Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Το φακελάκι



Πως είναι δυνατόν...






Ένας από τους πιο αγαπημένους μου κωμικούς είναι ο Λούης Μπλακ που στην Αμερική ωρύεται κατά της ανοησίας και ανικανότητας της κυβέρνησης και κάθε κοινωνικού φαινομένου που αξίζει γελοιοποίηση.

Είχε κάνει ένα ρεσιτάλ σε μεγάλο θέατρο της Ουάσινγκτον το 2005. Κατά το μέσο της παράστασης, αφού τέλειωσε ένα ωραίο ανέκδοτο και γέλασαν όλοι, ο Μπλακ σοβαρεύτηκε και περίμενε το ακροατήριο να ησυχάσει. Όταν όλοι σταμάτησαν για να ακούσουν το επόμενο καλαμπούρι, ο Λούης Μπλάκ, χωρίς να αλλάξει την σοβαρή του έκφραση είπε το όνομα του αντιπρόεδρου των ΗΠΑ:
-Ντικ Τσέηνη.
Το ακροατήριο λύθηκε στα γέλια! Ο Μπλακ δεν άλλαξε έκφραση και περίμενε να σταματήσουν τα γέλια. Μετά, πάντα σοβαρά, συνέχισε:
-Νομίζω είναι υπέροχο αυτό: έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που δεν χρειάζεται πια να εργαστώ και να γράψω ένα καλαμπούρι για να γελάσετε... Απλά λέω το όνομα του αντιπροέδρου, σκάτε όλοι στα γέλια, τελειώσαμε, προχωράμε στο επόμενο θέμα.

~

Και σκέπτομαι εγώ ότι, πράγματι, υπάρχουν σε κάθε γλώσσα λέξεις ή ονόματα, που το άκουσμά τους φέρνει στο μυαλό εντύπωση τελείως διαφορετική από αυτό που σημαίνει στο λεξικό, επειδή, για κάποιο λόγο, η λέξη έχει ταυτιστεί με κάτι άλλο στην καθημερινότητα του λαού.

Ας κάνουμε ένα πείραμα για παράδειγμα: Θα σας πω μια λεξούλα:



Φακελάκι!



Είμαι σίγουρος ότι κανένας δεν γέλασε, και το εύχομαι στην Ελλάδα, να έρθει μια μέρα που όλοι να γελάμε όταν ακούμε αυτή τη λέξη, γιατί, όπως είπε και ο Καραγάτσης, ένας λαός που γελά είναι πιο επικίνδυνος από ένα λαό που κλαίει.

Είμαι επίσης σίγουρος ότι όταν διαβάσατε την λέξη αυτή, δεν σας ήρθε στο μυαλό ένας μικρός λευκός φάκελος που χωράει μέσα μια καρτ βιζίτ. Μάλλον θα πρέπει να σας ήρθε στο μυαλό ένα κάποιο χρηματικό ποσό που τοποθετείται σε ένα μικρό φάκελο για να δοθεί ως αμοιβή, ή δωροδοκία, ή πουρμπουάρ, ή χαράτσι.

Το Φακελάκι στην Ελλάδα το δέχονται πολλά επαγγέλματα, πχ ένας πολιτικός μηχανικός μου είχε δώσει ένα κοστολόγιο αναμενομένων εξόδων που συμπεριλάμβανε και 1000 Ευρώ δωροδοκιών για να βγει η άδεια (εγώ, φρέσκος από την Αμερική, είχα βάλει τα γέλια). Αλλά το επάγγελμα με το πιό διαδεδομένο και καθημερινό φακελάκι, είναι το επάγγελμα του γιατρου! (στην Ελλάδα)

Στην Ελλάδα οι Γιατροί δέχονται φακελάκια καθημερινά, ως αναμενόμενη ρουτίνα και μέρος του αδήλωτου εισοδήματός τους.

Στην Ελλάδα οι Έλληνες δίνουν φακελάκια σαν να είναι αποδεκτός νόμος ότι για να γίνει κάποιος καλά πρέπει να δωροδοκήσει όλους τους γιατρούς που βλέπει μπροστά του.

-Μαρία, ο παππούς άρχισε να βήχει πάλι! Στείλε τον μικρό στο περίπτερο να αγοράσει φακελάκια κι εγώ πάω να πουλήσω το κτήμα!

Υπάρχει ένας Έλληνας γιατρός που να μεν έχει δεχθεί φακελάκι ποτέ στη ζωή του;

Υπάρχει Έλληνας που δεν πιστεύει σαν μέρος της καθημερινής γνώσης του πολίτη ότι αν πάει σε γιατρό, ο γιατρός περιμένει φακελάκι;

Έχει προτείνει ακόμη κανείς την ιδέα να βάζουμε όποιο γιατρό πιάνεται με φακελάκι σε ένα κλουβί στο Σύνταγμα και οι περαστικοί να του πετάνε ντομάτες, αυγά, λάχανα κλπ; Πως, μα πως είναι δυνατόν ένας λαός να μην έχει πάρει τους κερδοσκόπους του Ιποκριτικού Όρκου με τις λεμονόκουπες;

Σ' αυτό το σημείο τι παραπάνω να γράψω... θα ακολουθήσω το παράδειγμα του Λούης Μπλακ...




 
 

6 σχόλια:

  1. ΠΟλύ έξυπνο κέιμενο. Βέβαια, αντίθετα με τις ΗΠΑ στην Ελλάδα το όνομα ενός πολιτικύ μάλλον τρομάζει, παρά προκαλεί γέλιο. Εκτός κι αν το συνοδέψουμε με κάποιο χαρακτηρισμό του στυλ "πετυχημένος ο Καραμανλής, ε;" ή "αριστερή η πολιτική του Παπανδρέου"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ Δήμο. Πράγματι (έξοχο το παράδειγμά σου) έχουμε να κάνουμε πολύ δρόμο στην Ελλάδα μέχρι να γίνει βίωμα ότι η "εξουσία" (πρέπει να) είμαστε εμείς, ο καθένας μας, και όχι οι κοτζαμπάσηδες και οι μάγοι... Η ανάρτηση αυτή ξεκίνησε με μόνο στόχο τους ασυνειδήτους καταπτηστέους Έλληνες "γιατρούς" που δέχονται να πάρουν φακέλάκια, (όλοι τους ; ) και τους Έλληνες που τα δείνουν (όλοι μας ; ) , αλλά κατέληξε δια Λούης Μπλακ να είναι πιο γενικοποιημένη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σχετικά με το φακελάκι έχω γράψει παλιότερα εδώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αθεόφοβε μου, το διάβασα, και πράγματι, μια καλογραμμένη, τεκμηριωμένη (με επιλεγμένα τεκμήρια) και εμπεριστατωμένη θέση μπορεί άξια να εκπροσωπεύσει οποιαδήποτε θέση. Και να είναι σεβαστή.

    Η γνώμη μου είναι ότι ορισμένα θέματα είναι πολύ σημαντικά για να επιτραπεί η ανάλυση, η οποία και μπορεί να πείσει προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Και η γνώμη μου έχει διαμορφωθεί από την εμπειρία μου και σαν άνθρωπος, και σαν πολίτης, και σαν ασθενής, και σαν συγγενείς και φίλος ασθενών, στο σύστημα της Ελλάδας και εκείνα της Αγγλίας, Αμερικής και τώρα Ιταλίας (όπου και μόλις πέρσι έκανα και μια επέμβαση με το δωρεάν σύστημα υγείας που η δική μου χώρα δεν μου έδινε).

    Σκέφτομαι λοιπόν, ότι τα 10% (ποσοστό που αναφέρεις εσύ στην ανάρτησή σου) των γιατρών που το ζητάνε το φακελάκι, και τα πόσα τοις εκατό ασθενών/συγγενών που το δίνουν σε πολύ περισσότερους από 10% των γιατρών, φταίνε εξ' ίσου. Μάλιστα, καταλογίζω την μεγαλύτερη ευθύνη στους ασθενείς και συγγενείς που, για λόγους που περιγράφεις στην ανάρτησή σου, τα δίνουν και διαιωνίζουν την κατάσταση...

    Ένα πράγμα: Το να παίρνει ένας μάγκας το υστέρημα εκείνων που παρακαλάνε να μην τους αφήσει να πονάνε, ή να πεθάνουνε, είναι πράξη κατάπτυστη, είτε το ζήτησε είτε το δέχθηκε απλά όταν του προσφέρθηκε. Ναι, φταίει ο άνθρωπος που δέχεται να δώσει λεφτά στο εδώ παπάς εκεί παπάς, αλλά ο παπατζής δεν μπορεί να ξεπλένει την ευθύνη του με την δικαιολογία ότι ήταν το κορόιδο που αποφάσισε από μόνο του να δώσει τα λεφτά...

    ΥΓ. Η ταινεία ,the Doctor (που αναφέρεται στην ανάρτηση σου και παίχτηκε στους κινηματογράφους με τον τίτλο «Καλημέρα ζωή») με τον William Hurt στο ρόλο του γιατρού είναι από τις αγαπημένες μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν ξέρω αν έχουν πάρει όλοι "φακελάκι", ξέρω όμως ότι η μητέρα μου, επειδή δεν έδωσα φακελάκι, έμεινε 25 μέρες στο νοσοκομείο μέχρι ο γιατρός να την εγχειρήσει.

    Βέβαια δεν κινδύνευε η ζωή της..... διαφορετικά θα είχα γίνει γνωστή στην μικρή οθόνη.......

    Είναι το λειτούργημα με τον Ιπποκράτειο όρκο αυτό!

    Καλησπέρα Δημήτρη :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αχ, Βάσσια, η επόμενη ανάρτηση θα είναι για την μητέρα μου -εγώ είχα αρκετούς λόγους να είχα γίνει γνωστός στα Ελληνικά κανάλια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.