πως αντιλαμβάνονται αυτοί την επικοινωνία (αν και εφόσον αποτελούν ξεχωριστά υποκείμενα); Ποιος ο ρόλος του συναισθήματος;... (η ακολουθία των ερωτημάτων συνεχίζεται στο άπειρο)

    Κατανοώ πλήρως την απογοήτευση σου αν και δεν γνωρίζω τις επιμέρους λεπτομέρειες. Θεωρώ πως η συγκεκριμένη απογοήτευση αποτελεί ένδειξη της διάθεσης σου για ειλικρινή διάλογο. Και αυτή η διάθεση που διαθέτεις αποτελεί τη σημαντικότερη ίσως προϋπόθεση επικοινωνίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δημήτρη, συμφωνώντας με τη συλλογιστική του Epanechnikov θα ήθελα απλώς να προσθέσω το εξής:

    Είναι κρίμα να σταματήσεις να γράφεις τα άρθρα σου στην Ελληνική διότι ο λόγος σου ... (άλλο ήθελα να γράψω κι άλλο θα γράψω τελικά) ... μοιάζει με το απαλό αεράκι, χαϊδεύει τον αναγνώστη χωρίς να τον πιέζει ούτε όμως να τον αφήνει αδιάφορο. Παρά το γεγονός ότι η Αγγλική είναι η γλώσσα που χρησιμοποιείς, νομίζω ότι είναι κρίμα για όλους εμάς τους αναγνώστες σου να χάσουμε τη χαρισματική ελληνική γραφή σου. Ακόμα κι αν κάποιος σε έθιξε ή σε πλήγωσε, συλλογίσου ότι υπάρχουν κι άλλοι οι οποίοι δεν αξίζουν να "τιμωρηθούν". Άλλωστε, τουλάχιστον εμείς που δεν έχουμε μεγάλη εξοικείωση με την αγγλική, θα δυσκολευτούμε από εδώ και μπρος να κατανοήσουμε 100% τις σκέψεις και τους προβληματισμούς σου...

    Αν θες μπορείς να λάβεις σοβαρά υπόψη σου την παράκλησή μου, αν όχι δεν πειράζει. Ευτυχώς υπάρχουν και τα λεξικά... Αλλά, ξέχασα, αυτά δεν μπορούν να μεταφράσουν ποτέ την ψυχή ενός κειμένου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αγαπητέ μου Epanechnikov, είναι ένα καλό συναίσθημα, για ένα στην τωρινή, έστω και πολύ περαστική, θέση, να ξέρει ότι υπάρχουν άνθρωποι με την εμπειρία και διορατικότητα να παραθέτουν τόσο απλά και κυριολεκτικά στις σκέψεις και αισθήσεις που προσδιορίζουν την στιγμή. Ο διάλογος, που δεν θα μπορούσε για μένα να λέγεται διάλογος αν δεν ήταν και ανοικτός, εμπεριστατωμένος, και ειλικρινής, αποτελεί μέρος του Είναι για μένα. Δεν μπορώ να απομακρυνθώ περισσότερο από όσο μπορεί να αφήσει πίσω του το ψάρι το νερό. Και όταν υπάρχει η συντροφιά στον διάλογο αυτό για την οποία είμαι ευγνώμων, ούτε σκέψη καν για στάση. Προχωράμε!



    Κώστα μου, ουδείς φόβος. Θα χρειαστούν πολύ περισσότερα για να σταματήσω να γράφω και στα Ελληνικά. Απλά ένα regroup και reboot γίνεται. Καμιά δυό αναρτησούλες ακόμα Αγγλικά και βλέπουμε. Άλλωστε αυτή που γράφω τώρα, αν την έγραφα Ελληνικά, πολλοί Έλληνες δεν θα την καταλαβαίνανε, ενώ, στα Αγγλικά θα την καταλάβουν εκείνοι που δεν έχουν πρόβλημα, κι ας χρησιμοποιήσουν ένα λεξικό άλλη μια φορά ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Συγκρίνετε την ανάρτηση του οικοδεσπότη (http://dimitristhinks.blogspot.com/2011/01/blog-post.html) και τη σχετική συζήτηση με τα αντίστοιχα στο επόμενο link

    http://ellinaki.blogspot.com/2011/04/theocracy.html


    (μπίζνα του σκοταδισμού,....,τα μαθήματα ψευδοηθικής, ανασφάλειας, υποταγής, ενοχής, ασεξουαλικότητας, μοιρολατρείας, νεκρολαγνείας, παραλογισμού και μεταφυσικής κτλ.)

    Απογοητεύομαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αγαπητέ Epanechnikov, πιστεύω πράγματι ότι μόνο μέσω σύγκρισης πολλών διατυπώσεων γνώμης και των συζητήσεων επ' αυτών, μπορεί κανείς να μορφώσει μια εντύπωση του μέσου όρου στάθμης και κατεύθυνσης κάθε ομάδας ή κοινωνίας

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.