Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Ποιός Βασίλης;!






Γεγονός: οι μεγάλοι δεν πιστεύουν ότι υπάρχει ένας παχουλός, καλόβουλος γέρος με ροζ μάγουλα, λευκή γενειάδα και κόκκινο κουστούμι με τριμ από άσπρη γούνα, ο οποίος μέσα σε μία νύχτα, από ένα έλκηθρο που τραβιέται από έξι ιπτάμενους ταράνδους, αφήνει δώρα σε περίπου ένα δισεκατομμύριο παιδιά.

Όλοι οι μεγάλοι; Όχι όλοι! Παραδείγματος χάριν, οι δικοί μου γονείς, μετά από μια μακρά περίοδο απιστίας, είδαν το φώς. Ήταν πρωί. Ήμουν δέκα χρονών, κι εγώ επικίνδυνα μεγαλούτσικος, με δικό μου χαρτζιλίκι. Ξυπνήσαμε. Τρέξαμε στο δέντρο. Από κάτω, δίπλα στη φάτνη: Δώρα. Πακέτα εφτά. Άρχισα να ανοίγω. Αφού άνοιξα και το έκτο πακέτο πρόσεξα ότι οι γονείς μου κοιτούσαν με αμηχανία το έβδομο, και μετρούσαν τα δάχτυλα των χεριών τους. Τους παρότρυνα να το ανοίξουν. Το άνοιξε η μητέρα μου. Μέσα βρήκε εκείνο το μπωλάκι ξηρών καρπών που μόλις την περασμένη εβδομάδα είχε δει στην βιτρίνα του ψιλικατζίδικου της γωνίας και είχε πει ότι ήταν ωραίο.

Και έκτοτε, οι γονείς μου ήταν πλέον από τους λίγους μεγάλους που πίστευαν.

Τριάντα χρόνια αργότερα. Λονδίνο, Δεκέμβριος 1999. Στο σπίτι του καλού μου φίλου από το Κολλέγιο που μας φιλοξενούσε, μια κι είχαμε έρθει από την Αμερική για το Millenium, έτρεξα πρωί πρωί πίσω από τον γιό μου, δέκα χρονών, και κουτρουβαλήσαμε τη σκάλα προς το λιβινγκ ρουμ και το δέντρο. Δώρα! Πακέτα! "Με βρήκε!" αναφώνησε! "Στο Λονδίνο!" Δεν φαντάζεσαι τι έγινε, του είπα. Και του εξιστόρησα πως όταν δεν είχα ύπνο στις δύο το πρωί πήγα να δω αν ήταν ακόμα εκεί το κουλουράκι και το ποτήρι το γάλα που είχαμε αφήσει, και άκουσα φωνές! Ήταν ο Santa Claus και ο Father Christmas που τσακωνόντουσαν δίπλα στο τζάκι! Είχε γίνει φαίνεται κάποια οργανωτική παρεξήγηση και τώρα είχαν έρθει σχεδόν στις γροθιές για το αν ήταν δικαιοδοσία του Father Christmas λόγω γεωγραφίας, ή του Santa Claus λόγω υπηκοότητας! Ο γιός μου με διαβεβαίωσε ότι πρέπει στο τέλος να τα βρήκανε γιατί άλλα πακέτα είχαν χαρτί περιτυλίγματος Αμερικανικό και άλλα Αγγλικό. Αλλά ήταν κάπως σκεπτικός ο νεαρός. Τι είναι; ρωτάω. Να, μου απαντά, θυμάσαι εκείνο το απίθανο που σου έδειξα σε εκείνη τη βιτρίνα εχτές; Ναι, λέω. Έ, συνεχίζει, σήμερα είναι Χριστούγεννα, και ήρθανε και ο Father Christmas και ο Santa Claus. Είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο Άγιος Βασίλης πρωτοχρονιά δεν έρχεται;

Και κλείνω με τους στοίχους ενός από τα αγαπημένα μας τραγούδια:

Την γιαγιά την πάτησε ένας τάρανδος!
Έξω από το σπίτι Χριστούγεννα παραμονή!
Μπορείτε να λέτε ότι δεν υπάρχει Santa Claus,
αλλά ο παππούς κι εγώ είμαστε πια πιστοί!






ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!







Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Συνομιλίες με τον Θεό








Την πρώτη φορά που πήρε ο Θεός λίγη ώρα από το φορτωμένο πρόγραμμά Του να τα πούμε, πήρε την μορφή γαϊδουράγκαθου.

Ήμουνα 14 και με τον 13χρονο φίλο μου τον γιό του ξενοδόχου είχαμε φύγει από το ξενοδοχείο στα 1200 μέτρα και είχαμε σκαρφαλώσει στην κορυφή του βουνού, πάνω από το Αίγιο, στα 1650 μέτρα, όπου χωρούσε μόνο ένα μικρό πέτρινο παμπάλαιο εκκλησάκι -ο Θεός μόνο ήξερε πως το χτίσαν' εκεί πάνω. Δίπλα στην κορφή ήταν μια λίγο χαμηλότερη δίδυμη κορφή σαν ρετιρέ πάνω στο βουνό, και κατεβήκαμε εκεί και κάτσαμε, απολαμβάνοντας το βουνό, το Αίγιο, τον Κορινθιακό και τον Παρνασσό απέναντι, όλα λουσμένα στο Αυγουστιάτικο απογευματινό φως. Ο ήλιος θα έδυε σε καμιά ώρα και είχαμε τρείς ώρες δρόμο για την επιστροφή.

Καθώς καθόμασταν και τα λέγαμε είδα μπροστά μου ένα γαϊδουράγκαθο, έσκυψα και το έβαλα στην χούφτα μου πλησιάζοντάς το μην το κόψω. Η τελειότητα είναι ένα ταξίδι, είπε το γαϊδουράγκαθο δείχνοντάς μου τις χρυσοκίτρινες αρμονικά συμμετρικές ακτίνες που ξεπετάγονταν γύρω από το λουλούδι του, που ήταν κι αυτό ένα πορφυρό μωσαϊκό ισλαμικής τέχνης. Η τελειότητα είναι μια αναζήτηση που δεν φτάνει στο τέλος της ποτέ. Μια κατάσταση απόλυτης αρμονίας που υπάρχει μόνο αν δεν πιστέψεις ποτέ ότι έφτασες.

Τέσσερα χρόνια αργότερα έβγαλα τα παπούτσια μου και ένοιωσα την κρύα, λεία, ευπρόσδεκτη πέτρα κάτω από τα γυμνά μου πόδια. Έξω ο ήλιος έκαιγε το Κάϊρο μέσα στο κατακαλόκαιρο, μα μέσα στο παμπάλαιο μεγαλοπρεπές τζαμί το φως του έχτιζε σφαίρες και οπτασίες από σκιά και λάμψη. Καθώς τα βήματά μου έφτασαν στην σπιτική επιφάνεια των χειροποίητων χαλιών σταμάτησα και έπεσα στα γόνατα. Με τα χέρια μπροστά ακούμπησα το μέτωπό μου στους απειροελάχιστα μικρούς μάλλινους κόμπους, αφήνοντας το κορμί μου να πλέει σε μια πρωτόγνωρη ειρήνη -μια βεβαιότητα πως όλα τα πράγματα στο σύμπαν είναι στη θέση τους. Και μετά από λίγο σκέφτηκα πως είχα ξεχάσει να υπολογίσω προς τα που πέφτει η ανατολή πριν γονατίσω.

Όρθιος πάλι Τον είδα λίγα μέτρα πέρα από εμένα, στην άκρη των χαλιών, να μελετά τα αραβουργήματα στον τοίχο, με την πλάτη του γυρισμένη σε μένα. Δεν είχε πάρει μορφή καμιά γιατί σ' ένα τζαμί κανένας δεν επρόκειτο να Τον ψάξει σε οποιαδήποτε μορφή. Χωρίς να γυρίσει, σχεδόν σαν να σκεφτόταν δυνατά να τον ακούσω, έδειξε και είπε να προσέξω την ιστορία που έλεγαν τα υπέροχα αραβικά γράμματα -μια ιστορία αρμονίας, υποταγής, ανάτασης και πεπρωμένου.

Πέρασαν χρόνια. Βρέθηκα στο Λονδίνο. Με την φωτογραφική μηχανή στο χέρι, και το φλας, προσεκτικός να κάνω την δουλειά μου σωστά, κάλυψα την κορφή του κεφαλιού μου με το στρογγυλό ύφασμα και αισθάνθηκα ευλάβεια, προστασία, σιγουριά. Αισθάνθηκα τους αιώνες να με αγκαλιάζουν καθώς ακολούθησα τους πελάτες μου στην μέση της βαριάς αίθουσας, εκεί που τους περίμενε ο Ραβίνος. Ήταν τιμή μου, αισθάνθηκα, να βρίσκομαι εκεί, να είμαι δεκτός, ν' ακούω τον κάντορα να υψώνει την ανθρώπινη ψυχή στο απόγειο της πρώτης πίστης που γνώρισε ένα και μόνο Θεό.

Και χρόνια αργότερα βρέθηκα πάλι μέσα σε Συναγωγή, αυτή τη φορά στην συνοικία Μπρουκλάϊν της Βοστώνης -και δεν ήταν για να πάρω φωτογραφίες: ήμασταν καλεσμένοι, ο Ισμαήλ και εγώ, στο Μπαρ Μιτζβα του γιού του φίλου μας, Ντέηβιντ. Το είχαμε πάντα σαν καλαμπούρι ότι ο Ντέηβιντ, ο Ισμαήλ και εγώ ήμασταν φίλοι, γιατί ο Ντέηβιντ από την Νέα Υόρκη και ο Ισμαήλ από την Συρία ανήκαν σε δύο ομάδες που βρίσκονταν αιώνες σε "εμπόλεμη" κατάσταση ανταγωνισμού. Ο ένας ήταν του Χάρβαρντ κι ο άλλος του Γέηλ, κι εγώ ούτε από το ένα ούτε από το άλλο. Είχαμε καλύψει κι οι δυό την κορφή της κεφαλής μας με το στρόγγυλο ύφασμα και στεκόμασταν με τους καλεσμένους.

Μεταξύ των τριών μας σε αυτή την Συναγωγή, έχουμε τον Θεό πλήρως καλυμμένο! ψιθύρισε αστειευόμενος ο Έλληνας Ορθόδοξος. Δεν κατάλαβες! ψιθύρισε ο Μουσουλμάνος, να μην ενοχλήσουμε την ψαλμωδία του Κάντορα: Εμείς οι τρείς δεν έχουμε καλυμμένο τον Θεό. Ο θεός μας έχει καλυμμένους εμάς. Και τους τρείς. Κι έσκασε ένα χαμόγελο μια που μου την είχε φέρει πάλι.

Πολλές φορές τα είπαμε όταν Του έμενε καιρός. Στην Ιερουσαλήμ, στην έρημο του Σινά, στην Γκίζα, στους Δελφούς, στην Πόλη την αυγή μέσα σε ένα καράβι στον Κεράτιο, στις κορφές στα Βραχώδη Όρη, και, δυό μήνες πριν παντρευτούμε, όταν πήγαμε με τον γιό μου να μας δίξει το Βατικανό ο άνθρωπος που θα περνούσε μαζί μου κι εγώ μαζί της την ζωή, καλό Καθολικό κορίτσι όλη της τη ζωή, μπαίνοντας μέσα στον Άγιο Πέτρο δίπλα μου έκανε το σταυρό της με τα τρία δάχτυλα Ορθόδοξα. Κι ένα χρόνο μετά είχε πάρει το Χρίσμα το Ορθόδοξο γιατί όπως είπε, σε μία οικογένεια πρέπει να έχουμε την ίδια γεύση.

Πηγαίνουμε στην Φλωρεντία στην Ορθόδοξη εκκλησία που παντρευτήκαμε. Αλλά είναι μακριά, μιάμιση ώρα. Δεν πηγαίνουμε εκκλησία στο χωριό μας γιατί ο παππάς είναι μέγας βλάξ και πνευματικά απωθητικός, αλλά στο διπλανό χωριό είναι η εκκλησούλα του Ντον Λουίτζι, που είναι ένας φωτισμένος γλυκός άνθρωπος 82 χρονών και λειτουργεί την μικρή εκκλησία ακόμα. Ξέρει ότι δεν παίρνει πια από εκείνον κοινωνία η κοπέλα την οποία ξέρει είκοσι χρόνια τώρα, μια και κοινωνεί πια μαζί μου, Ορθόδοξα. Αλλά είναι ένας από τους ανθρώπους που θα λείψουν από τον κόσμο όταν φύγει. Ο θεός είναι ένας για όλους όπως και να τον λέει κανείς, λεέι. Πριν κάμποσους μήνες, την τελευταία φορά που είπαμε να πάμε να τον δούμε να λειτουργεί, πριν αρχίσει ο λιγνός, κοντούλης, καμπούρης γέροντας την λειτουργία του μ' έπιασε το μάτι του καθώς η γυναίκα μου στεκόταν δίπλα στο άντρα της, σηκώνει ένα χέρι και με χαμόγελο λέει να τον ακούσει όλη η εκκλησούλα: Σε χαιρετώ Δημήτρη! Σήκωσα κι εγώ το δικό μου χέρι με ένα χαμόγελο και είπα με όλη μου την καρδιά, Σε χαιρετώ Ντον Λουίτζι!

Τα 52 μου χρόνια για Εκείνον δεν είναι παρά κλάσμα του δευτερολέπτου της αιωνιότητας, οπότε, από το δικό Του σημείο βλέψεως, κάθε τρείς και λίγο κάθεται και με κουβεντιάζει κι ας μου φαίνεται εμένα μόνο λίγες φορές αραιά και πού σε μια ολόκληρη ζωή. Και ίσως το περισσότερο νόημα πρέπει να το ψάξω στις φορές που δεν κάνει κέφι να μιλά μαζί μου. Τις φορές στην Ελλάδα φερ' ειπείν που Τον βλέπω για μια στιγμή μόνο καθώς κρύβεται σιωπηλός και μαραμένος μέσα στα ερείπια ενός παρατημένου ξωκλησιού.

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι είναι τόσο εύκολο να είναι κανείς Άθεος-πρέπει να είναι λυτρωτικό να μην χρειάζεται κανείς να ψάχνει γιατί βρήκε την απάντηση ήδη.

Όμως έχω την υποψία ότι ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι απόλυτα σωστό. Ίσως η Θεία παρουσία να μην παίζει κρυφτό με τα παιδιά που την ψάχνουν. Ίσως να βρίσκεται ήδη μέσα σε όλους μας, από την αρχή των αιώνων, και να είμαστε, όχι υποτακτικοί της, αλλά μέρη της ύλης και της σκέψης που την αποτελεί. Ίσως να μην την βλέπουμε, όχι γιατί δεν υπάρχει ή γιατί δεν την καταλαβαίνουμε, αλλά, απλά, γιατί δεν είμαστε έτοιμοι για την βαριά ηθική ευθύνη του να είμαστε εμείς οι ίδιοι τίποτα παραπάνω, ή παρακάτω, από ένα μέρος αδιαίρετο του σύμπαντος που μας γέννησε, ενός σύμπαντος που σφύζει από ζωή. Όπου η ζωή είναι η αυτοσυνείδηση του σύμπαντος που μέσα στον φόβο μας και την αβεβαιότητά μας το ονομάζουμε Θεό, ή το διαγράφουμε από ύπαρξη, διαγράφοντας το μεγαλείο της ίδιας της ζωής.

Μια μέρα μπορεί να κοιτάξουμε επάνω, τα άστρα, και να δούμε μια και μόνη ψυχή. Την ψυχή όλων μας.

Και τότε, κάθε μέρα θα γεννιέται ο Θεός, λάμποντας μέσα στην αθωότητα, στην παρθενία των ψυχών, των μυαλών, που δεν βρίσκουν πια λόγο για φόβο. Ή για μίσος. Μόνο για γνώση. 










Σε όλους ευχές, για χαρούμενες μέρες με υγεία!







Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Επιλογές








Άκου "να ζει κανείς ή να μη ζει"!
Που το βρήκανε:
"To Be" σημαίνει Ύπαρξη. Όχι ζωή. Ναι, έχει μεγάλη διαφορά.

Κι αυτό το γελοίο "ιδού η απορία"! μόνο γέλια μπορεί να φέρει.
That is the question. Question δεν σημαίνει μόνο "ερώτηση". Σημαίνει και άλλα πράγματα όπως "θέμα" ή και "σύνολο συλλογισμών":
"a question of balance", "a question of faith", "a question of opinion".

Κι έπειτα, νομίζει ο κόσμος ότι ο μονόλογος είναι μαρτυρία της αναποφασιστικότητας ενός αλαφροΐσκιωτου που τον λένε Άμλετ.
 
Όχι, αγαπητοί μου. Ο μονόλογος του Άμλετ δεν πραγματεύεται απαραίτητα την αυτοκτονία. Πιστεύω ότι είναι ολίγον μεταφορικό, με πολύ Αγγλικό αέρα και υπονοούμενο, και ότι ο φίλος μας ο Μπίλλυ Σαίηξπήαρ δεν μιλούσε τόσο για μανική κατάθλιψη όσο για επανάσταση.

Ναι. Κοινωνική επανάσταση των δυναστεμένων.

Αλλά φαίνεται ότι ο χωριανός από το Στράτφορντ πάνω στον ποταμό Έηβον, ήθελε το μήνυμα του να ακουστεί και να κρατήσει και το κεφάλι του πάνω στους ώμους του, μακριά από το ξίφος του δημίου της Ελισάβετ της πρώτης. Και φαίνεται ότι επίσης πίστευε πως μια επιτυχημένη επανάσταση μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο από σκεπτόμενους ανθρώπους, με κάποιο ερευνητικό πνεύμα.

Γι αυτό και έκρυψε το ζουμί των λεγομένων του σ' αυτά που όλοι νομίζουν πως περιφέρονται γύρω από την επιλογή της αυτοκτονίας.

Μα οι λόγοι τους οποίους παραθέτει, μιλάν από μόνοι τους.
Ορίστε:
το μαστίγιο και οι ύβρεις του χρόνου,
η αδικία του δυνάστη,
η περιφρόνηση του αλαζόνα,
οι οδύνες  του περιφρονημένου έρωτα,
η ανεπάρκεια των νόμων
η αυθάδεια των αρχόντων,
η άρνηση που δέχεται υπομονετικά εκείνος που την αξία του δεν αναγνωρίζουν.

Αυτοί δεν μου φαίνονται λόγοι για αυτοκτονία, Μάλλον για επανάσταση.

Σημ.: Ποιός έχει υπ' όψη του ότι η λέξη "hamlet" στα παλαιότερα Αγγλικά, αλλά και σήμερα,  σημαίνει "Χωριουδάκι", και συγκεκριμένα μία κοινότητα δορυφορική μιας μεγαλύτερης πόλης, συνήθως φτωχική ή εργατική;

Δεν δέχομαι καμία από τις Ελληνικές υπάρχουσες μεταφράσεις.
Γι αυτό αναγκάστηκα να το μεταφράσω εγώ.


Κι έτσι, εδώ, σήμερα, σε παγκόσμια πρεμιέρα και αποκλειστικότητα, με σεβασμό, και ελπίζω όχι ισάξια αλαζονεία, για την θεώρησή σας παραθέτω, την δική μου μετάφραση και απόδοση του μονόλογου του Πρίγκιπα της Δανίας:


Έχει ίσως διαχρονική απήχηση που το δένει πολύ, το κείμενο αυτό, με τις επιλογές που έχει η Ελλάδα μπροστά της σήμερα;


Ύπαρξη, ή ανυπαρξία  -εδώ βρίσκεται η δυσκολία της επιλογής:
στο αν είναι για τον νου ευγενέστερο να υποφέρει
τις πετριές και τα βέλη της κακοτυχίας,
ή να σηκωθεί στα όπλα ενάντια σε μια θάλασσα δυσκολιών
ν' αντισταθεί και να τους δώσει τέλος. Να έρθει ο θάνατος, ένας ύπνος.
Τίποτα άλλο πια. Και μ' αυτόν τον ύπνο να πούμε ότι δίνουμε τέλος στα
χτυποκάρδια και τα χιλιάδες χτυπήματα
που καταμεσής τους γεννιέται η σάρκα. Μια κατάληξη
λατρεμένη, θεμιτή. Να πεθάνει κανείς, να κοιμηθεί.
Να κοιμηθεί -ίσως και να ονειρευτεί: μάλιστα, εκεί είναι ο κόμπος,
γιατί, σ' αυτόν τον ύπνο του θανάτου, τι όνειρα άραγε να 'ρθουν
όταν θα 'χουμε πετάξει από πάνω μας τούτο το θνητό περίβλημα,
θα 'πρεπε να βρεθεί ανάπαυση. Να το δίλλημα που επιτρέπει
την πανωλεθρία μιας τόσο πολύχρονης ζωής.
Γιατί, ποιός θα άντεχε το μαστίγιο και τις ύβρεις του χρόνου,
την αδικία του δυνάστη, την περιφρόνηση του αλαζόνα,
τις οδύνες  του περιφρονημένου έρωτα, την ανεπάρκεια των νόμων
την αυθάδεια των αρχόντων, και την άρνηση
που δέχεται υπομονετικά εκείνος που την αξία του δεν αναγνωρίζουν,
όταν αυτός ο ίδιος θα μπορούσε να δώσει το χαριστικό χτύπημα
με μια γυμνή λεπίδα; Ποιός θα άντεχε το βάρος,
του να κλαίει και να ιδρώνει για την μιζέρια της ζωής;
μα η αβεβαιότητα του κάτι μετά θάνατο,
η ανεξερεύνητη χώρα πού απ' τον κόρφο της
κανένας ταξιδιώτης δεν γυρνά, χολώνει τη θέληση,
και προτιμάμε τα βάσανα που έχουμε
αντί να τρέξουμε σε άλλα που δεν ξέρουμε καν αν μας περιμένουν.
Έτσι η συνείδηση δειλούς μας κάνει όλους.
Κι' έτσι η αποφασιστικότητα που απ' τη γέννα έχουμε
σκεπάζεται από τη χλωμή σκιά της σκέψης.
Και επιχειρήσεις δυναμικής ανάβασης
γι αυτό αλλάζουν δρόμο, παραστρατούν,
και χάνουν το νόημα της πράξης.

© Αποθήκη Σκέψης / Thoughts, Warehouse, 2010


Τώρα ξαναδιαβάστε το με την σκέψη ότι ο "θάνατος" μιλά είτε για τον θάνατο του παλιού κατεστημένου, είτε για τον θάνατο που βρίσκει ένας επαναστάτης κατά την διάρκεια της επανάστασης. Τα όνειρα που μπορεί, ή όχι, να έρθουν: η καλύτερη, δικαιότερη κοινωνία που μπορεί, ή όχι, να γεννήσει η επιλογή του να σηκωθεί κανείς στα όπλα και να προσπαθήσει να δώσει τέλος στη θάλασσα των δυσκολιών με μια γυμνή λεπίδα. Αλλά και αυτά τα όπλα, η γυμνή λεπίδα, δεν είναι απαραίτητο να είναι πραγματικά όπλα και αιματοχυσία, μπορεί να είναι και αυτά μεταφορικά: μια επανάσταση γίνεται, ίσως και πιο αποτελεσματικά χωρίς αυτά, όπως απέδειξε ένα φιλειρηνικό γεροντάκι στην Ινδία.





To be, or not to be--that is the question:
Whether 'tis nobler in the mind to suffer
The slings and arrows of outrageous fortune
Or to take arms against a sea of troubles
And by opposing end them. To die, to sleep--
No more--and by a sleep to say we end
The heartache, and the thousand natural shocks
That flesh is heir to. 'Tis a consummation
Devoutly to be wished. To die, to sleep--
To sleep--perchance to dream: ay, there's the rub,
For in that sleep of death what dreams may come
When we have shuffled off this mortal coil,
Must give us pause. There's the respect
That makes calamity of so long life.
For who would bear the whips and scorns of time,
Th' oppressor's wrong, the proud man's contumely
The pangs of despised love, the law's delay,
The insolence of office, and the spurns
That patient merit of th' unworthy takes,
When he himself might his quietus make
With a bare bodkin? Who would fardels bear,
To grunt and sweat under a weary life,
But that the dread of something after death,
The undiscovered country, from whose bourn
No traveller returns, puzzles the will,
And makes us rather bear those ills we have
Than fly to others that we know not of?
Thus conscience does make cowards of us all,
And thus the native hue of resolution
Is sicklied o'er with the pale cast of thought,
And enterprise of great pitch and moment
With this regard their currents turn awry
And lose the name of action.










Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Ο Πηγαιμός











Τα δύο Έπη, που θεωρούνται τα θεμέλια της Δυτικής Λογοτεχνίας, η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, στο κέντρο τους έχουν μηνύματα απλά και διαχρονικά.

- Μια διαμάχη έχει ρίζες πολύπλοκες και βαθιές, αλλά, όταν εκραγεί, χρησιμοποιεί μια σκανδάλη συμβολική, ίσως και άσχετη με τις ρίζες (Πάρις-Ελένη)

- Όταν γίνεται αυτό, τα εξιλαστήρια θύματα είναι συνήθως οι αθώοι (Ιφιγένεια)

- Όταν μια διαμάχη τελματώνεται σε πολλά χρόνια δίχως πρόοδο προς οποιανδήποτε κατεύθυνση, η αποφασιστική κίνηση έρχεται με δόλο και πονηριά (Δούρειος Ίππος)

- Δεν υπάρχει επιστροφή, μόνο αναζήτηση (Ιθάκη)

- Στο δρόμο της ζωής περνάς δυσκολίες (Κύκλωπας, Ποσειδώνας), περνάς από μέρη που μπορούν να σε πλανέψουν (σειρήνες), και φτάνεις και σε μέρη που φαίνονται καλά για να μείνει κανείς εκεί (νησί των Φαιάκων), αλλά η Ιθάκη είναι μία και μόνη, για τον καθένα μας και όταν και αν την βρεις θα το ξέρεις χωρίς να το ρωτήσεις

- Φτάνοντας στην Ιθάκη θα δείς ένα μέρος καινούργιο, όπου δεν θα μπορούσες να είχες φτάσει χωρίς το ταξίδι (Καβάφης), αλλά και γνώριμο, όπου η εστία της ψυχής σου είναι μια γέφυρα από το παρελθόν στο μέλλον, η οποία ποτέ δεν άλλαξε μορφή, παρά μόνο πείρα (Πηνελόπη)

Τα παραπάνω μπορεί οι ακαδημαϊκοί να τα θεωρήσουν απλοϊκά, ίσως και λάθος, μια που δεν τα βρήκα πουθενά σε τίποτα περγαμηνές παρά μόνο στο τσερβέλο μου το παλιό και σκουριασμένο.

Μα πράγματι νομίζω πολλοί άνθρωποι πολλών λαών βγήκαν στον πηγαιμό για την Ιθάκη, μετά από την προσωπική τους Τροία, και άλλοι έφτιαξαν κοινωνίες με τους ομοίους τους ψάχνοντάς την, και άλλοι έφτιαξαν μοναχικά νησιά για τον εαυτό τους προσπαθώντας να την χτίσουν.

Οι Έλληνες οδοιπόροι είχαν στην καρδιά τους και την ψυχή τους και την ποίηση του Όμηρου, ή και του Καβάφη, να τους βοηθήσουν στον δρόμο.

Είναι σημαντικό νομίζω να θυμάται κανείς ότι η Ιθάκη δεν μπορεί να είναι παρά ένας πηγαιμός. Ποτέ επιστροφή. Και όταν την βρεις θα το ξέρεις χωρίς να χρειαστεί να το επιβεβαιώσεις...

Πάντα έφευγε ο κόσμος από την πατρίδα. Από την Ελλάδα. Σε μερικές περιόδους της Ιστορίας γινόταν μεγαλύτερη έξοδος από άλλοτε. Αυτές οι μέρες είναι μια από αυτές τις περιόδους που άνθρωποι φεύγουν, ή θέλουν να φύγουν, βλέποντας το μέλλον συννεφιασμένο και βροχερό μέχρι και για τα εγγόνια τους. Δεν μπορώ να τους πω να μην φύγουν, δεν μπορώ να τους πω να διαβάσουν όλοι το Παραμύθι Χωρίς Όνομα της Π. Σ. Δέλτα, γιατί και να μείνουν θα υπερκαλυφθούν από αυτούς που τους ενδιαφέρει μόνο η αγανάκτηση, ο θυμός... το μίσος, η καταστροφή, και η δικαιολόγηση αυτών. Γιατί και να μείνουν, το Παραμύθι Χωρίς Όνομα χρειάζεται φιλότιμο και δουλειά πραγματική για να πάρει ζωή. Άλλωστε και εγώ έφυγα, τρείς φορές, για τρία διαφορετικά κράτη, και είμαι πολίτης ενός από αυτά. Αν φύγετε, ή φύγατε ήδη, κοιτάτε προς την πατρίδα και βοηθείστε όσο μπορείτε, με όποιον τρόπο μπορείτε, αλλά μην γυρίσετε. Δεν υπάρχει γυρισμός. Θα ήταν μόνο μια προσωπική ήττα το να γυρίσετε, όσο και να φαίνεται πρέπον και πατριωτικό, ή, έστω, νοσταλγικό...

Μην έχετε νοσταλγία για την Τροία, και μην πλανευτείτε ότι η Ιθάκη βρίσκεται στο παρελθόν.

...και νά 'χετε τον άνεμο πάντα στην πλάτη σας και το κύμα μπροστά σας.






Τα παραπάνω δεν ήταν παρά ένα προεκτεταμένο σχόλιο στην ανάρτηση του Locus Publicus: "Οδύσσειες"







 
ΥΓ. Στην μυθολογία των Ιταλών, οι ηττημένοι της Τροίας έφυγαν και έχτισαν την Ρώμη. Είναι περίεργο για μένα, όταν μιλάω με τον πεντάχρονο ανιψιό μου για την Ιλιάδα, να βλέπω το παιδί να είναι με το μέρος των Τρώων, πράγμα που πάντα οδηγεί σε μάχη με τα πλαστικά μας ξίφη, μια που εγώ αντιπροσωπεύω πάντα τον στρατό του Αγαμέμνονα, του Οδυσσέα και του Αχιλλέα. Η φτέρνα μου το ξέρει!






Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Χοιρινό και Ρύζι











Όσοι θυμούνται το τραγούδι Warewolves of London ίσως να θυμούνται μια στροφή που λέει:

I saw a werewolf with a Chinese menu in his hand
walkin' through the streets of Soho in the rain.
He was lookin' for α place called Lee Ho Fook's,
gonna get a big dish of beef chow mein.

...και ίσως μερικοί να κατάλαβαν ότι το Lee Ho Fook  ήταν ένα κινέζικο εστιατόριο στο Soho του Λονδίνου.

Αυτό όμως δεν είναι όλο: Το Lee Ho Fook, μεγάλο, σε δύο ορόφους, με πλούσιο μενού, θεωρείτο επί δεκαετίες το καλύτερο Κινέζικο εστιατόριο του Λονδίνου. Μετά άλλαξε ιδιοκτησία και πήρε την κατηφόρα, μέχρι που πρόσφατα έκλεισε.

Αλλά ούτε και αυτό είναι όλη η ιστορία. Λίγοι ξένοι το ξέρουν αυτό, αλλά, εμείς οι μια-φορά-κι ένα-καιρό ντόπιοι ξέραμε ότι, περπατώντας ανατολικά και στρίβοντας την γωνία βόρεια προς την Shaftesbury Avenue έπεφτες σε μια μικρή τρύπα με 5 τραπέζια που λεγόταν επίσης Lee Ho Fook. Και εκεί, στο μικρό Lee Ho Fook μπορούσες να παραγγέλλεις μόνο τρία πράγματα: Ψητό Χοιρινό και Ρύζι, Ψητή Πάπια και Ρύζι, ή Ψητό Χοιρινό, Ψητή Πάπια και ρύζι.

Την πρώτη φορά που έφαγα Κινέζικο φαγητό ήταν Ψητό Χοιρινό και Ρύζι, σε αλουμινένιο κεσέ take away (πού το έπαιρνες και έφευγες). Είχαμε στείλει έναν της ομάδας να φέρει να φάμε, καθώς εμείς στο σχολειό στο Covent Garden συνεχίζαμε τα γυρίσματα, στο τέλεια χτισμένο σκηνικό μας μέσα στην πρώην αποθήκη χονδρικής πώλησης μπανάνας, με μια μηχανή Mitchell BNC, την μηχανή με την οποία γυρίστηκαν τόσα από τα '30 ως τα '60... και ο Πολίτης Κέην... και η οποία έδωσε τον μηχανισμό της στην κορούλα της, την Panaflex Panavision.

Όταν επέστρεψε είχε φέρει μαζί του μπόλικα ψητά με ρύζι για όλους και μόνο ξυλάκια. Και έτσι, την πρώτη φορά που έφαγα Κινέζικο, στα όρθια μέσα στο στούντιο μεσάνυκτα, έμαθα από ανάγκη να χρησιμοποιώ ξυλάκια. Καθοριστική στιγμή της ζωής.

Από τότε τακτικότατα έμπαινα στην τρύπα με τα 5 τραπέζια, τα οποία τα μοιραζόσουνα με άλλους, και παράγγελνα το Ψητό Χοιρινό μου με Ρύζι, και έβαζα και λίγη Κινέζικη σάλτσα τσίλι στην άκρη του πιάτου να βρέχω τα ξυλάκια. Και τσάι, φυσικά.

Το μικρό Lee Ho Fook είναι μια από τις αγαπητές, ζεστές αναμνήσεις της ζωής μου, όπως είναι και η ανάμνηση του Κινέζικου take away στο studio. Το βράδυ που τελειώναμε τα γυρίσματα μιας ταινίας προσθέταμε και Γαλλική σαμπάνια που συνόδευε το Κινέζικο από χάρτινα ποτηράκια...

Όταν πήγα στην παλιά γειτονιά από την Αμερική το 1999 για το Millennium, το μικρό Lee Ho Fook είχε μεγαλώσει παίρνοντας και την διπλανή τρύπα και προσθέτοντας άλλα 6 τραπέζια. Το μενού και η ποιότητα ήταν η ίδια. Όταν ξαναπήγα να φάω τον Απρίλιο του 2008, δεν υπήρχε πια.





Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Φως.







Με τέτοια φωτογραφία πάνω-πάνω στην ανάρτηση στοιχηματίζω ότι ήδη έχετε εστιάσει το θέμα μας σήμερα σε δύο πιθανότητες:
- ή θα σας εξηγήσω γιατί το Dark Side of the Moon των Pink Floyd είναι από τα 2-3 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών,
- ή πρόκειται να σας μιλήσω για αυτήν την καινούργια οικολογική/οικονομική λάμπα που κυκλοφορεί και διαδίδεται αστραπιαία ανά τα λίβινγκ ρουμ, κουζίνες και υπνοδωμάτια.

Για να σταματήσω την σασπένς, θα σας πω ότι, αν περιμένατε από μένα να σας εξηγήσω γιατί το Dark Side of the Moon των Pink Floyd είναι από τα 2-3 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, και δεν το ξέρατε ήδη από μόνοι σας, τότε οποιαδήποτε φλυαρία δική μου επί του θέματος περιττεύει.

Το οποίο και μας αφήνει με τις διαολεμένες τις λάμπες οικονομίας και οικολογικής μόδας.

Πρώτα-πρώτα, θα έχετε ίσως αφουγκραστεί ότι το μπλόγκ τούτο σε τακτά διαστήματα προειδοποιεί, ως νέος άι-Γιάννης Πρόδρομος, ή Κασσάνδρα, ότι μετά τις περιόδους 1200 ΠΚΕ (ΠΚΕ = Προ Κοινής Εποχής) έως το 800 ΠΚΕ και 415 ΚΕ, μέχρι το 1452 ΚΕ, η ανθρωπότητα έχει ήδη ξεκινήσει εδώ και 25-30 χρόνια να εισέρχεται σε μια νέα περίοδο σκοταδισμού, άγνωστο πόσους αιώνες θα κρατήσει κι αν θα επιζήσουμε.

Και ιδού ένα τρανταχτό αποδεικτικό στοιχείο ότι οδεύουμε προς σκοταδισμό, στο πρόσωπο της ύπουλης οικονομικής και οικολογικής λάμπας με το μαύρο φως!

Αλλά τώρα μια νέα απειλή πλανιέται πάνω από τα κακόμοιρα τα ματάκια μας. Οι λάμπες φθορισμού πέρασαν στην επόμενη γενιά. Στις οικονομικές, οικολογικές λάμπες!!!


Είναι καλές γιατί γλυτώνουν λεφτά από τον λογαριασμό ηλεκτρικού! Είναι καλές γιατί είναι οικολογικά φιλικές, δηλαδή, με άλλα λόγια είναι της μόδας!

Είναι μπούρδες!

Έχουν τα ίδια προβλήματα με τις παλιές του φθορισμού, αλλά καλύτερα συγκαλυμμένα και σφραγισμένα με τη βούλα της οικονομίας και της οικολογίας.

Βάλτε σε ένα πολυέλαιο με 6 λάμπες έξι ηλεκτρικές παλιές και μετά αλλάξτε τις με 6 οικολογικές και συγκρίνετε: Θα δείτε ότι όταν φωτίζεται το δωμάτιο σας με οικολογικές/οικονομικές λάμπες τρία τινά συμβαίνουν. 
- Πρώτον, αν και οι λάμπες φαίνονται της ίδιας ισχύος όσο οι παλιές, περιέργως, μπορείτε πιο άνετα να τις κοιτάξετε κατ' ευθείαν. 
- Δεύτερον, το φως στο δωμάτιο δεν είναι πια όσο ζεστό όσο ήταν. Είναι κρύο. 
- Τρίτον, παρατηρήστε την σύγκριση του πόσο φωτεινό φαίνεται το δωμάτιο στις γωνίες μακριά από τις λάμπες. Με τις καινούργιες λάμπες φαίνεται πιο σκοτεινό, όσο δυνατές και να βάλετε.

Το δωμάτιο φαίνεται σκοτινό και κρυο. Της ψυχής δεν της αρέσει αυτή ή αίσθηση. Σ' ένα δωμάτιο φωτισμένο με μια καινούργια λάμπα, ξαφνικά σβήστε την και ανάψτε ένα πορτατίφ με παλιά λάμπα...

Ο αμφιβληστροειδής χιτώνας, το οπτικό νεύρο, και το μυαλό, μπορούν να ξυγοσταθμίζονται από ένα φάσμα στο άλλο, αλλά κάθε φάσμα πρέπει να είναι σταθερό. Αστάθεια, τρεμόπαισμα -όσο ανεπαίσθητο, μήκους κύματος και έντασης ή φάσματος, χαλάει τα μάτια. Τελεία. Παύλα.

Το σκοτάδι φέρνει κατάθλιψη. Γι αυτό έχουν τόσο υψηλό ποσοστό αυτοκτονιών στα Σκανδιναβικά κράτη. Γιατί δεν έχουν ήλιο έξι μήνες τον χρόνο.

Οι οικολογικές/οικονομικές λάμπες χαλάνε τα μάτια ΚΑΙ αυξάνουν την τάση προς θλίψη και ενδόμηχη αδράνεια.




Πετάξτε τις καινούργιες σας λάμπες κι αν ακούτε ότι πρόκειται να αποσύρουν τις παλιές λάμπες, άντε αγοράστε μερικές εκατοντάδες νά 'χετε!
:-)

Ο κακομοίρης ο Βίκτωρ Ουγκό προειδοποίησε προφητικά με τα στερνά του λόγια:
"Βλέπω ένα μαύρο φως!"
...αλλά κανείς δεν τό 'πιασε.




~~~~~~~~~~~~~




Αυτά και πιστέψτε τα. Άν θέλετε λεπτομέριες διαβάστε παρακάτω!

Στον εικοστό αιώνα απολαμβάναμε το φως μας το βράδυ περνώντας ηλεκτρισμό από ένα κομματάκι μετάλλου tungsten το οποίο ζεσταινότανε τόσο πολύ που έλαμπε άσπρο-άσπρο.



Να και μια πολύ μεγαλύτερη λάμπα η οποία μας φωτίζει κάπου 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια τώρα με αστρονομικούς λογαριασμούς που στέλνει η ΔΕΗ στο Θεό. Η τεράστια τούτη λάμπα λάμπει από τις χιλιάδες πυρηνικές αντιδράσεις στο κέντρο της ανά δευτερόλεπτο.


Το φώς, βέβαια, δεν είναι ακριβώς "φώς". Είναι ενέργεια η οποία εκφράζεται με διάφορα μήκη κύματος.


Τα κύματα λειτουργούν όπως όταν πέφτει μια σταγόνα στην ήρεμη επιφάνεια του νερού,



και τα κύματα ξαπλώνονται από το κέντρο προς τα έξω,


μόνο που στην περίπτωση του φωτός φανταστείτε ότι αντί για κύματα σε δισδιάστατη επιφάνεια έχουμε σφαίρες σε τρείς διαστάσεις με τον ήλιο, ή μια λάμπα, στη μέση.

Στην παρακάτω εικόνα αναγνωρίζετε, είμαι σίγουρος μια πολύ πεζή αναπαράσταση του ουρανίου τόξου που βλέπουμε στον ουρανό μετά από μια καταιγίδα. Ίσως και να σας θυμίζει το εξώφυλλο του Dark Side of the Moon.


Όπως θα έχετε ακούσει το ουράνιο τόξο είναι, απλά, η διάσπαση του λευκού φωτός. Δεν υπάρχει μάλιστα λευκό φως, αλλά, όπως είχε αποδείξει ο Νεύτων, υπάρχουν 7 χρώματα ορατά στον άνθρωπο τα οποία μαζί μεταφράζονται συνολικά σαν άσπρο από το μυαλό μας.

Κόκκινο, Πορτοκαλί, Κίτρινο, Πράσινο, Μπλε, Λουλακί και Ιώδες.

Το κάθε χρώμα που βλέπουμε δεν είναι τίποτα άλλο από το πως μεταφράζει το μυαλό μας το μήκος κύματος της ενέργειας στην αίσθηση που εμείς γνωρίζουμε σαν φως και χρώμα.

Το κόκκινο είναι η χαμηλότερη συχνότητα ενέργειας που μπορεί να "πιάσει" το μυαλό μας μέσω του αμφιβληστροειδούς χιτώνα  του ματιού και το οπτικό νεύρο, και το ιώδες είναι η υψηλότερη συχνότητα που μπορούμε να "δούμε".

Infra-red, red, orange, yellow, green, blue, indigo, violet, ultra-violet.

Συχνότητες που είναι χαμηλότερες από αυτές που βλέπουμε σαν κόκκινο χρώμα δεν μπορούμε να τις δούμε και λέγονται Υπέρυθρες (κάτω από το κόκκινο). Μήκη κύματος πολύ μεγάλα, πολύ κάτω από τα υπέρυθρα, είναι τα μήκη πάνω στα οποία στέλνουμε τα σήματα του ραδιοφώνου που πιάνουν τα τρανζίστορ και τα ραδιόφωνά μας.

Συχνότητες που είναι υψηλότερες από αυτές που βλέπουμε σαν ιώδες χρώμα δεν μπορούμε να τις δούμε και λέγονται Υπεριώδεις (πάνω από το ιώδες). Μήκη κύματος πολύ μικρά, με συχνότητες πολύ υψηλές, πολύ πάνω από τα υπεριώδη, είναι οι ακτίνες Γάμα, οι οποίες εμάς τους ανθρώπους μας σκοτώνουν (χωρίς το όζον της ατμόσφαιρας να φιλτράρει τις υψηλές συχνότητες ενέργειας του ήλιου θα ήμασταν νεκροί).




Τα "αρχικά" χρώματα στη ζωγραφική, όπου το χρώμα πάνω στον καμβά απορροφά ορισμένα μήκη κύματος και μόνο αυτά τα οποία αντανακλά φτάνουν τελικά στα μάτια μας, με την "Αφαιρετική" μέθοδο απορρόφησης και αντανάκλασης, είναι τα Κυανό, Ματζέντα, και Κίτρινο, Cyan, Magenta, Yellow: σύστημα CMY, όπου το κίτρινο και το ματζέντα, αφαιρετικά φτιάχνουν το κόκκινο, το ματζέντα και το κυανό, αφαιρετικά φτιάχνουν το μπλε, το κυανό και το κίτρινο φτιάχνουν το πράσινο και όλα μαζί αλληλοεξουδετερώνονται για να φτιάξουν το μαύρο.

Τα "αρχικά" χρώματα στην τηλεόραση, όπου το χρώμα εκπέμπεται από την οθόνη σαν φως, που φτάνει στα μάτια μας, με την "Προσθετική" μέθοδο, είναι τα Κόκκινο, Πράσινο και Μπλε, Red, Green, Blue: σύστημα RGB, όπου το κόκκινο και το πράσινο, προσθετικά φτιάχνουν το κίτρινο, το πράσινο και το μπλε, προσθετικά φτιάχνουν το κυανό, το κυανό και το μπλε με το κόκκινο φτιάχνουν το ματζέντα, και όλα μαζί προσθέτονται  για να φτιάξουν το λευκό.

 

Όλα μαζί τα χρώματα τα βλέπουμε ως "Λευκό". Συνδυασμοί περισσότερων από μερικά χρώματα και λιγότερων από άλλα μας δείνουν ένα από τα εκατομμύρια διαφορετικά χρώματα που μπορεί να φανταστεί το ανθρώπινο μυαλό. Μια πυροσβεστική μηχανή απορροφά όλα τα χρώματα εκτός από το κόκκινο το οποίο το αντανακλά, γι αυτό βλέπουμε την πυροσβεστική μηχανή σαν ...κόκκινη. 

Να και ο δίσκος του Νεύτωνα που αν γυρίσει πολύ γρήγορα δεν θα δούμε χρώματα παρά μόνο άσπρο-γκρι.





Και ως εδώ καλά. Τα ξέρατε. Αλλά, αυτό που ίσως να μην ξέρατε είναι ότι κάθε διαφορετική πηγή φωτός εκπέμπει διαφορετικές αναλογίες από τα διάφορα μήκη κύματος.

Παραδείγματος χάριν, το φάσμα του ήλιου περιέχει  περισσότερες υψηλές συχνότητες από μια ηλεκτρική λάμπα του εικοστού αιώνα η οποία δίνει περισσότερες χαμηλές συχνότητες.


Όλα τα χρώματα μαζί φαίνονται σαν λευκό, και διαφορετικές συνολικές εντάσεις η μία δίπλα στην άλλη φαίνονται σαν πιό "φωτεινές" ή πιο "σκούρες". Αλλά χρειάζεται σύγκριση για να δει το μάτι σχετικά περισσότερο και σχετικά λιγότερο φως. Μια μόνο ένταση φαίνεται στο μάτι πάντα σαν λευκή γιατί το μάτι πάντα εξοικειώνεται στο τι βλέπει.

Σε σχέση με το φως του ήλιου, η ηλεκτρικές λάμπες έχουν φως πιο πορτοκαλί. Και σε σχέση με τις λάμπες, το φως του ήλιου είναι πιο μπλε. Το μάτι εξοικειώνεται αμέσως και βλέπουμε λευκό είτε το φως έρχεται από τον ήλιο, είτε από λάμπα. Αλλά, αν από το φως της ημέρας μπούμε σε ένα δωμάτιο φωτισμένο με ηλεκτρική λάμπα, για λίγα δευτερόλεπτα, μέχρι να επανασυντονιστεί το μυαλό μας, θα τα δούμε όλα πορτοκαλί. Και στην αντίθετη περίπτωση, βγαίνοντας έξω στο φως του ήλιου, θα τα δούμε όλα μπλε για λίγα δευτερόλεπτα.





Ξέρουμε όλοι τις λάμπες φθορισμού. Τρεμοσβήνουν. Άλλες φαίνονται πιο μπλε, άλλες πιο ροζ, συγκριτικά, η μία δίπλα στην άλλη. Στις λάμπες φθορισμού, το φως δεν εκπέμπεται από ένα υπερθερμασμένο μέταλλο, όπως στις ηλεκτρικές λάμπες, αλλά από αέριο που δημιουργεί βολταϊκό τόξο λόγω του ηλεκτρισμού.

Το φάσμα του ήλιου είναι σταθερό. Το φάσμα της ηλεκτρικής λάμπας είναι σταθερό. Αλλά το φάσμα της λάμπας φθορισμού είναι ασταθές και έχει συνεχείς διακυμάνσεις και της έντασης και του φάσματος. Γι αυτό πολλοί ξέρουν ότι οι λάμπες φθορισμού χαλάνε τα μάτια, και όλοι ξέρουν ότι οι λάμπες φθορισμού δημιουργούν μια ατμόσφαιρα "κρύα" και "δυσάρεστη".





Κανείς δεν έχει ιδέα ότι υπάρχουν δύο είδη λάμπας φθορισμού, ένα ζυγοσταθμισμένο να μιμείται το φως του ήλιου και ένα ζυγοσταθμισμένο να μιμείται το φώς το γλυκό της λάμπας. Μιμείται απλά. Τα προβλήματα αστάθειας παραμένουν. Και επειδή κανείς δεν έχει ιδέα αγοράζουν ότι βρουν μπροστά τους και έτσι βλέπουμε λάμπες φθορισμού που μπλεδίζουν δίπλα σε λάμπες φθορισμού που ροζίζουν...







Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

"Δεν Θα Περάσει ο Φασισμός!"





Θυμάμαι στα νιάτα μου που φωνάζαμε "ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣEI Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ", και τώρα, χρόνια αργότερα, σκέφτομαι, ρε δεν τον αφήναμε να περάσει από 'δω, να φύγει να ξεκουμπιστεί... Δεν τον αφήσαμε να περάσει, δεν πέρασε, στρογγυλοκάθισε εδώ ανάμεσά μας, και τώρα πια έχει παιδιά, ανίψια, και πάει για εγγόνια.

Εχθές και πάλι συνεχίστηκε η συζήτηση με τον "Ανώνυμο" στα σχόλια της ανάρτησής μου marianaonice. Είναι μια ενδιαφέρουσα συζήτηση και μου επιτρέπει να κρυσταλλώσω και να ξεκαθαρίσω τις γνώμες μου σε διάφορα θέματα. Και γι αυτό τον λόγο, αντί να γράψω την απάνησή μου μόνο κάτω από εκείνα τα σχόλια, μοιράζομαι την συζήτηση μαζί σας, εδώ, και προσκαλώ τον "Ανώνυμο", "χ.πολίτη" να συνεχίσουμε την συζήτηση εδώ.

Η αρχή της συζήτησης με τον "Ανώνυμο", "χ.πολίτη", ξεκινά στα σχόλια εδώ, όπου και βρίσκονται τα τελευταία σχόλιά του απο εχτές, Παρασκευή βράδυ.




ΣΥΝΕΧΕΙΑ:

Χ.πολίτη, γεια σου και πάλι, και ευχαριστώ για την απάντηση.

Δυό λόγια εισαγωγής. Η πείρα μου από συζητήσεις είναι ότι μπορεί ένας, ή και οι δύο, συζητητές, να αλλάξουν, ή να εξελίξουν την γνώμη τους ο καθένας σαν αποτέλεσμα της συζήτησης. Στην Αμερική φερ' ειπείν, πολύ συχνά η γνώμη του άλλου ενδιαφέρει, και η συζήτηση είναι εποικοδομητική, γιατί ο μέσος Αμερικανός θέλει να κινείται μπροστά, να καλυτερεύει, να  μαθαίνει. Και ξέρει ότι πάντα κάτι καινούργιο μπορεί να ακούσει ακόμα και από την πιο απροσδόκητη πηγή: η συζήτηση δεν είναι ένας "ανταγωνισμός" όσο είναι μία "εξερεύνηση". Η πείρα μου στην Ελλάδα είναι ότι, στις συζητήσεις , με ανησυχητική συχνότητα, η γνώμη του άλλου δεν ενδιαφέρει κανένα συζητητή. Μόνο η επικράτηση της ιδίας γνώμης, κι αν ακόμη υποτιμηθεί η συζήτηση και ο συζητητής για να διατηρήσει κάποιος την ψευδαίσθηση υπεροχής.

Στην συζήτησή μας, χ.πολίτη αισθάνομαι ότι βρισκόμαστε ανάμεσα στα δύο παραπάνω: έχεις δώσει την εντύπωση ότι η πρόθεσή σου για συζήτηση επί των θεμάτων που θίγεις είναι ειλικρινής, αλλά μου έχεις επίσης δώσει τη σιγουριά πως ότι και να λεχθεί δεν πρόκειται να επιτρέψεις στην γνώμη σου να εξελιχθεί ή να αλλάξει.

Γι αυτό και θέλω να πω πριν συνεχίσω, ώστε να είναι καθαρά γνωστό από την αρχή, ότι από εδώ και πέρα δεν προσπαθώ ή περιμένω να υπάρξει αυτή η αμοιβαία πρόοδος στην συζήτηση μας, και την συνεχίζω για να παραθέσω, for the record που λένε, και από σεβασμό στον κάθε συνομιλητή μου και αναγνώστη μου, την θέση μου και τις απαντήσεις μου στα σημεία που μου θέτεις.

Αν μου αποδείξεις ότι κάνω λάθος για αυτά που περιμένω ή όχι από την συζήτησή μας, θα είμαι ο πρώτος που θα χαρεί.

Κάτι ακόμα: και ο πιο αστοιχείωτος χρήστης ξέρει ότι σε λιγότερο από ένα λεπτό μπορεί κάποιος να ανοίξει ένα πραγματικά Ανώνυμο λογαριασμό Google, με ένα ψευδώνυμο, για να αφήνει σχόλια. Η δικαιολογία σου ότι είσαι "Ανώνυμος" επειδή δεν έχεις μπλογκ, όπως λες στο δεύτερό σου σχόλιο, σε αφήνει ανοιχτό στην ιδέα ότι είσαι "Ανώνυμος" επειδή δεν θέλεις να πεις αυτά που μου λες με το γνωστό σου όνομα, και δεν σκέφτηκες ότι μπορείς να βγάλεις ένα άλλο προσωρινό έτσι για τους τύπους.

Και, αν διάβασες τις τελευταίες δύο αναρτήσεις μου, θα ξέρεις ότι δεν είμαι παντελώς άσχετος, μόνο λίγο άσχετος, με το ιντερνέτ, και είναι πιθανόν να ξέρω ήδη αν έχεις αφήσει σχόλια εδώ στο παρελθόν με άλλο όνομα, ή αν όχι, και αν δεν έχεις μπλογκ ή αν έχεις μπλογκ το οποίο μάλιστα μου αρέσει.

Σέβομαι πάντως την επιθυμία σου, ανώνυμε χ.πολίτη, να μην καταλάβουν οι αναγνώστες ποιός λέει αυτά που λες, και συνεχίζω την συζήτηση με τον χ.πολίτη, για την οποία και πάλι σε ευχαριστώ, όπως πάντα, υπό οιοδήποτε όνομα ή ανωνυμία.



Λοιπόν,

Όσον αφορά τον/την επίμαχη μπλογκερ και τα βάσανά του/της, λέω να το βάλουμε στην άκρη και να περιμένουμε την εξέλιξη από τον Άρειο Πάγο. Μετά, είμαι σίγουρος, θα γραφτούν πολλά. Για τώρα, παραμένω υπεύθυνα και επώνυμα πίσω από κάθε λέξη και φρασεολογία μου σχετικά με την γνώμη μου για το άτομο που συνέγραψε τα δύο συζητημένα σχόλια της "marianaonice".

Όσον αφορά την Ελευθεροτυπία και Enet:
- Παραμένει η θέση μου και γνώμη μου ότι η εφημερίδα και ο δημοσιογράφος δεν παραβίασαν κανέναν νόμο κατά το γράμμα του νόμου, παρά μόνο ίσως το πνεύμα του νόμου,
- Το δεύτερο δημοσίευμα της Enet προχθές ήταν κατά την γνώμη μου χωρίς αξία νέων, και , πάντα κατά την γνώμη μου, ένας "τσαμπουκάς" που δεν αρμόζει σε εφημερίδα,
- Η γνώμη μου για το αν έπρεπε η "Ε" να κάνει το αρχικό ρεπορταζ: Αν πω ότι δεν έπρεπε, τότε, σκέψου το και πάλι, η προέκταση τέτοιας θέσης θα ήταν και να πω ότι το Washington Post δεν έπρεπε να αποκαλύψει το Watergate. Όχι ότι η δυστυχής marianaonice είναι στο επίπεδο του Watergate, απλά, λέω, σε προέκταση.

Όσον αφορά την ευθύνη μου για αυτά που έγραψα και γράφω: Ναι, υπογράφω κάθε λέξη που γράφω, υπεύθυνα, και, όποιος δεν είναι ημιμαθείς ή φανατικός, ξέρει ότι δεν έχω παραβεί κανένα νόμο, ούτε αυτούς που αναφέρεις. Ρώτα οποιονδήποτε δικηγόρο. Όχι απ' αυτούς που κυνηγάνε ασθενοφόρα για πελάτες, τους άλλους.

Όσον αφορά την γνώμη σου ότι "αυτά που ελέχθησαν δεν είναι αρκετά για να κάνουν κάποιον ρατσιστή", κλπ., κλπ... αυτό ζητά ιδιαίτερο τμήμα στην ανάρτηση, και ιδού:



Για μένα, χ.πολίτη, είναι πρωτάκουστο να προσπαθεί κανείς να πει ότι ο φασισμός και ο ρατσισμός είναι δύο διαφορετικά πράγματα, και μόλις τις τελευταίες μέρες μου το εξήγησαν (επώνυμοι συνομιλητές, ιδιωτικά), και κατάλαβα καλύτερα πως μπορεί να έχει η κατάσταση στην Ελλάδα. Και σου λέω τώρα, όχι τι μου είπανε αλλά την προεκτεταμένη σημερινή μου γνώμη.

Στην Ελλάδα υπάρχουν Φασίστες, ναι, το συνηθισμένο περίπου 5% ή λιγότεροι. Αλλά, στην Ελλάδα, ο ρατσισμός δεν είναι ταυτόσημος με τον φασισμό για τον εξής πολύπλοκο λόγο:

Κατ' αρχάς στην Ελλάδα ο Ρατσισμός δεν είναι εντελώς ταυτόσημος με τον Αντισημιτισμό. Ρατσισμός υπάρχει παντού χωρίς να το καταλαβαίνει ούτε καν ο ένοχος αυτού, γιατί είναι αδιαίρετο μέρος της Ελληνικής νοοτροπίας: "Βλάχος!", "Γύφτος!", "Πόντιος!", "Πούστηδες Άγγλοι!", "Αράπης!" (Τον "Αράπη" τον έκανε και τραγούδι ο Ζαμπέτας)

"Εβραίος", όμως είναι σε άλλη συνομοταξία:
- Τον Εβραίο τον μισούν οι φασίστες επειδή είναι "Οβριός" (κάπως έτσι δεν τον λένε;)
- Τον Εβραίο τον μισούν οι της Αριστεράς γιατί το κράτος του Ισραήλ υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ, και, για την Αριστερά, οι ΗΠΑ, και οι φιλικοί προς αυτές, είναι το αντίστοιχο στην Αθεΐα του Σατανά, γιατί όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια.
- Τους Εβραίους επίσης τους μισούν οι ...καλοί Χριστιανοί γιατί τους σκοτώσανε τον Χριστούλη. Κι ας ήταν ο Γεσουά από την Ναζαρέτ Εβραίος, και τα πρώτα 300 χρόνια οι Χριστιανοί δεν λεγόντουσαν Χριστιανοί αλλά Εβραίοι, μέχρι που ο Κωνσταντίνος δογμάτισε μια καινούργια θρησκεία για τους Εθνικούς.
- Τους Εβραίους επίσης τους μισούν όλοι όσοι δεν τους αρέσει που σε οποιαδήποτε κοινωνία τους πετάξεις θα προοδεύσουν στις δουλειές και τα παιδιά τους θα προοδεύσουν στα σχολεία.
Κοντολογίς, τους Εβραίους τους μισεί όλος ο Ελληνικός κόσμος, ο καθένας για άλλο λόγο! Και κανείς δεν έχει την μόρφωση να δει την διαφορά μεταξύ της παράδοσης/θρησκείας/γένους των "Εβραίων", και το κράτος του Ισραήλ, στο οποίο υπάρχουν και μουσουλμάνοι και Παλαιστίνιοι πολίτες, και του οποίου το δικαίωμα να υπάρχει δεν το αναγνωρίζουν οι γείτονές του, ούτε οι Παλαιστίνιοι από τα κατεχόμενα εδάφη και οι Παλαιστίνιοι από την Γκάζα.

Το Ελληνικό μίσος κατά του Εβραίου είναι πάνω και πέρα από κάθε ρατσισμό ή φασισμό. Και είναι διαφορετικό από τον συνηθισμένο Αντισημιτισμό στο δυτικό κόσμο, γιατί εδώ προέρχεται και από παράδοση, και από αγραμματοσύνη, και από ενστικτώδη ταύτιση με τον Αραβικό κόσμο.

Και ένα περίεργο φαινόμενο: στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι απ' ότι είδα, που πιστεύουν πραγματικά ότι ο Αντισημιτισμός, και ο ρατσισμός, περιέρχονται κάτω από την ηθική αξία της ελευθερίας του λόγου. Επίσης υποστηρίζουν, εκ τούτου, ένα ρατσιστή, ένα αντισημίτη, γιατί κατά τ' άλλα είναι καλός άνθρωπος, και στο κάτω-κάτω μια-δυό φορές μόνο μίλησε Αντισημιτικά. Το οποίο και ανήκει στην ίδια κατηγορία του "άσε με καλέ να παρκάρω εδώ για δυό λεπτά μόνο να πάω στο φούρνο!"



Αλλά, "χ.πολίτη" υπάρχει και αυτό το ακόλουθο τραγικό:

Ένας αριθμός από τους συμπολίτες μας ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ τα δυστυχισμένα παιδιά και τους άμοιρους πολίτες της Γκάζας, κατακρεουργώντας τους εκ νέου με την χρήση που τους δίνει, γιατί, προσποιούμενος αγανάκτηση για τις ακρότητες, χρησιμοποιεί τις ακρότητες σαν κουβέρτα και δικαιολογία για να καλύψει τον αντισημιτισμό του, τον ρατσισμό του, τον φανατισμό του, το μίσος που θα είχε για τους Εβραίους ότι και να γινότανε και με οποιαδήποτε δικαιολογία. Και το κάνουν αυτό, άλλοι συνειδητά, άλλοι άθελά τους και υποσυνείδητα.

Σαν το Λύκο και το Αρνί του Αισώπου: Ένας Τύραννος, θα βρει πάντα κάποια δικαιολογία για την τυραννία που επιβάλει.


Ναι, χ.πολίτη, αυτό που είπε ο Αίσωπος ισχύει για όλους, και για πολλούς επίσης από τους Ισραηλινούς, αλλά τώρα μιλάω για τους συμπολίτες μας. 

Σχολίασε σε παρακαλώ επί αυτού, "χ.πολίτη".



Σε άλλα νέα,

Χτες κατεβήκαμε όλη τη μέρα στη Φλωρεντία, και είπα να σας δείξω δύο φωτογραφίες.


Ο τοίχος του παλιού φρούριου Fortezza da Basso


Ποιός είπε ότι δεν κάνει η Ελλάδα εξαγωγές; Ποιός άλλος εξάγει τόσους μαλάκες;



Η βάση του αγάλματος ενός πατριώτη σε μια πλατεία της Φλωρεντίας.


Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα!